Getuigenis van een afvallige
Geplaatst: 22 nov 2018 22:39
Ik ben als oudste opgegroeid in een gezin dat lid was van een erg besloten conservatieve evangelische gemeenschap. Deze gemeentes waren door het hele land verspreid, een paar duizend leden (hoewel dat niet zo genoemd mocht worden). Het was veilig, maar totaal wereldvreemd. Een bubbel. Het andere schadelijke was dat het een erg rationele club was. Ik wist en weet nog enorm veel feiten, heb enorm veel parate kennis, en daar werden we ook om bewonderd. Er werden geen vragen gesteld, de antwoorden hadden we immers: als je gehoorzaam bent is alles goed. Dus bij ons geen slechte huwelijken, geen homo's, geen psychiatrie, geen twijfel. Wij stonden het dichtst bij god en ik stelde me voor dat we later naar voren zouden worden geroepen door Paulus: "Kijk hemelingen, zó had ik het nou bedoeld! Volwassendoop, hoofdbedekking, lang haar, niet stemmen, vrouw onderdanig, ijverig zijn en je best doen en geen gelanterfant.'
Echt, alles was dichtgetimmmerd: als je tegenslag had, waren er de volgende stappen: zijn er zonden in je leven? Opruimen! Als de tegenslag bleef, moest je verder graven. Was dit een aanwijzing dat je een andere kant op moest, of was dit een test om vol te houden, of betekende het gewoon alleen dat je in een gebroken wereld leefde? Ik heb mijn christenzijn constant ervaren als een jarenlange Wie is de Mol. Je moest altijd alert zijn om aanwijzingen op te vangen, en als je minder stille tijd hield, kwamen de aanwijzingen minder door.
Vele van deze gemeentes zijn in de loop der jaren evangelischer en opener en ook minder ongezond geworden, anderen juist exclusiever.
Ik kan me niet heugen dat er onder ons jongeren onderling gepraat werd over twijfel, onzekerheden. Wij waren verdorie overwinnaars, toch. Ik voelde me diep eenzaam tussen die heldhaftigen die van alles aan kracht voelde wat ik niet voelde. Gelukkig was daar zo iemand als Gideon en zo besloot ik het ook aan te pakken: god, als ik morgen dat en dat moet doen, laat het dan regenen, en zo niet, laat het dan droog zijn. Je kunt je de ellende bij mij voorstellen als het miezerde.
Als vanzelf ging ik in de verpleging. dat was een nobel beroep en je kon mensen op hun sterfbed tot de heer brengen. Is mij nooit gelukt, maar vooruit.
Wat ons ook niet geleerd werd, was gezonde grenzen stellen.Ik had op mijn 20e geen idee wie ik nou zelf was. Ik wist hoe ik mezelf weg moest cijferen, de andere wang toekeren, de tweede mijl, de balk en de splinter. Ootmoed en je leed voor de heer, daar kwam het op neer. Uiteraard speelt ook karakter en plaats in het gezin, daar ben ik me erg van bewust, maar ik moet zeggen dat ik dit item bij Dogmavrij wel erg vaak langs zag komen, vooral onder vrouwen.
De aanwijzingen van de heer waren zo ingewikkeld, als je iets wilde en je verstand zei dat het oke was, was het vervolgens nog de heer die het ook goed moest vinden. Doel en zijn weg enzo. De heer gaf je dan rust in je hart. Maar owee, die rust in je hart kon ook ingebeeld zijn, dus je was blij als de heer van je verlangde dat je iets rottigs deed want dan wist je zeker dat het niet je eigen vlees was.
Toen ik verkering kreeg was ik bepaald onvolwassen.Ik had totaal geen tools om tegen iemand die een rotjeugd had gehad en best beschadigd was, te zeggen: ik stop ermee.Ten eerste had de heer ons al allerlei bewijsteksten in ons hart gegeven, ten tweede vertelde hij dat hij niemand anders had. Ik kon echt geen kant op.Het is onvolwassen, ik weet het.
In mijn huwelijk zat ik mega klem. Vreselijk. Ik wist niet wat ik moest.Scheiden mocht niet, alleen bij overspel en dan alleen nog als er geen vergeving gevraagd werd.Dus toen er overspel was en vergeving gevraagd werd, zat ik nog even klem. Ondertussen was mijn ruggegraat in havermout veranderd, ik was enorm onzeker geworden door het eeuwige 'gedoe' met vrouwen. ('Vertrouw je me niet?! God ziet mijn hart aan he. je moet maar eens wat aan jouw onzekerheid doen') Ik kon er totaal niet tegenop.Ik kijk er met gene op terug.
Op een gegeven moment werd de situatie zo duidelijk dat zelfs ik mijn rug rechtte en de echtscheiding aanvroeg, met een heleboel vermoedens van dingen die niet klopten.
Tijdens mijn huwelijk kwamen er al flinke twijfels wb het geloof. Opgegroeid als ik was met de bijbel van kaft tot kaft-waarheid, was het creationisme eerst geen probleem. Dankzij mijn kinderen die terecht erg kritisch waren, werd ik dat ook, en kwam er achter dat er heel veel feitelijk niet klopte aan de bijbel. Echt heel veel. (Misschien vind ik dat nog onder een ander topic, dat is wel interessant, vind ik nog steeds. )
Waar ik verder steeds meer moeite mee kreeg, was het ongezonde rationele: bij tegenslag geen gezond rouwproces, maar: jij krijgt nu kracht. Lekker dan, dacht ik. Is mijn wasmand nu de helft lichter? Ik kon er totaal niets mee.
Ook vond ik het claimen van gods ingrijpen ongezond. God zorgde continu voor 'knipogen van boven', en ik dacht: pure toeval, meid.Steeds verhalen van:ik wist zeker dat god dit zo bedoeld had, en we zijn er inderdaad door gekomen'' . Ik dacht dan: ja, dat komt omdat we in NL een vangnet hebben zodat de kans klein is dat jij onder een brug komt. Met kromme tenen dacht ik dan aan gruwelijk vervolgde minderheidsgroeperingen. Hoe zagen hun knipogen van god er uit?
Ook kwam ik er achter dat wij Evangelisch westers christendom maar een miniem onderdeel zijn, sowieso van het chr dom door alle tijden, maar helemaal van de religies. En ook dat christendom van de laatste tientallen jaren zag ik helemaal niet zitten: God als een papa die het beste met je voorhad, als je maar dicht bij hem wilde blijven.Ik denk echt dat we fors aan cherry picking deden.Het is wel dezelfde god als in het OT, he.
Op een gegeven moment besloot ik: ik weet het gewoon niet meer. Ik wachtte gespannen op de Grote Leegte die mij nu zou overvallen, zo wist ik.Hm, er kwam eerder een enorm gevoel van bevrijding. Mooi! Ik ben zelf verantwoordelijk voortaan, en dat bevalt me prima.Ik noem mezelf geen atheist.Ik weet het gewoon niet, en daar kan ik goed mee leven.
Mijn chr omgeving blijft volhouden dat ik het tijdelijk moeilijk heb, ofzo. Ik snap het ergens nog wel: vanuit hun kader kunnen ze niet aders. Het is toch onmogelijk dat zij in de reddingssloep zitten en anderen roepen om aan boord te komen, en dat ik vrijwillig uit die sloep stap en zelfs een storm ontken?
Het gaat nu goed met me,en met de kinderen ook.Soms baal ik van al die verloren jaren, maar goed,, ik ben superblij dat ik nu hier sta en zo ver gekomen ben!
Echt, alles was dichtgetimmmerd: als je tegenslag had, waren er de volgende stappen: zijn er zonden in je leven? Opruimen! Als de tegenslag bleef, moest je verder graven. Was dit een aanwijzing dat je een andere kant op moest, of was dit een test om vol te houden, of betekende het gewoon alleen dat je in een gebroken wereld leefde? Ik heb mijn christenzijn constant ervaren als een jarenlange Wie is de Mol. Je moest altijd alert zijn om aanwijzingen op te vangen, en als je minder stille tijd hield, kwamen de aanwijzingen minder door.
Vele van deze gemeentes zijn in de loop der jaren evangelischer en opener en ook minder ongezond geworden, anderen juist exclusiever.
Ik kan me niet heugen dat er onder ons jongeren onderling gepraat werd over twijfel, onzekerheden. Wij waren verdorie overwinnaars, toch. Ik voelde me diep eenzaam tussen die heldhaftigen die van alles aan kracht voelde wat ik niet voelde. Gelukkig was daar zo iemand als Gideon en zo besloot ik het ook aan te pakken: god, als ik morgen dat en dat moet doen, laat het dan regenen, en zo niet, laat het dan droog zijn. Je kunt je de ellende bij mij voorstellen als het miezerde.
Als vanzelf ging ik in de verpleging. dat was een nobel beroep en je kon mensen op hun sterfbed tot de heer brengen. Is mij nooit gelukt, maar vooruit.
Wat ons ook niet geleerd werd, was gezonde grenzen stellen.Ik had op mijn 20e geen idee wie ik nou zelf was. Ik wist hoe ik mezelf weg moest cijferen, de andere wang toekeren, de tweede mijl, de balk en de splinter. Ootmoed en je leed voor de heer, daar kwam het op neer. Uiteraard speelt ook karakter en plaats in het gezin, daar ben ik me erg van bewust, maar ik moet zeggen dat ik dit item bij Dogmavrij wel erg vaak langs zag komen, vooral onder vrouwen.
De aanwijzingen van de heer waren zo ingewikkeld, als je iets wilde en je verstand zei dat het oke was, was het vervolgens nog de heer die het ook goed moest vinden. Doel en zijn weg enzo. De heer gaf je dan rust in je hart. Maar owee, die rust in je hart kon ook ingebeeld zijn, dus je was blij als de heer van je verlangde dat je iets rottigs deed want dan wist je zeker dat het niet je eigen vlees was.
Toen ik verkering kreeg was ik bepaald onvolwassen.Ik had totaal geen tools om tegen iemand die een rotjeugd had gehad en best beschadigd was, te zeggen: ik stop ermee.Ten eerste had de heer ons al allerlei bewijsteksten in ons hart gegeven, ten tweede vertelde hij dat hij niemand anders had. Ik kon echt geen kant op.Het is onvolwassen, ik weet het.
In mijn huwelijk zat ik mega klem. Vreselijk. Ik wist niet wat ik moest.Scheiden mocht niet, alleen bij overspel en dan alleen nog als er geen vergeving gevraagd werd.Dus toen er overspel was en vergeving gevraagd werd, zat ik nog even klem. Ondertussen was mijn ruggegraat in havermout veranderd, ik was enorm onzeker geworden door het eeuwige 'gedoe' met vrouwen. ('Vertrouw je me niet?! God ziet mijn hart aan he. je moet maar eens wat aan jouw onzekerheid doen') Ik kon er totaal niet tegenop.Ik kijk er met gene op terug.
Op een gegeven moment werd de situatie zo duidelijk dat zelfs ik mijn rug rechtte en de echtscheiding aanvroeg, met een heleboel vermoedens van dingen die niet klopten.
Tijdens mijn huwelijk kwamen er al flinke twijfels wb het geloof. Opgegroeid als ik was met de bijbel van kaft tot kaft-waarheid, was het creationisme eerst geen probleem. Dankzij mijn kinderen die terecht erg kritisch waren, werd ik dat ook, en kwam er achter dat er heel veel feitelijk niet klopte aan de bijbel. Echt heel veel. (Misschien vind ik dat nog onder een ander topic, dat is wel interessant, vind ik nog steeds. )
Waar ik verder steeds meer moeite mee kreeg, was het ongezonde rationele: bij tegenslag geen gezond rouwproces, maar: jij krijgt nu kracht. Lekker dan, dacht ik. Is mijn wasmand nu de helft lichter? Ik kon er totaal niets mee.
Ook vond ik het claimen van gods ingrijpen ongezond. God zorgde continu voor 'knipogen van boven', en ik dacht: pure toeval, meid.Steeds verhalen van:ik wist zeker dat god dit zo bedoeld had, en we zijn er inderdaad door gekomen'' . Ik dacht dan: ja, dat komt omdat we in NL een vangnet hebben zodat de kans klein is dat jij onder een brug komt. Met kromme tenen dacht ik dan aan gruwelijk vervolgde minderheidsgroeperingen. Hoe zagen hun knipogen van god er uit?
Ook kwam ik er achter dat wij Evangelisch westers christendom maar een miniem onderdeel zijn, sowieso van het chr dom door alle tijden, maar helemaal van de religies. En ook dat christendom van de laatste tientallen jaren zag ik helemaal niet zitten: God als een papa die het beste met je voorhad, als je maar dicht bij hem wilde blijven.Ik denk echt dat we fors aan cherry picking deden.Het is wel dezelfde god als in het OT, he.
Op een gegeven moment besloot ik: ik weet het gewoon niet meer. Ik wachtte gespannen op de Grote Leegte die mij nu zou overvallen, zo wist ik.Hm, er kwam eerder een enorm gevoel van bevrijding. Mooi! Ik ben zelf verantwoordelijk voortaan, en dat bevalt me prima.Ik noem mezelf geen atheist.Ik weet het gewoon niet, en daar kan ik goed mee leven.
Mijn chr omgeving blijft volhouden dat ik het tijdelijk moeilijk heb, ofzo. Ik snap het ergens nog wel: vanuit hun kader kunnen ze niet aders. Het is toch onmogelijk dat zij in de reddingssloep zitten en anderen roepen om aan boord te komen, en dat ik vrijwillig uit die sloep stap en zelfs een storm ontken?
Het gaat nu goed met me,en met de kinderen ook.Soms baal ik van al die verloren jaren, maar goed,, ik ben superblij dat ik nu hier sta en zo ver gekomen ben!
