dikkemick schreef: ↑16 feb 2023 16:50
Kerkverlating een niet te onderschatten lijdensdruk kan veroorzaken bij zowel kerkverlaters als kerkgangers.
Met name kerkverlaters kwetsbaar zijn en het grootste risico lopen op eenzaamheid
Laat dit wel afhankelijk zijn van de kerk waar men lid van is. Hoe meer "sociale" controle (lees: Druk van ouderlingen en gemeenschap) des te ingewikkelder verlaten wordt. Ergste voorbeelden zijn die van afvallige Jehova's getuigen die verstoten worden door die fijne hechte familiaire gemeenschap.
Zeer juist opgemerkt. "Sociale controle" gaat in kerkgemeenschappen inderdaad altijd gelijk op met de mate van "gemeenschap". Een kerk met een hoge mate van "gemeenschap" heeft automatisch ook een hoge mate van sociale controle. In de praktijk betekent het dat controle op "afwijken van de juiste leer en gedragsnormen" dan een kenmerkend aspect van die gemeenschap is.
In diepere zin begrepen is de boekgodsdienst juist het ultieme tegendeel van "gemeenschap": deze godsdiensten hebben de wereld namelijk voor eeuwig opgedeeld in "zij die erbij horen" en "zij die erbuiten staan", vaak in extreme bewoordingen zoals de "kinderen des lichts" en "de kinderen des doods".
De bron ervan is altijd de heilige tekst van de gelovigen zelf, die hun ervoor opleidt om zo te denken.
Zo eindigt Paulus zijn brief aan de Korintiërs:
"Een eigenhandige groet van mij, Paulus. Indien iemand de Here niet liefheeft, hij zij vervloekt."(1 Kor 16:24).
Zo spreekt Paulus over andersdenkenden:
"Let op de honden, let op de slechte arbeiders, let op de aanhangers van de besnijdenis!" (Fil. 3:2) Verre van liefdevol bezigzijn laat zo’n uitspraak zien hoe slechts een centimeter onder de vrome bovenlaag een man staat die meteen fanatiek rood aanloopt wanneer iemand het anders ziet of doet. Let op hoe hij over ongelovigen spreekt:
"…want velen wandelen – ik heb het u dikwijls van hen gezegd, maar nu zeg ik het ook wenende – als vijanden van het kruis van Christus. Hun einde is het verderf, hun God is de buik, hun eer stellen zij in hun schande, zij zijn aardsgericht" (Fil. 3:17). Wat een conclusie! Mensen die de boodschap van de gekruisigde Christus niet willen aannemen gaan meteen hun verderf tegemoet, zijn meteen mensen die "de buik" als afgod hebben en schande als eer zien! "Aardsgezind" wordt meteen negatief geinterpreteerd, zelfs al zouden het de grootste wereldverbeteraars zijn. Lees hoe Paulus in de Efezenbrief spreekt over ongelovigen:
"...dood door hun overtredingen…, levend overeenkomstig de overste van de macht der lucht [=satan]…, kinderen der ongehoorzaamheid, van nature kinderen des toorns"(2:1-3),
"levend in de ijdelheid van hun denken, verduisterd in hun verstand, vervreemd van God…in hun verdoving overgegeven aan losbandigheid om gretig winst te slaan uit allerlei onreinheid."
Zo worden gelovigen dagelijks opgeleid om geen gemeenschap te ervaren met iedereen die niet bij hun groepje hoort. Barnabas heeft deze bizarre leer zeer goed tot zich opgenomen:
"Je snapt dus het beginsel van gemeenschap. Dat men dezelfde God dient die één maakt."
De uitspraak laat goed zien hoe een gelovige volkomen blind is voor de opdeling van de wereld in "de goeden" en "de kwaden" op basis van geloof of afwezigheid ervan in de bijbelgod. Het uitzaaien van deze ultieme verdeeldheid wordt in het gelovige denken zelfs omgedraaid tot het tegenovergestelde, een kracht die "één maakt".
Zijn uitspraak is ook absurd bezien vanuit zijn eigen geloof. Het verhaal van Jezus laat juist zien dat zijn God
niet één maakt, maar juist het recept is waarmee mensen worden dood en kapot gemaakt: vanwege "afwijkende meningen en gedrag" werd Jezus
door de vromen vermoord!
Voor iedereen die de bijbel kent is zijn bewering "de Geest Gods is een God van gemeenschap en niet van eenzaamheid" een uitspraak die geen steek houdt. Iedere profeet, oftewel persoon die wat zwaarwichtig religieus te zeggen had, werd door de gemeenschap uitgespugd en stond alleen. De laatste woorden van Jezus waren zelfs "Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten". Ware vroomheid is synoniem van een leven in eenzaamheid. Iets wat monniken altijd begrepen hebben en het daarom zelfs kunstmatig creëren. Weer een andere tak van perversie, hoe religieus geloof alles wat natuurlijk is verwringt.