De essentie van waarachtige acceptatie is (wat mij betreft) dat het volledig vanzelf en spontaan gaat: dan is er geen behoefte om dat woord te laten opkomen. We zeggen bijvoorbeeld zelden dingen zoals "(t)ja, ik moet die kamerplant nou eenmaal accepteren, zucht...".
Vervang die kamerplant met 'mijn situatie op het werk', 'mijn handicap', 'mijn rol in de relatie', 'mijn ziekte' of (jawel!) 'mijn ego', dan wordt die "weerstand in een jasje" expliciet. Want dat jasje will men inderdaad letterlijk uitdoen: je 'wil er dus van af', je wil het dus juist niet accepteren, laat staan ondergaan. Vanuit dat perspectief is waarachtige acceptatie gerelateerd aan waarachtige overgave.
Wat eventueel kan gebeuren (in veel praktische situaties): je 'stoot dingen af', aspecten van "jouw systeem" waar je je niet wenst mee te associëren. Dat is het mechanisme waarmee blinde vlekken worden gecreëerd.
Dat proces waarachtig accepteren impliceert dat je blijft kijken.
De paradox van "verlichting" (van die blinde vlek) is dat je actief blijft, maar dat je passief blijft.
, dan was dit hele gesprek niet geweest, dus zo zie je maar, simpele dingen kunnen complexe dingen voorkomen.