Het achterlaten van de natuur
Geplaatst: 23 sep 2022 17:27
Geen wezen lijkt vrijer te zijn van de natuur dan de mens. Toch lijken ook andere diersoorten zulke transitie te maken naar mate zij een grotere mate van zelfbewustzijn bekomen. Zij lijken dan meer in staat te zijn om hun eigen rol te vervullen dan enkel de rol te vervullen die de natuur voor hen had weggelegd. Het valt zelfs te bevragen of zij niet liever een ander bestaan hadden. Want een bestaan in de natuur kan hard zijn. Een dolfijn kan als zelfbewust wezen bv. ervaren hoe zijn/haar jong wordt verscheurd door een haai. Misschien zouden dolfijnen wel een bestaan verkiezen zonder haaien. Wij lijken vaak aan te nemen dat enkel de mens vrijer wenst te zijn van een bestaan in de natuur.
Maar de mens kijkt met belangstelling naar de natuur. En het kan ook mooi en zelfs heldhaftig zijn. De moederbeer die haar jongen beschermt, voedt en leert jagen. Ze leeft ten dienste van haar jongen. Enkele jaren later zal ze sterven maar ze heeft iets achtergelaten. Ze zal misschien zelfs nog herinnerd worden door haar jongen.
Dat is wat de mens ook nog doet. Wij zorgen voor ons nageslacht. Wij zorgen voor anderen. En later sterven we. Tenzij we ons leven zouden kunnen verlengen... mogelijk voor onbepaalde duur. Dat kan wel degelijk hoop geven aan velen die wat langer zouden wensen te leven. Maar evenzeer zou het kunnen leiden tot een bevolkingstoename. En dan zouden we evenzeer een geboortbeperking kunnen invoeren omdat we zelf liever langer leven... ook al gaat dat ten kost van het nabestaan. Het heeft niets met de natuur te maken. Maar met onze verlangens. En als we op langere termijn des te meer de ruimte intrekken, dan zou zulke geboortbeperking weer kunnen verdwijnen.
Nu, op zich is er niets mis met een langer leven, wij kunnen ook dan nog steeds zorgen voor anderen. Maar zullen wij dat behoeven? Nu zorgt de mens bv. voor anderen via de arbeid die men uitoefent. Men voorziet het eigen gezin en de samenleving. Maar automatisering zal steeds meer arbeid kunnen vervangen. Mogelijk ontstaan er uiteindelijk robotten die niet bewust zijn maar even verscheiden zijn als de mens in het uitoefenen van tal van taken. Zodat de overgrote hoeveelheid kan arbeid kan overgenomen worden door machines.
Wat wel degelijk als een bevrijding kan zijn voor de mens. De draaglast kan verminderen. En we kunnen nog steeds zorgen voor elkaar. Als dat is wat we zouden behoeven.
Want wie weet wat er tegen dan mogelijk is. Misschien kan de mens de eigen hersens tegen dan integreren met technologie. De mens zou zich kunnen blootstellen aan een nieuwe ontdekkingsreis. Een mentale ontdekkingsreis. Waarin we in staat worden om tal van nieuwe dingen te leren via technologie die onze eigen vermogens verhoogt tot ongekende hoogten. Daarom zou er niet langer zulke behoefte zijn om in zulke mate te zorgen voor elkaar. Eenieder kan onafhankelijk via zulke technologie die intellectuele en spirituele reis ondernemen.
Dus daar staan we dan. Mogelijk samen met kunstmatig intelligente bewuste wezens waarmee we dan een conversatie aangaan. Maar wat te doen? Hoe gaan we verder vanaf daar?
Wel, laat ons niet vergeten dat die beren daar nog steeds rondlopen. Misschien kunnen we hen ook verheffen tot nieuwe hoogten. Hun hersens integreren met technologie zodat ook zij de natuur verder kunnen achterlaten in ruil voor een zelfbewuster bestaan.
Vrees niet, mijn vrienden, de utopie wacht op ons.
Maar de mens kijkt met belangstelling naar de natuur. En het kan ook mooi en zelfs heldhaftig zijn. De moederbeer die haar jongen beschermt, voedt en leert jagen. Ze leeft ten dienste van haar jongen. Enkele jaren later zal ze sterven maar ze heeft iets achtergelaten. Ze zal misschien zelfs nog herinnerd worden door haar jongen.
Dat is wat de mens ook nog doet. Wij zorgen voor ons nageslacht. Wij zorgen voor anderen. En later sterven we. Tenzij we ons leven zouden kunnen verlengen... mogelijk voor onbepaalde duur. Dat kan wel degelijk hoop geven aan velen die wat langer zouden wensen te leven. Maar evenzeer zou het kunnen leiden tot een bevolkingstoename. En dan zouden we evenzeer een geboortbeperking kunnen invoeren omdat we zelf liever langer leven... ook al gaat dat ten kost van het nabestaan. Het heeft niets met de natuur te maken. Maar met onze verlangens. En als we op langere termijn des te meer de ruimte intrekken, dan zou zulke geboortbeperking weer kunnen verdwijnen.
Nu, op zich is er niets mis met een langer leven, wij kunnen ook dan nog steeds zorgen voor anderen. Maar zullen wij dat behoeven? Nu zorgt de mens bv. voor anderen via de arbeid die men uitoefent. Men voorziet het eigen gezin en de samenleving. Maar automatisering zal steeds meer arbeid kunnen vervangen. Mogelijk ontstaan er uiteindelijk robotten die niet bewust zijn maar even verscheiden zijn als de mens in het uitoefenen van tal van taken. Zodat de overgrote hoeveelheid kan arbeid kan overgenomen worden door machines.
Wat wel degelijk als een bevrijding kan zijn voor de mens. De draaglast kan verminderen. En we kunnen nog steeds zorgen voor elkaar. Als dat is wat we zouden behoeven.
Want wie weet wat er tegen dan mogelijk is. Misschien kan de mens de eigen hersens tegen dan integreren met technologie. De mens zou zich kunnen blootstellen aan een nieuwe ontdekkingsreis. Een mentale ontdekkingsreis. Waarin we in staat worden om tal van nieuwe dingen te leren via technologie die onze eigen vermogens verhoogt tot ongekende hoogten. Daarom zou er niet langer zulke behoefte zijn om in zulke mate te zorgen voor elkaar. Eenieder kan onafhankelijk via zulke technologie die intellectuele en spirituele reis ondernemen.
Dus daar staan we dan. Mogelijk samen met kunstmatig intelligente bewuste wezens waarmee we dan een conversatie aangaan. Maar wat te doen? Hoe gaan we verder vanaf daar?
Wel, laat ons niet vergeten dat die beren daar nog steeds rondlopen. Misschien kunnen we hen ook verheffen tot nieuwe hoogten. Hun hersens integreren met technologie zodat ook zij de natuur verder kunnen achterlaten in ruil voor een zelfbewuster bestaan.
Vrees niet, mijn vrienden, de utopie wacht op ons.