Het omgekeerde van het Christendom

[Dries]

Het is niet: men is geboren in schuld.
Het is: men is de onschuld verloren.

Ze hadden ze als baby. Maar sindsdien is er veel gebeurd. En vele mensen dragen dat mee.
Hun teleurstellingen, hun pijn, hun falen. De pijn die ze hebben veroorzaakt bij anderen als de teleurstelling in zichzelf.
Het falen van de liefde en de liefdevolle persoon die ze wilden zijn. De moeite om ze weer op te brengen.
De pijn wanneer anderen die gebroken liefde lijken te raken met hun gedrag.

En ik denk dat de laatste stap is: om zichzelf te vergeven.
Om zo de onschuld terug te vinden. Om zo zichzelf een nieuwe kans te geven.
Omdat het gewoon onrechtvaardig is om dat niet te doen door zichzelf die kans te blijven ontnemen omdat men het niet waard zou zijn volgens zichzelf of anderen.
Het heeft eigenlijk niets met moraliteit te maken, zoals moraliteit normaal verstaan wordt.
De persoon die het hele proces is doorgaan, die ergens vrede heeft kunnen vinden met alles omdat het uiteindelijk gewoon niet anders kon,
die ontsnapt uit het kluwen van moraliteit, uit het kluwen van een liefde waaraan hij/zij niet kon voldoen, die zal beginnen met zichzelf te bevrijden.
Om uiteindelijk de last los te laten van al het geleefde. Om zo vergeving te vinden. En de onschuld terug te vinden.

En ik denk dat vele mensen nooit tot die laatste stap komen. Ze blijven het gewoon meedragen, mogelijk tot aan de dood, terwijl ze niet de grootste fouten hebben begaan. En dat is jammer.