Verbindende taal in plaats van taal die verdeelt

[MaartenV]

Ik lees momenteel een boekje 'Geweldloze communicatie' van Marshall Rosenberg, en ik moet zeggen dat ik dat als een oplossing zie om het natuurlijk mededogen dat we van nature voor elkaar als mensen te hebben, naar de oppervlakte te halen en vanzelf te doen stromen.

Dat klinkt naïef als ik dat zo zeg, maar eens je het boekje leest, en het hier en daar toepast, begin je te zien dat die 'verbindende communicatie' ook effectief werkt.

In plaats van te zeggen: vreemdelingen moeten zich aanpassen of opkrassen.
Ga je samen met zo iemand aan tafel zitten die je erkent als 'vreemdeling' en verwoord je je gevoel dat je hebt, bijvoorbeeld een gevoel van vrees of iets anders, en je behoefte: ik heb nood aan respect voor wie ik ben en als je moeite doet om mijn taal te leren dan begrijp ik je beter en begrijp jij mij hopelijk beter. En dan krijgt de ander de kans zijn of haar gevoelens te uiten: 'ik heb er nood aan welkom te zijn hier en ik wil mijn best doen je taal te leren, maar ik merk dat het niet zo snel gaat om dat te leren en dat frustreert me of ontmoedigt me soms'. En dan zal je zien, als je dat doet zoals Marshall Rosenberg dat in zijn boekje uitlegt, dat je automatisch voor elkaar respect gaat voelen. Je ziet elkaar immers als mensen met gevoelens en noden hebben en niet als 'de vreemdelingen' of als 'racisten'.

Nogmaals: dat klinkt misschien te naïef, maar dat is volgens mij de enige uitweg naar samen met elkaar te leven op deze Aardbol.
En die verbindende communicatie helpt je ook in je eigen leven omgaan met je familie en vrienden.

Een aanrader dus: 'Geweldloze Communicatie' van Marshall Rosenberg.

[dikkemick]

In plaats van te zeggen: vreemdelingen moeten zich aanpassen of opkrassen.
Ga je samen met zo iemand aan tafel zitten die je erkent als 'vreemdeling' en verwoord je je gevoel dat je hebt, bijvoorbeeld een gevoel van vrees of iets anders, en je behoefte: ik heb nood aan respect voor wie ik ben en als je moeite doet om mijn taal te leren dan begrijp ik je beter en begrijp jij mij hopelijk beter.

Dan MOET de ander zich ook aan die (gespreks)regels houden en geen Alloeah Akbar roepen

[MaartenV]

Ja, klopt het dat je het gevoel hebt dat het altijd maar van één kant komt dan? ,En dat die andere die Allah Akbar roept dat niet toepast? En je hebt er behoefte aan dat wanneer jij dat toepast, dat de ander ook zijn gevoelens en noden uitdrukt en ook moeite doet om verbindende taal te spreken? Zou je dat gevoel en die behoefte in dialoog met zo iemand kunnen zeggen?


Want het is volgens mij beter met die individuele mens waar je een behoefte toe voelt waaraan niet wordt tegemoetgekomen persoonlijk in dialoog te gaan in plaats van over mensen in algemene termen te praten. In plaats van dat , zou je aan die persoon die zoiets naar jou roept kunnen vragen waarom hij dat roept. Je zou kunnen zeggen dat dat je geen goe gevoel geeft en dat dat voor jou bedreigend aanvoelt en dat je de behoefte voelt als bro te worden gezien. (zoals men tegenwoordig 'bro' tegen elkaar zegt) en dat je hem ook als jouw mensen broeder wil zien (behoefte) . Zo kan er zich een gesprek van mens tot mens ontvouwen waarin je die specifieke andere leert kennen en je nieuw onbekend terrein bewandelt. Je bent nieuwsgierig naar elkaar en observeert aandachtig zodat je die unieke ander leert kennen. Je leert Ali kennen in plaats van de abstracte 'vreemdeling' of Nederlander/Vlaming' in jullie hoofden.

[axxyanus]

Ik lees momenteel een boekje 'Geweldloze communicatie' van Marshall Rosenberg, en ik moet zeggen dat ik dat als een oplossing zie om het natuurlijk mededogen dat we van nature voor elkaar als mensen te hebben, naar de oppervlakte te halen en vanzelf te doen stromen.

Dat klinkt naïef als ik dat zo zeg, maar eens je het boekje leest, en het hier en daar toepast, begin je te zien dat die 'verbindende communicatie' ook effectief werkt.

Ik zou toch enigszins voorzichtig zijn. Voor iemand die nog nooit met erkenende vormen van communicatie in aanraking is gekomen, kunnen de ideeën van Rosenberg als een soort openbaring overkomen. Maar je hebt ook andere kaders. Zo is er bv de Gordon-methode. Die lijkt heel hard op die van Rosenberg met toch een belangrijk verschil. Het is niet duidelijk welke van de twee je nu best zou volgen, of dat dat misschien afhankelijk is van bepaalde omstandigheden.

Rosenberg beschouwt alle conflicten min of meer op de zelfde manier, terwijl Gorden een verschil maakt tussen behoeften-en waardenconflicten. Welke benadering de betere is, dat staat nog niet vast.

Dan heb je ook nog Pat Patfoort die een heel eigen kader heeft.

In plaats van te zeggen: vreemdelingen moeten zich aanpassen of opkrassen.
Ga je samen met zo iemand aan tafel zitten die je erkent als 'vreemdeling' en verwoord je je gevoel dat je hebt, bijvoorbeeld een gevoel van vrees of iets anders, en je behoefte: ik heb nood aan respect voor wie ik ben en als je moeite doet om mijn taal te leren dan begrijp ik je beter en begrijp jij mij hopelijk beter. En dan krijgt de ander de kans zijn of haar gevoelens te uiten: 'ik heb er nood aan welkom te zijn hier en ik wil mijn best doen je taal te leren, maar ik merk dat het niet zo snel gaat om dat te leren en dat frustreert me of ontmoedigt me soms'. En dan zal je zien, als je dat doet zoals Marshall Rosenberg dat in zijn boekje uitlegt, dat je automatisch voor elkaar respect gaat voelen. Je ziet elkaar immers als mensen met gevoelens en noden hebben en niet als 'de vreemdelingen' of als 'racisten'.

Voor zover ik mij Rosenberg herrinner probeer jij zijn methode nu toe te passen op iets dat niet binnen het bereik daarvan ligt. En als je Rosenberg wil toepassen, is een van de punten waar je op moet letten, dat je de verschillende componenten uit elkaar houdt. Jij hebt het hierboven over het uiten van gevoelens en komt dan met een nood/behoefte.

Nogmaals: dat klinkt misschien te naïef, maar dat is volgens mij de enige uitweg naar samen met elkaar te leven op deze Aardbol.
En die verbindende communicatie helpt je ook in je eigen leven omgaan met je familie en vrienden.

Dat zal best maar probeer dat maar eens toe te passen op het moment dat je gefrustreerd bent, dan merk je dat de emoties van het moment een serieuze hinderpaal kunnnen vormen om de theorie in de praktijk om te zetten.

Voor zover ik op de hoogte ben kan je nog het best terecht bij Jonh M. Gottman. Toegegeven dat is voornamelijk op huwelijksrelaties gericht maar ik ga ervan uit dat wat een huwelijksrelatie in stand houdt, ook in andere relaties werkzaam zou kunnen zijn. En zijn werk zou ten minste degelijk wetenschappelijk ondersteund zijn.

[Maria]

Nogmaals: dat klinkt misschien te naïef, maar dat is volgens mij de enige uitweg naar samen met elkaar te leven op deze Aardbol.
En die verbindende communicatie helpt je ook in je eigen leven omgaan met je familie en vrienden.

Dat zal best maar probeer dat maar eens toe te passen op het moment dat je gefrustreerd bent, dan merk je dat de emoties van het moment een serieuze hinderpaal kunnnen vormen om de theorie in de praktijk om te zetten.

Voor zover ik op de hoogte ben kan je nog het best terecht bij Jonh M. Gottman. Toegegeven dat is voornamelijk op huwelijksrelaties gericht maar ik ga ervan uit dat wat een huwelijksrelatie in stand houdt, ook in andere relaties werkzaam zou kunnen zijn. En zijn werk zou ten minste degelijk wetenschappelijk ondersteund zijn.

Ook hier een naieveling.
Als het simpel was om ondanks negatieve gevoelens, deze toch opzij te zetten voor een goede communicatie, dan was dit soort studies en gesprekken overbodig.
Zonder daadwerkelijke schetsing van situaties wordt ik er ook niet wijzer van.

Wat ik in het kort hierover lees is er het verschil, dat Gottman uitgaat van situaties waar een, eens goede en zelfs intieme, relatie verloren is gegaan of dreigt te gaan.
Terwijl Maarten het heeft over kennismaking met een vreemdeling, zonder zich teveel te laten leiden door kennis elders opgedaan.
Wat idd. ook toegepast kan worden tussen al bekenden.
In beide gevallen een stimulatie en uitvergroting van nieuwsgierigheid naar elkaar, maar toch dit wezenlijke verschil.

Rosenberg beschouwt alle conflicten min of meer op de zelfde manier, terwijl Gorden een verschil maakt tussen behoeften-en waardenconflicten. Welke benadering de betere is, dat staat nog niet vast.

Dat roept bij mij een vraag op.
Zou je kunnen zeggen, dat je bij deze verschillende conflicten wat vastligt binnen de etiek mee moet tellen?
Is er dan ook een verschil tussen verstandelijke en emotionele conflicten?
Ligt dat niet heel dicht bij elkaar en beInvloed het elkaar dan niet zodanig, dat het advies tot een soort open communicatie hetzelfde kan zijn?

[Mullog]

Ik heb in het verleden cursussen Neurolinguïstisch programmeren en aanverwante technieken of methodes gehad in het kader van de "zachte" kant van consultancy. Ik denk dat dit enigszins ondersteunend is aan waar Maarten het over heeft omdat je gedrag kunt herkennen en daar op kunt acteren.

Mijn idee is dat het goed is dat je bewust bent van hoe je zelf in een gesprek zit en je ook bewust een beeld probeert te vormen hoe de ander in een gesprek zit. Dat laatste te toetsen door open vragen (als dat kan). Dat helpt.

Maar feit blijft dat je verbindend kunt communiceren tot je een ons weegt maar als van de overkant geen sjoege komt het niet gaat werken. Het is een twee spelers spel.

[axxyanus]

Ik heb in het verleden cursussen Neurolinguïstisch programmeren en aanverwante technieken of methodes gehad in het kader van de "zachte" kant van consultancy. Ik denk dat dit enigszins ondersteunend is aan waar Maarten het over heeft omdat je gedrag kunt herkennen en daar op kunt acteren.

Tja, dat baart mij weinig vertrouwen want voor zover ik weet heeft neurolinguïstisch programmeren geen wetenschappelijke basis.

[axxyanus]

Wat ik in het kort hierover lees is er het verschil, dat Gottman uitgaat van situaties waar een, eens goede en zelfs intieme, relatie verloren is gegaan of dreigt te gaan.
Terwijl Maarten het heeft over kennismaking met een vreemdeling, zonder zich teveel te laten leiden door kennis elders opgedaan.

Het zou me echt verwonderen als iemand welke technieken dan ook zou gebruiken bij een kennismaken. Deze technieken lijken mij toch voornamelijk conflict resolutie technieken.

Rosenberg beschouwt alle conflicten min of meer op de zelfde manier, terwijl Gorden een verschil maakt tussen behoeften-en waardenconflicten. Welke benadering de betere is, dat staat nog niet vast.

Dat roept bij mij een vraag op.
Zou je kunnen zeggen, dat je bij deze verschillende conflicten wat vastligt binnen de etiek mee moet tellen?

Ik denk het niet. Het verschil tussen een behoeften- en een waardenconflict zou ik illustereren aan de volgende voorbeelden:
Als ik binnen een korte periode examens heb, dan heb ik behoeften aan periodes van stilte om mij in te kunnen concentreren. Als dan een muziekstudent in de buurt zijn muziek aan het oefenen is, dan is zijn behoefte aan oefentijd in conflict met mijn behoefte aan periodes van stiltes.

Als iemand voor muziek wil studeren maar zijn vader wil dat hij voor advocaat gaat studeren want die vind muzikant maar een stiel van niets, dan hebben we een waardenconflict.

Is er dan ook een verschil tussen verstandelijke en emotionele conflicten?

Ik denk dat alle conflicten in essentie emotioneel zijn. Er is, lijkt me, een zeker belang nodig. Als de student hierboven geen belang stelde in de resultaten van zijn examens, dan was er ook geen conflict.

Ligt dat niet heel dicht bij elkaar en beInvloed het elkaar dan niet zodanig, dat het advies tot een soort open communicatie hetzelfde kan zijn?

Open communicatie kan natuurlijk nooit kwaad. Maar bij behoeften kunnen we ons gemakkelijker in de ander zijn plaats stellen. Het is niet moeilijk om je in te denken dat je zelf eens behoefte hebt aan een periode van stilte. Het is gemakkelijker om de situatie als wederkerig te zien.

Bij een waardenconflict rijst heel vaak de vraag: Waarom zou ik moeten handelen naar de waarden van de ander? Niemand hoeft het gevoel te krijgen zichzelf te verloochenen bij een behoeftenconflict om toch rekening te houden met de ander. Dat ligt heel wat moeilijker bij een waardenconflict.

[axxyanus]

In plaats van te zeggen: vreemdelingen moeten zich aanpassen of opkrassen.
Ga je samen met zo iemand aan tafel zitten die je erkent als 'vreemdeling' en verwoord je je gevoel dat je hebt, bijvoorbeeld een gevoel van vrees of iets anders, en je behoefte: ik heb nood aan respect voor wie ik ben en als je moeite doet om mijn taal te leren dan begrijp ik je beter en begrijp jij mij hopelijk beter.

Dan MOET de ander zich ook aan die (gespreks)regels houden en geen Alloeah Akbar roepen

Je bekijkt de zaak te zwart wit. Er zijn heel wat grijswaarden tussen deze twee mogelijkheden.

Zo hebben een aantal mensen hier al wel gehoord dat het beter is om ik-boodschappen dan jij-boodschappen te gebruiken. Maar als je gesprekpartner een jij-boodschap gebruikt hoeft dat niet direct problematisch te zijn. Je kan proberen de ik-boodschap achter de jij-boodschap te achterhalen of de klacht achter de kritiek. Toegegeven dat is niet altijd vanzelfsprekend, je moet voldoende zelfzeker zijn om te vermijden dat je door de jij-boodschap in het defensief gaat want als je dat doet en je eigen jij-booschap gebruikt is er veel kans dat de zaak verder escaleert. Maar als je kan vermijden in het defensief te gaan is het mogelijk dat er uiteindelijk een vruchtbaar gesprek komt ook al kent de ander de regels niet en houdt die er zich daarom niet altijd aan.

[dikkemick]

Axxyanus

Misschien wel de grootste uitdaging van de mens.
Constructieve respectvolle gesprekken met hoor en wederhoor.
Natuurlijk moet een ieder met een beetje gezond verstand in staat zijn te luisteren, te analyseren om vervolgens een weloverwogen antwoord te geven.
En dat heen weer totdat er enige vorm van consensus is. Maar zet 2 partijen tegenover elkaar:

Pro abortus versus anti abortus
Democraat versus republikein.
Kolonist versus oorspronkelijke bewoner.
Beatles (Ajax) fan versus Rolling Stones (Feijenoord)fan.

Als alle partijen luisteren naar de feiten en deze ook kunnen erkennen kom je er wel uit maar uit alles blijkt dat mensen eigen feiten creëeren.
Voor alle bovenstaande voorbeelden is natuurlijk een gulden middenweg te kiezen:
Abortus in speciale te definiëren gevallen
Een partij met het beste van beiden
Een eerlijke verdeling van land en middelen en bestuur
Het feit dat het maar een stom spelletje is.

Maar kijk op dit forum. Er is vrijwel geen onderwerp waar consensus bereikt wordt. Er worden conclusies getrokken die niet kloppen en ieder meent gelijk te hebben.

In t kort: Hoe gaan Hamas en Netanyahu een verbindend respectvol en begripvol gesprek aan?
Of Trump en Harris zonder dat ze toneel spelen.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

In plaats van te zeggen: vreemdelingen moeten zich aanpassen of opkrassen.
Ga je samen met zo iemand aan tafel zitten die je erkent als 'vreemdeling' en verwoord je je gevoel dat je hebt, bijvoorbeeld een gevoel van vrees of iets anders, en je behoefte: ik heb nood aan respect voor wie ik ben en als je moeite doet om mijn taal te leren dan begrijp ik je beter en begrijp jij mij hopelijk beter.

Dan MOET de ander zich ook aan die (gespreks)regels houden en geen Alloeah Akbar roepen

Volgens mij kan het alleen als er goede wil van twee kanten is en zelfs dan kan het nog mislopen.
Wat de een als een redelijk recht beschouwt kan door de andere als onrecht worden verworpen,
men kan da elkaar gaan zien als uiterst onredelijk.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Democraat versus republikein.

Dat begrijp ik niet.
Moet dat niet zijn:
Democraat versus Monarchist?

[dikkemick]

Democraat versus republikein.

Dat begrijp ik niet.
Moet dat niet zijn:
Democraat versus Monarchist?

Alle versus' zijn goed. De zweefkees versus de wetenschappelijke methode verslaafde.

[Mus]

Axxyanus

Misschien wel de grootste uitdaging van de mens.
Constructieve respectvolle gesprekken met hoor en wederhoor.
Natuurlijk moet een ieder met een beetje gezond verstand in staat zijn te luisteren, te analyseren om vervolgens een weloverwogen antwoord te geven.
En dat heen weer totdat er enige vorm van consensus is. Maar zet 2 partijen tegenover elkaar:

Pro abortus versus anti abortus

Als vrouw begrijp ik deze niet. Wat mij betreft gaat eerder over zelfbeschikking tegenover onderdrukking cq afhankelijkheid.

En in het algemeen en om on-topic te blijven

meen ik dat het idd belangrijk is begrip te kunnen hebben voor wat de ander al dan niet beweegt. Dat vereist idd wel een open houding en idd Maarten het is naïef te denken dat we op een wereldbol waar zo’n beetje elk bewustzijnniveau aanwezig is we dat als wereldgemeenschap ooit zullen bereiken in de nabije toekomst. Wat m.i.wel tot de mogelijkheden behoord is dat verbindende communicatie kan werken binnen kleine, overzichtelijke groepjes mensen en mogelijk wanneer het over mensen gaat die zeggenschap hebben gekregen van een grotere groep dit soort van communicatie evt.kan uitwaaieren naar de grotere groep waarbij de mensen die er niet voor voelen als vanzelf zullen uitwaaien.

[dikkemick]

Axxyanus

Misschien wel de grootste uitdaging van de mens.
Constructieve respectvolle gesprekken met hoor en wederhoor.
Natuurlijk moet een ieder met een beetje gezond verstand in staat zijn te luisteren, te analyseren om vervolgens een weloverwogen antwoord te geven.
En dat heen weer totdat er enige vorm van consensus is. Maar zet 2 partijen tegenover elkaar:

Pro abortus versus anti abortus

Als vrouw begrijp ik deze niet. Wat mij betreft gaat eerder over zelfbeschikking tegenover onderdrukking cq afhankelijkheid.

Maar daar begint de verwarring. Wat jou betreft..... Maar wat de ander betreft..... En daar wringt de schoen al. Is het gesprek nog niet eens begonnen