Relativiteit van ruimte (en niet enkel van tijd)

[MaartenV]

Ik publiceer mijn idee hier, want het is niet wetenschappelijk genoeg voor een paper. Maar dit is mijn hypothese:

Wist je dat je als waarnemer van ruimte en tijd niet alleen onze eigen specifieke klok hebt (tijd is relatief), maar dat we ook ons ​​eigen specifieke idee hebben van wat ‘stilstaan’ in onbeweeglijke vlakke ruimtes betekent vanuit onze locatie in ruimte (en tijd).

In zekere zin hebben de Flat Earthers gedeeltelijk gelijk…

We hebben een specifiek lokaal idee van wat ‘stilstaan’ in vlakke, onbeweeglijke ruimtes betekent en dat is ons referentiepunt voor het zien van gebogen roterende objecten en uitgestrekte ruimtes elders.

Waar je ook bent, je hebt een bepaald idee van rechte, niet-gekromde ruimtes, die stil staan.
En dat idee bepaalt wat je buiten in de ruimte zult waarnemen: bewegend, roterend, uitdijend
En jouw lokale idee van een rechte lijn die niet beweegt, verschilt van de rechte lijn die stilstaat van andere waarnemers met verschillende klokken.

Je hebt niet alleen een andere klok (tijd is relatief)
je hebt ook een andere ruler. (jouw lokale idee van onbeweeglijke eucledische ruimte is relatief)

Laat ik het uitleggen met een bekend voorbeeld:

Je hebt het gevoel dat je stilstaat in de ruimte op aarde, toch? Dat is je referentiekader daar, als waarnemer in de ruimte.

Wanneer je met je ruimteschip aan de aarde begint te ontsnappen en de ontsnappingssnelheid bereikt, zul je de gebogen ruimte van de aarde steeds meer onder je zien, in verhouding tot je in de tijd uitgerekte nieuwe omgeving in de ruimte die je nu met je ruimteschip betreedt.

Je zult de aarde steeds meer zien draaien vanuit jouw nieuwe gezichtspunt.
Als je aan de zwaartekracht van het zonnestelsel ontsnapt, zul je vanuit je nieuwe perspectieven de aarde en de maan steeds meer zien wobbelen bewegen in het zonnestelsel rond de zon.

Omdat je een nieuw ‘idee’ hebt van wat ‘stilstaan’ betekent en een nieuw idee van een vlakke ruimte.

En: de duur van jouw werkelijke moment is voor jou hetzelfde, waar je ook bent. Het is niet uitgerekt in jouw ervaring als waarnemer van de tijd. Zelfs als er sprake is van een grafvitatie in de tijd wanneer je de zwaartekrachtvelden verlaat, ervaar je dezelfde feitelijke momentduur. Je feitelijke moment wordt niet uitgerekt of uitgezet in de zwaartekrachtvelden. Je zult dus overal om je heen roterende en gebogen objecten zien, verder van je af.

Je klok en je liniaal zijn de maatstaven voor het observeren van ruimtes verder weg van je. (bijv. intergalactische ruimte).

Waarom tikt jouw klok in jouw ervaring altijd ‘normaal’, waar je ook bent, zelfs in de buurt van een zwart gat of bijna de snelheid van het licht? Omdat voor elke waarnemer de duur van het feitelijke moment hetzelfde is, waar hij ook is.

De duur van het feitelijke moment is voor iedere waarnemer hetzelfde, waar hij of zij zich ook bevindt. Daarom: hij zal ‘vervormingen van de ruimte’ altijd elders meten’. (uitbreidingen van ruimtes, krommingen van massieve objecten, rotaties van massieve gebogen objecten, lengtecontractie, lengterek ten opzichte van hem/haar).

Daarbuiten is er ruimtetijd. Een 4D-geometrie waarin gebeurtenissen uit het verleden, het heden en de toekomst tegelijkertijd bestaan. (Einstein)

Maar een waarnemer bestaat alleen op het feitelijke moment. Dat is de reden waarom hij of zij slechts van moment tot moment een gebeurtenis kan ervaren die zich ontvouwt. In de ruimtetijd vinden alle gebeurtenissen gelijktijdig plaats. Alleen levende wezens kunnen op het werkelijke moment bestaan. Objecten zijn gebeurtenissen die gelijktijdig in de ruimtetijd op verschillende tijdstippen voorkomen.

Een waarnemer heeft altijd een lokaal idee van een rechte lijn, die niet beweegt. (een referentiekader voor ruimtes en massieve objecten). Je hebt je eigen klok, en je persoonlijke meting van de tijdstroom, lokaal, is verbonden met je lokale idee van een rechte lijn, die niet beweegt.

De aarde staat stil, ten opzichte van jou. Dezelfde klokken. Dezelfde tijdstroom. Lokaal is jouw idee van een eucledische ruimte die niet beweegt hier op aarde.

Dat is een inertiaal referentiekader voor een waarnemer.

In de wereld zijn er alleen deze waarnemers van tijd en ruimte en geen gekozen coördinatensystemen. Een willekeurig door een wiskundige gekozen referentiekader is dus iets anders dan een fysieke waarnemer met een feitelijke momentervaring die de ontvouwing van de gebeurtenissen van moment tot moment (en niet tegelijkertijd zoals in de ruimtetijd) ervaart in een 3D-wereld, met zijn eigen idee van stilstaan ​​in onbeweeglijke rechte ruimtes.


De Waarnemer kan niet gevonden worden in de materiële werkelijkheid. De waarnemer is een blinde vlek. Een blinde vlek tijdens het meten. Het is niet meetbaar, maar wel afleidbaar aanwezig, wat in de wiskunde wordt teruggebracht tot een nulpunt. Het introduceren van een vage term als 'observatie' in de wetenschap zou op weerstand kunnen stuiten binnen de natuurkunde omdat het buiten het domein valt van wat als 'materiële of meetbare werkelijkheid' wordt beschouwd. '. Maar dit verschil in perspectief maakt een wereld van verschil als het gaat om wat voor verklaringen je krijgt voor de waargenomen verschijnselen, zoals de waargenomen uitdijing van de ruimte. (zie tijdstempelmodel met ‘uitgebreide ruimte’ als relativistische ruimte, afhankelijk van onze tijdsbeleving)

Een waarnemer gebruikt altijd zijn eigen normen voor ruimte en tijd (zijn eigen referentiekader, zoals dat heet) om elders een 'lengtecontractie' of 'tijdvervorming' te meten. Waar hij of zij ook is.



Ontstaan ​​van deze wereld?

Eerst was er ruimtetijd. Een onzichtbare (puur niet-materiële?) 4D-geometrie waarin alle gebeurtenissen tegelijkertijd bestaan ​​of toegankelijk zijn. (mensen met bijna-doodervaringen praten over deze tijdloze ervaring en de toegankelijkheid van alle gebeurtenissen tegelijk…).

Toen ontstond de eerste waarnemer en hij of zij ervoer een 3D-wereld vanuit zijn of haar perspectief met een bepaalde klok (een lokale tijdsduur) en een bepaalde liniaal (een lokaal specifiek idee van eucledische ruimtes dat lokaal stilstaat).

Vervolgens observeerde hij of zij de gebogen en uitgezette ruimtes, al dan niet draaiend, elders, met zijn of haar klok en zijn of haar liniaal als maatstaf voor deze metingen.

Er is dus geen Big Bang nodig.


Maarten Vergucht
24/12/2024
Antwerpen, België

[dikkemick]

Er is dus geen big bang nodig? De rest is Einsteinsiaanse theorie.
Maar de conclusie ontgaat me.

[Mullog]

Ik kan niet goed plaatsen wat je hier nu allemaal wil zeggen. Wat je bedoelt met stlistaande lijnen en gekromde ruimtes in relatie tot roteren, klokken en verschillende waarnemers. En waarom geen big bang nodig is, is mij al volstrekt onduidelijk. Waar komt dan de verhouding 75% waterstof en 25% helium vandaan en wat verklaart dan de kosmische achtergrond straling (n.b. los van dat de big bang ook zo zijn problemen heeft).

[MaartenV]

Het recente timescape model onderschrijft mijn theorie, maar niet volledig. Men denkt het nog niet radicaal genoeg door en aanvaardt nog steeds een Big Bang model. Men gaat in dit nieuwe model er inderdaad vanuit dat de expanderende ruimte een relativistische observatie is van ruimte. Want ruimtewaarneming is relatief. Wat ik al jaren op dit forum proklameer en wat uiteindelijk bewezen blijkt in dit recente timescape model van het universum.

De logische conclusie zou dan moeten zijn dat men uit die uitdijing, die dus een relativistische observatie van ruimte blijkt, niet kan extrapoleren naar een singulariteit en daar een Big Bang uit redeneren. Want de observatie hangt af van ons, waarnemers.

Wel, in mijn theorie begint het allemaal met waarnemers. Niet met een fysische werkelijkheid daarbuiten als startpunt, maar met waarnemers.

Vraag je je niet af: hoe komt ik dat ik tijd 'normaal' ervaar, terwijl ik mij een gravitatieveld bevind (op de Aarde), in een gravitatieveld (het zonnestelsel), in een gravitatieveld (de Melkweg) in een gravitatieveld (de cluster van Melkwegen) enzovoort.

Toch loopt voor mij de tijd over al hetzelfde. En zelfs als ik in de intergalactische ruimte zou zijn, zou ik dezelfde normale tijdsstroom ervaren. Ookal gaat de tijd daar relatief veel sneller. (zie recente timescape model universum, hierboven geciteerd).

De reden daarvoor is: omdat het actuele moment voor ons niet gestretched is of geconctraheerd, ookal is er een time dilation of timestretch door gravitatie. Een andere reden is: we hebben een eigen idee van wat rechte niet-bewegende rumten zijn, waar we ook zijn.

Dus onze klok en onze ruler bepalen wat we daarbuiten zien en wat niet.

Ik begrijp dat dat abstract lijkt, en dat relativiteit van ruimte een abstracter concept is dan de relativiteit van tijd, wat makkelijker te meten valt met atoomklokken; Toch is niet alleen tijd relatief, maar ook ruimte.

[dikkemick]

Ruimte en tijd zijn verbonden met elkaar: ruimtetijd.

[Peter van Velzen]

Deze youtuber ziet het anders. Hij heeft genoeg aan een kromming in tijd.

[MaartenV]

Ruimte en tijd zijn verbonden met elkaar: ruimtetijd.

Ja, er is de rumtetijdsmetriek, maar dat is een berekend concept.
Wat observeerbaar is, door waarnemers, zijn relatieve metingen van ruimte en tijd.
Ruimte en tijd, zijn door hun aard, meetbaar verschillend voor verschillende waarnemers met een verschillende
snelheid en in een ander gravitatieveld.

Maar die ruimtetijdsafstanden zijn berekende afstanden. Geen zichtbare of meetbare afstanden
In die zin is die ruimtetijd een abstracte metriek, meer absoluut dan onze relativistische ruimte- en tijdsmetingen, door waarnemers.

[dikkemick]

Ingewikkelde materie waarbij de onderste steen nog niet boven is en misschien wellicht nooit boven komt.

[holog]

De waarnemer is een blinde vlek. Een blinde vlek tijdens het meten. Het is niet meetbaar, maar wel afleidbaar aanwezig, wat in de wiskunde wordt teruggebracht tot een nulpunt. Het introduceren van een vage term als 'observatie' in de wetenschap zou op weerstand kunnen stuiten binnen de natuurkunde omdat het buiten het domein valt van wat als 'materiële of meetbare werkelijkheid' wordt beschouwd. '. Maar dit verschil in perspectief maakt een wereld van verschil als het gaat om wat voor verklaringen je krijgt voor de waargenomen verschijnselen, zoals de waargenomen uitdijing van de ruimte.

waarnemining of observatie is in essentie een systeem coursegraining een ander systeem.

if an observer is just a system that develops an "internal" model via a coursegraining function of an "external" process, where this line b/t internal/external is essentially a contingent gauge choice, then in the (lockean) limit where all computation happens "ouside" , then the observer shrinks to a monad, but in the (berkeleyaan) limit where all computation happens "inside" the observer expands to the universe.

this is just to say that coursegraining is a model , and thus observer dependent. what counts as relevant information is determined essentially by a computational gauge choice, which is essentially a free parameter.

The limits of my [model] mean the limits of my world.

Wittgenstein

[Mullog]

...
De logische conclusie zou dan moeten zijn dat men uit die uitdijing, die dus een relativistische observatie van ruimte blijkt, niet kan extrapoleren naar een singulariteit en daar een Big Bang uit redeneren. Want de observatie hangt af van ons, waarnemers.

Wel, in mijn theorie begint het allemaal met waarnemers. Niet met een fysische werkelijkheid daarbuiten als startpunt, maar met waarnemers.
...

Het artikel waar je aan refereert stelt dat donkere energie niet nodig is om een versnelde expansie van het universum te verklaren. Deze versnelling vindt, volgens het artikel, zijn oorsprong in het sneller verlopen van de tijd in de lege bubbels van het universum waardoor er daar meer tijd is om uit te dijen. Zo begrijp ik het artikel.

Dat zegt helemaal niks over de big bang. Dus om die dan maar gelijk af te schaffen lijkt mij een gevalletje kind en badwater. Met name omdat de big bang bijvoorbeeld aardig kloppende uitspraken doet over de verdeling waterstof helium in het universum en over de kosmische achtergrondstraling.

Ik kan mij voorstellen dat jij, vanuit jouw wens tot het bestaan van een universeel bewustzijn waar we allemaal onderdeel van zijn, of iets dergelijks, graag van de grote knal af wil en met waarnemers wil beginnen maar ik vind dat op basis van een artikel waarin wordt aangegeven dat donkere energie misschien niet nodig is, want meer zegt het artikel niet, toch wel een hele grote gedachtensprong. Pff dat is een lange zin

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Maar die ruimtetijdsafstanden zijn berekende afstanden. Geen zichtbare of meetbare afstanden
In die zin is die ruimtetijd een abstracte metriek, meer absoluut dan onze relativistische ruimte- en tijdsmetingen, door waarnemers.

Alle afstanden worden gemeten direct of indirect zelfs als je een liniaaltje gebruikt.

Aan elke niet lege verzameling kan een metriek worden toegevoegd, die opmerking over een abstracte metriek is dus zinloos.

[MaartenV]

Maar die ruimtetijdsafstanden zijn berekende afstanden. Geen zichtbare of meetbare afstanden
In die zin is die ruimtetijd een abstracte metriek, meer absoluut dan onze relativistische ruimte- en tijdsmetingen, door waarnemers.

Alle afstanden worden gemeten direct of indirect zelfs als je een liniaaltje gebruikt.

Aan elke niet lege verzameling kan een metriek worden toegevoegd, die opmerking over een abstracte metriek is dus zinloos.

In zekere zin klopt het dat elke afstand “gemeten” wordt, of dat nu met een liniaal, een reeks meetstokken of via een klok en synchronisaties gebeurt. En je kunt inderdaad in de zuivere wiskunde aan vrijwel elke verzameling een metriek toekennen. Toch is de crux hier dat de ruimtetijd-metriek in de relativiteitstheorie een fysiek gemotiveerde structuur is, geen willekeurige definitie. Ze beschrijft niet alleen hoe we in drie ruimtelijke dimensies afstanden meten, maar ook hoe tijd in dat plaatje past en wel op een manier die experimenteel getoetst kan worden (denk aan tijdsdilatie, lengtecontractie, enzovoort).

Die metriek is dus “abstract” in de zin dat ze een vierdimensionaal (3+1) geheel omschrijft dat we niet in één oogopslag kunnen waarnemen, maar waar we uitsluitend deelaspecten van meten (ruimtelijke afstanden op één moment, tijdsduur tussen twee gebeurtenissen, et cetera). Dat maakt haar niet minder fysiek of minder reëel, maar wel minder direct zichtbaar dan, bijvoorbeeld, de lengte van een bureau die je direct met een meetlatje kunt vaststellen.

Met “meer absoluut” bedoel ik dan ook dat deze ruimtetijd-metriek, anders dan een willekeurige, puur wiskundige metriek, het complete raamwerk biedt waarin alle referentiekaders en meetresultaten op een consistente manier zijn ondergebracht. Dat verschilt van zomaar een metriek “aan een verzameling hangen”: hier gaat het om een fysische theorie die de structuur van de werkelijkheid beschrijft en door waarnemingen wordt ondersteund. Dat is allesbehalve zinloos.

[MaartenV]

...
De logische conclusie zou dan moeten zijn dat men uit die uitdijing, die dus een relativistische observatie van ruimte blijkt, niet kan extrapoleren naar een singulariteit en daar een Big Bang uit redeneren. Want de observatie hangt af van ons, waarnemers.

Wel, in mijn theorie begint het allemaal met waarnemers. Niet met een fysische werkelijkheid daarbuiten als startpunt, maar met waarnemers.
...

Het artikel waar je aan refereert stelt dat donkere energie niet nodig is om een versnelde expansie van het universum te verklaren. Deze versnelling vindt, volgens het artikel, zijn oorsprong in het sneller verlopen van de tijd in de lege bubbels van het universum waardoor er daar meer tijd is om uit te dijen. Zo begrijp ik het artikel.

Dat zegt helemaal niks over de big bang. Dus om die dan maar gelijk af te schaffen lijkt mij een gevalletje kind en badwater. Met name omdat de big bang bijvoorbeeld aardig kloppende uitspraken doet over de verdeling waterstof helium in het universum en over de kosmische achtergrondstraling.

Ik kan mij voorstellen dat jij, vanuit jouw wens tot het bestaan van een universeel bewustzijn waar we allemaal onderdeel van zijn, of iets dergelijks, graag van de grote knal af wil en met waarnemers wil beginnen maar ik vind dat op basis van een artikel waarin wordt aangegeven dat donkere energie misschien niet nodig is, want meer zegt het artikel niet, toch wel een hele grote gedachtensprong. Pff dat is een lange zin

Ik begrijp wat je zegt over het “kind met het badwater”: dat je donkere energie niet nodig zou hebben, betekent in jouw geval niet automatisch dat je ook maar de hele Big Bang in de prullenbak gooit. Het artikel waar ik naar verwijs (in de context van timescape-achtige ideeën) focust vooral op het alternatieve verklaren van een versnelde expansie, en is niet per se een compleet kosmologisch model dat álle aspecten (zoals nucleosynthese of de CMB) tegelijk ondervangt.

Tegelijkertijd is mijn benadering, dat alles start met waarnemers, meer een filosofisch perspectief. Het gaat me erom dat veel van wat we “fysische werkelijkheid” noemen, toch afhangt van hoe we waarnemen en wat we meten. De timescape-modellen onderstrepen dat er (in elk geval gedeeltelijk) sprake is van een waarnemers-afhankelijke interpretatie van uitdijing. Ik neem dat idee graag mee naar een nog fundamenteler niveau: misschien is “bewustzijn” of “de waarnemer” niet zomaar een bijverschijnsel, maar iets wat we moeten meenemen als we echt de kern van ons universum willen begrijpen.

Het zou ook een link kunnen leggen met de quantumfysica: waarnemers en hun observaties.

Betekent dat dat ik de hele standaardkosmologie van tafel veeg? Ik probeer het eens te verklaren zonder Big Bang en zie dan hoever ik kom. Maar ik wil niet blind zijn voor de bewezen successen van het gangbare model (zoals die waterstof/heliumverhouding en de kosmische achtergrondstraling). Maar ik vind het wél interessant om te kijken hoe die resultaten ook in andere interpretaties kunnen passen of misschien aangevuld kunnen worden zonder dat we er “donkere energie” als extra ingrediënt bij moeten gooien om de waargenomen redshift mee te verklaren. Voor mij blijft het een boeiende zoektocht naar hoe de rol van de waarnemer (en daarmee misschien ook een vorm van bewustzijn) een plek krijgt in het totale plaatje.

[Peter van Velzen]

De uitdijing is op zich al een interpretatie (van de gemeten roodverschuiving), de afstand (tot de sterren) is altijd afhankelijk geweest van allerlei aannames, omdat de meeste sterren te ver wegstaan om het met parellax te kunnen doen, Ze klopt wel naar verhouding, maar de meetlat is nog steeds niet goed geëikt. (wel steeds beter).

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Ik publiceer mijn idee hier, want het is niet wetenschappelijk genoeg voor een paper. Maar dit is mijn hypothese:

Wist je dat je als waarnemer van ruimte en tijd niet alleen onze eigen specifieke klok hebt (tijd is relatief), maar dat we ook ons ​​eigen specifieke idee hebben van wat ‘stilstaan’ in onbeweeglijke vlakke ruimtes betekent vanuit onze locatie in ruimte (en tijd).

In zekere zin hebben de Flat Earthers gedeeltelijk gelijk…

We hebben een specifiek lokaal idee van wat ‘stilstaan’ in vlakke, onbeweeglijke ruimtes betekent en dat is ons referentiepunt voor het zien van gebogen roterende objecten en uitgestrekte ruimtes elders.

Waar je ook bent, je hebt een bepaald idee van rechte, niet-gekromde ruimtes, die stil staan.
En dat idee bepaalt wat je buiten in de ruimte zult waarnemen: bewegend, roterend, uitdijend
En jouw lokale idee van een rechte lijn die niet beweegt, verschilt van de rechte lijn die stilstaat van andere waarnemers met verschillende klokken.

Je hebt niet alleen een andere klok (tijd is relatief)
je hebt ook een andere ruler. (jouw lokale idee van onbeweeglijke eucledische ruimte is relatief)

Laat ik het uitleggen met een bekend voorbeeld:

Je hebt het gevoel dat je stilstaat in de ruimte op aarde, toch? Dat is je referentiekader daar, als waarnemer in de ruimte.

Wanneer je met je ruimteschip aan de aarde begint te ontsnappen en de ontsnappingssnelheid bereikt, zul je de gebogen ruimte van de aarde steeds meer onder je zien, in verhouding tot je in de tijd uitgerekte nieuwe omgeving in de ruimte die je nu met je ruimteschip betreedt.

Je zult de aarde steeds meer zien draaien vanuit jouw nieuwe gezichtspunt.
Als je aan de zwaartekracht van het zonnestelsel ontsnapt, zul je vanuit je nieuwe perspectieven de aarde en de maan steeds meer zien wobbelen bewegen in het zonnestelsel rond de zon.

Omdat je een nieuw ‘idee’ hebt van wat ‘stilstaan’ betekent en een nieuw idee van een vlakke ruimte.

En: de duur van jouw werkelijke moment is voor jou hetzelfde, waar je ook bent. Het is niet uitgerekt in jouw ervaring als waarnemer van de tijd. Zelfs als er sprake is van een grafvitatie in de tijd wanneer je de zwaartekrachtvelden verlaat, ervaar je dezelfde feitelijke momentduur. Je feitelijke moment wordt niet uitgerekt of uitgezet in de zwaartekrachtvelden. Je zult dus overal om je heen roterende en gebogen objecten zien, verder van je af.

Je klok en je liniaal zijn de maatstaven voor het observeren van ruimtes verder weg van je. (bijv. intergalactische ruimte).

Waarom tikt jouw klok in jouw ervaring altijd ‘normaal’, waar je ook bent, zelfs in de buurt van een zwart gat of bijna de snelheid van het licht? Omdat voor elke waarnemer de duur van het feitelijke moment hetzelfde is, waar hij ook is.

De duur van het feitelijke moment is voor iedere waarnemer hetzelfde, waar hij of zij zich ook bevindt. Daarom: hij zal ‘vervormingen van de ruimte’ altijd elders meten’. (uitbreidingen van ruimtes, krommingen van massieve objecten, rotaties van massieve gebogen objecten, lengtecontractie, lengterek ten opzichte van hem/haar).

Daarbuiten is er ruimtetijd. Een 4D-geometrie waarin gebeurtenissen uit het verleden, het heden en de toekomst tegelijkertijd bestaan. (Einstein)

Maar een waarnemer bestaat alleen op het feitelijke moment. Dat is de reden waarom hij of zij slechts van moment tot moment een gebeurtenis kan ervaren die zich ontvouwt. In de ruimtetijd vinden alle gebeurtenissen gelijktijdig plaats. Alleen levende wezens kunnen op het werkelijke moment bestaan. Objecten zijn gebeurtenissen die gelijktijdig in de ruimtetijd op verschillende tijdstippen voorkomen.

Een waarnemer heeft altijd een lokaal idee van een rechte lijn, die niet beweegt. (een referentiekader voor ruimtes en massieve objecten). Je hebt je eigen klok, en je persoonlijke meting van de tijdstroom, lokaal, is verbonden met je lokale idee van een rechte lijn, die niet beweegt.

De aarde staat stil, ten opzichte van jou. Dezelfde klokken. Dezelfde tijdstroom. Lokaal is jouw idee van een eucledische ruimte die niet beweegt hier op aarde.

Dat is een inertiaal referentiekader voor een waarnemer.

In de wereld zijn er alleen deze waarnemers van tijd en ruimte en geen gekozen coördinatensystemen. Een willekeurig door een wiskundige gekozen referentiekader is dus iets anders dan een fysieke waarnemer met een feitelijke momentervaring die de ontvouwing van de gebeurtenissen van moment tot moment (en niet tegelijkertijd zoals in de ruimtetijd) ervaart in een 3D-wereld, met zijn eigen idee van stilstaan ​​in onbeweeglijke rechte ruimtes.


De Waarnemer kan niet gevonden worden in de materiële werkelijkheid. De waarnemer is een blinde vlek. Een blinde vlek tijdens het meten. Het is niet meetbaar, maar wel afleidbaar aanwezig, wat in de wiskunde wordt teruggebracht tot een nulpunt. Het introduceren van een vage term als 'observatie' in de wetenschap zou op weerstand kunnen stuiten binnen de natuurkunde omdat het buiten het domein valt van wat als 'materiële of meetbare werkelijkheid' wordt beschouwd. '. Maar dit verschil in perspectief maakt een wereld van verschil als het gaat om wat voor verklaringen je krijgt voor de waargenomen verschijnselen, zoals de waargenomen uitdijing van de ruimte. (zie tijdstempelmodel met ‘uitgebreide ruimte’ als relativistische ruimte, afhankelijk van onze tijdsbeleving)

Een waarnemer gebruikt altijd zijn eigen normen voor ruimte en tijd (zijn eigen referentiekader, zoals dat heet) om elders een 'lengtecontractie' of 'tijdvervorming' te meten. Waar hij of zij ook is.



Ontstaan ​​van deze wereld?

Eerst was er ruimtetijd. Een onzichtbare (puur niet-materiële?) 4D-geometrie waarin alle gebeurtenissen tegelijkertijd bestaan ​​of toegankelijk zijn. (mensen met bijna-doodervaringen praten over deze tijdloze ervaring en de toegankelijkheid van alle gebeurtenissen tegelijk…).

Toen ontstond de eerste waarnemer en hij of zij ervoer een 3D-wereld vanuit zijn of haar perspectief met een bepaalde klok (een lokale tijdsduur) en een bepaalde liniaal (een lokaal specifiek idee van eucledische ruimtes dat lokaal stilstaat).

Vervolgens observeerde hij of zij de gebogen en uitgezette ruimtes, al dan niet draaiend, elders, met zijn of haar klok en zijn of haar liniaal als maatstaf voor deze metingen.

Er is dus geen Big Bang nodig.


Maarten Vergucht
24/12/2024
Antwerpen, België

Je verhaal is lang, maar is nergens onderbouwd het is dus slechts gefilosofeer en geen wetenschap.

Dat is anders in de Theorie van Erik waarin de zwaartekracht niet meer een fundamentele kracht is en donkere materie en energie niet bestaan.
Daar wordt er wel kwantitatief gewerkt dus die is wel wetenschappelijk bezig.