LindaK schreef:Ik loop nu ongeveer 2 weken mee op dit forum. Een keur aan onderwerpen, vele meningen. Mensen met duidelijke en onderbouwde meningen. Allemaal zeer verstandelijk en wel doordacht. Maar toch mis ik de reacties die vanuit het gevoel worden gegeven. Reacties die niet gestoeld zijn op wetenschappelijke rapporten, of op wat de media zegt en schrijft. Neen, echt menselijke reacties. Echte uitspraken zoals: "Zo denk ik er over, dat is mijn mening en daar blijf ik bij", mis ik. Weinigen, op een enkeling na, durven dit op dit forum.
Denken jullie er ook zo over, of heb ik het totaal mis??
Geef je oprechte mening!
Zou het kunnen zijn dat je geen lans breekt voor het weglaten van alle onderbouwing of minachten van beargumentering, ook niet voor het bewieroken van gevoelens? Ik hoop het want ik leef graag in de veronderstelling dat geen enkel modern ontwikkeld mens zoiets zou willen doen. Wellicht duid je op het inzicht dat wetenschap slechts een
gereedschap is, net zoals objectiviteit en scepticisme, maar nooit het
doel.
Terwijl veel moderne mensen zeer goed van de gereedschap gebuik kunnen maken, zijn er maar weinig die verder gaan en
waarden durven scheppen, waarden durven te bepalen en anderen durven oproepen tot het scheppen van een bepaalde toekomst of maatschappijvorm of vorm van ideaal menszijn die voor ogen staat.
Veel mensen die bedreven zijn in het gebruik van genoemde werktuigen zijn bang voor de gevolgen van idealisme, en terecht! Bijna al het idealisme dat de wereld tot nu toe heeft laten zien was juist uit zo'n gebrek aan wetenschap, objektiviteit en skepticisme geboren, en liep daarom altijd uit op allerlei excessen, fanatisme en wangestalten. Ik vind een zeer begrijpelijke denktrant de levenshouding die zegt: laten we ons nu eerst nog maar eens een paar eeuwen op
echte kennis (dwz wetenschap) richten, om de eerste beginselen van de realiteit eindelijk onder de knie te krijgen, en als mensheid volwassen te worden, om daarná misschien eens weer het fantaseren serieus te nemen. Te lang heeft de mens zijn eigen misère gekweekt door slechts te staren op gevoel, waandenkbeelden, fantasie en zelfgecreëerde leugen ter troost (godsdiensten en ideologieën), en nóg zijn deze zaken verantwoordelijk voor een hoop ellende, stagnatie en domheid in de wereld.
Maar in principe zou het mogelijk moeten zijn
met die werktuigen wetenschap, objektiviteit en skepticisme in de hand bezig te zijn met het scheppen van
nieuwe waarden. Waar de mensheid naartoe op weg is, het waarvoor, en waartoe en het op welke manier het zou moeten. Dit is wat ik waardevolle filosofie zou noemen. Maar zoiets móet wel een schaars produkt zijn, omdat slechts uitzonderlijke mensen ertoe in staat zijn voor de gehele wereld een weg aan te wijzen. Wanneer ik er zelf mee bezig ben (iets waartoe ik me vanuit idealistische opmaak wel toe aangetrokken voel) voel ik een grote huivering, welhaast schaamte.
"Dit is mijn mening en daar blijf ik bij" is wat betreft de meeste zaken de uitspraak van de allerdomste mens. Zóveel heb ik wel geleerd in het leven. Mensen met van nature progressief denken, durf om juist al het onbeproefde en tevoren ondenkbare ook eens uit te proberen, sla ik automatisch een graadje hoger aan; en wanneer ik ze zie mislukken zal ik ze nooit mislukkelingen noemen.
