Zelfmoord

[Marcus Scaurus]

Pas dacht ik na over zelfmoord (ik ben op geen manier suicidaal) na het lezen van een stuk over Sartre's existentialisme. De vraag rijst nu bij mij, is zelfmoord plegen 'slecht', niet moreel gezien?

Als er geen leven na de dood is, is sterven het laatste station. Na de dood is er Niets, wat altijd inferieur is aan Iets, denk ik. Bestaan is dus altijd beter dan niet bestaan. Als je zelfmoord pleegt, verlaag je jezelf dan niet tot het inferieure Niets? Is bestaan, onder welke vreselijke omstandigheden dan ook, altijd beter dan niet bestaan? Zijn twee jaar meer op het ziektebed met een chronische ziekte beter dan twee jaar niet bestaan?

[speedfreak1]

Ik zie zelfmoord als een onvervreembaar recht. De mens heeft de volledige beschikking over zijn eigen lichaam en leven. Iemand die er een punt achter wil zetten, om wat voor reden dan ook, staat gewoon in zijn recht. Wel graag op een manier die zo min mogelijk belastend is voor de omgeving. Voor een trein springen vind ik bijvoorbeeld uit den boze, daarmee zadelt de zelfmoordenaar een groot aantal mensen met een gruwelijke klus op, het verzamelen van de bloedrige hompen, en de bestuurder van de trein met een ervaring die hij niet licht vergeet. Eigenlijk zou er gewoon een zelfdodingscentrum opgericht moeten worden.

[Samante]

Als je zelfmoord pleegt, verlaag je jezelf dan niet tot het inferieure Niets?

Misschien wel, maar so what?

Is bestaan, onder welke vreselijke omstandigheden dan ook, altijd beter dan niet bestaan? Zijn twee jaar meer op het ziektebed met een chronische ziekte beter dan twee jaar niet bestaan?

Nee. Ik zal wel voor mezelf spreken. Het antwoord is dan echt nee. Sterker nog, als ik te horen krijg dat ik een ziekte onder de leden heb die me de komende jaren gaat aftakelen en waar niets tegen te doen is, zal ik het einde bespoedigen.

[Baruch]

Eigenlijk zou er gewoon een zelfdodingscentrum opgericht moeten worden.

Misschien moeten toch eens met Al-Qaida gaan onderhandelen! Die weten zelfdoding op een aparte manier zin te geven en zullen hier graag een centrum willen oprichten

Groetjes,

Baruch

[mustafa]

even los van de discussie over onvervreemdbare rechten e.d. is het misschien van belang om door te dringen in de mogelijke diepere drijfveren
- het gevoel dat alles op zo'n manier geen zin meer heeft
- wanhoop
- signaal

[Marcus Scaurus]

Ik zie zelfmoord als een onvervreembaar recht. De mens heeft de volledige beschikking over zijn eigen lichaam en leven. Iemand die er een punt achter wil zetten, om wat voor reden dan ook, staat gewoon in zijn recht. Wel graag op een manier die zo min mogelijk belastend is voor de omgeving. Voor een trein springen vind ik bijvoorbeeld uit den boze, daarmee zadelt de zelfmoordenaar een groot aantal mensen met een gruwelijke klus op, het verzamelen van de bloedrige hompen, en de bestuurder van de trein met een ervaring die hij niet licht vergeet. Eigenlijk zou er gewoon een zelfdodingscentrum opgericht moeten worden.

Ik ben het ten zeerste met je eens. Zelfmoord is je eigen recht. Als je graag een mes in je eigen buik wil steken, dan zal ik je niet tegenhouden, tenzij het in een opwelling is. Het is jouw keuze, ik heb daar niets mee te maken.

[Samante]

even los van de discussie over onvervreemdbare rechten e.d. is het misschien van belang om door te dringen in de mogelijke diepere drijfveren
- het gevoel dat alles op zo'n manier geen zin meer heeft
- wanhoop
- signaal

Mijn motivatie heeft niet te maken met een gevoel dat alles geen zin meer heeft. Het heeft ook niet te maken met wanhoop en evenmin wil ik er een signaal mee afgeven.
Het is een simpele afweging dat het lichaam een fase ingaat van aftakeling en lijden en dat die fase gewoon door mezelf wordt bekort dan in een vroeg stadium, ter voorkoming dat anderen zich in die keuze gaan mengen. Het heeft niet te maken met depressieve gedachten, maar zelfs indien dat wel zo zou zijn vind ik dat ik in alle omstandigheden moet kunnen zelfbeschikken.

[speedfreak1]

Ik zie zelfmoord als een onvervreembaar recht. De mens heeft de volledige beschikking over zijn eigen lichaam en leven. Iemand die er een punt achter wil zetten, om wat voor reden dan ook, staat gewoon in zijn recht. Wel graag op een manier die zo min mogelijk belastend is voor de omgeving. Voor een trein springen vind ik bijvoorbeeld uit den boze, daarmee zadelt de zelfmoordenaar een groot aantal mensen met een gruwelijke klus op, het verzamelen van de bloedrige hompen, en de bestuurder van de trein met een ervaring die hij niet licht vergeet. Eigenlijk zou er gewoon een zelfdodingscentrum opgericht moeten worden.

Ik ben het ten zeerste met je eens. Zelfmoord is je eigen recht. Als je graag een mes in je eigen buik wil steken, dan zal ik je niet tegenhouden, tenzij het in een opwelling is. Het is jouw keuze, ik heb daar niets mee te maken.

Het ligt wel aan de plaats. Midden op de dag in een druk winkelcentrum.... Nee, daar lopen kleine kinderen, en het geeft zo'n onsmakelijke smurrie met bloed. Maar iemand die dat gewoon thuis doet, inderdaad go ahead.

[Marcus Scaurus]

Laten we niet afdrijven naar of je andere mensen moet lastigvallen met je zelfmoordpogingen, het gaat om het individu en zelfmoord. Ik weet niet of ik euthenasie zou plegen als chronisch zieke, niet alleen omdat ik zelf nog nooit ernstig ziek ben geweest maar ook omdat ik denk dat existentie, hoe vreselijk het misschien ook is, altijd superieur is aan niet bestaan.

[MOODY BLUE]

even los van de discussie over onvervreemdbare rechten e.d. is het misschien van belang om door te dringen in de mogelijke diepere drijfveren
- het gevoel dat alles op zo'n manier geen zin meer heeft
- wanhoop
- signaal

En wat ALS je doorgedrongen bent tot die drijfveren?

Die drijfveren zijn altijd authentiek.
Laat mij raden, jij wilt die mensen dan "behandelen"?

Veel mensen heb ik helpen "behandelen" echter veelal neem je die gevoelens niet weg.

Ook ik ben van mening dat iedereen de mogelijkheid moet hebben zichzelf op een goede manier te kunnen doden. Op een wijze waarmee anderen niet teveel belast wordt.
En natuurlijk moet er eerst bekeken worden of die persoon niet lijdt aan een te genezen depressieve fase n het leven.

Maar dan nog, toen ik jaren geleden met Sartre 'aan de gang was' kreeg ik ook nare gevoelens, nihilisme is iets vervreemdends. aan de andere kant is het heel goed eens stil te staan bij het feit dan leven an sich een natuurverschijnsel is dat ook niet op een voetstuk gezet moet worden.
In de westerse wereld, en helemaal in kringen van christenen wordt het leven als van een god gegeven gezien waar we niet aan mogen komen v.w.b. 'het einde'. Terwijl we wel zo inhumaan mogen zijn lijden te verlengen.

In mijn optiek is het goed om 'leven' meer te relativeren. Het is gewoon een vorm van energie, dat een begin heeft en een eind. En dat eind ligt bij mensen onder verantwoording van de mens zelf.

[Samante]

Ook ik ben van mening dat iedereen de mogelijkheid moet hebben zichzelf op een goede manier te kunnen doden. Op een wijze waarmee anderen niet teveel belast wordt.

Zwitserland is het enige land ter wereld waar hulp bij zelfdoding door niet-artsen, ook aan psychiatrische patiënten, is toegestaan. Het Zwitserse model zou hier ook mogelijk moeten zijn.

[balou]

@Marcus
Jij schreef;

Na de dood is er Niets, wat altijd inferieur is aan Iets, denk ik. Bestaan is dus altijd beter dan niet bestaan

Het "Niets" is niet meetbaar, en kan niet vergeleken worden met "iets".
Het ene kan dus niet superieur zijn aan het andere.

Terugblikkend kan je wel zeggen dat er een groot aantal mensen in de geschiedenis beter niet hadden kunnen bestaan, maar dat is een andere vraagstelling denk ik.

[mustafa]

[En wat ALS je doorgedrongen bent tot die drijfveren?

Die drijfveren zijn altijd authentiek.
Laat mij raden, jij wilt die mensen dan "behandelen"?

.

beste moody blue,

ik wil helemaal niemand behandelen!
het gaat mij er om die drijfveren te willen begrijpen
ik heb het over willen begrijpen en niet over willen behandelen
dus open staan voor vs negeren
en alles wat niet authentiek is, is ook niet de moeite waard
over authenticiteit gesproken
het is altijd goed om consequent te blijven in datgene wat je begonnen bent
daar heeft nederland nu 22 nov. j.l. dan ook voor gekozen
de ene rechtlijnigheid t.o. de andere
j.p, jan ( nouja, en geert )
en wat zien we, die zijn nu juist tot elkaar veroordeeld
zo zie ik persoonlijk de wil tot leven en ook de betrekkelijkheid ervan
leven tot je erbij neervalt, want dood gaan we toch wel
en dit wil ik in een andere diepere beschouwiong best nog wel eens afzetten tegen het existentialisme van sartre, camus e.a.
de roeping van artsen sinds hippokrates is alles doen tot bevordering van genezing en herstel van de zieke mens t/m abstinentie, d.i. afzien van verdere behandeling
en dit laatste geeft ruimte aan - zoals je ook aangeeft - ieder individu om verantwoordelijkheid te nemen over zijn of haar eigen leven
en dan nog blijf ik geinteresseerd in die drijfveren
wat veroorzaakt het gevoel niet meer te willen leven?
die vraag is nog niet beantwoord

groet,

mustafa

[HarrieMe]

Dit is interessant zolang je leeft. Gelukkig heeft de natuur iets ingebouwd, dat je aanzet, tot het einde te willen gaan. Een gezond individu wil geen eind aan zijn leven. Ook willen dieren dat niet. Maar toch onderscheiden wij ons van die dieren en kunnen wij over dit onderwerp praten en zelfs ervoor kiezen op rationele gronden er een einde aan te willen maken. Zelfs iemand die zelfmoord pleegt omdat zijn psyche hem / haar daartoe drijft, denkt “rationeel” de juiste beslissing genomen te hebben. Ik denk dat uit een soort van egoïsme, in het verleden, zelfdoding veroordeeld werd. Het doet toch pijn als je iemand moet verliezen, zeker als het niet nodig was, omdat het lichaam best nog even mee had gekund. Daarom mocht je geen zelfmoord plegen. Vooral gelovigen werden gek gemaakt, met de straf: je komt in de hel als je er zelf een einde aan maakt. Om in elk geval ervoor te zorgen dat god geen vergissing zou begaan op de dag des oordeels, werden de zelfmoordenaars apart gelegd op het kerkhof. Mochten niet in de gewijde grond.
Gelukkig heeft er een flinke verandering plaatsgevonden in het denken over zelfdoding, en hulp bij zelfdoding. Tegenwoordig, is in elk geval ondragelijk leiden, niet meer nodig, als de persoon die het moet ondergaan duidelijk te kennen geeft (aan meer dan een arts en zijn familie) niet meer zo verder te willen.
Het geeft in elk geval de mensen de mogelijkheid om waardig op een door hun uitgezocht tijdstip te kunnen sterven. Handig om vooraf lid te worden van een vrijwillige euthanasie vereniging. Bespaart je een hele hoop paniek, als een ziekte plotseling ondragelijk wordt.

Wat anderen denken en zeggen over de beslissing, kan je gestolen worden, zeker als voor de persoon het moment dat hij zij bewust gekozen heeft, voorbij is.

[Don Diego]

Het recht om baas te zijn over je eigen lichaam is een onvervreembaar recht waar elke wet die er tegen is een aanfluiting is.
Voor mij is er geen einde in de dood, maar of dat nu wel of niet zo is , dat maakt niet uit.
Ik heb met treinbestuurders gesproken die niet één, maar meerdere mensen op hun voorruit uit elkaar hebben zien spatten. Dat raak je nooit meer kwijt.
Wat al eerder hier is gezegd dat er een centrum moet komen waar je als wanhopige naar toe kan gaan en die je begeleiden naar een eventueel einde van je leven op een nette beschaafde manier. Dan wordt er toch eerst goed over gesproken dat het geen impuls daad is. Helaas is dat dus verboden door de staat. Hulp bij zelfdoding mag niet. Dom, net als zoveel wetten op dat gebied. Ja mag wel kapot worden geschoten in een oorlog, maar pas op dat je geen zelfmoord pleegt of euthanasie toepast bij hevig uitzichtloos lijden. Schofterig.

Wat de geestelijke gevolgen zijn van zelfmoord daar zijn veel theoriëen over buiten branden in de hel. Het voortijdig afbreken van een incarnatiecyclus houdt in dat je de tijd die je nog had moeten gaan in een wachtfase moet doormaken tot je verder kan. Dat zou je een hel kunnen noemen omdat op dat moment ook vaak de uitweg uit het probleem zichtbaar wordt wanneer je geen zelfmoord had gepleegd en je ziel blijft hangen tussen de aarde en andere wereld.
Anderen spreken dit tegen en zeggen dat er totaal geen gevolgen zijn en ook zo´n dood er bij hoort net als onder de trein komen als ongeluk.
En dan is er een groep die zegt dood is dood, dan is er helemaal geen probleem meer.
Eens komen we er allemaal achter.