Eindelijk thuis (transformatie) van geloven naar ervaren.
Geplaatst: 04 okt 2003 18:07
‘Eindelijk thuis’: Een transformerende ervaring:
Dit geschrevene is het resultaat van een retraite van 5 dagen. Dit in pastoraal Centrum ‘De Hezenberg’ te Hattem nabij Zwolle. Ik probeer de inzichten die ik heb opgedaan in deze periode te verwoorden in een stukje tekst wat ik op heb geschreven en nu samenvat: Het is in een tijdperk geschreven dat ik op weg was om als progressief christen over te stappen naar het holistisch denken (christusbewustzijn e.d.)
In de 1e plaats gingen alle boeken die ik las over het zoeken naar bevestiging bij jezelf i.p.v. dat je het buiten jezelf gaat zoeken. De boeken die ik gelezen heb zal ik aan het eind van dit stuk tekst vernoemen. De informatie die ik steeds weer tegenkwam bij verschillende auteurs waren eenduidig qua inzicht. Dit vanuit een psychologische en spirituele dan wel pastorale benadering. Zoek de basis in jezelf. Zoek de innerlijke kern, het oerfundament in je eigen lichaam. Hetgeen ik bedoel wordt in verschillende psychologische en spirituele benaderingen steeds weer anders benoemd. Zo zou een christen het de geest van God noemen.
De kern van dit oerfundament uit zich in een onvoorwaardelijke liefde naar jezelf toe (volledige zelfacceptatie). Dit werd door mij ervaren als het moment waarop God je omarmt spiritueel. Het is voor, wat het mij betreft, het hoogtepunt tot nu toe in mijn 30 jarige leven. Alles wat ik ooit heb gelezen, ervaren, begrepen etc..heb vielen samen op Dinsdag 22 juli 2002 tussen 4:30 en 6:00 uur. De plek waar ik hetgeen heb ervaren wat ik straks beter zal toelichten heet ‘De kapel’. Hoe kan het ook anders dan dat ik de God binnen in mij ontdek in het huis van God buiten mij. De God waarover is spreek is voor, naast, rondom mij en uiteindelijk door zijn Heilige Geest in mij! Verstandelijk en bewust kon ik altijd wel begrijpen wat men bedoelde over Gods liefde. Maar onbewust gevoelsmatig, daar waar de schaduwzijde vaak is van een persoonlijkheid, het deel van jezelf dat zich onbemind en afgewezen voelt, kon ik nooit een vinger op dit leggen. Laat mij vertellen wat er gebeurde:
Na 5 dagen van afzondering in een pastoraal centrum op mijn kamer die ik had toegewezen gekregen ging ik die Dinsdagnacht rond 4:00 uur uit mijn bed. Dit niet omdat ik zo graag ’s nachts uit mijn bed stap om even wat te gaan wandelen. Nee, er werd op mijn deur geklopt. Ten miste dat dacht ik. Ik werd wakker van een geklop op mijn kamerdeur (wat later het kloppen op mijn hartsdeur bleek….) en ontwaakte uit een slaaptoestand vanuit een droom.
Nadat ik besefte na een uur dat ik niet meer zou kunnen slapen (ik had inmiddels maar weer wat gelezen om mij te ontspannen) ging ik besluiteloos als ik was maar naar buiten. Daar aangekomen werd ik getrokken naar de Kapel dichtbij de slaapvertrekken. Zachtjes was ik door de gang van het huis gegaan om tenslotte door de deur te gaan en het schemerige kerkje binnen te gaan.
Nadat ik me had genesteld op een kerkbank zette ik (onbewust waarschijnlijk) de stopwatch aan van mijn horloge dat ik geërfd heb van mijn overleden vader (1980). Later mocht blijken dat ik een persoonlijke eredienst heb gehouden van meer dan anderhalf uur! Toen ik een poosje zo op die kerkbank zat overkwam mij de innerlijke drang om te gaan bidden. Dit hield niet weer op. Ik heb welzeker 50 minuten gebeden en heb alles eruit gegooid wat me ooit heeft dwarsgezeten. Van het overlijden van mijn vader, van het mij vaak niet begrepen voelen, het mij vaak afgewezen voelen, van mijn pijnen, mijn verdriet over de gebroken wereld, het gemis van de fysiek aanwezige Jezus Christus waarbij ik fysiek kan schuilen en alles wat me dwarszat. Toen ik dit had gedaan overviel mij een gevoel van intens verdriet gekoppeld aan een bovennatuurlijke blijdschap en ik voelde een kanaal van liefde die Jezus misschien uiteindelijk wel de stromen van levend water zou noemen (Transformatie).
Nooit, nee nooit, heb ik mij zo bemind gevoeld door iets, iemand of wat dan ook ter wereld in die voorbij gedane 30 jaren als daar in die nacht in die kapel in die eenzaamheid. Daar heb ik wat mij betreft een bijzondere ontmoeting gehad waarvan ik besef dat slechts weinigen die ooit in hun leven zullen hebben. Dit is voor mij even in het kort over wat ik denk dat er met mij gebeurd is. Het sprak tegen mij door zijn onvoorwaardelijke liefde in mij. Hij maakt mij hiermee duidelijk dat ik dankbaar mag zijn en erop mag vertrouwen dat ik een kind van de het heelal ben en zodoende een Koningskind. Dit inzicht wat mij gegeven is definieer ik als het koninkrijk der hemelen krijgen en alles zal je bovendien geschonken worden. Vanuit een heelheid van binnenuit de wereld beter aan kunnen om zodoende het licht der wereld, gij geheel anders en het zout der aarde te zijn. Je kunt dan alleen nog maar met mededogen en barmhartigheid kijken naar een mens die ook op zoek is naar het koninkrijk der hemelen, wat zo dichtbij ligt dat je erover zou kunnen struikelen. Overal in de wereld wordt naarstig gezocht naar bevestiging. Ben ik het wel waard, houd men van mij? Wat moet ik doen om erkenning te krijgen? Op het moment dat je dit toepast en het hoogstwaarschijnlijk niet onvoorwaardelijk ontvangt zit je op een gegeven moment gevangen in een zichzelf versterkend afwijzingsgevoel. Een afwijzingsgevoel wat van buiten naar binnen gaat en weer naar buiten. Uiteindelijk versterkt het soms zo dat een mens eraan onderdoor gaat (psychische en psychosomatische klachten). Door mijn hele leven met een bepaalde continuïteit op zoek te zijn geweest naar dit fenomeen (onvoorwaardelijke liefde) zocht hij mij op. Het voelt als een cadeau voor mijn 30e verjaardag! Ik zeg dan ook tegen hij die in mij is en meer is dan hij die in de wereld is Dank u wel. Mijn transformerende ervaring zal altijd een terugkeerpunt zijn. Een rustpunt in deze imperfecte wereld. Mijn eigen innerlijke paradijs. Ik eer de God die alles gemaakt heeft door schrijven, musiceren, socialiseren en simpelweg gelukkig te leven. Ik groet een ieder als een kind van het licht, Moge het met je zijn om je te leiden.
Namaste
Literatuurlijst
Carl Gustav Jung 'Het archétype van de Christus, het zelf"
Stefan Denaerde "Buitenaardse beschaving"
Marilyn ferguson "De aquarius samenzwering"
Henri Nouwen: ‘Eindelijk thuis’
Paul Ferrini: ‘Stappen naar een goede relatie’
Paul Ferrini: ‘Terug naar Onschuld’
Paul Ferrini: ‘Het wonder van de liefde’
Anselm Grün: ‘Kom naar de Bron’
Stanley van Sprang: ‘Leer van de Siddha’s’
Freddy van der Werf: ‘Opgeschreven zelfreflecterend materiaal’.
Dit geschrevene is het resultaat van een retraite van 5 dagen. Dit in pastoraal Centrum ‘De Hezenberg’ te Hattem nabij Zwolle. Ik probeer de inzichten die ik heb opgedaan in deze periode te verwoorden in een stukje tekst wat ik op heb geschreven en nu samenvat: Het is in een tijdperk geschreven dat ik op weg was om als progressief christen over te stappen naar het holistisch denken (christusbewustzijn e.d.)
In de 1e plaats gingen alle boeken die ik las over het zoeken naar bevestiging bij jezelf i.p.v. dat je het buiten jezelf gaat zoeken. De boeken die ik gelezen heb zal ik aan het eind van dit stuk tekst vernoemen. De informatie die ik steeds weer tegenkwam bij verschillende auteurs waren eenduidig qua inzicht. Dit vanuit een psychologische en spirituele dan wel pastorale benadering. Zoek de basis in jezelf. Zoek de innerlijke kern, het oerfundament in je eigen lichaam. Hetgeen ik bedoel wordt in verschillende psychologische en spirituele benaderingen steeds weer anders benoemd. Zo zou een christen het de geest van God noemen.
De kern van dit oerfundament uit zich in een onvoorwaardelijke liefde naar jezelf toe (volledige zelfacceptatie). Dit werd door mij ervaren als het moment waarop God je omarmt spiritueel. Het is voor, wat het mij betreft, het hoogtepunt tot nu toe in mijn 30 jarige leven. Alles wat ik ooit heb gelezen, ervaren, begrepen etc..heb vielen samen op Dinsdag 22 juli 2002 tussen 4:30 en 6:00 uur. De plek waar ik hetgeen heb ervaren wat ik straks beter zal toelichten heet ‘De kapel’. Hoe kan het ook anders dan dat ik de God binnen in mij ontdek in het huis van God buiten mij. De God waarover is spreek is voor, naast, rondom mij en uiteindelijk door zijn Heilige Geest in mij! Verstandelijk en bewust kon ik altijd wel begrijpen wat men bedoelde over Gods liefde. Maar onbewust gevoelsmatig, daar waar de schaduwzijde vaak is van een persoonlijkheid, het deel van jezelf dat zich onbemind en afgewezen voelt, kon ik nooit een vinger op dit leggen. Laat mij vertellen wat er gebeurde:
Na 5 dagen van afzondering in een pastoraal centrum op mijn kamer die ik had toegewezen gekregen ging ik die Dinsdagnacht rond 4:00 uur uit mijn bed. Dit niet omdat ik zo graag ’s nachts uit mijn bed stap om even wat te gaan wandelen. Nee, er werd op mijn deur geklopt. Ten miste dat dacht ik. Ik werd wakker van een geklop op mijn kamerdeur (wat later het kloppen op mijn hartsdeur bleek….) en ontwaakte uit een slaaptoestand vanuit een droom.
Nadat ik besefte na een uur dat ik niet meer zou kunnen slapen (ik had inmiddels maar weer wat gelezen om mij te ontspannen) ging ik besluiteloos als ik was maar naar buiten. Daar aangekomen werd ik getrokken naar de Kapel dichtbij de slaapvertrekken. Zachtjes was ik door de gang van het huis gegaan om tenslotte door de deur te gaan en het schemerige kerkje binnen te gaan.
Nadat ik me had genesteld op een kerkbank zette ik (onbewust waarschijnlijk) de stopwatch aan van mijn horloge dat ik geërfd heb van mijn overleden vader (1980). Later mocht blijken dat ik een persoonlijke eredienst heb gehouden van meer dan anderhalf uur! Toen ik een poosje zo op die kerkbank zat overkwam mij de innerlijke drang om te gaan bidden. Dit hield niet weer op. Ik heb welzeker 50 minuten gebeden en heb alles eruit gegooid wat me ooit heeft dwarsgezeten. Van het overlijden van mijn vader, van het mij vaak niet begrepen voelen, het mij vaak afgewezen voelen, van mijn pijnen, mijn verdriet over de gebroken wereld, het gemis van de fysiek aanwezige Jezus Christus waarbij ik fysiek kan schuilen en alles wat me dwarszat. Toen ik dit had gedaan overviel mij een gevoel van intens verdriet gekoppeld aan een bovennatuurlijke blijdschap en ik voelde een kanaal van liefde die Jezus misschien uiteindelijk wel de stromen van levend water zou noemen (Transformatie).
Nooit, nee nooit, heb ik mij zo bemind gevoeld door iets, iemand of wat dan ook ter wereld in die voorbij gedane 30 jaren als daar in die nacht in die kapel in die eenzaamheid. Daar heb ik wat mij betreft een bijzondere ontmoeting gehad waarvan ik besef dat slechts weinigen die ooit in hun leven zullen hebben. Dit is voor mij even in het kort over wat ik denk dat er met mij gebeurd is. Het sprak tegen mij door zijn onvoorwaardelijke liefde in mij. Hij maakt mij hiermee duidelijk dat ik dankbaar mag zijn en erop mag vertrouwen dat ik een kind van de het heelal ben en zodoende een Koningskind. Dit inzicht wat mij gegeven is definieer ik als het koninkrijk der hemelen krijgen en alles zal je bovendien geschonken worden. Vanuit een heelheid van binnenuit de wereld beter aan kunnen om zodoende het licht der wereld, gij geheel anders en het zout der aarde te zijn. Je kunt dan alleen nog maar met mededogen en barmhartigheid kijken naar een mens die ook op zoek is naar het koninkrijk der hemelen, wat zo dichtbij ligt dat je erover zou kunnen struikelen. Overal in de wereld wordt naarstig gezocht naar bevestiging. Ben ik het wel waard, houd men van mij? Wat moet ik doen om erkenning te krijgen? Op het moment dat je dit toepast en het hoogstwaarschijnlijk niet onvoorwaardelijk ontvangt zit je op een gegeven moment gevangen in een zichzelf versterkend afwijzingsgevoel. Een afwijzingsgevoel wat van buiten naar binnen gaat en weer naar buiten. Uiteindelijk versterkt het soms zo dat een mens eraan onderdoor gaat (psychische en psychosomatische klachten). Door mijn hele leven met een bepaalde continuïteit op zoek te zijn geweest naar dit fenomeen (onvoorwaardelijke liefde) zocht hij mij op. Het voelt als een cadeau voor mijn 30e verjaardag! Ik zeg dan ook tegen hij die in mij is en meer is dan hij die in de wereld is Dank u wel. Mijn transformerende ervaring zal altijd een terugkeerpunt zijn. Een rustpunt in deze imperfecte wereld. Mijn eigen innerlijke paradijs. Ik eer de God die alles gemaakt heeft door schrijven, musiceren, socialiseren en simpelweg gelukkig te leven. Ik groet een ieder als een kind van het licht, Moge het met je zijn om je te leiden.
Namaste
Literatuurlijst
Carl Gustav Jung 'Het archétype van de Christus, het zelf"
Stefan Denaerde "Buitenaardse beschaving"
Marilyn ferguson "De aquarius samenzwering"
Henri Nouwen: ‘Eindelijk thuis’
Paul Ferrini: ‘Stappen naar een goede relatie’
Paul Ferrini: ‘Terug naar Onschuld’
Paul Ferrini: ‘Het wonder van de liefde’
Anselm Grün: ‘Kom naar de Bron’
Stanley van Sprang: ‘Leer van de Siddha’s’
Freddy van der Werf: ‘Opgeschreven zelfreflecterend materiaal’.
Devious..
