Mijn religieuze zoektocht begon zo'n 2 jaar geleden. Ik zat op dat moment in het 5e jaar van mijn middelbare school. Ik was overtuigd christen, maar ik maakte mij zorgen over de voorbereiding die wij christenen kregen voor we 'de grote boze wereld' werden ingestuurd. Ik besloot daarom zelf op onderzoek te gaan naar mijn geloof, zodat ik tegen andersdenkenden meer zou kunnen zeggen dan "dat geloof ik omdat ik dat van jongs af te horen heb gekregen van mijn ouders". Behalve dat wilde ik ook een stuk duidelijkheid krijgen voor mijzelf over waar ik zelf stond wat geloof betreft.
Ik heb geloof altijd enorm serieus genomen; ik vond het enorm belangrijk omdat ik God lief had, Jezus zag als de God door wie ik gered moest worden en als een voorbeeld dat ik altijd moest volgen. Ik vond het dan ook onbegrijpelijk dat er zoveel christenen zijn die hun geloof niet serieus nemen en die ook in hun leven niet de naastenliefde lieten zien waar in de kerk zo vaak over wordt gepreekt.
Ik begon met enorm veel vertrouwen aan mijn zoektocht. Ik dacht dat het volledig logisch was dat wat ik geloofde de 'onfeilbare waarheid' was en had geen idee van de argumenten van andersdenkenden. Ik dacht dat ze met enige studie allemaal wel ontkracht konden worden. Mijn eerste ervaring ermee was dan ook een enorme schok. Ik las namelijk over BDE's, een verschijnsel waar ik hier ook over heb geschreven op dit forum ((hier)). Voor het eerst werd ik geconfronteerd met het feit dat ervaringen mensen blijkbaar ook naar denkbeelden kunnen brengen die ver afstaan van het christendom. Dit was het begin van het einde van mijn geloof. Het christendom beweert namelijk dat het de enige waarheid is, en niet zelden met als toevoeging dat het de enige weg naar God is met als begeleidende tekst:Door niemand anders kunnen wij worden gered, want zijn naam is de enige op aarde die de mens redding biedt.’ (Hand 4:12) Toen ik echter hoorde over mensen die andere ervaringen hebben en hierdoor anders denken kwam bij mij de vraag op: Wie heeft gelijk?
Deze vraag stelt de schrift in twijfel, en dat zou ik niet snel gedaan hebben, ware het niet dat het wezen dat mensen soms 'zagen' tijdens hun BDE volgens mij een veel hogere morele status heeft dan de bijbelse God. Het veroordeelt namelijk niemand voor eeuwig naar een hel, maar laat iedereen simpelweg zien/voelen wat een ander voelde als gevolg van zijn/haar acties en laat de mensen vervolgens over zichzelf oordelen (er zijn variaties maar dat deze variatie voorkwam zegt volgens mij al wel genoeg om mijn punt te maken). In dit denkbeeld is het niet van belang wat iemands geloofsovertuiging in het leven was (dit stuitte mij enorm tegen de borst als beoordelingscriterium omdat je maar heel beperkt invloed hebt op die overtuigingen.) maar iemands intenties/acties. De straf is bovendien niet oneindig als vergelding voor eindige vergrijpen. Als klap op de vuurpijl is het bestaan van een God als deze niet moeilijker te verdedigen dan de christelijke God. Het directe gevolg hiervan: twijfel...
Ik heb erg lang met deze twijfel rondgelopen en het probleem is volgens mij niet op te lossen. Het christendom dat zegt als enige de waarheid te hebben kan deze claim onmogelijk waarmaken door het simpele probleem van gebrek aan bewijs. Het chrstendom heeft niet meer bewijs ervoor dan het Jodendom, de Islam, het Hindoeïsme of Boeddhisme; zelfs niet meer dan het geloof in Zeus, Apollo, Baäl of Donar etc.
Met de tijd kwamen er meer vragen. Veel ervan kwamen toen ik de site van rereformed las, en ook freethinkers werkte daar erg aan mee. Ik kwam bij toeval op deze sites terecht maar de uitwerking was enorm. Vooral het ethische aspect dat ik toch al had door de BDE verhalen werden hierdoor enorm versterkt. Denk daarbij aan de massaslachting in Egypte, na de volkstelling van David, de zondvloed enz (zie ook de forumdiscussie over de christelijke god en de zedelijke maatlat). Door deze verhalen samen met de wetten in het oude testament (
) ben ik al het vertrouwen in God verloren. Het ging letterlijk naar 0,0. Natuurlijk is dat niet iets dat je koud laat. Ik heb God gesmeekt om iets van zich te laten horen, mij een uitweg te geven uit al die negatieve gedachten over hem en als laatste om mij te bewaren voor ongeloof, omdat ik dat zelf binnen zeer korte tijd niet meer zou kunnen. Het bleef, ondanks alle gesprekken die ik met ouderlingen en dominees heb gehad en ondanks al mijn smeken, ijzig, stil......Ik was vanaf dat moment mij geloof in de christelijke God kwijtgeraakt, maar al die andere goden ontkrachten is niet te doen. Zeker ook omdat ieder mens een eigen god zou kunnen bedenken die niet te ontkrachten is. Ik accepteerde het als mogelijkheid dat er een god zou bestaan. Dat leidde er in het begin toe dat de schok, de christelijke god kwijt te raken, minder hard aankwam. Ik dacht dat er een onbegrepen, goedbedoelende godheid was die alles wel goed zou laten komen. Later ontmaskerde ik dit geloof bij mijzelf als wensdenken en ik werd atheïst. Hierdoor kwam ik in een staat die ik het beste als rouw kan omschrijven. Ik had het idee dat ik een goede vriend en vader uit mijn leven naar het graf had gebracht en ik was er helemaal kapot van. Ik zag geen enkele zin in het leven en dat was ontzettend hard. Ik heb het daar een behoorlijke tijd echt verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Na een tijd begon ik met een lange weg, om zelf mijn doelen in mijn leven op te stellen. Ik moest veel dingen opnieuw overwegen en zeker op ethisch was dat wel eens lastig.
Maar ik begin het de laatste tijd ook weer positiever te zien. Zo ben ik mij er veel meer van bewust dat de mens niet de baas is van de natuur, maar een onderdeel ervan en dit vind ik een standpunt dat getuigt van een stuk bescheidenheid. Bovendien is het lastig maar ook heerlijk en enorm uitdagend om zelf je doelen te bepalen in de wereld en met open blik te kijken naar het hier en nu, inplaats van het hiernamaals na te jagen. Verder heb ik veel gehad aan het humanisme (vooral Bertrand Russell met zijn 'de verovering van het geluk') en ook aan het oosterse denken dat nu niet langer 'verboden terrein' is. Zeker het af en toe eens mediteren en het mij bewust zijn van het hier is iets dat mij daar erg in aanspreekt.
Tegenover het bovennatuurlijke sta ik tegenwoordig net iets anders dan aan het begin van mijn atheïsme. Ik ga er niet bij voorbaat van uit dat er niets meer is dan wat wij mensen waarnemen, bewustzijn is gemaakt om te overleven, niet om de wereld zo te zien als deze is, maar als ik er iets is waar ik niets over kan weten houdt ik mij er stil over. Dit heb ik ook bij het woord 'God'. Ervaring, gevoel en zogenaamde openbaringen leiden mensen tot zeer verschillende overtuigingen tav god. Daarom kunnen deze niet dienen als overtuigend bewijs voor de juistheid van een van deze goden. Bovendien denk ik dat ik, als ik het universum al voor geen meter snap, wel knap arrogant zou zijn als ik zou beweren iets over god te kunnen zeggen. Daarom zal ik god, waarvan noch het bestaan, noch het niet-bestaan aan te tonen is, als Hij/Zij/Het bestaat de grootste eer geven die ik als mens maar kan geven. Ik zal mij verder stil over hem houden. Daardoor kan ik hem echter ook niet meer definiëren, waardoor dit standpunt mij een semantisch atheïst maakt. Ik kan het begrip God op geen enkele manier inhoud meer geven, waardoor ik mijn aandacht volledig richt op dat wat belangrijk is. Het hier en het nu. En dat met, en reref, sorry dat ik je uitspraak leen
, met een glimlach en een traan.
.