Afstand nemen van "Jomanda"-moeder?

[Oldy]

Hallo,

Ik ben opgevoed door een soort Jomanda. Ik hou van haar, maar/ en ik sta TOTAAL NIET achter haar New-Age geloof en de manier waarop ze haar geloof aan anderen en mij opdringt. Ik heb geprobeerd om haar te begrijpen, heb alles gelezen over New Age wat ik erover kon vinden, dingen aangenomen voor waar. Maar ik heb twee jaar geleden geconcludeerd dat het ONZIN is.

Ze richt nu ook schade aan in mijn privé relaties met haar zogenaamde paranormale gaven en helderziendheid. Dat sta ik niet toe, dus ik heb haar gewezen op mijn grenzen en integriteit. Ik ben toen stevig uitgekomen voor mijn atheïsme. Dat heeft geleid tot een ernstig conflict met mijn ouders, waardoor ik momenteel geen contact met hen heb. Mijn vader steunt mijn moeder onverminderd en is niet te spreken over mijn houding en gedrag.

Ik ben dus beledigend en kwetsend t.o.v. mijn moeder (en vader) door uit te komen voor mijn atheisme Toch ben ik een gelukkig mens; ik voel me sterk door "uit de kast te komen" en voor mezelf op te komen. De situatie is zeer onwenselijk. Natuurlijk wil ik mijn ouders niet verliezen, maar niet ten koste van mijn persoonlijke geluk.

Heeft iemand een wijs advies? Ook ervaringen delen is een troost.

Bij voorbaat dank!!

Oldy

[siger]

Oldy,

Ik kan je alleen maar van harte welkom heten op Freethinker en je sterkte toewensen.

Ikzelf ben opgegroeid in een katholiek gezin. Als tiener geloofde ik er al niets meer van, maar ik heb het nooit echt uitgevochten. Maar je zal hier zeker steun van lotgenoten vinden.

Dus nogmaals: welkom en sterkte!

[Marinus]

Allereerst: maak je ouders duidelijk dat je geen atheist bent geworden om tegen hun heilige huisjes te trappen, maar omdat je dat nu eenmaal tot die conclusie bent gekomen. Je zou er ook bij kunnen vertellen dat je niet op commando kunt geloven in iets anders. Ga zelf maar na: zou je in New Age kunnen geloven als je dat graag zou willen?

Verder hoef je het niet te accepteren dat je moeder zich vanuit haar geloof zich met je bemoeit. Zelf ben ik getrouwt met een milde zweefkreeft, en ik heb duidelijk gemaakt dat ik niet geloof dat zijn (best wel sterke vermogen tot) empathie bovennatuurlijk is. En aan de andere kant hou ik weer mijn atheisme voor me.

Dat gezegt hebbende zou je een soort "wapenstilstand" kunnen voorstellen waar jullie allebei de levensovertuiging van je voorkeur voor je houd in jullie relatie. Er zijn vast wel genoeg andere dingen in de relatie waar jullie wel wat mee kunnen. Het verbreken van familiebanden is wat mij betreft wel de laatste optie.

Ik heb wel gebroken met enkele christelijke broers en zussen omdat ze het niet konden laten om zich tegen mij aan te bemoeien in zaken die hen gewoon niet aangaan. Maar ik ben de laatste om te zeggen dat dat een bevredigende oplossing is.

[Devious]

Ik ben dus beledigend en kwetsend t.o.v. mijn moeder (en vader) door uit te komen voor mijn atheisme Toch ben ik een gelukkig mens; ik voel me sterk door "uit de kast te komen" en voor mezelf op te komen. De situatie is zeer onwenselijk. Natuurlijk wil ik mijn ouders niet verliezen, maar niet ten koste van mijn persoonlijke geluk.

Heeft iemand een wijs advies? Ook ervaringen delen is een troost.

Wel, advies geven is altijd een hachelijke zaak. Ik weet natuurlijk niets over je persoonlijke situatie.
Wat je, nu je 'uit de kast' bent gekomen, en je duidelijk hebt gemaakt waar je staat, hoef je het nu misschien niet steeds meer ter sprake te brengen; althans, je zou kunnen proberen om onderwerpen die in die richting gaan, te vermijden, behalve, zeg ik er duidelijk bij, indien men er zélf over begint. Dan kan men nooit zeggen dat jij je mening probeert op te dringen.
Misschien kun je ook gewoon zeggen dat je graag over iets anders wilt spreken, of gewoon samen iets leuks wilt doen, in plaats van altijd maar weer over reincarnatie, chakra's, energieën, en 'gene zijde' te beginnen (ik ken je persoonlijke situatie natuurlijk niet, maar weet wel hoe het vaak in zijn werk gaat, dit soort dingen. Het is voor mij herkenbaar.).
In sommige gevallen kun je als familie onderling heel goed over filosofische/religieuze opvattingen van mening verschillen en daarover discussiëren. Maar als dat niet kan, en je graag de verstandhouding zo goed mogelijk wilt houden, dan is het misschien beter om de verstandigste te zijn, en onderwerpen die tot stress leiden te vermijden.

Vriendelijke groet.

[Maria]

Maar ik heb twee jaar geleden geconcludeerd dat het ONZIN is.

Ze richt nu ook schade aan in mijn privé relaties met haar zogenaamde paranormale gaven en helderziendheid. Dat sta ik niet toe, dus ik heb haar gewezen op mijn grenzen en integriteit. Ik ben toen stevig uitgekomen voor mijn atheïsme. Dat heeft geleid tot een ernstig conflict met mijn ouders, waardoor ik momenteel geen contact met hen heb. Mijn vader steunt mijn moeder onverminderd en is niet te spreken over mijn houding en gedrag.
Ik ben dus beledigend en kwetsend t.o.v. mijn moeder (en vader) door uit te komen voor mijn atheisme

Ik kan het niet laten wat tussen de regeltjes door te lezen.
Voor jouw ouders is hun geloof in wat zij doen heilig.
Jij hebt besloten hier niet meer in mee te gaan.

Hoe heb je het hen duidelijk gemaakt?
Door te zeggen, dat alles wat zij geloven onzin is?

Of te zeggen, dat wat zij geloven hun zaak is, dat je dat zult respecteren, maar dat jij hierin voor jezelf niet meer kunt meegaan.
En dat jij daarin ook graag gerespecteerd zou willen worden.

Als je hier al wat langer hebt meegelezen, zul je weten dat de eerste manier polariserend werkt, maar nooit overtuigend.
Met de tweede manier kun je uiteindelijk begrip voor elkaar leren opbrengen, zonder dat ieder voor zich zijn overtuiging direct hoeft op te geven.
Maar minstens een doordurende communicatie, die kan leiden tot een overname van elkaars standpunten.
Zo niet....even goeie vrienden..

[Devious]

Of te zeggen, dat wat zij geloven hun zaak is, dat je dat zult respecteren, maar dat jij hierin voor jezelf niet meer kunt meegaan.
En dat jij daarin ook graag gerespecteerd zou willen worden.

Dat is o.a. ook wat ik bedoel, alleen Mariakat heeft het wat duidelijker verwoord.

Maar goed, Oldy. We kennen natuurlijk niet je persoonlijke situatie. Ik hoop dat je een bevredigende oplossing vindt.

Groetjes.

[Oldy]

Dank voor jullie begrip.

Ik heb op verschillende manieren voorzichtig proberen duidelijk te maken dat ik van een ander "geloof" ben, nl. atheïst. Het probleem is dat mijn moeder iedereen die het niet met haar eens is als bedreigend lijkt te zien, of op zijn mist wordt ze er erg onzeker van. Dat is dus continu op eieren lopen.

Tot voor kort heb ik haar New Age praatjes maar gewoon van me af laten glijden, ware het niet dat ze steeds expliciet om bevestiging vraagt van haar overtuigingen. Die kan ik haar niet geven, waardoor ze steeds beweert dat ik teveel 'in mijn hoofd zit". Mijn partner is nog veel nuchterder dan ik, en dat heeft de situatie verergerd. Hij probeert een rationele discussie met mijn moeder aan te gaan en daar wordt zij erg onzeker van. Dat werkt inderdaad polariserend. Maar uitgaande van haar volwassenheid en "accountability", snap ik dat iemand met haar gewoon de discussie aangaat; haar overtuigingen zijn behoorlijk onlogisch en zelfs excentriek te noemen.

Toen ik kortgeleden weer een keer alleen bij mijn ouders thuis kwam, kreeg ik een tirade van insinuaties over mijn partner en schoonfamilie heen. En ook kreeg ik zelf nogal wat ondermijnende opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Dat ging ver over mijn grens en ik ben erg kwaad geworden en ik heb gezegd dat ik hen voorlopig niet wil zien.

Daarna heb ik e.e.a. weloverwogen op papier gezet voor mijn ouders, met name over mijn grenzen en wensen in de omgang met hen. Naar aanleiding daarvan zijn er nog een paar vervelende discussies geweest tussen mijn vader en mij; hij noemt me een Don Quichote. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik er niet op uit ben mijn moeder van haar geloof af te helpen/ tegen heilige huisjes te schoppen, maar dat ze mij ook met rust moet laten met haar overtuigingen en haar "paranormale" insinuaties. Dat vindt mijn vader respectloos.

Nu willen zij mij niet meer zien voorlopig. Ik voel me schuldig. Ik heb er een hard hoofd in; mijn moeder zal niet ineens veranderen in een persoon waarmee ik redelijk kan praten en dat verwacht ik ook niet. Als ze nou maar niet zo onzeker en labiel was...

Nogmaals dank!
Oldy

[lost and not found yet!]

Oldy schreef:

Nu willen zij mij niet meer zien voorlopig. Ik voel me schuldig. Ik heb er een hard hoofd in; mijn moeder zal niet ineens veranderen in een persoon waarmee ik redelijk kan praten en dat verwacht ik ook niet. Als ze nou maar niet zo onzeker en labiel was...

Beste Oldy, welkom en hartelijk dank voor je verhaal.

Je schreef in je eerste post:

Heeft iemand een wijs advies? Ook ervaringen delen is een troost.

Nou, een wijs advies kan ik je niet echt geven, zo "wijs" ben ik niet, maar ik heb er wel ervaring mee. Ik ben de oudste van 12, opgegroeid in een oud gereformeerd gezin. Na mijn scheiding, officieel in februari 2006, ben ik realischtisch en reeel gaan nadenken over mijn geloof. Dat ik niet meer geloof ging ook absoluut niet van de ene op de andere dag, maar dat is niet echt relevant naar jouw verhaal toe. Ik heb nog steeds super goed contact met al mn broers en zussen, die allemaal nog steeds elke zondag twee keer naar de kerk gaan. Oke, de discussies zijn eindeloos, maar dat maakt niet uit, ze worden meestal door mn familie uitgelokt, alsof ze zelf een soort bevestiging zoeken om van het geloof af te stappen. Met mn ouders ga ik geen discussie meer aan, die zijn daar te oud voor, die verander ik, helaas, toch niet meer. Maar het grote verschil met jou is, mijn ouders, broers en zussen, ook de aangtrouwde, respecteren mijn mening, ook al zijn ze het er niet mee eens. Aan de andere kant respecteer ik hun mening ook, ook al ben ik het er niet mee eens. In onze belevingswereld speelt gewoon het idee dat liefde, eigenlijk zou ik liefde met hoofdletters moeten schrijven, oneindig veel belangrijker is dan wat voor religie of wensdenken dan ook. Als religie of wat voor wensdenken liefde in de weg staan is er wat mis met de liefde of met de religie! Ik heb mn keus gemaakt!
In ieder geval veel sterkte en succes verder, en schroom niet om mee te doen op dit forum!

Groetjes, Lanfy.

[Maria]

Oldy, dank je voor je verhaal.
Het zegt mij nu al meer.

Discussies had ik altijd met mijn vader.
Hij wist wat goed voor mij was, en liet mij dat ook steeds weten, als hem iets niet zinde aan mijn levensstijl.
Mijn moeder werkte mij meer op mijn geweten door te manipuleren.
Dingen zeggen via een omweg.

Maar zo heeft wel ieder zijn eigen verhaal, denk ik.

[a.r.]

Dag Oldy en welkom hier,

Een indrukwekkend verhaal vertel je daar, ik heb een poosje na moeten denken of ik wel zou (kunnen) reageren, ik maak al een aantal jaar een andere maar toch soortgelijke situatie mee en hoewel ik inmiddels flink wat afstand heb genomen heeft het mij heel veel verdriet gedaan...geloof versus atheisme v.v of de ene religie versus de andere religie.....het rukt families, geliefden of vrienden uiteen en slaat daardoor heel diepe wonden, het laat mensen lijnrecht tegenover elkaar staan en je kunt elkaar niet meer "verstaan". Jouw moeder wil dat je naar haar overtuiging luistert en begrijpt en jij staat met twee benen op de grond en zou haar (iig meer) rationeel willen laten denken. Een onmogelijke situatie ben ik bang (gezien vanuit mijn ervaring daarin). Ik weet niet of je moeder "altijd" al zo geweest is of dat er haar misschien iets (traumatisch) is overkomen waardoor ze sterk veranderd is en zo zweverig is geworden of heeft ze het "van huis uit meegekregen oid? Je hoeft geen antwoordt aan mij te geven, maar probeer er voor jezelf eens een antwoord op te vinden. Ik schrijf dat omdat ik onderstaande erg herken.

je schreef:

Als ze nou maar niet zo onzeker en labiel was...

Veel mensen die tot "een geloof" komen, komen dat juist in hun pubertijd, (en/of in) een tijd waarin ze heel erg onzeker en labiel zijn en houvast zoeken en dat ze(denken te) vinden in het bovennatuurlijke, in magisch en wensdenken. Dat jij ( en ik ) ze wakker zouden willen schudden en ze (wat meer) de realiteit zouden willen doen zien is evident, de kans dat het jou of mij lukt is echter mi net zo klein als dat het jou moeder lukt om jou te overtuigen van de o.i. zweverij waarin zij "graag" blijft hangen. Geen opbeurend verhaal van mij, terwijl ik je graag een happy ending had laten lezen........wel de realiteit laat zien dat slechts heel af en toe iemand tot het inzicht komt dat ze een "sprookje" voor waarheid aannamen. Je bent een sterk mens wanneer je de realiteit onder ogen kunt/durft te zien en hoewel het vreselijk pijn doet om afstand van een geliefde te moeten nemen, jij moet jouw leven leiden, probeer om de band vast te houden, maar laat je niet verleiden om mee te gaan in haar gedachtegoed om die band maar te kunnen bewaren, zorg dat je jezelf iedere dag van je leven recht in de spiegel aan kunt kijken en tegen jezelf kunt zeggen dát je zo intellectueel eerlijk mogelijk bent geweest en de dingen die je hebt gedaan uit liefde deed.....of zij en/of anderen dat nu willen zien of niet!....En reken maar dát velen dat niet kunnen/willen zien. Ik durf het bijna niet te zeggen maar je zou Nie...'s .... Zarath.....eens moeten lezen.

[appelfflap]

Oldy

voel je niet schuldig. jij houdt de deur open terwijl zij die dicht geslagen hebben.
zij hebben het moeilijk je keuzes te aanvaarden en je levensstijl te respecteren. Mengen zij zich teveel in je leven dan moet je hen uiteraard grenzen opleggen.

[insomnia]

Hallo Oldy,

welkom op het forum.

Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen, zegt het spreekwoord. En hoewel atheisme geen geloof is en jij ook het kussen niet met je ouders hoeft te delen, geeft de ontstane situatie veel voeding aan mogelijke conflicten. Er zijn al een aantal adviezen gegeven waar ik me bij aan kan sluiten. Geef je ouders en jezelf even de tijd om eraan te wennen en vermijd discussies op het scherp van de snede. Probeer waar mogelijk afspraken met je ouders hierover te maken. In de trend van: "ik wil graag met jullie over van alles en nog wat blijven praten, behalve over deze zaken. Niet omdat ik het de discussie niet waard vind, maar het conflict niet."
Het voordeel van het maken van een afspraak is dat je er beiden naar terug kunt verwijzen op het moment dat het uit de hand dreigt te lopen.

[Oldy]

Probeer waar mogelijk afspraken met je ouders hierover te maken. In de trend van: "ik wil graag met jullie over van alles en nog wat blijven praten, behalve over deze zaken. Niet omdat ik het de discussie niet waard vind, maar het conflict niet."
Het voordeel van het maken van een afspraak is dat je er beiden naar terug kunt verwijzen op het moment dat het uit de hand dreigt te lopen.

Dat is inderdaad bijna letterlijk wat ik heb geprobeerd te bewerkstelligen. Mijn ouders zeggen dat ze geen duidelijke afspraken willen maken op dit punt en ze noemen het respectloos dat ik afspraken wil maken met hen. Enorm bevreemdend. Het komt er eigenlijk op neer dat zij mijn persoonlijke grenzen en autonomie niet accepteren. Ik heb hen laten weten dat ik van hen houd én dat ik pas weer met hen verder kan als zij mijn persoonlijke grenzen accepteren. Ik wacht af...al komen ze over tien jaar pas aankloppen, die deur blijft toch wel open!

Autonomie/ grenzen is een hekel punt in onze hele familie. Er zijn inderdaad traumatische dingen gebeurd, waardoor een paar familieleden (vooral aan mijn moeders kant) psychisch ziek zijn geworden. Ook is er waarschijnlijk sprake van genetische aanleg voor neurose en persoonlijkheidsstoornissen. Ik kan me om privacy-redenen helaas niet over deze dingen uitwijden; het is voor mij zwaar geweest om tussen deze psychisch belaste mensen op te groeien. En om voor mijn eigen bestwil enige afstand te nemen....

Dank jullie wel!~

[Digit]

Oldy,

Ik heb op een bepaald moment radicaal gebroken met mijn moeder. Om zéér goede redenen waarover ik hier niet ga uitwijden.

Het enige verwijt dat ik mij, objectief gezien, daarover achteraf kan maken is dat ik er té lang (véél te lang) mee gewacht heb, en daardoor heb toegelaten dat zij andere mensen langer dan nodig bewust, onterecht en doelgericht kon kwetsen. Onnodig te zeggen dat die andere mensen mij ook dierbaar waren en daar geen schuld aan hadden !

Kortom, ik heb tegenover haar alles gedaan wat redelijkerwijze van mij kon verwacht worden, en zelfs véél meer ! Het heeft niet mogen baten. Op een bepaald moment heb ik dan de bladzijde omgeslagen en de tijd zijn werk laten doen bij het helen van de wonden. Dat zij zelf nadien háár wonden is blijven open scheuren is iets waarover ik me niet schuldig moet voelen, en dat doe ik dus ook niet. Geef (correcte) voorrang aan jezelf én aan diegenen die het goed met je voor hebben.

Mijn persoonlijke raad : zorg dat je zonder redelijke schaamte achterom kunt kijken, en ga je eigen weg, samen met diegenen die die weg op wederzijds positieve wijze met je willen delen ! Wie er voor kiest om achter te blijven ziet maar hoe hij/zij het redt ! Ze hebben niet het recht je te weerhouden of te chanteren !

Groetjes,

Digit

[Jasper]

Mijn ouders zeggen dat ze geen duidelijke afspraken willen maken op dit punt en ze noemen het respectloos dat ik afspraken wil maken met hen. Enorm bevreemdend. Het komt er eigenlijk op neer dat zij mijn persoonlijke grenzen en autonomie niet accepteren.

Het is tegenover jou net zo respectloos dat ze jou manier van leven niet accepteren. Het is net als bij mensen die geloven in een religie - die eisen ook respect voor hun geloof en hun god, terwijl ze alle andere religies of atheïsme zonder pardon afwijzen en niet respecteren.

Ik heb zelf geen ervaring met zo'n situatie. Ik heb wel een vriendin die zich helaas nogal door alternatieve geneeswijzen laat inpakken, maar we hebben min of meer stilzwijgend besloten om niet over dat onderwerp te praten.