Freethinker.nl

Omdat hij "toevallig" een bekende Nederlander is...of was..is het nieuws dat Antonie Kamerling zelfmoord heeft gepleegd groot in het nieuws...
Het is en blijft toch triest dat een zo op het oog ( voor de buitenwereld) gelukkige man, met een aardige carriere, een mooie vrouw en een paar schattige kinderen toch kiest om uit het leven te stappen....
Mensen willen altijd voor alles een verklaring hebben...maar we kunnen nooit, ondanks dat we zo ver zijn in de wetenschap, in het hoofd kijken van een persoon....
Antonie Kamerling kon de strijd, want dat was het leven schijnbaar voor hem niet meer aan...
Er zijn mensen die zijn daad als egoistisch of laf zullen verklaren....
Ik ben het daar niet mee eens...
Hoop dat er ooit wel een tijd komt dat het ons wel gaat lukken om die mensen met dit soort gedachte goed en adequaat hulp te bieden.....want het blijft toch triest.
Zelfmoord......
Ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat hij nu de rust gevonden heeft waar hij naar op zoek was....

Ik stond vandaag verbijsterd naar de berichten te kijken. Onwaarschijnlijk dat iemand die alles heeft, alles opgeeft. Maar dan lees je over de voortwoekerende depressie waar hij onder leed. En begint het begrip te komen. Niet voor de daad, maar wel voor de reden. Het zegt mij iets over het feit dat je depressies serieus moet nemen en goed moet laten behandelen. En niet moet bezuinigen op psychologen en bepaalde medicijnen die onontbeerlijk kunnen zijn voor de therapie. Spijtig voor de naasten die achterblijven.

PietV. schreef:Maar dan lees je over de voortwoekerende depressie waar hij onder leed. En begint het begrip te komen.

Gelukzaligheid en tevredenheid zijn niets dan stofjes in je hoofd of het gemis daaraan. Dat blijkt maar weer. Ik heb het boek "Pil" van caberetier Mike Boddé gelezen die een jarenlange depressie had en feitelijk geen normaal leven kan leven zonder medicatie. Hij zal de rest van zijn leven medicatie moeten gebruiken. In dat boek wordt in gewone mensentaal veel duidelijk over hoe een depressie werkt.

Ik vind het echt diep triest, mooie jongen voor die leeftijd. Hoewel ik wél neig om zelfmoord een laffe daad te noemen. Gelet op zn kinderen die hij in de steek heeft gelaten..
Het gezin is vernietigd.

Voor heel normale mensen zoals ondernemers die toch in geestelijk zwaar weer terecht kunnen komen en er een eind aan willen maken is een "mooie" column geschreven op een forum voor ondernemers en innovaties:

http://www.higherlevel.nl/extra/columns/view/299

hieruit blijkt dat het geestelijke gevecht dat mensen moeten voeren soms gewoon teveel is. Anderen redden het wel in deze wereld. Antonie helaas niet.

PietV. schreef:Ik stond vandaag verbijsterd naar de berichten te kijken. Onwaarschijnlijk dat iemand die alles heeft, alles opgeeft. Maar dan lees je over de voortwoekerende depressie waar hij onder leed. En begint het begrip te komen. Niet voor de daad, maar wel voor de reden. Het zegt mij iets over het feit dat je depressies serieus moet nemen en goed moet laten behandelen. En niet moet bezuinigen op psychologen en bepaalde medicijnen die onontbeerlijk kunnen zijn voor de therapie. Spijtig voor de naasten die achterblijven.

Wel, ik heb een jaar of twee geleden een workshop gewonnen met oa Anthonie Kamerling. Het leek mij een aardige, spontane en vriendelijke man te zijn. Hoe komt iemand tot zo'n daad vroeg een lieve vriend aan mij vandaag. Ik antwoordde hem dat ook ik jaren geleden serieus overwogen heb en hij viel bijna van stoel toen ik hem dát schreef. Mi kom je alleen maar tot zo'n daad als je als het allemaal zo diep zwart is dat je geen enkele uitweg meer ziet, wanneer je niet meer je leven leid maar je leven lijd! Het zijn de nabestaande(n) die (nu) moeten lijden...zijn vrouw, kinderen, ouders...en toch in tegenstelling tot hem, koos ik er indertijd voor om toch door te (moeten) leven omdat er nog één iemand was die mij zóóó nodig had, die ik het niet aan kon doen om hem in de steek te laten.....en toch, ik was zo moe...zo vreselijk moe, het was zo zwart allemaal, ik vocht zo tegen dingen die ik niet kon winnnen. Ook ik had alles voor de buitenwereld....ja natuurlijk had verdriet over XXXX...maar ik had toch XXXX hielden mensen mij voor die geen benul hadden HOE diep zwart alles voor in mij was. Ik lees hier over therapie....maar niemand van ons weet zijn overwegingen, weet hoe diep zwart het leven voor hem was, hoe diep hij leed aan het leven en niemand van ons kan zijn overweging weten om wel te kiezen om te willen sterven. Soms of wellicht ook vaak (dat weet ik niet) iig in mijn geval, ontbreekt ook de benodigde hulp, word je volkomen aan je lot over gelaten, moet je maar zien hoe je je red, hoe je het diepste zwart overleefd. Hij kon dat, hoe triest, dus niet. Ik ben door het oog van de naald gegaan indertijd...voelde me verplicht door te gaan omdat ik vond dat XXXX mij niet kon missen. Wie weet wat er zich allemaal in zijn hoofd heeft afgespeeld?! Geen oordeel, hoewel het voor de nabestaanden van iemand die tot zo'n daad komt vreselijk is. Niemand kan in andermans hoofd kijken, niemand weet wat voor gedachten zich daar afspelen, niemand weet hoe donker zwart het daar kan zijn.

Niemand weet ook hoe donker zwart het was in het hoofd van die jongen van zestien die opgroeide in het liefdevol gezin dat ik kende en die op een dag een touw om zijn nek legde en zichzelf ophing. Het zijn (voor buitenstaanders) onvoorstelbare drama's die zich in zo iemand's hoofd afspelen en het zijn onvoorstelbare drama's die zich daarna afspelen in het hoofd van de nabestaanden!

Treurig voor zijn geliefden dat Antonie Kamerling zijn strijd tegen ernstige depressiviteit niet heeft langer heeft kunnen verdragen en eruit is gestapt. Een laffe daad kan ik zelfmoord niet noemen want het vereist toch wel behoorlijk wat moed om het te doen. Misschien is het wel een egoïstische daad wanneer iemand geliefd wordt door anderen die hun leven op de ene of andere manier delen met die persoon en heel sterk hopen dat die partner, ouder, beste vriend, goede vriend, verre vriend, aardige collega, cursusleider, filmster, ... blijft leven.

Brrr, de zelfmoordgedachte, daar heb ik helaas zelf ook last van gehad in de zwaarste en donkerste periode van de jaren die mijn ernstige depressie duurde. In die periode wist ik even zeker wanneer ik opstond dat die gedachte de aankomende dag weer in mijn bewustzijn zou opkomen als dat ik wist dat de zon opkwam. Niet bepaald een prettig vooruitzicht om weer een bepaald dagdeel of de hele dag strijd te moeten leveren tegen die opdringerige gedachte, die je in elke situatie angstwekkende beelden voorhoudt waar de dood toch al op de loer ligt en zichzelf dan aanbiedt als een vriend die een uitweg weet uit die dreigende donkere wereld vol ellende en manieren om dood te gaan. De strijd tegen de zelfmoordgedachte slokt je op en slurpt energie. Voor mij duurde die strijd in alle hevigheid op het dieptepunt van mijn leven ongeveer drie maanden, maar als die hevige strijd van (nagenoeg) constant "nee" zeggen tegen de 'uitwegbiedende vriend' - die eigenlijk je levensvijand is - langer had geduurd had ik het wellicht ook niet volgehouden. Dat kan ik niet uitsluiten. Daarna woedde de storm in mijn ernstig depressieve innerlijk gewoon verder, alleen kwam de zelfmoordgedachte niet meer zo vaak langsgewaaid en bleef niet meer zo indringend kleven als in die drie maanden. Een strohalmpje van hoop op herstel om aan vast te klampen wanneer leven niet meer is dan dag na dag overleven. Ernstige depressies zijn zo intens persoonlijk en intiem dat het moeilijk is om aan anderen goed uit te kunnen leggen wat je doormaakt, wat echt frustre-rend is, maar toch heeft de depressieveling vertrouwelingen hard nodig om het eigen verhaal aan te kunnen vertellen - plus de persoonlijke verhalen van andere ervaringsdeskundigen in ernstige depressi-viteit. Dat staat ook in die inderdaad "mooie" column van een ervaringsdeskundige waar herman van der helm (bedankt) op wees. De ervaringsdeskundigen die hun (intens) persoonlijke verhaal publiceren spreken nagenoeg in koor dat er een taboe rust op ernstige depressiviteit dat dient te verdwijnen omdat het een fenomeen is waar mensen bijna zonder uitzondering mee te maken krijgen, als het niet direct is (hopelijk zo weinig mogelijk) dan is het indirect. Bijvoorbeeld indirect via een bekende NLer. Of zoals vorig jaar in Duitsland toen de doelman van 'die Mannschaft' die net vader was geworden door zijn serieuze depressie uit het leven stapte.

Nietweten en Geweten schreef:Een laffe daad kan ik zelfmoord niet noemen want het vereist toch wel behoorlijk wat moed om het te doen.

Zeer zeker. Ik kan er dus in zekere zin zelfs veel respect voor hebben.

Nietweten en Geweten schreef:Misschien is het wel een egoïstische daad wanneer iemand geliefd wordt door anderen die hun leven op de ene of andere manier delen met die persoon en heel sterk hopen dat die partner, ouder, beste vriend, goede vriend, verre vriend, aardige collega, cursusleider, filmster, ... blijft leven.

Dit bewijst volgens mij alleen maar dat een échte depressie "way beyond" wordt onderschat en veel sterker is dan elke vorm van egoïsme. Wie weet hoe lang hij al met deze gedachten heeft rondgelopen. Hoe lang hij het nog heeft volgehouden en heeft gezocht naar een uitweg. Iemand kan alles hebben en toch godgruwelijk alleen zijn. Ik denk dat hij wel degelijk aan alle mensen om hem heen heeft gedacht. De depressie is dus in zijn geval 'terminaal' gebleken. Het enige verschil dat je bij een depressie zelf de stekker eruit moet trekken. Je gaat alleen geestelijk "aan gort" Ik vraag me dan ook af welke verklaring hij zelf heeft achtergelaten als reden voor deze beslissing. Hij was een intelligent mens. Dus hij zal er goed over hebben nagedacht.

*
Jammer Antonie, het had misschien nog zo mooi lunnen worden ...
... heb je dan niet gedacht aan al die mensen,
die mensen die zoveel van je hielden?
Ik weet het, zo verging het mij in ieder geval destijds:
juist omdat ik zelf zoveel van die mensen hield,
ik wist het, maar kon het niet meer voelen,
juist (mede) daarom omdat ik zoveel van die mensen hield,
deed ik destijds die poging ...
... de lafste daad in heel mijn heel leven!

Ik gun je de rust die jij hoopte te vinden Antonie:

• • Rust zacht, en doe de groeten aan Bram, ja?
    
    • • Niet echt dood, 'slechts' een lichaam wat je achterliet ...

*
(Poging tot) zelfmoord zou net als (poging tot) moord strafbaar moeten zijn!
Bovendien zouden alle kosten voortvloeiend uit de daad
zoveel mogelijk verhaald moeten worden op de dader en/of medeplichtigen!

Welk verschil maakt het of iemand vermoorden of zelfmoord best wel moed vergt:
het blijft een verwerpelijke zaak iemands leven op een gewelddadige wijze te ontnemen!
Wellicht niet ten aanzien van de dode, die is dan toch dood,
maar toch zeker wel ten aanzien van de nabestaanden! En de 'opruimers'!

(Poging tot) zelfmoord heeft ook helemaal niets van doen met moed ...
... ja, met de moed der wanhoop misschien, maar dat is pathologisch!
Het is en blijft laf:

• • omdat iemand de moed ontbreekt om het leven voort te zetten,
    kun je het toch niet als moedig benoemen dat die voor de dood kiest.

Een dergelijke daad als moed benoemen getuigt niet van inzicht in het gemoed van de suïcidaal,
maar getuigt van de eigen angst voor de dood,
waardoor de daad van de ander alleen maar moedig lijkt!
*
Voor alle duidelijkheid:
Ik ben een fel voorstander van zelfbeschikking!
Maar daarbij is de manier waarop wel heel belangrijk,
daarom vind ik het belangrijk dat er zo snel mogelijk echte hulp komt
voor mensen die hun leven voortijdig willen beëindigen:
een soort van 'sterfhuizen' zeg maar.
Sterfhuizen waar de cliënt en het sterfhuis met elkaar een contract afsluiten,
een contract waarbij de cliënt voorlopig (een jaar?) afziet van zelfmoordpogingen en
waarbij het sterfhuis de cliënt garandeert dat,
mits de patiënt goed meewerkt aan 'het onderzoek' tijdens dat jaar,
dat het sterfhuis dan zo veel als mogelijk zorg draagt
dat de cliënt na dat jaar op een menswaardige manier uit het leven kan stappen.

• • (funeral scene) Suicide is painless

*

GayaH, ervaringsdeskundige ...
*

Ik lees al de vorige reacties. En beaam dat bij mij het zelfbeschikkingsrecht heel zwaar weegt. Zelfmoord is een keuze, die mensen niet maken uit gemakzucht. Maar omdat ze geen perspectief meer zien. Het is niet te veroordelen in normale termen. Je kunt hoogstens naar de zij effecten kijken. De achterblijvers, hulpverleners, machinisten van treinen etc. Voor hun is de schok het grootst.
Waar ik wel voor vrees is het effect op anderen die soortgelijke gedachten koesteren.

PietV. schreef:Ik lees al de vorige reacties. En beaam dat bij mij het zelfbeschikkingsrecht heel zwaar weegt. Zelfmoord is een keuze, die mensen niet maken uit gemakzucht. Maar omdat ze geen perspectief meer zien. Het is niet te veroordelen in normale termen. Je kunt hoogstens naar de zij effecten kijken. De achterblijvers, hulpverleners, machinisten van treinen etc. Voor hun is de schok het grootst.
Waar ik wel voor vrees is het effect op anderen die soortgelijke gedachten koesteren.

Jouw laatste zin raakt mij heel diep en trekt ouwe wonden open.
Mea culpa, mea culpa, mea maximum culpa!
Het vernietigende effect op de omgeving, ook als een poging mislukt!,
is echt verschrikkelijk, maar als een poging wel slaagt ...
... dan blijven vragen onbeantwoord,
vragen die blijven ´vreten´ ...

-

Gisteravond na P&W was er nog een extra programma waarin Antonie Kamerling uitgebreid geinterviewd en gevolgd werd,ben even de titel van het programma kwijt maar ik meen dat het Het hoogste woord was....
Dit was een herhaling uit 2007..... Vond het een mooi en integer programma, kenden het eigenlijk niet maar er kwam een goed "portret" uit van de man Antonie Kamerling....
Hij sprak hier ook openlijk over zijn periodes van depressies....
Wat wel bitter is dat hij in die uitzending ook zegt nu weer gelukkig te zijn en de knop gevonden te hebben in zijn hoofd de je "om" kan zetten om uit die zwarte periode te stappen....
Zelf de bijbelteksten die voorkwamen in het programma en die Antonie en Klaas Drupsteen gebruikten als een soort "kapstok" en leidraad voor het gesprek vond ik prachtig......
Triest dat het hem de laatste keer aan kracht ontbrak om die knop weer te vinden.....
...of misschien heeft hij hem wel gevonden en besloot hem op de uitstand te zetten...
Inderdaad Piet, zeker omdat hij toch een redelijk bekende Nederlander was moet je je hart vasthouden en maar hopen dat dat niet het teken is voor andere om zijn voorbeeld te gaan volgen, maar toch de keuze maken om hulp te gaan zoeken......
Mijn vriendin heeft 8 jaar geleden een serieuze poging ondernomen, is van een flat gesprongen en door een wonder,snap het nog steeds niet...heeft ze de val van bijna 36 meter overleefd, omdat ze uiteindelijk belanden in de stevige struiken en bosjes die haar val braken......wil niet zeggen dat ze er heelhuids van af kwam.....heeft bijna een jaar in het ziekenhuis gelegen...
Het gaat nu weer goed met haar, ze zocht professionele hulp, slikt medicatie....
Het moeilijke is dat ik haar niet kan helpen, kan er alleen maar zijn en elke dag zeggen dat ik heel veel om haar geef, er ben voor haar en van haar hou.....maar in haar koppie kijken kan ik niet...
En ik geef het eerlijk toe....soms, heel soms..ben ik ook wel eens bang dat ik op een dag thuis kom en haar dan vind...

i

](Poging tot)[/i] zelfmoord zou net als (poging tot) moord strafbaar moeten zijn!
Bovendien zouden alle kosten voortvloeiend uit de daad
zoveel mogelijk verhaald moeten worden op de dader en/of medeplichtigen!

Geachte Gayah,

Denk je dat het echt zal uitmaken of we zelfmoord gaan bestraffen?....
En dat kostenplaatje......hoe zie je dat dan precies voor je dan?....
We hebben het toch over zelfmoord?...

demmers schreef:Het moeilijke is dat ik haar niet kan helpen

...

demmers schreef:, kan er alleen maar zijn en elke dag zeggen dat ik heel veel om haar geef, er ben voor haar en van haar hou

Dat is ook helpen!
Het kan precies datgene zijn waardoor iemand moeite wil doen om zich door de moeilijke tijden heen te slaan.

Dat het niet altijd voldoende is is erg triest maar het is iets wat je jammergenoeg niet in de hand hebt.

demmers schreef:En ik geef het eerlijk toe....soms, heel soms..ben ik ook wel eens bang dat ik op een dag thuis kom en haar dan vind...

Ik ben bang dat dat iets is waar je nooit meer helemaal los van zal komen.
Ik kan dat een beetje relateren aan mijn vrouw.
Zij heeft een spierziekte waardoor ze met enige regelmaat zeer onzacht in aanraking komt met het maaiveld.
Ergens in mijn achterhoofd ben ik altijd een beetje bang om haar bij thuiskomst onderaan de trap te vinden of iets dergelijks.
Misschien niet helemaal vergelijkbaar met iemand die ooit een (mislukte) zelfmoordpoging heeft ondernomen, maar het zegt wat over het gevoel.

GayaH schreef: Jouw laatste zin raakt mij heel diep en trekt ouwe wonden open.

Het is ook een uitermate pijnlijk topic. Ik heb het van zeer nabij meegemaakt. Kom uit een gezin waar één van de ouders manisch depressief is. Mijn jeugd stond in het teken van iemand die zware depressies had, praatte over uitzichtloosheid en voortdurend behandeling nodig had. Soms maanden onbereikbaar was.
Hiernaast woonde ik nabij een spoorbaan en bepaalde geluiden blijf je herinneren. Ook al woon ik inmiddels al een tiental jaren elders. Ik weet ook van enkele leden dat ze heel veel moeite moeten doen om de draad vast te houden. Met therapie, medicatie enz. Juist voor hen is dit een zware belasting. Het zijn onderwerpen die je overkomen. En op een bepaalde manier liever langs je heen laat gaan. Maar het is zo overweldigend aanwezig in de media dat je er niet aan kunt ontsnappen.