gelovigen verenigen met niet-gelovigen
Geplaatst: 23 jun 2011 22:10
Goeiedag,
Persoonlijk denk ik dat humanisten (en ook atheïsten) uiteindelijk willen wat gelovigen ook willen: een wereld die voor iedereen goed voelt. En net zoals in chemie kan je niet anders dan tot een synthese komen in de geesten. De ander radicaal afwijzen en het eigen project vooropstellen als De Waarheid is wat we allemaal graag willen. Als groep en als individu. Helaas, zo werkt het niet in de praktijk. Een wereld waar de God in de mens wordt ontdekt en de mens in God, daar kunnen we elkaar vinden.
Ik vind dat sommige atheïsten soms iets te hoog van de toren blazen als mens en vergeten dat zij alles verliezen aan dit Grootse op de moment van hun sterven. We hebben ziekte, lijden en sterfte uit onze georganiseerde samenlevingen gebannen, zodat zieken in ziekenhuizen en bejaarden in bejaardentehuizen zitten.
Wat goed is, omdat alles dan georganiseerd verloopt en iedereen professionele hulp krijgt.
Het nadeel daarvan is dat ziekte, sterfte en lijden uit het straatbeeld is verdwenen en sommige atheïsten met een illusie van onsterfelijkheid (en Almachtigheid boven deze Grootsheid) menen te staan. Materiële luxe en gezondheid als schijnnorm geven die illusie van onaanraakbaarheid en het in de hand hebben van leven en dood mbv wetenschap. Voor een deel is dat zo, maar de meerderheid wordt, zoals dat ook in de evolutieleer zo is, weggeselecteerd en zie je niet. (in ziekenhuizen, sterven, zijn oud en komen nauwelijks buiten enz.)
Een illusie van gezondheid en menselijke esthethiek en samenlevensbeheersing als de illusoire samenlevingsnorm die onmiddellijk wordt doorprikt wanneer zulk een atheïst oog in oog komen te staan met zijn god. (datgene waaruit hij voorkomt en weer onverbiddellijk naartoe gaat, welke namen wij er ook aan geven).
De gelovigen daarentegen zien God als Iemand die in de materiële wereld ingrijpt. Ik denk dat God in ons handelt, via mensen. Net zoals ook de duivel. Het zijn geestesgesteldheden waaruit ene moraal van handelen voortvloeit wiens geest op rechtvaardigheid is gericht, recht voor de zwakken en goed samenleven, of een geest die anderzijds op vernieling, op chaos en tweedracht is gericht en enkel op eigen voordeel uit is, desnoods ten koste van de andere.
We kunnen elkaar vinden door in de ander jezelf te herkennen voorbij de cultureel-religieuze context. Rabiaat atheïsme heeft immers dezelfde stijl van een fundamentalistische religie dan religieus fundamentalisme.
Het eigen humanisme is terug te vinden in de heilige boeken en andersom.
Wat zou het mooi zijn mochten gelovigen in atheïsten zichzelf herkennen en andersom.
Dat is toch het nobel streven van elke humanist/gelovige?
Maar daarvoor moet je kunnen kijken: je moet in de ander jezelf kunnen zien en met die ogen de ander ontmoeten.
Ps: dit is mijn persoonlijke mening en wens ik niemand op te dringen, maar ik denk dat wat ik zeg ook redelijk is.
Persoonlijk denk ik dat humanisten (en ook atheïsten) uiteindelijk willen wat gelovigen ook willen: een wereld die voor iedereen goed voelt. En net zoals in chemie kan je niet anders dan tot een synthese komen in de geesten. De ander radicaal afwijzen en het eigen project vooropstellen als De Waarheid is wat we allemaal graag willen. Als groep en als individu. Helaas, zo werkt het niet in de praktijk. Een wereld waar de God in de mens wordt ontdekt en de mens in God, daar kunnen we elkaar vinden.
Ik vind dat sommige atheïsten soms iets te hoog van de toren blazen als mens en vergeten dat zij alles verliezen aan dit Grootse op de moment van hun sterven. We hebben ziekte, lijden en sterfte uit onze georganiseerde samenlevingen gebannen, zodat zieken in ziekenhuizen en bejaarden in bejaardentehuizen zitten.
Wat goed is, omdat alles dan georganiseerd verloopt en iedereen professionele hulp krijgt.
Het nadeel daarvan is dat ziekte, sterfte en lijden uit het straatbeeld is verdwenen en sommige atheïsten met een illusie van onsterfelijkheid (en Almachtigheid boven deze Grootsheid) menen te staan. Materiële luxe en gezondheid als schijnnorm geven die illusie van onaanraakbaarheid en het in de hand hebben van leven en dood mbv wetenschap. Voor een deel is dat zo, maar de meerderheid wordt, zoals dat ook in de evolutieleer zo is, weggeselecteerd en zie je niet. (in ziekenhuizen, sterven, zijn oud en komen nauwelijks buiten enz.)
Een illusie van gezondheid en menselijke esthethiek en samenlevensbeheersing als de illusoire samenlevingsnorm die onmiddellijk wordt doorprikt wanneer zulk een atheïst oog in oog komen te staan met zijn god. (datgene waaruit hij voorkomt en weer onverbiddellijk naartoe gaat, welke namen wij er ook aan geven).
De gelovigen daarentegen zien God als Iemand die in de materiële wereld ingrijpt. Ik denk dat God in ons handelt, via mensen. Net zoals ook de duivel. Het zijn geestesgesteldheden waaruit ene moraal van handelen voortvloeit wiens geest op rechtvaardigheid is gericht, recht voor de zwakken en goed samenleven, of een geest die anderzijds op vernieling, op chaos en tweedracht is gericht en enkel op eigen voordeel uit is, desnoods ten koste van de andere.
We kunnen elkaar vinden door in de ander jezelf te herkennen voorbij de cultureel-religieuze context. Rabiaat atheïsme heeft immers dezelfde stijl van een fundamentalistische religie dan religieus fundamentalisme.
Het eigen humanisme is terug te vinden in de heilige boeken en andersom.
Wat zou het mooi zijn mochten gelovigen in atheïsten zichzelf herkennen en andersom.
Dat is toch het nobel streven van elke humanist/gelovige?
Maar daarvoor moet je kunnen kijken: je moet in de ander jezelf kunnen zien en met die ogen de ander ontmoeten.
Ps: dit is mijn persoonlijke mening en wens ik niemand op te dringen, maar ik denk dat wat ik zeg ook redelijk is.
Welke atheïst, bijvoorbeeld, gelooft dat hij 'oog in oog zal komen te staan met zijn god'? Een vergeetachtige atheïst? ("hè, heb ik er alweer niet aan gedacht dat ik niet in opperwezens geloof!")