Orgaandonatie.

[Devious]

Eén keer per jaar doe ik mijn administratie. Al mijn papieren doe ik in een mand die aan het einde van het jaar uitpuilt. Iedere keer kom ik het donorcodicil weer tegen, dat ik jaren geleden ook in deze mand heb gedeponeerd, en ieder jaar leg ik het weer terug. Ik weet niet wat ik er mee moet. Ik heb uiteraard absoluut niets tegen het feit dat sommige mensen hun organen ter beschikking stellen na overlijden, maar vind het zelf erg moeilijk.

Er zijn een paar dingen waar ik mee worstel.
Als ik alles goed heb begrepen dan worden je organen verwijderd na het vaststellen van de dood. Maar ik vraag mij af: 'wanneer ben je echt dood?' De artsen willen uiteraard de organen van de donor zo vroeg mogelijk oogsten, omdat de transplantatie dan de meeste kans van slagen heeft. Ik ben bang dat artsen te vroeg in mij gaan snijden; dat ik dan nog niet echt dood ben, maar misschien schijndood. Tevens ben ik bang dat wanneer ik in het ziekenhuis beland na bijvoorbeeld een ongeluk en ik er heel ernstig aan toe ben, dat het ziekenhuispersoneel mij sneller opgeeft omdat die organen zo goed van pas komen.
Ten tweede vraag ik mij af hoe veel nut het transplanteren van organen heeft. Wat is de gemiddelde levensduur van een mens na het transplanteren van een orgaan?. En hoe is de kwaliteit van zo'n leven? Het lichaam zal een orgaan van een ander niet herkennen als lichaamseigen en dit orgaan proberen af te stoten. Dit proces moet onderdrukt worden met hele zware medicijnen, met wellicht zeer ernstige bijwerkingen. Hoe lang leven mensen na transplantatie, en hoeveel pijn lijden ze?
Ondanks al mijn skepticisme, is er nog steeds iets in mij dat twijfeld of er toch niet iets fijnstoffelijks is dat voorleefd na ons overlijden . Iets wat ik heb overgehouden uit een periode dat ik met mijn hoofd in een roze New Age wolk rondliep. (ik probeer deze denkbeelden uit te bannen, maar dit 'bijgeloof' is bij mij nog steeds niet helemaal uitgeroeid)
Als ik sterf en mijn organen worden getransplanteerd, kom ik dan wel heelhuids aan in het Walhalla ?

Ik weet mij geen raad met deze dilemma's. Wie heeft haar/zijn codicil al ingevuld? Wie weet antwoorden op bovenstaande vragen?

Ciao Devious...

[Bumblebee]

Hoi Devious! Leuk dat je mij vroeg om hier iets over te zeggen. Ik weet niet of ik alles kan beantwoorden, hoor.

Eén keer per jaar doe ik mijn administratie. Al mijn papieren doe ik in een mand die aan het einde van het jaar uitpuilt. Iedere keer kom ik het donorcodicil weer tegen, dat ik jaren geleden ook in deze mand heb gedeponeerd, en ieder jaar leg ik het weer terug. Ik weet niet wat ik er mee moet. Ik heb uiteraard absoluut niets tegen het feit dat sommige mensen hun organen ter beschikking stellen na overlijden, maar vind het zelf erg moeilijk.

Hm, kan het me voorstellen. Ik heb het direkt ingevuld, van mij mogen ze alles hebben en gebruiken. Misschien is het al een beetje een geruststelling: twee artsen (m'n man ook) die het zonder problemen invullen.

Er zijn een paar dingen waar ik mee worstel.
Als ik alles goed heb begrepen dan worden je organen verwijderd na het vaststellen van de dood. Maar ik vraag mij af: 'wanneer ben je echt dood?' De artsen willen uiteraard de organen van de donor zo vroeg mogelijk oogsten, omdat de transplantatie dan de meeste kans van slagen heeft. Ik ben bang dat artsen te vroeg in mij gaan snijden; dat ik dan nog niet echt dood ben, maar misschien schijndood. Tevens ben ik bang dat wanneer ik in het ziekenhuis beland na bijvoorbeeld een ongeluk en ik er heel ernstig aan toe ben, dat het ziekenhuispersoneel mij sneller opgeeft omdat die organen zo goed van pas komen.

Ik kan alleen maar zeggen dat dat ECHT niet zo is ondanks alle spookverhalen die de ronde doen, tot het einde toe ben JIJ de patiënt, en zal het ziekenhuispersoneel alles doen wat in JOUW belang is. Totdat het geen zin meer heeft. Een transplantatie mag pas plaatsvinden nadat er drie keer een half uur een hersenfilmpje is gedraaid dat volledig plat is. Eerder niet. Ik heb een keer meegemaakt dat een donatie niet doorging omdat er nog signalen te zien waren (de "donor" "overleed" wel diezelfde avond) waar de familie heel verdrietig over was want het was de uitdrukkelijke wens van diegene om donor te zijn. Maar er wordt niet vanaf geweken.

Ten tweede vraag ik mij af hoe veel nut het transplanteren van organen heeft. Wat is de gemiddelde levensduur van een mens na het transplanteren van een orgaan?. En hoe is de kwaliteit van zo'n leven? Het lichaam zal een orgaan van een ander niet herkennen als lichaamseigen en dit orgaan proberen af te stoten. Dit proces moet onderdrukt worden met hele zware medicijnen, met wellicht zeer ernstige bijwerkingen. Hoe lang leven mensen na transplantatie, en hoeveel pijn lijden ze?

Ja, die medicijnen zijn niet leuk en hebben bijwerkingen.
Toch gaat de kwaliteit van leven van getransplanteerde mensen er enorm op vooruit, nog afgezien van het feit dat het bij anderen zo zou zijn dat ze helemaal niet meer geleefd zouden hebben als er geen orgaan was gekomen. Laatst heb ik met iemand gepraat die al 25 jaar een donornier had en dolgelukkig was, twee kinderen had gekregen (is erg moeilijk bij dialyse) en het mooie is dat het lichaam toch wat aan het orgaan lijkt te "wennen", experimenten zijn aan de gang om de immuunsuppressiva te minderen bij patiënten en het ziet er goed uit... maar dat staat nog zeer in de kinderschoenen.

Overigens kan ik zelf niet zo goed tegen het transplanteren van bijvoorbeeld longen in rokers of levers in alcoholisten. Als ze tenminste niet stoppen daarna.

Ondanks al mijn skepticisme, is er nog steeds iets in mij dat twijfeld of er toch niet iets fijnstoffelijks is dat voortleeft na ons overlijden . Iets wat ik heb overgehouden uit een periode dat ik met mijn hoofd in een roze New Age wolk rondliep. (ik probeer deze denkbeelden uit te bannen, maar dit 'bijgeloof' is bij mij nog steeds niet helemaal uitgeroeid) Als ik sterf en mijn organen worden getransplanteerd, kom ik dan wel heelhuids aan in het Walhalla ?

Hmmmm hier kan ik je als arts niet bij helpen maar wel als christen
Maar daar gaat dit topic niet over, en je mag me daar altijd over emailen.
Ik ben daar in ieder geval niet bang voor.
Nou, ik hoop dat je hier iets aan hebt, anders hoor ik het wel,
liefs, Bumblebee.

[drosofila]

Hallo Devious,
in België is de regeling anders geloof ik. Voor zover je zelf géén schriftelijk bezwaar gemaakt hebt tegen het doneren van organen, wordt verondersteld dat je ermee instemt. Heeft voor- en nadelen, vind ik. Je hebt geen getob over dat codicil, maar wie eigenlijk tegen is, maar het vergeet te melden of niet op de hoogte is van die regeling is wel de klos. Voor zover je het zo kan noemen natuurlijk, want als je dood bent ben je er zelf niet meer, althans lichamelijk voor wie gelooft in een leven na de dood. Van dat laatste heb ik zelf geen last. Ik heb het nog niet gedaan, maar ik ben wel van plan mijn lichaam aan de wetenschap te geven. Dan kan men experimenteren dat het en lieve lust is, en misschien is dat nog dienstbaar voor de generaties die na mij komen.

Voor wat het volgende betreft:

Ik ben bang dat artsen te vroeg in mij gaan snijden; dat ik dan nog niet echt dood ben, maar misschien schijndood. Tevens ben ik bang dat wanneer ik in het ziekenhuis beland na bijvoorbeeld een ongeluk en ik er heel ernstig aan toe ben, dat het ziekenhuispersoneel mij sneller opgeeft omdat die organen zo goed van pas komen.

Ik ben daar niet bang voor, omdat je eigen levenskwaliteit toch niet meer gegarandeerd is na zo'n schijndood. Er zijn nogal wat mensen die na een schijndood in een langdurige coma verzeilen. Als ze er ooit uit komen, hebben ze er meestal zware hersenbeschadigingen aan overgehouden, zodat een normaal leven niet meer mogelijk is. Dan liever dood vind ik.
En na een ongeluk waar je ernstig aan toe bent kan je ook meestal niet meer goed herstellen zonder er een minstens tamelijk ernstige handicap aan over te houden. Dan ook liever dood, heb ik er geen last (meer) van, en mijn naasten ook niet.

Klinkt misschien wel cynisch, maar ik heb wel enige ervaring met gebrekkige levenskwaliteit.

[Devious]

Bumblebee en Drosofila. Bedankt voor jullie reacties.

Ik heb nog een aantal links opgezocht, waarvan een aantal kritisch, een aantal positief en een paar neutraal zijn tenopzichte van orgaantransplantatie. Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar ga me weer opnieuw bezinnen over dit onderwerp.

http://www.nrc.nl/W2/Lab/Profiel/Orgaan ... nning.html
http://www.xs4all.nl/~sbo/nieuwsbrieven ... lohman.htm
http://oud.refdag.nl/orga/980617orga01.html
http://www.wordorgaandonor.nl/
http://www.wereldeenheid.nl/orgaandonatie.htm

ciao.. Devious...

[reaper]

Jullie hebben wel een "gloomy"onderwerp gekozen om over te discusieren.

Ik zelf zit niet zo met deze vragen die hier gestelt worden. Ik ben er redelijk van overtuigd dat pas na het overlijden organen worden geoogst. (priveklinieken misschien daargelaten (het frankenstein monster doemt op )). Ik ben er ook van overtuigd dat mensen die organen krijgen deze ook echt nodig hebben en graag accepteren om langer te kunnen leven. Ik ben bang dat doktoren niet goed letten op de kwaliteit van de geoogste organen (b.v. kanker etc...)

[Jutter]

Van mij mogen ze er uitscheuren wat ze gebruiken kunnen (heb ik net effe teveel lol in het leven gehad om bruikbare organen te leveren dan hebben ze pech gehad. Zolang ik leef is die rotzooi van mij MIJ!!) en de rest in een oven kieperen.

[nancy]

Er zijn een paar dingen waar ik mee worstel.
Als ik alles goed heb begrepen dan worden je organen verwijderd na het vaststellen van de dood. Maar ik vraag mij af: 'wanneer ben je echt dood?' De artsen willen uiteraard de organen van de donor zo vroeg mogelijk oogsten, omdat de transplantatie dan de meeste kans van slagen heeft. Ik ben bang dat artsen te vroeg in mij gaan snijden; dat ik dan nog niet echt dood ben, maar misschien schijndood. Tevens ben ik bang dat wanneer ik in het ziekenhuis beland na bijvoorbeeld een ongeluk en ik er heel ernstig aan toe ben, dat het ziekenhuispersoneel mij sneller opgeeft omdat die organen zo goed van pas komen.

Artsen zijn er op uit om mensenlevens te redden, ik kan me niet voorstellen dat er artsen zijn die te vroeg gaan snijden. En als ze er wel zijn, zal dit maar een klein percentage zijn en heb je gewoon domme pech. Net zulke domme pech als dat je door een dronken automobilist wordt doodgereden of wordt vermoord om 2 tientjes. Des te meer een reden om van elke dag te genieten.

Ten tweede vraag ik mij af hoe veel nut het transplanteren van organen heeft. Wat is de gemiddelde levensduur van een mens na het transplanteren van een orgaan?. En hoe is de kwaliteit van zo'n leven? Het lichaam zal een orgaan van een ander niet herkennen als lichaamseigen en dit orgaan proberen af te stoten. Dit proces moet onderdrukt worden met hele zware medicijnen, met wellicht zeer ernstige bijwerkingen. Hoe lang leven mensen na transplantatie, en hoeveel pijn lijden ze?

Toevallig 3 weken geleden in de kroeg een van mijn oudklasgenootjes gesproken die 7 jaar terug een nieuw hart heeft gekregen. Hij was op het moment van transplantatie 17 en nu lacht ie zich rot! Zijn kwaliteit van leven is niet veel anders dan dat van mij, met dat verschil dat hij iedere dag medicijnen moet slikken. Maar er zijn meer 24-jarigen die dat doen, dus dat is niet zo'n punt. Pijn heeft hij al in geen 6,5 jaar meer gehad (tenminste niet nav zijn transplantatie). Bijwerkingen heeft hij niet meer.

Ondanks al mijn skepticisme, is er nog steeds iets in mij dat twijfeld of er toch niet iets fijnstoffelijks is dat voorleefd na ons overlijden . Iets wat ik heb overgehouden uit een periode dat ik met mijn hoofd in een roze New Age wolk rondliep. (ik probeer deze denkbeelden uit te bannen, maar dit 'bijgeloof' is bij mij nog steeds niet helemaal uitgeroeid)
Als ik sterf en mijn organen worden getransplanteerd, kom ik dan wel heelhuids aan in het Walhalla ?

Tja, wat mij betreft ben je gewoon dood als je dood bent, en kom je nergens behalve op een uitstrooiveld of onder de grond. Een orgaan meer of minder maakt dan ook niet meer uit.

Ik weet mij geen raad met deze dilemma's. Wie heeft haar/zijn codicil al ingevuld? Wie weet antwoorden op bovenstaande vragen?

Ik heb mijn codicil ingevuld op mijn 12de, gewoon omdat ik toch niets meer aan mijn organen heb als ik dood ben, en ik toen nog redeneerde dat ik minimaal 5 mensenlevens kon redden ermee. (2 longen, 1 hart en 2 nieren).
Aangezien niet alle organen bruikbaar zijn, is dat iets bijgesteld, maar het blijft een fijn idee dat jouw huid iemand met brandwonden al een heel stuk kan helpen.

Mijn man is geen donor, omdat hij niet wil dat iemand in zijn lijf snijdt als hij dood is.
Zijn reden: het is MIJN lijf en daar moeten mensen vanaf blijven!

prima natuurlijk!
Maar mij mogen ze leeghalen.
[/quote]

[Devious]

Ik ben het volledig eens met de argumenten voor orgaandonatie. Desondanks kan ik, gevoelsmatig, niet het codicil invullen.
Ik vind overigens dat mensen die hun codicil niet invullen, niet als misdadigers en onmensen moeten worden afgeschilderd. Ik heb meerdere mensen gezien die dit in het debat wél doen.

ciao...

[Erik]

Ik denk dat niemand gedwongen mag worden een beslissing te nemen organen af te staan na zijn/haar dood, het moet een vrije keuze zijn.
Baas over eigen lichaam!

Het gaat erom dat je zelf vrede kunt hebben met ke keuze.
Ikzelf sta graag mijn organen af om de simpele reden dat als ik ooit zelf een orgaan nodig zou hebben ik dat waarschijnlijk met open armen ontvang.
Als ik zelf niet zou doneren zou ik denk ik met mijn geweten in de knoop komen.

[ice_age]

...
Als ik alles goed heb begrepen dan worden je organen verwijderd na het vaststellen van de dood. Maar ik vraag mij af: 'wanneer ben je echt dood?' De artsen willen uiteraard de organen van de donor zo vroeg mogelijk oogsten, omdat de transplantatie dan de meeste kans van slagen heeft. Ik ben bang dat artsen te vroeg in mij gaan snijden; dat ik dan nog niet echt dood ben, maar misschien schijndood. Tevens ben ik bang dat wanneer ik in het ziekenhuis beland na bijvoorbeeld een ongeluk en ik er heel ernstig aan toe ben, dat het ziekenhuispersoneel mij sneller opgeeft omdat die organen zo goed van pas komen.

Volgens mij kijken ze naar je hersenactiviteit. Als daar geen activiteit meer is dan ben je hersendood. Ben je eenmaal hersendood dan mag je ervan uitgaan dat je toch niet meer wakker wordt, dus dan maakt het voor jou allemaal niets meer uit. Je lichaam kan op dat moment nog wel deels functioneren en dus levend lijken. Het is zelfs zo dat een orgaan dat echt "dood" is niet meer geschikt is voor transplantatie. Iets wat dood is kun je immers niet meer tot leven wekken. Ik vertrouw bij de beslissing op de eerlijkheid en vakkundigheid van de betrokken artsen. Meer kun je niet doen. Anderzijds hoop ik zelf ook in aanmerking te komen voor een ruilorgaan mocht dat noodzakelijk blijken. (nu gelukkig niet aan de orde).

Ten tweede vraag ik mij af hoe veel nut het transplanteren van organen heeft. Wat is de gemiddelde levensduur van een mens na het transplanteren van een orgaan?. En hoe is de kwaliteit van zo'n leven? Het lichaam zal een orgaan van een ander niet herkennen als lichaamseigen en dit orgaan proberen af te stoten. Dit proces moet onderdrukt worden met hele zware medicijnen, met wellicht zeer ernstige bijwerkingen. Hoe lang leven mensen na transplantatie, en hoeveel pijn lijden ze?

Hangt ongetwijfeld af van het orgaan dat vervangen is. Een pretje zal zo'n transplantatie niet zijn, maar gezien de lengte van de wachtlijsten ga ik er voorzichtig van uit dat een transplantatie in het algemeen een verbetering van de leef omstandigheden inhoudt.

Ondanks al mijn skepticisme, is er nog steeds iets in mij dat twijfeld of er toch niet iets fijnstoffelijks is dat voorleefd na ons overlijden . Iets wat ik heb overgehouden uit een periode dat ik met mijn hoofd in een roze New Age wolk rondliep. (ik probeer deze denkbeelden uit te bannen, maar dit 'bijgeloof' is bij mij nog steeds niet helemaal uitgeroeid)
Als ik sterf en mijn organen worden getransplanteerd, kom ik dan wel heelhuids aan in het Walhalla ?
....
Ciao Devious...

De reden dat mensen sterven licht in het algemeen toch in het niet functioneren/afwezig zijn van een of ander orgaan. Mocht er een walhalla/hemel bestaan voor overledenen, dan volgt uit de aard van het beestje dus dat aan ieder die daar komt wat mis is. Dus ook dat je mag verwachtten dat defecte of ontbrekende onderdelen vervangen worden. Zoniet dan kun je stellen dat deze instelling toch niet geheel voldoet aan de hoge verwachtingen die na het lezen van haar lijvige prospectus bij de gelovige consument gewekt worden.

[pieps]

Jaren geleden een keer een donorcodicil proberen aan te vragen , waarbij mij gegarandeerd zou worden dat bepaalde groepen ( ambtenaren en politici ) , uitgesloten zouden worden van hergebruik van mijn onderdelen . Dit kon niet .
M'n lichaam wel ter beschikking gesteld van de wetenschap ( bij overlijden dan hè ) .


groet Pieps

[appelfflap]

als ik dood ben maakt het me echt niet uit wat men met mijn stoffelijke overschot doet
in de grond steken, verbranden, er op los experimenteren, verkopen, aan de beesten geven in de zoo,...

[annabel]

Als new ager denk ik niet dat orgaandonatie van invloed heeft op het hiernamaals. Onze echte 'ik' is onze ziel/geest en niet het lichaam waar we in dit leven aan vast zitten.

[insomnia]

Heb deze week eindelijk mijn codicil ingevuld, zij het met gemengde gevoelens.

Ik vind 6 miljard mensen meer dan genoeg, maar vind het eveneens prettig dat ik misschien ooit een keuze kan maken voor het gebruik.

ik vind hiermee ook dat een ingevuld codicil een voorwaarde zou moeten zijn om in aanmerking te komen voor orgaantransplantatie.

[Ruby]

tijd terug belde ik die instantie erover op ivm mijn verhuizing. Toen kreeg ik even een korte uitleg. Ik was verbaasd om te horen hoe klein de kans is dat mijn organen t.z.t. gebruikt kunnen worden. Je moet al dood gaan in het ziekenhuis anders ben je te lang dood voor donatie. En de familie moet er ook achter staan anders wordt mijn codicil niet eens in werking gesteld.
Hoe je aan komt aan gene zijde? Dat zal wel goed komen en anders ben je niet de enige, de mensen die een donororgaan nodig zouden kunnen hebben komen immers ook met wat minder of in zeer slechte staat aan. En dan heb ik het nog niet over alle lichamelijk gehandicapten in deze wereld. Daar zou ik mij niet zo druk over maken.

Maar wat Erik zegt is waar: baas over je eigen lichaam. Je moet er zelf achter staan, anders zou ik het ook niet doen.

Even offtopic, maar ik was even nieuwsgierig:
@Erik: Baas over eigen lichaam: zou je dat ook vinden als iemand zwanger is van jouw kind en het wil weghalen?