Bijbel, letter of symboliek als basis van je geloof.

[Devious]

Bij vrijzinniger gelovigen, of 'post-theïsten' zoals ze door sommigen worden genoemd, valt me vaak op dat de letterlijke interpretaties niet of slechts gedeeltelijk worden toegepast, en dat veel bijbelgedeelten, vooral de problematische, symbolisch geïnterpreteerd worden. Probleem hierbij is dat dan opeens letterlijk alles waar kan zijn. Men maakt de Bijbel zo kneedbaar dat hij volkomen naar eigen wens kan worden gevormd.

[Frodo]

Bij vrijzinniger gelovigen, of 'post-theïsten' zoals ze door sommigen worden genoemd, valt me vaak op dat de letterlijke interpretaties niet of slechts gedeeltelijk worden toegepast, en dat veel bijbelgedeelten, vooral de problematische, symbolisch geïnterpreteerd worden. Probleem hierbij is dat dan opeens letterlijk alles waar kan zijn. Men maakt de Bijbel zo kneedbaar dat hij volkomen naar eigen wens kan worden gevormd.

Maar dat is toch al lang de praktijk?

Het probleem van de afgelopen 2000 jaar lijkt mij meer dat er steeds gepoogd wordt om slechts één mogelijke uitleg als 'waarheid' op te leggen.

[Rereformed]

Terwijl vrijzinnigen de symboliek van het geloof pakken, en de twee geboden van Jezus proberen na te leven. Heb je naaste lief als jezelf en God bovenal.

En vrijzinnigen zullen niet zo snel hun regels bij anderen opdringen. Ook heel belangrijk.

Het gaat er mij niet zo om wie van de twee nu aardiger is. Dat is mij eigenlijk geheel om het even. Wanneer ik in gesprek ben met iemand over het geloof vind ik het veel belangrijker om duidelijkheid en helderheid voorgeschoteld te krijgen waar iemand nu eigenlijk voor staat. Daar ontbreekt het nu net ten ene male aan bij veel vrijzinnigen. Dat ze niet snel iets opdringen is eerder een gebrek dan een deugd. Indien je geloof niets anders is dan "heb je naaste lief en heb God lief", terwijl je een hele dikke bijbel meesleept, en je over God bij nadere kennismaking ook al helemaal niets concreets hebt te vertellen, of erger nog... je er na een week of twee nog eens achteraan vertelt dat het bestaan van God voor jou eigenlijk geheel irrelevant is, dan is het niet verwonderlijk dat een vrijzinnige nooit iets opdringt en een gesprekspartner er tureluurs van wordt ermee in gesprek te zijn.

Te stellen dat fundamentalisten naar de verpakking en buitenkant kijken maar vrijzinnigen of esoterischen naar de schat eronder is al even onbevredigend. Naar een schat eronder zoeken en daar mee aankomen is geweldig, maar wist die bovenlaag helemaal niet uit. Je kan wel zowel het één als het ander uit de bijbel halen, dat vind ik nog steeds helder denken. Maar te stellen dat een heleboel dingen oorspronkelijk ook helemaal niet bedoeld zijn als letterlijke gebeurde zaken, daar kan ik enkel paf van staan.

Laat ik eens wat zaken opsommen en die aan een vrijzinnig gelovige voorleggen om ons te vertellen hoe de vork in de steel zit. We gaan er even van uit dat we er allemaal over eens zijn dat je de dingen niet letterlijk moet opvatten:

-Zondvloedverhaal: de symbolische lering ervan is dat God de mensheid soms straft vanwege dat de mensheid zich niet gedraagt zoals God het graag ziet. En dat als je niet aan die boosheid meedoet God je redt. Is dat nou zo of niet?
Een retorische vraag uiteraard, want de moderne mens weet dat het onwaar is. God is de gehele geschiedenis door onverschillig. Maar we hebben inmiddels wel geleerd dat de mens het wel klaarspeelt om zichzelf de das om te doen. Oftewel ik zie geen enkele link die ik naar de bijbel kan maken, ik leef in een volkomen andere wereld dan de gedachtenwereld van de bijbel.

Roeping van Abraham: de goddelijke stem en al die beloftes aan Abraham, de uitverkiezing... was dat nou Abrahams eigen visie? Verbeelding? Fantasie dat hem in het leven hielp?
De moderne wereld noemt zoiets psychotisch. Oftewel ik zie niet in hoe dit verhaal symbolisch enige waarde kan hebben.


Roeping van Mozes: Mozes spartelt een hele tijd tegen. Hij ziet het niet zo zitten om woordvoerder te worden voor een God die tenslotte enkel de uiting is van zijn eigen gedachten en brandt in een braambos die niet echt brandt, maar enkel vanwege dat hij een tijdje in de woestijnzon heeft gelopen en een mens dan een zonnesteek krijgt en zich vanalles fantaseert. Hij weet ook dat de kracht van God om wonderen te doen nu niet geheel letterlijk genomen moet worden, want de laatste keer dat hij last had van een vervelende Egyptenaar moest hij hem toch echt zelf een kopje kleiner maken. De stem in zijn hoofd wordt uiteindelijk ziedend, en dus geeft Mozes er maar aan toe. Gelukkig heeft hij een broer die meester is in de retoriek. De stem in zijn hoofd stemt toe dat die het woord mag doen. Mozes hoeft alleen maar even de begeleidende wonderen uit te voeren.
Kan een vrijzinnige mij te hulp komen om uit dit verhaal iets zinnigs te maken voor een mens van de 21ste eeuw? O wacht eens, het gaat misschien om moed bijeen te vergaren als je voor een moeilijke beslissing staat. Dat gaat dus het beste door je weer tot een psychotische toestand te laten komen.

Elia op de berg tesamen met de Baalpriesters in een competitie godenmacht afroepen uit de hemel. De Baalpriesters smeken eerst hun God om het in brand te steken, maar de hemel zwijgt. Elia lacht zich rot en hoont de ongelukkige gelovigen als een 21ste eeuwse rereformed: 'Doet jullie god juist zijn middagslaapje?' En die arme Baalpriesters maar dansen. Ze kerven zich zelfs in hun lichaam zodat het bloed eruit komt om hun god maar te vermurwen. 'Misschien is hij net boodschappen aan het doen' laat Elia horen. Maar dan is het zijn beurt. Er worden eerst emmersvol water over een altaar gegoten om het geweldige dat nu gaat gebeuren nog indrukwekkender te maken. En ja hoor, meteen op zijn gebed aan de echte God wordt de hemel wakker en komt er bliksem die de wedstrijd beslist.
De Baalpriesters worden nu geheel verdiend op bevel van de echte man van god een kopje kleiner gemaakt, hoewel je dat natuurlijk niet letterlijk moet nemen hoor, het was tenslotte een man van vrede. De lering van het verhaal is duidelijk. Opscheppen wordt gestraft...eeehh nee, goedgelovig zijn wordt beloond, nee, ook niet..., wacht eens even: de Baalgodsdienst is vergeten en de bijbel staat nog steeds op de boekenplank. Wie het beste opscheppen kan en het stijfkoppigst goedgelovigst is wint! Maar of deze geweldige symbolische lering nu meer waarde heeft als die uit de sprookjes van Grimm ernaast is voor mij geheel onduidelijk. O wacht even: het was een wedstrijdje 450 tegen 1. Lering: met de bijbelgod in je hoofd ben je de hele wereld de baas!

[Maria]

Bij vrijzinniger gelovigen, of 'post-theïsten' zoals ze door sommigen worden genoemd, valt me vaak op dat de letterlijke interpretaties niet of slechts gedeeltelijk worden toegepast, en dat veel bijbelgedeelten, vooral de problematische, symbolisch geïnterpreteerd worden. Probleem hierbij is dat dan opeens letterlijk alles waar kan zijn. Men maakt de Bijbel zo kneedbaar dat hij volkomen naar eigen wens kan worden gevormd.

Maar dat is toch al lang de praktijk?

Het probleem van de afgelopen 2000 jaar lijkt mij meer dat er steeds gepoogd wordt om slechts één mogelijke uitleg als 'waarheid' op te leggen.

Of je gelooft de Bijbel in zijn geheel als Gods woord of je doet dat niet.
Dat is het verschil tussen wel of niet geloven in een christelijke religie.

Dat geloven van de Bijbel in zijn geheel, kan soms verschillende uitleggingen hebben in hoofdstukken met een sterk filosofisch karakter.
Daar kunnen al naar gelang de omstandigheden en de aard van de mensen in bepaald tijdsbestek en cultuur verschillende gedachten over bestaan.

Echter dat kan niet bij sterk verhalende hoofdstukken.
Waar uitgegaan wordt van het vertellen van ware gebeurtenissen.
Daar valt weinig aan uit te leggen.
Dat geloof je of geloof je niet.

Dat kan zeker niet bij de beschrijving van alles wat te maken heeft met Jezus lijden en sterven en weer opstaan, omdat dat de essentie is en de basis van de religie.

Natuurlijk is ieder vrij om uit de Bijbel te halen of te lezen wat hij wil.
Maar of je jezelf dan een christen kunt noemen, is een ander verhaal.

[Devious]

Maar dat is toch al lang de praktijk?

Het probleem van de afgelopen 2000 jaar lijkt mij meer dat er steeds gepoogd wordt om slechts één mogelijke uitleg als 'waarheid' op te leggen.

Ja, maar het probleem dat zich hierbij vaak voordoet is dat de nieuwe uitleg de oude vervangt en met evenveel vuur wordt gepostuleerd als waarheid. Vrijwel altijd is deze uitleg beschaafder of meer in overeenstemming met moderne normen en waarden, dat is dus niet zozeer het probleem. Het probleem betreft de waarheidsvraag - welke uitleg is waar - en de bewijsvoering; die is er niet of nauwelijks. De post-theïst doet lacherig over de baptist of de gereformeerde die er veel traditionelere bijbelinterpretaties op na houdt en lacht meewarig om de scepticus die op grond van tegenstrijdigheden in de bijbel het geloof in god verwerpt, maar heeft feitelijk gezien geen grond onder zijn voeten.
Bij de Islam is iets soortgelijks aan de hand. Men wil tegelijkertijd het geloof van de Ouden belijden én een modern leven leiden dat minder stringent is en meer overeenstemt met de humanistische waarden van de moderne beschaving. Om dat te kunnen doen is woordenacrobatiek nodig die zijn weerga niet kent. Sommigen gaan zover dat ze alle hadiths verwerpen (en deze zijn nu juist zo handig om iets van die Koran te snappen - noodzakelijk zelfs).
Een boek dat geïnspireerd is door de Schepper van het Universum dient duidelijk te zijn. Ieder mens zou onmiddelijk moeten kunnen begrijpen wat er wordt bedoeld. Een boek dat gedicteerd is door God zelf zou niet strijdig moeten zijn met logica en natuurwetenschap. De traditionele opvattingen zijn duidelijker dan die van de vrijzinnige, maar in strijd met logica, natuurwetenschap en vaak ook met moderne waarden. Maar de vrijzinnige creëert een wanordelijke chaos door zijn pogingen de betekenis van oude teksten dusdanig te boetseren dat ze niet meer in conflict zijn met de moderne inzichten. Kortom, het is lood om oud ijzer.
De vrijzinnige lijkt enigzins op de directie van Philips die een indrukwekkende inventiviteit aan de dag legde om haar oude uitvinding (de compact cassette) opnieuw leven in te blazen door de ontwikkeling van de DCC recorder, terwijl de voortekenen al duidelijk uitwezen dat fragiele cassettebandjes hun langste tijd hadden gehad. Het manco aan deze vergelijking is dat Philips, ondanks dat het voortborduurde op een sterk verouderd concept, tóch een helder produkt afleverde; dat kunnen we van de post-theologen niet zeggen.

[PietV.]

Of je gelooft de Bijbel in zijn geheel als Gods woord of je doet dat niet.
Dat is het verschil tussen wel of niet geloven in een christelijke religie.

In stromingen land is dit een harde uitspraak. De vrijzinnige zal het verhaal van Jona zien als een metafoor. Maar confronteer je deze persoon met Mattheus 12 vers 40 waarin Jezus refereert naar Jona en een relatie legt met drie dagen en nachten in de hart van de aarde. Dan klimt de ene metafoor over de andere heen en dan wordt het lastig. Hetzelfde zie je bij het scheppingsverhaal. Men omarmt evolutie en gaat uit van natuurlijke selectie en gemeenschappelijke afstamming. Vervolgens wordt er door de evangelisten verwezen naar Adam. Bijvoorbeeld in 1 Timotheus 2 vers 13. Want Adam is eerst gemaakt en daarna Eva. Hoe brengen ze dit in overeenstemming met de evolutie theorie. Ik heb een bekende op Fok (koningD) de vraag gesteld of de evangelisten creationisten waren of evolutionisten. Aangezien hij claimt evolutionist te zijn. Hij wou hier geen antwoord op geven. Vrijzinnigen maar ook orthodoxen die de gangbare natuurwetenschappelijke inzichten accepteren komen in een spagaat. We hebben hier Rene Franssen gehad die duidelijk evolutionair beïnvloed is. Echter om dit probleem op te lossen gaat hij er vanuit dat er ineens een hominide was die Adam moest voorstellen. Ook hier heb ik over gesproken, maar het antwoord is een ontologische natuurwetenschappelijke abacadra waar ik geen touw aan kan vastknopen.

[Demiurg]

Het gaat er mij niet zo om wie van de twee nu aardiger is. Dat is mij eigenlijk geheel om het even. Wanneer ik in gesprek ben met iemand over het geloof vind ik het veel belangrijker om duidelijkheid en helderheid voorgeschoteld te krijgen waar iemand nu eigenlijk voor staat.

Nee, nu jok je.
Wat je wil is dat zo iemand voldoet aan het vijandsbeeld dat je zo zorgvuldig in je avonduurtjes geboetseert hebt. Het is natuurlijk ook te gek voor woorden he, dat zo'n christen geen slavendrijvende, homofobe, bliksemschicht-werpende randdebiel is.

[Devious]

Nee, nu jok je.
Wat je wil is dat zo iemand voldoet aan het vijandsbeeld dat je zo zorgvuldig in je avonduurtjes geboetseert hebt. Het is natuurlijk ook te gek voor woorden he, dat zo'n christen geen slavendrijvende, homofobe, bliksemschicht-werpende randdebiel is.

Ik krijg hier sterk de indruk dat jij degene bent met een vijandsbeeld. Misschien kun je ergens inhoudelijk commentaar op geven; dat zet wat meer zoden aan de dijk.

Een vriendelijke groet.

[Joe Hn]

Wat je wil is dat zo iemand voldoet aan het vijandsbeeld dat je zo zorgvuldig in je avonduurtjes geboetseert hebt. Het is natuurlijk ook te gek voor woorden he, dat zo'n christen geen slavendrijvende, homofobe, bliksemschicht-werpende randdebiel is.

Wat is een/de/zo'n christen dan wel ... ?

[Maria]

Of je gelooft de Bijbel in zijn geheel als Gods woord of je doet dat niet.
Dat is het verschil tussen wel of niet geloven in een christelijke religie.

In stromingen land is dit een harde uitspraak. De vrijzinnige zal het verhaal van Jona zien als een metafoor. Maar confronteer je deze persoon met Mattheus 12 vers 40 waarin Jezus refereert naar Jona en een relatie legt met drie dagen en nachten in de hart van de aarde. Dan klimt de ene metafoor over de andere heen en dan wordt het lastig. Hetzelfde zie je bij het scheppingsverhaal. ...........

Zolang het gaat om metaforen heb ik geen moeite met verschillende uitleg.
Heel veel teksten zou ik ook als metaforisch kunnen zien.
Het scheppingsverhaal al helemaal.
Zelfs de grote discussie of Jezus zelf wel god zou zijn of de materialisatie van Gods geest zou nog over te discussiëren zijn, zoals de Jehova's doen.

Maar het lijdenstijd- en opstandingsverhaal van Jezus met alles erom heen, wat de volgelingen meegemaakt zouden hebben is geen metafoor.

Dat is wat van Jezus de Christus maakt.
De zaligmaker.

En dat in alle denominaties.

[PietV.]

Zelfs de grote discussie of Jezus zelf wel god zou zijn of de materialisatie van Gods geest zou nog over te discussiëren zijn, zoals de Jehova's doen.

Op het gebied van de triniteitsleer en hun bezwaren hier tegen. Kan ik Jehova's goed begrijpen. Over al het andere hoef ik geen woorden over vuil te maken.

Maar het lijdenstijd- en opstandingsverhaal van Jezus met alles erom heen, wat de volgelingen meegemaakt zouden hebben is geen metafoor.

Dat is wat van Jezus de Christus maakt.
De zaligmaker.

En dat in alle denominaties.

Het oeroude cliché. Zonder opstanding geen christendom. Als het christologisch concept van Paulus naar de prullenbak gaat, dan wordt het een Joods geloof. Of men kan een overstap wagen naar de Islam. Jezus als profeet. Maar Rereformed kwam al met de verwijzing naar het remonstrantse broederschap. Binnen deze stroming is het niet ongebruikelijk om dit als metafoor te zien. Het is niet echt gebeurd maar via dit soort teksten kom je op het "verlichte pad". En zit je op het randje van het boeddhisme.

[Frodo]

Maar dat is toch al lang de praktijk?

Het probleem van de afgelopen 2000 jaar lijkt mij meer dat er steeds gepoogd wordt om slechts één mogelijke uitleg als 'waarheid' op te leggen.

Of je gelooft de Bijbel in zijn geheel als Gods woord of je doet dat niet.

Dat is het verschil tussen wel of niet geloven in een christelijke religie

Een binaire oplossingsrichting is aantrekkelijk. Het klopt immers altijd: iets is ofwel wél het geval ofwel niet het geval. Tot zover de theorie.

De praktijk laat zien dat er ontelbare verschillen en nuances bestaan. Dat begint al met de vraag wat het nou eigenlijk precies inhoudt dat iemand de Bijbel in zijn geheel als Gods woord gelooft.
En voordat knappe definitie-creëerders een prachtige volzin als definitie construeren constateer ik dat er heel veel verschillende mensen zijn die van zichzelf menen dat zij inderdaad in de Bijbel als zijnde geheel Gods woord geloven, maar dat die verschillende mensen onderling kennelijk van mening verschillen over die definitie.

En dan zijn we nog niet eens begonnen met de welhaast onoplosbare kluwen van verschillende meningen van mensen die de Bijbel NIET als geheel Gods woord geloven.

Dus kom ik terug op mijn eerdere uitspraak: dat is toch allang de praktijk dat iedereen min of meer zijn eigen 'prive-geloof' maakt?

(dat lijkt me ook het meest logisch: er kan er maar één bepalen wat je wel en niet gelooft, en dat ben jezelf)

[Frodo]

Maar dat is toch al lang de praktijk?

Het probleem van de afgelopen 2000 jaar lijkt mij meer dat er steeds gepoogd wordt om slechts één mogelijke uitleg als 'waarheid' op te leggen.

Ja, maar het probleem dat zich hierbij vaak voordoet is dat de nieuwe uitleg de oude vervangt en met evenveel vuur wordt gepostuleerd als waarheid.

Ik kan niet ontkennen dat dat gebeurd is, maar dan verwijs ik naar wat ik al schreef: dát is het probleem van de afgelopen 2000 jaar.
Daarnaast constateer ik dat (in ieder geval de laatste decennia) er veel meer nieuwe uitleggingen zijn die NIET als waarheid worden gepostuleerd. Het persoonlijk geloof is (in ieder geval in Nederland) razend populair onder gelovigen. Vanwege het besef van dit persoonlijke karakter wordt dit dan ook niet aan anderen opgelegd.

Vrijwel altijd is deze uitleg beschaafder of meer in overeenstemming met moderne normen en waarden, dat is dus niet zozeer het probleem. Het probleem betreft de waarheidsvraag - welke uitleg is waar - en de bewijsvoering; die is er niet of nauwelijks. De post-theïst doet lacherig over de baptist of de gereformeerde die er veel traditionelere bijbelinterpretaties op na houdt en lacht meewarig om de scepticus die op grond van tegenstrijdigheden in de bijbel het geloof in god verwerpt, maar heeft feitelijk gezien geen grond onder zijn voeten.

Bij zingevingsvraagstukken gaat het niet zozeer om wat natuur-historisch 'waar' is, maar gaat het om de persoonlijke ervaring. Iets dat voor de ene persoon aanvoelt als 'waarheid' (misschien is het woord 'waarheid' teveel belast en moeten we het meer omschrijven als een gevoel dat iets voor je persoonlijk klopt) en waar die persoon iets uit kan putten waar hij wat aan heeft in zijn eigen leven, kan voor een andere persoon aanvoelen als 'niet kloppend' zodat die laatste er niets mee doet. En vice versa natuurlijk.

Grond onder je voeten hebben is een gevoel. Je voelt dat je dat hebt of je voelt het juist niet. Het is niet iets dat door anderen aan te wijzen of aan te tonen is. Vergelijk het voor mijn part met zelfvertrouwen.

Bij de Islam is iets soortgelijks aan de hand. Men wil tegelijkertijd het geloof van de Ouden belijden én een modern leven leiden dat minder stringent is en meer overeenstemt met de humanistische waarden van de moderne beschaving. Om dat te kunnen doen is woordenacrobatiek nodig die zijn weerga niet kent. Sommigen gaan zover dat ze alle hadiths verwerpen (en deze zijn nu juist zo handig om iets van die Koran te snappen - noodzakelijk zelfs).

Als je het niet erg vindt laat ik de Islam even voor wat ze is.

Een boek dat geïnspireerd is door de Schepper van het Universum dient duidelijk te zijn.

Omdat jij dat zegt?

En als iemand zijn persoonlijk geloof, dat hij onder andere op bepaalde teksten baseert, nou eens heel duidelijk vindt? Is er dan iemand op de wereld die met recht dat kan tegenspreken?

Ieder mens zou onmiddelijk moeten kunnen begrijpen wat er wordt bedoeld.

Omdat jij dat zegt?

Zie je niet dat je precies hetzelfde doet als zovelen voor jou, namelijk dat JIJ eventjes de regels bepaalt hoe het voor anderen MOET zijn? In essentie bestaat er geen verschil tussen de gelovige die zegt/oplegt wat anderen wel moeten geloven, en de niet-gelovige die zegt/oplegt wat anderen niet moeten geloven.

Een boek dat gedicteerd is door God zelf zou niet strijdig moeten zijn met logica en natuurwetenschap. De traditionele opvattingen zijn duidelijker dan die van de vrijzinnige, maar in strijd met logica, natuurwetenschap en vaak ook met moderne waarden. Maar de vrijzinnige creëert een wanordelijke chaos door zijn pogingen de betekenis van oude teksten dusdanig te boetseren dat ze niet meer in conflict zijn met de moderne inzichten. Kortom, het is lood om oud ijzer.

Het is je vrij om het VOOR JEZELF (!) lood om oud ijzer te vinden, maar dat wil niet zeggen dat het voor een ander lood om oud ijzer is. Ik val een beetje in herhaling maar zingeving is persoonlijk van aard, waardoor algemene uitspraken weinig nut hebben.

De vrijzinnige lijkt enigzins op de directie van Philips die een indrukwekkende inventiviteit aan de dag legde om haar oude uitvinding (de compact cassette) opnieuw leven in te blazen door de ontwikkeling van de DCC recorder, terwijl de voortekenen al duidelijk uitwezen dat fragiele cassettebandjes hun langste tijd hadden gehad. Het manco aan deze vergelijking is dat Philips, ondanks dat het voortborduurde op een sterk verouderd concept, tóch een helder produkt afleverde; dat kunnen we van de post-theologen niet zeggen.

Ik zie het manco van deze vergelijking vooral in het aantal 'bedrijven'. Tegenover één Philips met één productielijn staan talloze mensen met talloze (verschillende!) producten.

[Maria]

Dus kom ik terug op mijn eerdere uitspraak: dat is toch allang de praktijk dat iedereen min of meer zijn eigen 'prive-geloof' maakt?

Het mechanisme, waarover we het hebben, is ook niet uniek voor deze tijd.
Het is ook van alle tijden.
Het is zelfs niet uniek voor het christendom of een andere religie.

Ook binnen andere strenge ideologieën zullen de meeste mensen, ieder voor zich, een reden en een manier proberen te vinden om die verplichte weg, zonder frustratie te kunnen gaan.
En dit vooral, daar waar geen andere meningen worden geduld.

[axxyanus]

De praktijk laat zien dat er ontelbare verschillen en nuances bestaan. Dat begint al met de vraag wat het nou eigenlijk precies inhoudt dat iemand de Bijbel in zijn geheel als Gods woord gelooft.
En voordat knappe definitie-creëerders een prachtige volzin als definitie construeren constateer ik dat er heel veel verschillende mensen zijn die van zichzelf menen dat zij inderdaad in de Bijbel als zijnde geheel Gods woord geloven, maar dat die verschillende mensen onderling kennelijk van mening verschillen over die definitie.

En dan zijn we nog niet eens begonnen met de welhaast onoplosbare kluwen van verschillende meningen van mensen die de Bijbel NIET als geheel Gods woord geloven.

Dus kom ik terug op mijn eerdere uitspraak: dat is toch allang de praktijk dat iedereen min of meer zijn eigen 'prive-geloof' maakt?

(dat lijkt me ook het meest logisch: er kan er maar één bepalen wat je wel en niet gelooft, en dat ben jezelf)

Maar niemand spreekt tegen dat iedereen zijn eigen prive-geloof maakt. Het gaat hem om de vraag in hoeverre we nog een betekenis aan "christen" kunnen geven als we aanvaarden dat zowat elk prive-geloof dat etiket kan opeisen.

Iedereen mag voor mij zelf uitmaken hoeveel water hij bij zijn wijn wil. Maar als je zover gevorderd bent dat het om een druppel wijn gaat in een glas dat je dan verder vult met water, dan mag ik toch wel in vraag stellen of "wijn" nog wel het juiste etiket is voor wat je daar drinkt.

Ik moei me helemaal niet met wat mensen in hun glas doen, dat bepalen ze helemaal zelf. Maar iemand die de hele tijd over wijn spreekt waarvan dan later blijkt dat het om een druppel wijn in een glas water gaat, ja dan voel ik mij toch enigzins bedrogen.

Zo voel ik mij ook tegenover vrijzinnig christenen. Ik moei me niet met wat ze wel of niet willen geloven. Maar als ze de hele tijd over god hebben en het christendom en ageren tegen de atheïsten omdat die het gewaagd hebben het bestaan van (de fundamentalistische) god in vraag te stellen en daarna blijkt dat ze zelf niet in die fundamentalistisch god geloven, dan voel ik mij bedrogen.

Vrijzinnige christenen gedragen zich hier vaak erg dubbel ten op zichte van "god". Langs de ene kant gebruiken ze "god" alsof het maar een betekenis heeft. Want als de atheïst durft aanvoeren dat god niet bestaat in een context waarin zeer duidelijk is dat het om de alwetende, almachtige, ... god gaat, dan toch voelen ze zich aangesproken om de verdediging van god op zich te nemen.

Maar als zij zich dan verdedigen dan moet "god" plots meerdere betekenissen hebben want het is toch wel duidelijk dat die alwetende, almachtige, ... god niet bestaat. Nee God is iets anders.

Zo huppelen ze vaak van het ene been op het andere naargelang wat hen het beste uitkomt.