De preken van dhr. Labuschagne

[Rereformed]

http://www.labuschagne.nl/artikelen/Godsvertrouwen.pdf" onclick="window.open(this.href);return false;

Bovenstaande link werd ons gegeven door wat ik vanaf nu een Labuschagne-gelovige noem. Het is al de zoveelste keer dat een vrijzinnig gelovige een link naar een betoog van dhr. Labuschagne geeft. Wanneer je de preken van Labuschagne doorleest kom je zo ongeveer alles wat deze gelovigen op ons forum naar voren brengen wel tegen. Volgens mij zitten deze gelovigen in dezelfde groep/kerk en hebben ze gezamenlijk een besluit genomen om de discussie aan te gaan met atheïsten/vrijdenkers via dit forum.

Ik heb bovenstaande link met interesse gelezen en laat er graag mijn gedachten over gaan.

Het denken van Labuschagne komt op mij allereerst over als het denken van iemand die heel goed twee dingen ziet:
1) de kerken in Europa lopen leeg en het christelijke geloof spreekt mensen steeds minder aan
2) De oorzaak hiervan is dat het christelijk geloof voornamelijk wordt verdedigd met zienswijzen die in onze moderne tijd belachelijk zijn geworden en de geloofwaardigheid ervan essentieel hebben ondermijnd. Mensen worden óf atheïst óf ietsist, waarbij die laatsten dan in de regel ergens anders uitkomen dan bij de kerk.

Zijn antwoord is om de evangelische boodschap van alle tijden –kortweg het lezen van de bijbelverhalen als letterlijk gebeurd- te ontkennen, en te beweren dat de bijbel nooit bedoeld is om zo gelezen te worden. Tezelfdertijd denkt hij dat hij de eigenlijke boodschap heel goed kan opvissen. Hij heeft hiervoor in het bijzonder de joodse geloofsbespiegelingen gevonden. Joden hebben er tenslotte al eeuwen op geoefend om uit de bijbel wat anders te halen dan wat er staat.

Ik vind het interessant wat hij denkt over atheïsten:

Met het atheïsme is het anders gesteld, want op zich vormt het volgens mij geen bedreiging voor de theologie; eerder een uitdaging. Ondanks de tegenwoordige assertieve propaganda voor het atheïsme door antireligieuze nihilisten die er op uit zijn religie als iets achterlijks uit te bannen. We moeten ons hun religiekritiek aantrekken, en openstaan voor ontmoetingen en voor gesprek om duidelijk te maken waar het christendom eigenlijk voor staat.

De beste man begaat hier twee blunders: ten eerste stelt hij assertieve propaganda door antireligieuze atheïsten gelijk aan nihilisme, hetgeen bijzonder generaliserend is, wat Labuschagne zou hebben kunnen weten indien hij Friedrich Nietzsche erop na gelezen zou hebben. Nietzsche legde al in de Antichrist uit dat het voorrecht om nihilist te zijn toch echt aan de christenen gegeven is; nihilisme is juist de oorzaak voor hun religieuze fantasieën. De tweede blunder is dat hij denkt dat ze voor zijn theologie geen bedreiging zou zijn. Ik voel me toevallig erg aangesproken als 'iemand die assertieve propaganda voor het atheïsme uitvoert' en het christendom door de rede het liefst uit de geest van de mens wil geband wil zien als iets passé (maar ik zou zelden of nooit het woord ’achterlijk’ gebruiken). Ik ben nu juist van mening dat evangelische christenen nog iets van helder denken aan de dag leggen, maar vrijzinnigen als kippen zonder kop kakelen. Het eerste is een merkwaardig spektakel, maar ze maken tenminste in alle kleuren en schakeringen duidelijk waar het christendom voor staat. Het laatste is echter een komische klucht waar geen enkel touw aan vast geknoopt kan worden dat meer draagkracht heeft dan de conferencier die toevallig op de planken staat of de modergril van het decennium waar hij zijn touwtjes ditmaal weer eens vandaan haalt; ik zie persoonlijk zelden of nooit wat anders dan een potpourrie van wanhopige jongleurs die zich in het denken van de moderne verlichte wereld willen thuisvoelen maar geen deur vinden om uit de klauwen van het religieus geloof te ontkomen.
Laat ik eens kijken of ik de boodschap van deze conferencier kan opvissen. Dit is zijn boodschap:

In dit opzicht heeft de kerk, als voornaamste hoedster van het bijbelse erfgoed, heel veel in huis: een schat –niet te vergeten, ‘in aarden vaten’- die niet uitsluitend bestemd is voor eigen consumptie, maar voor de hele wereld. Samengevat is de kern ervan de realisering van het Rijk Gods in de wereld,het grootse ideaal van de op gerechtigheid en liefde gebaseerde heerschappij van God. Het is hierop dat de theologie van de toekomst gericht moet zijn. En daarbij zal de ethische component een centrale plaats moeten innemen.

U leest het goed. Het is wat Nietzsche de euthanasie van het geloof noemde...:

Aan het doodsbed van het christendom:
Christendom verandert geleidelijk in goedaardig moralisme. Wat overblijft is niet zozeer God, verlossing en onsterfelijkheid, maar welwillendheid en een deugdzame levenshouding, en het geloof dat het universum ook op welwillendheid en deugdzaamheid is gebaseerd, oftewel het is de euthanasie van het christendom.
[Morgenröte, 1881]

Hier nog een passage die goed aangeeft waar het Labuschagne om gaat:

Daartoe zullen theologen het als hun meest urgente taak moeten zien om een vernieuwde theologie te ontwikkelen, die niet berust op de oude dogma's, maar op de essentie
van het bijbelse gedachtegoed, de oerbron van ons geloof. Mensen vragen niet om dogma's, maar om heldere informatie, wegwijzing, inspiratie, spiritualiteit, zingeving en handvaten ter oriëntatie in onze gecompliceerde wereld.

Ik zou hem dit willen vragen: Om welke andere reden dan dat hij getrouwd is met de kerk, in zijn jeugdige jaren van de bijbel zijn studieobject heeft gemaakt, en er zijn brood mee verdient, zou een religieus gelovige voor al die 'heldere informatie, wegwijzing, spiritualiteit, zingeving en handvaten' nu per sé een bijbel nodig hebben? Dit uit te roepen als 'de oerbron' is enkel een kreet, vooral indien de kern van het geloof helemaal geen dogma is, maar een universeel ervaren en sinds het Derde Rijk de wereld uit is niemand meer op een Rijk zit te wachten en een Heerschappij van één persoon.

Het leukste voor de atheïst is natuurlijk op te merken dat de evangelische en vrijzinnige christenen elkaar meer in de haren zitten dan dat ze iets gemeenschappelijks zouden hebben. Als ze al iets gemeenschappelijk hebben dan zullen het veelal universele waarden zijn die de doorsnee atheïst ook wel kan onderschrijven. De tegenstellingen binnen het huidige christelijke geloof zijn dan ook de krachten die voor een groot deel de boot van het chistendom torpederen, die mij ook atheïst hebben gemaakt. Iedere christen die een apologie voor het christelijk geloof uitvoert draagt zijn steentje tot het afsterven ervan dan ook mooi bij, of hij dat nu beseft of niet.

[Rereformed]

Wat de kerk in onze tijd nodig heeft om de Bijbel en de Bijbelse auteurs recht te doen, is niet een ontmythologisering à la Bultmann, maar een onthistorisering en een herontdekking van de betekenis en zeggingskracht van metaforen en symbolen.

Je vraagt je af hoe vaak men iemand die men van zijn kleren ontdaan heeft nog kan uitkleden.
Maar wat de herontdekking en zeggingskracht van bijbelverhalen betreft schiet me te binnen dat Labuschagne in deze de krachttoer van de Farao uit de bijbel evenaart. Ooit schreef ik dit: "Niemand van ons schoolkindertjes stelde vragen over hoe het mogelijk was dat kuddes vee die op het veld graasden met een hagelbui gedood werden (Ex. 9:21), terwijl even tevoren in Exodus 9:6 toch duidelijk al ‘al het vee van de Egyptenaren stierf’ (paarden, ezels, kamelen, runderen en kleinvee) vanwege de straf van de veepest. En wanneer de laatste plaag komt worden de eerstgeborene dieren voor de zekerheid nóg een keer gedood terwijl ze allemaal al dood waren. En let op, na al deze plagen heeft de Farao nog het lef om met een leger van zeshonderd paarden en wagens voor de dag te komen!"

[Rereformed]

Even terzijde: Klaas Hendrikse is geen echte atheïst, want waar hij voor staat zal een
atheïst nooit onderschrijven...Het was beter, en minder aanstootgevend geweest, als Hendrikse zich gewoon ‘agnost’ had genoemd, want dat zijn wij allemaal: agnosten, die weliswaar bepaalde godsvoorstellingen verwerpen, maar toch in God blijven geloven. God en godsbeelden zijn immers twee...Vertrekpunt voor ons spreken over God is de noodzakelijke vooronderstelling dat wij rationeel niets weten over God. Voor mij berust deze vooronderstelling op het fundamentele onderscheid tussen Gods identiteit (zoals hij werkelijk is: een ondoorgrondelijk, onkenbaar mysterie) en zijn imago (zoals wij ons God voorstellen). Over Gods identiteit hoeven we niet met elkaar te discussiëren, laat staan te twisten, want het gaat alleen om de vraag: erken je dat er een God is, of verwerp je dit idee. En dan geldt dat je noch het ene noch het andere kunt bewijzen. Als theologen horen we voor de eerste optie te kiezen, anders kunnen we maar inpakken.

Deze redeneringen vind ik bijzonder verwarrend en schijnen me ondeugdelijk toe. Labuschagne wil aan de ene kant zich agnost noemen, maar aan de andere kant tóch in God geloven. Aan de ene kant toegeven dat God een onkenbaar mysterie is, en aan de andere kant erkennen dat er een God is. Het enige argument wat voor dit laatste gegeven wordt is 'anders kunnen we maar inpakken', hetgeen niet bepaald zoden aan de dijk legt.

God en godsbeelden zijn uiteraard alleen twee indien men eerst overtuigd is van het bestaan van God. De zin "Vertrekpunt voor ons spreken over God is de noodzakelijke vooronderstelling dat wij rationeel niets weten over God" is uiteraard foutief. Vertrekpunt voor een geloof in God moet vanzelfsprekend hetomgekeerde zijn: Vertrekpunt voor ons spreken over God is de noodzakelijke vooronderstelling dat wij rationeel iets weten over God. En hier is het punt waar de evangelische gelovigen nog iets van helder denken aan de dag leggen: zij beweren dat God duidelijk in de geschiedenis optreedt, duidelijk spreekt in een woordelijke godsopenbaring, bepaalde dingen voorzegt die later uitkomen, in het dagelijks leven opgemerkt kan worden via wonderen enz. oftewel zij hebben nog een link met de empirie.

Labuschagne probeert zijn god aan de man te brengen met te verwijzen naar Job:

Job vindt pas een bevredigend antwoord, wanneer hij in een religieuze ervaring letterlijk overdonderd wordt door Gods antwoord in een storm. De indrukwekkende natuurfenomenen functioneren als symptomen van Gods aanwezigheid waardoor Job met Gods identiteit wordt
geconfronteerd en hem hem als ’t ware ‘met eigen ogen’ aanschouwt.

Maar dit argument uit het boek Job is geheel nietszeggend voor een mens van de 21ste eeuw, want natuurfenomenen zeggen ons volstrekt niets over God, of op z'n hoogst, na een aardbeving of Tsunami of een ontmoeting met iemand die aan MS lijdt bijvoorbeeld, dat we van een God die boven indrukwekkende natuurfenomenen staat nu wel het allerminst iets goeds kunnen verwachten. Die te aanschouwen met eigen ogen staat gelijk aan die te vervloeken.

Even later komt Labuschagne met deze opmerking:

Trouwens, alle menselijk spreken over God, inclusief de Bijbelse theologie, houdt het
risico in ‘niet juist’ over God te spreken. Dit besef zou ons als theologen tot grote
bescheidenheid moeten nopen.

Hij doet me nu denken aan Nikodemus tegen wie Jezus zei dat hij al dicht bij het goede begrijpen zit.
Maar waarom kan Labuschagne niet dat laatste stapje gezond verstand nemen?
Waarom ziet hij niet in dat 'grote bescheidenheid' niet genoeg is, maar enkel volledig ophouden met godpraat de juiste opstelling voor de mens van de 21ste eeuw is?

Weer even later beweert Labuschagne het volgende:

Omdat wij niets van God weten, moeten we bij onze beeldvorming van God daarom
ervan uitgaan dat God een ἀγνώστος θεòς is, de onkenbare God, die Paulus in Athene, volgens Lucas in Handelingen 17, verkondigde. Dat God rationeel onkenbaar is sluit intussen niet uit dat wij, in Bijbelse zin, Godskennis kunnen verwerven. Dat wil zeggen, kennis met ons hart, met ons gevoel en met onze intuïtie,
relationele kennis, als we het mysterie ervaren en erdoor worden geraakt.

Maar dit staat gelijk aan te zeggen dat de ietsisten gelijk hebben. Hier hebben we namelijk helemaal geen bijbel voor nodig. Integendeel, de bijbel kan de autenticiteit van de ervaring enkel maar bederven.

[Rereformed]

Wanneer Labuschagne begint aan zijn uitleg van "De kern van het oudtestamentische Godsgetuigenis" komt hij allereerst met het verhaal van de roeping van Mozes:

Dit fictieve leerverhaal over de oorsprong van het geloof in God Jahwè is het eerste en voornaamste ijkpunt van de oudtestamentische canon. Als literaire personage figureert Mozes daarin als degene die bemiddelt bij de totstandkoming van de relatie tussen Israël en God Jahwè. Hij is niet zozeer
‘wetgever’, zoals veelal wordt gedacht, maar Profeet, Man Gods, de Woordvoerder van God, die uitlegt wie God is, wat God doet en wat hij van mensen vraagt.
Zijn uitleg begint met een religieuze ervaring, waarbij het brandende braambos functioneert als het symptoom van de aanwezigheid van God. Het wordt voorgesteld als een natuurfenomeen dat verwondering oproept, rationeel niet te verklaren is en het menselijk bevattingsvermogen overstijgt. In feite is het de symbolische
manifestatie van Gods ervaarbare aanwezigheid in onze werkelijkheid...Mozes ervaart dit mysterie als de confrontatie met het heilige, met iets dat hem vervult met huiver en ontzag, een mysterium tremendum – in de terminologie van Rudolph Otto. Mozes moet zijn schoenen uitdoen. Dit mysterieuze ‘Iets’ krijgt voor Mozes een stem, de Stem van de Roepende, die hem een taak oplegt: “Jij moet de Israëlieten uit Egypte wegleiden” (Ex. 3:10).

Ik hoor hier dus duidelijk de woorden 'fictief', 'literair persoon', 'symbolische manifestatie'. Oftewel het enige werkelijke gebeuren is een psychische ervaring die wij in principe allemaal kunnen hebben. Dat de ervaring nog een concrete gestalte van een Stem krijgt met een concrete boodschap doet mij sterk aan een psychose denken, maar dit laat Labuschagne verder links liggen.

Nu lees ik even verder in de verhandeling en dan komt Labuschagne aan met deze tekst:

Door Jahwè met andere goden te vergelijken, trokken ze de conclusie dat geen god hem kan evenaren, en dat hij daarom de enig ware God is:
Deut. 4:34-35
Is er ooit een god geweest die het heeft aangedurfd zich een volk toe te eigenen waarover een ander volk macht uitoefende, en die dat deed met grootse daden…, zoals u met eigen ogen de HEER, uw God, in Egypte hebt zien doen? U bent er getuige van geweest opdat u zou beseffen dat de HEER de enige God is; er is geen
ander naast hem.

Nu vraag ik Labuschagne hoe in vredesnaam hij deze tekst kan aanvoeren, een tekst waarin het argument voor het geloof in die God juist rust op het feit dat die God 'grootse daden deed' die de mensen 'met eigen ogen hebben zien doen' en waar ze dus 'getuige van waren'! Ze waren er, volgens de tekst, getuige van OPDAT ze het zouden beseffen.
Aangezien Labuschagne net de hoofdrolspeler naar het rijk der fictie en literaire persoonlijkheden heeft verwezen zijn er helemaal geen daden waarnaar we zouden kunnen verwijzen. Kortom, voor zover ik het kan begrijpen is er absoluut geen touw te knopen aan de theologie van Labuschagne.

[Rereformed]

Wat Jahwè tot de enig ware God voor Israël maakt is dat hij de God van gerechtigheid is, die bevrijdt en redt, de God van barmhartigheid, genade, vergevensgezindheid en liefde, de ontzagwekkende, machtige God, de Schepper van het universum en Heer der wereld, die een nieuwe wereldorde wil, die gebaseerd is op recht en gerechtigheid (de grondslag van Gods troon, volgens Ps. 89:15 en 97:2).

Mooi toch zo'n verzameling prachtige woorden! Laten we ze eens nader bekijken in het licht van wat we in de bijbel kunnen lezen:

Barmhartigheid is de behoefte om hulp te verlenen aan mensen die in geestelijke of lichamelijke nood verkeren. Ik heb de god van de bijbel zich nooit zien inzetten voor in nood verkerende Finnen of Chinezen of Azteken of Aboriginalen. Ik heb hem ook nooit zich zien bekommeren om de malaria.

Genade is onverplicht bewezen gunst, onverdiende weldaad. Wel tegenover iedere onverdiend bewezen gunst aan de enkeling staan duizend gevallen van nalatigheid. Tegen een onverplicht bewezen gunst van God aan de enkeling staat een berg van onverdiende tegenslag via zijn machtige natuurfenomenen.

Vergevingsgezindheid is een mooie eigenschap. Ik zie het hem weinig doen in de Torah. Laat ik eens de hand in de grabbelton doen en kijken wat er uit de zak komt: "Wanneer mannen met elkaar vechten en de vrouw van de een komt tussenbeide om haar man te bevrijden uit de handen van degene die hem slaat, en zij steekt haar hand uit en grijpt hem bij zijn schaamdelen, dan zult gij haar hand afkappen; gij zult haar niet ontzien." (Dt. 25) Oops, daar gaat 'genade' al meteen de deur uit.

Liefde - Laten we het eens enkel betrekken op de liefde tussen man en vrouw en kijken wat deze geweldige god ons te vertellen heeft:

Jahweh zei tegen Mozes: ‘Zeg tegen de Israëlieten: “Stel dat iemands vrouw hem ontrouw is geweest door overspel te plegen, dat een ander gemeenschap met haar heeft gehad; haar man weet er niet van, het is niet aan het licht gekomen dat ze zich verontreinigd heeft, omdat ze niet betrapt is en door niemand is aangeklaagd. Wanneer zo’n man zijn vrouw, die zich verontreinigd heeft, in een vlaag van jaloezie wantrouwt, of wanneer iemand uit jaloezie zijn vrouw wantrouwt zonder dat ze zich verontreinigd heeft, dan moet die man met zijn vrouw naar de priester gaan en als offergave voor haar een tiende efa gerstemeel meenemen. Hij mag er geen olijfolie over gieten en er geen wierook op leggen, want het is een graanoffer dat uit jaloezie voortkomt, een graanoffer dat een zonde in herinnering brengt. De priester laat de vrouw naar voren komen en brengt haar voor Jahweh. Hij vult een kom met heilig water en vermengt dat met stof dat op de vloer van de tabernakel ligt. Nadat de priester de vrouw voor Jahweh heeft gebracht, maakt hij haar hoofdhaar los en legt hij het herinneringsoffer, het graanoffer van de jaloezie, op haar handpalmen. Zelf heeft hij het bittere, vloekbrengende water in zijn hand. Dan spreekt de priester deze bezwering over de vrouw uit: ‘Als niemand anders dan uw eigen man gemeenschap met u heeft gehad, als u zich als gehuwde vrouw niet verontreinigd hebt door overspel te plegen, dan zal dit bittere, vloekbrengende water u niet deren. Maar als u zich als gehuwde vrouw verontreinigd hebt door overspel te plegen, als een ander dan uw eigen man gemeenschap met u heeft gehad, ‘dan’ – zo spreekt de priester de bezwering en vervloeking over de vrouw uit – ‘zal Jahweh maken dat uw naam genoemd wordt in de vervloekingen die er bij uw volk worden uitgesproken: hij zal uw schoot laten verschrompelen en uw buik laten opzwellen. Wanneer dit vloekbrengende water in uw ingewanden komt, zwelt uw buik op en verschrompelt uw schoot.’ De vrouw zegt hierop: ‘Amen, amen.’ Dan schrijft de priester deze vervloeking op een blad en lost hij het geschrevene op in het bittere water. Dat bittere, vloekbrengende water moet hij de vrouw te drinken geven, zodat het in haar lichaam komt en zijn bittere uitwerking heeft. De priester neemt het graanoffer van de jaloezie van haar handen, biedt het Jahweh als offergave aan en brengt het naar het altaar. Hij neemt er een handvol van af en verbrandt dat als teken van de hele offergave op het altaar. Vervolgens geeft hij de vrouw het water te drinken. Als ze zich verontreinigd heeft en ontrouw is geweest aan haar man, zal het vloekbrengende water dat hij haar te drinken geeft in haar lichaam zijn bittere uitwerking hebben. Haar buik zal opzwellen en haar schoot verschrompelen, en de naam van die vrouw zal bij haar volk genoemd worden wanneer men iemand vervloekt. Maar als de vrouw zich niet verontreinigd heeft, als ze rein is, blijft ze ongedeerd en kan ze nog zwanger worden. Dit is het voorschrift voor gevallen van jaloezie, als een gehuwde vrouw zich verontreinigt door overspel te plegen, of als een man zijn vrouw in een vlaag van jaloezie wantrouwt. De man moet de vrouw voor Jahweh brengen en de priester moet dit voorschrift nauwgezet volgen. De man gaat vrijuit, de vrouw moet boeten voor wat ze misdaan heeft.”

De ontzagwekkende, machtige God
Ah, deze woorden komen me bekend voor:

Ex. 15
Ik wil zingen voor de HEER,
zijn macht en majesteit zijn groot!
Paarden en ruiters wierp hij in zee.


2 De HEER is mijn sterkte, hij is mijn beschermer,
de HEER kwam mij te hulp.
Hij is mijn God, hem wil ik eren,
de God van mijn vader, hem loof en prijs ik.
3 Zijn naam is HEER, hij is een krijgsheld.
4 De wagens van de farao slingerde hij in zee.
Daar, in de Rietzee, verdronk het leger,
zijn beste officieren kwamen om.
5 Wild kolkend water overspoelde hen,
ze verdwenen in de diepte, zonken als een steen.
6 Uw hand, HEER, ontzagwekkend in kracht,
uw hand, HEER, verplettert de vijand.


7 U toont uw majesteit en breekt uw tegenstanders,
uw toorn ontbrandt en verteert hen als stro.
8 De adem van uw neus stuwde het water omhoog,
de wilde watermassa’s stonden als een wal,
het kolkende water stolde in het diepst van de zee.
9 De vijand dacht: Ik achtervolg hen, haal hen in, verdeel de buit.
Weldra wordt mijn wraaklust bevredigd,
ik trek mijn zwaard, ik onderwerp hen weer.
10 Maar u blies, uw adem waaide en de zee bedekte hen,
zij kwamen om in het ontzagwekkende water,
ze zonken weg als lood.
11 Wie onder de goden is uw gelijke, HEER?
Wie is uw gelijke, zo ontzagwekkend en heilig,
wie dwingt zo veel eerbied af met roemrijke daden,
wie anders verricht zulke wonderen?


12 U strekte uw hand uit en de aarde verzwolg hen.
13 U bevrijdde dit volk en ging het liefdevol voor,
sterk en machtig leidde u het naar uw heilige woning.
14 Alle volken hoorden het, alle volken huiverden,
de Filistijnen beefden, ze krompen van angst ineen,
15 ontzetting maakte zich meester van de stamvorsten van Edom,
van de machtigen van Moab. Ze waren verlamd van schrik.
De Kanaänieten sidderden, allen waren doodsbang.
16 Angst overviel hen, vrees beving hen
toen zij hoorden van uw machtige daden,
zij werden stom als steen,
terwijl uw volk voorbijtrok, HEER,
terwijl uw volk voorbijtrok, het volk door u geschapen.

Schitterend hoor, misschien enkel geëvenaard door Genghis Khan, ons aller idool en voorbeeld.

de Schepper van het universum -
Klopt! Er staat in de lange tekst van het scheppingsverhaal inderdaad een bijzin waar je bijna overheen zou lezen: "en ook de sterren"!


Heer der wereld -
Een beetje overdreven wellicht? Er schijnen na zoveel duizend jaar nog steeds mensen te zijn op de wereld die nog nooit een woord over henm gehoord hebben. En er zijn er ook een hoop die hem afwijzen.

Die een nieuwe wereldorde wil -
Eigentijds zeg! Tjonge! Daar sprak George Bush Sen. ook altijd over 20 jaar geleden!
En schiet het al een beetje op?

Gebaseerd op Recht en Gerechtigheid -
In één woord: geweldig. daar was nou niemand anders op gekomen!

[Rereformed]

In de drie synoptische evangeliën wordt aan Jezus de hoogst mogelijke status toegekend door middel van de kwalificatie ‘zoon van God’, een koninklijke titel die in het hele oude Midden Oosten in zwang was. In tegenstelling tot de Umwelt, waar de koning als een geïncarneerde god op aarde werd beschouwd, gebruikte men in het OT deze titel alleen om de hoge status van de koning aan te duiden, zonder hem tot een god te maken. In het Nieuwe Testament gaat het dus niet om een ‘incarnatie’ – een volstrekt onbruikbare term -, waarbij God zelf in menselijke gedaante op aarde verschijnt, maar om het optreden van Gods gevolmachtigde vertegenwoordiger. Daarom is de bewering, dat ‘God in Jezus mens is geworden’, onzin.

Op kostelijke wijze rekent Labuschagne af met het algemeen aanvaarde christelijke geloof vanaf de vroegste kerkleer tot aan de 'alleen Jezus' beweging van onze tijd. Men leze de desbetreffende felle passages in het artikel.

Dit levert voor Labuschagne het probleem op dat hij met betrekking tot Jezus het woordje god zonder hoofdletter moet uitvinden:

De traditionele vertaling [van Fil. 2:6] luidt (ook in NBV): “Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte aan van een slaaf en werd gelijk aan een mens.”
Het is van fundamenteel belang er op te letten dat het woord θεòς geen lidwoord heeft! Als God bedoeld was, zou het woord in dit verband wel een lidwoord hebben. (Dezelfde misvatting i.v.m. het ontbrekende lidwoord speelt in Joh. 1:1-2). Ik vertaal:
“Hij die de gestalte van een god had, hield zijn gelijkheid aan een god niet vast, maar deed er afstand van. Hij nam de gestalte van een slaaf aan en werd gelijk aan een mens.”

Het is volstrekt ondenkbaar dat Paulus zich Jezus als gelijk aan God zou hebben voorgesteld. Voor hem is alleen Jahwè God! Jezus heeft wel de status van een godheid toegeschreven gekregen, maar hij was God niet. Dit geldt voor het hele NT.

Ik ben van mening dat overal in het NT waar het woord θεòς in verband met Jezus wordt gebruikt, het woord ‘god’ met een kleine letter moet worden geschreven om verwarring te voorkomen. Dit geldt niet alleen voor Fil. 2:6-7 en Joh. 1:1 en 18, zoals ik zo dadelijk zal aantonen, maar ook voor:
Joh. 20:28, de belijdenis van Thomas: “Mijn Heer en mijn god!”
Tit. 2:13, “…onze grote god en heiland, Christus Jezus”
2 Petr. 1:1, “…onze god en heiland, Jezus Christus”
Rom. 9:5, “… hij (Jezus) die een god is, boven alles verheven, zij geprezen…”.

Zo komen we dus te zitten met meergodendom in zijn christelijke opvatting. Iets waar hij zich natuurlijk van denkt vrij te waren door te stellen dat er maar één God is, en Jezus ‘slechts’ ‘een god’ is. Men moet er de gesteldheid van een theoloog uit de vierde eeuw voor hebben om deze hernieuwde christologie op waarde te kunnen schatten. De mens van de 21ste eeuw zegt daarentegen dat het verschil tussen God en god niet te horen is en daarom niet erg geslaagd is. Dat de trinitarische opvatting en het incarnatiedenkbeeld ook holklap is is uiteraard voor atheïsten altijd al duidelijk geweest, en voor het vakkundig theologisch uitroken en afbranden ervan bedanken we Labuschagne.

Overigens, is het niet een beetje om cynisch van te worden dat Labuschagne hier op dezelfde lijn zit als de Jehova Getuigen? Die echter bij alle niet-JehovaGetuigen bekend staan om hun verstokt fundamentalistische, letterlijke bijbelinterpretatie, en fantasievolle en amateuristische eschatologische bespiegelingen? En dat deze overeenkomst juist op het punt is dat voor de christenen waarvan ze zich afscheiden het zwaarst weegt?

[Rereformed]

Ik ben inmiddels aangekomen op het einde van Labuschagnes betoog en vraag me in hoogste verwondering af waarom de titel van zijn betoog Vertrouwen in God is. Oproepen tot een revolutie in het christelijke denken, oproepen tot een koerswijziging, oproepen tot een grote schoonmaak, is naar het mij toeschijnt het tegenovergestelde van vertrouwen in God. Het is vertrouwen proberen op te wekken met betrekking tot het denken van Labuschagne. En het is een motie van wantrouwen indienen jegens de kerk en God van alle christelijke eeuwen.

Labuschagnes gedachten worden, zoals het artikel laat zien, niet geleid door een objectief lezen van de bijbel, maar gevoed door de gedachte een manier van ontsnapping te bedenken uit de moderne geloofscrisis, een manier uit te vinden die het christelijk geloof nieuw leven schenkt. Dat komt op mij bijzonder berekend, om niet te spreken van macchiavelliaans over.

[heeck]

Reref,
Dank voor je leeswijzer.
Als er weer eens eentje was die verwees naar L., dan begon ik er weer eens aan om op zijn minst een idee te krijgen waarom die verwijzing een verheldering van iemands opmerkingen zou betekenen.

Na een half A4-tje kon ik dan alleen maar denken: wat een waaspraat, en hield het voor gezien.
Waarna ik de verwijzende forummer nauwelijks meer serieus kon nemen.
Nooit verwacht dat jij me nog eens zou troosten met jouw idee over L. !

Roeland

[arthas]

De beste man begaat hier twee blunders: ten eerste stelt hij assertieve propaganda door antireligieuze atheïsten gelijk aan nihilisme, hetgeen geheel bezijden de waarheid is, wat Labuschagne zou hebben kunnen weten indien hij Friedrich Nietzsche erop na gelezen zou hebben. Nietzsche legde al in de Antichrist uit dat het voorrecht om nihilist te zijn toch echt aan de christenen gegeven is

Het is waar dat Nietzsche christendom beschouwde als een vorm van nihilisme, maar het is niet zo dat Nietzsche dat etiket alleen aan christenen toeschreef. Nietzsche was ook kritisch op de Verlichting, en vond dat men daar uit hetzelfde vaatje tapte (of zo u wil: tapt) als de christenen en Plato. Als God dood is, dan hangt er, volgens Nietzsche althans, ook aan de universele moraal en aan sciëntisme (als uitdrukking van `de wil tot waarheid') een lijklucht. Ik twijfel er niet aan dat als Nietzsche vandaag de dag zou leven, hij onze vriend Richard Dawkins en met hem het gros der vrijdenkers zou typeren als een nihilisten.

Zie bijvoorbeeld: Die Fröhliche Wissenschaft, paragraaf 344, of Zur Genealogie der Moral, deel III:25.