Dodelijke conventies: Brokeback Mountain

[CLAVIQO]

Dodelijke conventies: Brokeback Mountain

Morgenavond wordt bij de 78ste oscaruitreiking beslist of de laatste film van de Taiwanese regisseur Ang Lee vooral binnen een oerconservatieve Amerikaanse context belangrijk was of mogelijk opstijgt naar het niveau van klassiek geworden Grote Romancefilms als bijvoorbeeld de DiCaprio trilogie Romeo and Juliet, Titanic en The Beach.

Aan ingrediënten als de meeslepende muziek, de ingetogen regie en het verbazingwekkende spel van het liefdeskoppel Heath Ledger en Jake Gyllenhaal als de sheepboys Ennis del Mar en Jack Twist ligt het niet. In de bewerking van Annie Proulx’ shortstory leren twee mannen elkaar tijdens een zomer in de paradijselijke natuur van de Brokeback Mountain in Wyoming kennen en keren als surrogaat voor hun misplaatste levens ook steeds heimelijk naar dat Utopia ( vergelijk The Beach) terug.

Tegen een achtergrond van onmondigheid in de jaren zestig, Zuidstaten-machocultus en de conventies van een Methodistenkerk voltrekt zich een klassiek drama waarin alleen verliezers zijn aan te wijzen. Of het nu de hoofdrolspelers zijn die alsnog beiden trouwen en zich onvrijwillig tot een bitterzoet dubbelleven dwingen. Hun gefrustreerde echtgenotes en kinderen die emotioneel verminkt worden. Of de achterblijvende ouders van Jack Twist tenslotte, nadat hun zoon – de film laat geraffineerd in het midden of hij sterft door een klapband of door zijn schoonvader wordt gelyncht – om het leven komt; iedereen verliest.

In krachtige antithesen als enerzijds het maatschappelijk welslagen van de landbouwapparatuur verkopende Jack Twist óf de anderzijds in armoede doorploeterende Ennis del Mar zet regisseur Lee de film op. Door een ouderwetse timing en in veelvuldige stilteregistraties krijgt de harde schijf van de bioscoopbezoeker ruimte om aan de diepe tragiek een persoonlijke interpretatie te geven.

Wat er na ruim twee uren van drama vooral blijft?

Dat de film aan zijn historische setting in de sixties ontstijgt en ook een aanklacht wordt tegen het huidige Amerikaanse neo-conservatisme. Dat is met raffinement gedaan. Verder dat tragische sprookjes maar weinig met homoseksuele geaardheid van doen hebben, maar méér met het onvermogen van de hoofdpersonen om persoonlijke en moedige keuzes te durven maken. Evengoed zou het in de film om verschillen in afkomst, in ras of verschillen in religie kunnen gaan.
En wat tenslotte blijft, is vooral het besef dat conventies en sociale controle dodelijk zijn voor het individu. Dodelijk in een geestelijke, maar helaas ook in een fysieke zin. Daarom hoort een bespreking van deze film ook op dit forum thuis.

Brokeback Mountain: bij een Oscar op 5 maart ongetwijfeld nog langer in de bioscopen!

Een prettig weekeinde gewenst door CLAVIQO

[Frodo]

Dodelijke conventies: Brokeback Mountain

Morgenavond wordt bij de 78ste oscaruitreiking beslist of de laatste film van de Taiwanese regisseur Ang Lee vooral binnen een oerconservatieve Amerikaanse context belangrijk was of mogelijk opstijgt naar het niveau van klassiek geworden Grote Romancefilms als bijvoorbeeld de DiCaprio trilogie Romeo and Juliet, Titanic en The Beach.

Aan ingrediënten als de meeslepende muziek, de ingetogen regie en het verbazingwekkende spel van het liefdeskoppel Heath Ledger en Jake Gyllenhaal als de sheepboys Ennis del Mar en Jack Twist ligt het niet. In de bewerking van Annie Proulx’ shortstory leren twee mannen elkaar tijdens een zomer in de paradijselijke natuur van de Brokeback Mountain in Wyoming kennen en keren als surrogaat voor hun misplaatste levens ook steeds heimelijk naar dat Utopia ( vergelijk The Beach) terug.

Tegen een achtergrond van onmondigheid in de jaren zestig, Zuidstaten-machocultus en de conventies van een Methodistenkerk voltrekt zich een klassiek drama waarin alleen verliezers zijn aan te wijzen. Of het nu de hoofdrolspelers zijn die alsnog beiden trouwen en zich onvrijwillig tot een bitterzoet dubbelleven dwingen. Hun gefrustreerde echtgenotes en kinderen die emotioneel verminkt worden. Of de achterblijvende ouders van Jack Twist tenslotte, nadat hun zoon – de film laat geraffineerd in het midden of hij sterft door een klapband of door zijn schoonvader wordt gelyncht – om het leven komt; iedereen verliest.

In krachtige antithesen als enerzijds het maatschappelijk welslagen van de landbouwapparatuur verkopende Jack Twist óf de anderzijds in armoede doorploeterende Ennis del Mar zet regisseur Lee de film op. Door een ouderwetse timing en in veelvuldige stilteregistraties krijgt de harde schijf van de bioscoopbezoeker ruimte om aan de diepe tragiek een persoonlijke interpretatie te geven.

Wat er na ruim twee uren van drama vooral blijft?

Dat de film aan zijn historische setting in de sixties ontstijgt en ook een aanklacht wordt tegen het huidige Amerikaanse neo-conservatisme. Dat is met raffinement gedaan. Verder dat tragische sprookjes maar weinig met homoseksuele geaardheid van doen hebben, maar méér met het onvermogen van de hoofdpersonen om persoonlijke en moedige keuzes te durven maken. Evengoed zou het in de film om verschillen in afkomst, in ras of verschillen in religie kunnen gaan.
En wat tenslotte blijft, is vooral het besef dat conventies en sociale controle dodelijk zijn voor het individu. Dodelijk in een geestelijke, maar helaas ook in een fysieke zin. Daarom hoort een bespreking van deze film ook op dit forum thuis.

Brokeback Mountain: bij een Oscar op 5 maart ongetwijfeld nog langer in de bioscopen!

Een prettig weekeinde gewenst door CLAVIQO

Gisteren ben ik naar Walk the Line geweest, de verfilming van het levensverhaal van Johnny Cash. Die heeft ook enkele Oscar-nominaties. Erg goede film met zeer sterke en geloofwaardige acteerprestaties. Ik ben erg benieuwd wie ze gaat krijgen.

doeidoei
Frodo

[Fenomeen]

Morgenavond wordt bij de 78ste oscaruitreiking beslist of de laatste film van de Taiwanese regisseur Ang Lee vooral binnen een oerconservatieve Amerikaanse context belangrijk was of mogelijk opstijgt naar het niveau van klassiek geworden Grote Romancefilms als bijvoorbeeld de DiCaprio trilogie Romeo and Juliet, Titanic en The Beach.

Aan R & J ben ik niet eens begonnnen, Titanic heb ik doorgespoeld tot dat schip tegen die ijsberg liep, al dat sentimentele geteut hoeft van mij niet. The Beach heb ik helemaal gezien, waarschijnlijk omdat ik te stoned was om op het knopje van de ab te duwen.
Ik kan me alleen nog iets van een strand herinneren maar dat ik het een afschuwelijk gedrocht van een film vond is me wel goed bijgebleven.
Ik denk dat Romancefilms niet aan mij besteed zijn.

Ik zag dus Brokeback Mountain niet echt zitten.
Opeens, een paar weken geleden kreeg ik opeens een gevoel van ik wil toch die film zien.
Ik denk dat dat gevoel 'van boven' komt.
De Heilige Geest is hier niet welkom dus ik hou het op Lucifer.

Over die Oscars:
Heb ik normaal ook niks mee, maar ik ga deze keer kijken.
Het tegen de schenen trappen van mn Amerikaanse relifundis beschouw ik als deugd en als je dan gelijkertijd dat stelletje ditatoriale rijstvreters in Peking (tanks, studenten en een plein, weet U nog?) ook voor de schenen schopt is dat een dubbele deugd.

To be continued.

[Herman]

Het zou natuurlijk een unicum zijn als een homo love story zoals Brokeback Mountain, die al enkele prijzen heeft gewonnen in het buitenland, ook in Hollywood in de prijzen valt.

Ik kan mij nog aan de tijd herinneren dat als enige belangrijk zwart acteur Sidney Poitier gold. Andere zwarte acteurs mochten alleen in bijrollen spelen. Maar het roer is al een tijd om in Hollywood en nu zijn er veel prima zwarte acteurs. Soms is Hollywood best in staat om taboe's te doorbreken, ook al is dat voor onze begrippen wat aan de late kant. Maar of dat ook invloed heeft op de nationale en over het algemeen zeer conservatieve opinie in de VS blijft de vraag. Als Brokeback Mountain inderdaad veel Oscars in de wacht sleept heeft de conservatieve Bush er weer een probleem bij en zal 3e rangs acteur/gouverneur Schwarzenegger zich ergeren.

[CLAVIQO]

Vond nog een ly-i-rische recensie van Ruben Heijloo op Filmtotaal onder:
http://www.filmtotaal.nl/module.php?sec ... ovie=11330
Misschien met 5 sterren een ietsepietsje te juichend, maar zijn kritiek heeft wel grote psychologische diepte.

De ‘emotionele mokerslag’ op het einde waarop Ruben Heijloo in zijn recensie wijst, is natuurlijk de slotscène waarin Ennis del Mar zijn – vermoorde, ik ben me haast zeker – vriend toeroept: ik-zweer-het-je!
We schrijven inmiddels midden jaren tachtig. Hij is gescheiden. Maatschappelijk mislukt huist hij in zo’n typische blikken stacaravan. Een dochter is hem net komen vertellen dat ze met 20 jaar wil trouwen. - Wow, trouwens een dialoog zo barstensvol onmacht van twee zijden! In het zwijgen tussen de zinnen ligt niettemin Ennis’ toestemming voor haar huwelijk. Doe het kind, volg je hart!

Nadat ze vertrokken is, draait hij de binnendeur van een triplex kledingkast open. Hij staat oog in oog met de bebloede kleding van zijn vriend, die hij van diens moeder heeft meegekregen. Met zijn vuisten slaat hij op het spijkerjack, dat daar op ooghoogte hangt. Het is zijn altaar van de spijt en van de vervlogen geuren.
Hij kijkt terug in de tijd, zelf toen twintig jaar oud, en schreeuwt: Jack, ik-zweer-het-je! Wat valt er nog te zweren? Je gaat van alles invullen. Het is deze raadselachtige subtiliteit, die de film goed maakt

Ook subtiliteit in het cineastisch vastleggen van het verglijden van de tijd. Of subtiele registraties van hun liefde. In headshots of letterlijk op distantie: door de verrekijker van een opzichter die hen bespiedt. Fijntjes wordt ook het lijden en verdriet van hun vrouwen geregistreerd. Daarmee doe je deze geen onrecht, wat ik ergens las, ik vind dat leidt maar af van de hoofdlijn.

Beroemde liefdesverhaaltjes draaien meestal om spijt, om wat het had kunnen worden èn de diepinsnijdende bemoeienissen van de omstanders. Natuurlijk al helemaal niet om mijnheer DiCaprio.
Veel belangrijker is het morgen of ik vooral zèlf zonder al te veel spijt door het leven ga.

[PietV.]

Dat de film aan zijn historische setting in de sixties ontstijgt en ook een aanklacht wordt tegen het huidige Amerikaanse neo-conservatisme. Dat is met raffinement gedaan. Verder dat tragische sprookjes maar weinig met homoseksuele geaardheid van doen hebben, maar méér met het onvermogen van de hoofdpersonen om persoonlijke en moedige keuzes te durven maken. Evengoed zou het in de film om verschillen in afkomst, in ras of verschillen in religie kunnen gaan.
En wat tenslotte blijft, is vooral het besef dat conventies en sociale controle dodelijk zijn voor het individu. Dodelijk in een geestelijke, maar helaas ook in een fysieke zin. Daarom hoort een bespreking van deze film ook op dit forum thuis.

Ik hoop dat de film een oscar wint. Republikeins ongenoegen over de aandacht en waardering van een homo-epos. Zou Schwarzenegger de prijs durven uitreiken.
Het is triest dat de emancipatie van homo's in dit land zo achterblijft bij hun buurland Canada.

[Fenomeen]

Die 'Nederlands'-Palestijnse film, waar mij de naam even van ontschoten is, maakt het kijken naar de uitreikingen nog aangenamer.

Live:
Voor de Belgen - VTM
Voor de Nederlanders - Pro 7 (duits)

[chromis]

http://scienceblogs.com/pharyngula/2006 ... igotry.php

[CLAVIQO]

3 oscars voor Brokeback Mountain
Zie verder: http://www.oscars.com onderhoudende site, compleet met je nieuwe Giorgio Armani schoentjes voor komende zomer.

1. Best Achievement in Directing: Ang Lee

2. Best Writing, Screenplay Based on Material Previously Produced or Published:
Larry McMurtry en Diana Ossana, voor hun bewerking van het korte verhaal van Annie Proulx

3. Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score:
Gustavo Santaolalla, o.a. bekend van filmmuziek in ’21 Grams’ en ‘The Insider’

Verrassend:
Best Achievement in Cinematography
Niet naar Rodrigo Prieto in ‘Brokeback Mountain’, maar naar Dion Beebe in ‘Memoirs of a Geisha’

Best Motion Picture of the Year:
(vanwege het brede thema, racistische discriminatie in de USA, volkomen terecht)
‘Crash’ (2004) - Paul Haggis, Cathy Schulman

Best Foreign Language Film of the Year:
Tsotsi (2005) (South Africa) (de winnaar)
Joyeux Noël (2005) (France)
Sophie Scholl - Die letzten Tage (2005) (Germany)
Paradise Now (2005) (Palestine)
Don't Tell (2005) (Italy)

[PietV.]

3 oscars voor Brokeback Mountain
Zie verder: http://www.oscars.com onderhoudende site, compleet met je nieuwe Giorgio Armani schoentjes voor komende zomer.

Fantastisch, maar zie ik daar ook een prijs voor de beste make up. Voor The Cronicles of Narnia. De film waar eerst een religieuze boodschap aan vast zat. Maar die in tweede instantie werd "verkocht" als leuke (neutrale) familiefilm. Gelukkig heeft King Kong ook een terechte oscar gekregen. De jaren dertig sfeer die de regisseur wist te creeren is absoluut fenomenaal.