ik merk dat ik de sfeer en onderwerpen op dit forum aangenaam vind. Ik ben van baby af aan opgevoed tot vrijdenker, zeker door mijn vader. Toen mijn ouders gingen scheiden kwamen ze op enig moment te spreken over de vraag wat ze nu wilden in hun leven. Mijn moeder zei "geluk", waarop mijn vader schamper lachte. Hij streefde naar wijsheid. Ik vond het achteraf overigens niet zo wijs om zo te reageren op de vrouw waar je van gehouden hebt, maar ok.Wij leerden bij ALLES de vraag te stellen "is dat wel zo?" Ik hoor het mijn vader nog zeggen, met intonatie en al. En ik voed mijn kinderen ook zo op. Denk zelf na. Ontdek. Stel vragen. Neem niet te makkelijk aan wat anderen tegen je zeggen. Ook je ouders hoef je niet op hun woord te geloven.
Wij werden volstrekt atheïstisch opgevoed, mijn ouders waren de kerk al uit voor ik vijf was. Maar met name mijn vader, zelf kunsthistoricus, vond wel dat we thuis moesten zijn in de Europese cultuur, en in de diverse fundamenten daarvan. Dus we leerden de Bijbel lezen, de Griekse, Romeinse en Germaanse mythologie. We kregen wat mee van de oude Grieken, hun geschiedenis en filosofie. We leerden poëzie lezen, architectuur begrijpen, symboliek verstaan.
Ik ben natuurkunde gaan studeren, omdat wiskunde me te abstract was (hoewel ik meer van wiskunde hield dan van natuurkunde, omdat wiskunde in essentie nergens over gaat, alleen een taal is, een poezie, waarmee je alles en niets kan zeggen). Maar ik bleek op het VWO een beetje de verkeerde studiemethode te hebben geleerd, op de TU moest je serieus studeren dus dat werd niks. Inmiddels ben ik bedrijfseconoom, en is mijn natuurkunde-kennis nogal geroest. De fascinatie blijft, maar het komt er allemaal niet meer van.
Vanuit mijn culturele opvoeding ben ik me meer en meer thuis gaan voelen bij de katholieke kerk. Of ik "gelovige" moet/mag heten weet ik niet. Ik voel me er thuis, thuis bij de rituelen, en ik hou wel van de verhalen, maar ik geloof niet dat ik gelovige ben in de traditionele zin. Voor mijn vader ben ik een afvallige, mislukt als vrijdenker. Voor vrijwel iedere gelovige die ik spreek, en waar ik probeer uit te leggen waar ik sta, ben ik minstens een ongelovige, een ketter of erger.
En zelf weet ik het niet helemaal. Ik beschouw mezelf als een vrijdenker, laat me niet door dogma's sturen, en leef volgens de ijzeren regel van mijn vader: altijd vragen "is dat wel zo?". Ik wijs wetenschap niet af, en word doodmoe van wat ik gelovigen met name op internet en onzin zie spuien. Randi beschouw ik als held.
Kortom, genoeg aanknopingspunten om aan opgeknoopt te worden, van "beide" kanten. Niet dat ik me vaak opgeknoopt voel van vrijdenkerskant hoor. Eerder in tegendeel, ik ben op internet zelden iemand tegen gekomen waarmee ik zo verstaanbaar kon communiceren als De Zwarte Wiskundige
Hoe dan ook, dit is min of meer mijn verhaal, en het leek me netjes dat te vertellen.
verassing 