8 Ook had de HEERE God een hof geplant in Eden, tegen het oosten, en Hij stelde aldaar den mens, dien Hij geformeerd had.
15 Zo nam de HEERE God den mens, en zette hem in den hof van Eden, om dien te bouwen, en dien te bewaren.
16 En de HEERE God gebood den mens, zeggende: Van allen boom dezes hofs zult gij vrijelijk eten;
17 Maar van den boom der kennis des goeds en des kwaads, daarvan zult gij niet eten; want ten dage, als gij daarvan eet, zult gij den dood sterven.
18 Ook had de HEERE God gesproken: Het is niet goed, dat de mens alleen zij; Ik zal hem een hulpe maken, [die] als tegen hem over zij.
21 Toen deed de HEERE God een diepen slaap op Adam vallen, en hij sliep; en Hij nam een van zijn ribben, en sloot derzelver plaats toe [met] vlees.
22 En de HEERE God bouwde de ribbe, die Hij van Adam genomen had, tot een vrouw, en Hij bracht haar tot Adam.
En nu een parafrase.
En Adam lag nog steeds te slapen. Hij was net bezig geweest met alle dieren een naam te geven. En dat was potverdorie geen kleinigheidje geweest. Een berenklus mag je wel zeggen! Dat was nou eens echt wat je noemt ‘gauwer gezegd dan gedaan’. Hij had niet bijgehouden hoe vaak de zon was ondergegaan en weer was opgekomen. Maar dat was tenminste 10 keer. En als het 20 keer was geweest zou het hem niets verbazen. Verbazingwekkend hoe groot de variëteit onder de dieren is! Die is voor een gewoon mens, zeg maar, onbegrensd.
Er waren heel grote bij, Dyno’s, die al lang waren uitgestorven ten gevolge van een of andere ramp die de aarde had getroffen.
Er waren er bij, die zó klein waren dat je ze niet eens zou zien, als je niet wist dat je ze een naam moest geven.
Er waren er bij die helemaal van de andere kant van de wereld waren gekomen, uit Australië en het Amazonegebied.
En dan al die vissen en andere waterdieren uit veraf gelegen oceanen. Die zeebewoners waren helemáál verschrikkelijk. Gelukkig waren die zo vriendelijk geweest om door de rivier, die in de tuin liep, één voor één voorbij te zwemmen. En dan had hij nog geluk gehad dat het water niet was vervuild. Anders had hij ze niet eens gezien! En geef ze dan maar eens een naam.
Maar... hij had gelukkig een levendige fantasie, die hem uit de impasse had geholpen. En Jahweh moet dat geweten hebben want die geeft natuurlijk geen dwaze of onmogelijke opdrachten. Tóch?
Plotseling voelde hij hoe er aan zijn arm werd geschud en hij deed zijn ogen open. Daar stond er nóg een, die hij nog niet had gezien. Een nakomertje zeker. Moest ook weer een naam hebben. Het was er wel een, die verschrikkelijk veel op hem leek. Een paar kleine, maar aantrekkelijke uitzonderingen daar gelaten.
‘Hallo’ zei die ander en daar keek Adam wel even van op. Tot nog toe was het niet anders dan ‘boe’, ‘bè’ en ‘knor’ geweest.
23 Toen zeide Adam: Deze is ditmaal been van mijn benen, en vlees van mijn vlees! Men zal haar Manninne heten, omdat zij uit den man genomen is.
Hij, Adam, stond op. Een raar gevoel in zijn zij: zeker niet goed gelegen. Mag ik me voorstellen, zei hij, mijn naam is Adam. Hoe heet U of mag ik ‘jij’ zeggen? De ander bloosde een beetje (hier heb je het, het kleurtje!) en zei: Zeg maar ‘jij’ maar hoe ik heet weet ik niet.
Dan noem ik je ‘mannin’ zei Adam omdat je zoveel op mij lijkt. ‘Eva’ vind ik leuker zei ze. Ook goed, zei Adam, dan is het Eva. “Dag Eva”. “Dag Adam. Aangenaam kennis maken”.
Waar kom je overigens vandaan, vroeg Adam. Ik zou het niet weten, zei Eva. Ik was er zo maar ineens en God heeft me hierheen gebracht. Denk ik. Wie anders? Waar kom jij vandaan? Weet ik óók niet, zei Adam. Ik was er óók zo maar. Een probleem kan ik er niet van maken. Ik bén er en dat vind ik voorlopig genoeg. Later zal wel geopenbaard worden hoe het precies in zijn werk is gegaan. Anders krijg je alleen maar ruzie: de één zegt dit en de ander zegt dat en na eeuwen discussiëren vechten ze elkaar nog het kot uit.
Nou was Eva niet op haar achterhoofd gevallen (begin van de emancipatie) dus die vroeg: Over wie heb je het nou weer? Over de mensen, zei Adam, ook wel ‘gelovigen’ genoemd.
Waar zijn die dan, vroeg Eva.
24 Daarom zal de man zijn vader en zijn moeder verlaten, en zijn vrouw aankleven; en zij zullen tot een vlees zijn.
25 En zij waren beiden naakt, Adam en zijn vrouw; en zij schaamden zich niet.
Die zijn er nog niet, zei Adam, daar moeten wij voor zorgen. Schijnt. God heeft gezegd dat wij ons moeten vermenigvuldigen. Ik weet alleen niet met hoeveel. Maar… vermeerderen schijnt óók goed te zijn. Hoe dat in zijn werk gaat weet ik niet, want ik heb er geen ervaring mee.
Laten we wat proberen, zei Eva.
Wat denk je van ‘tikkertje’ vroeg Adam.
Haha, lachte Eva, hoe kan dat nou? Je bent piemelnaakt, man, en bloot slaat dood. Jij hebt anders ook niet veel om je lijf, zei Adam. Vind ik niet erg trouwens. Jij wel? Nee hoor, zei Eva (wederom een beetje blozend) er is toch niemand die ons ziet. Hihi.
En toen deden ze verstoppertje en haasje over en boompje verwisselen. En toen ze moe gespeeld waren gingen ze onder een boom zitten. Adam keek om zich heen. Ik denk niet dat dit de bedoeling is, zei hij. We zijn nog steeds maar met zijn tweeën.
Hoe oud ben je eigenlijk, vroeg Eva en wat deed je de hele dag toen ik er nog niet was? Hoe oud ik ben? Ik kan wel zeggen zus en zoveel dagen, maar ‘dag’ betekent hier iets anders. Kan wel duizend jaar betekenen. Dus ik weet het eigenlijk niet. En wat ik de hele dag doe? Tot nu toe heb ik alleen nog maar alle dieren een naam gegeven. Ik ben er uren als een idioot mee bezig geweest en toen van vermoeidheid in slaap gevallen. Ik heb er nog een beetje koppijn van. En pijn in mijn zij ook trouwens. Wat doe jij de hele dag? Tot nu toe niks, zei Eva. We kunnen maar weer het beste gaan vermenigvuldigen.
Zo gezegd zo gedaan.
Opeens roept Eva: Pas op, dit is seks! Wat is daar op tegen, vroeg Adam. Ik vond het net leuk worden. Kan wel zijn, zei Eva, maar we zijn niet getrouwd! Probleem dus!
Uiteindelijk besloten ze God erbij te roepen en te vragen of Hij de plechtigheid wilde leiden. En God deed het, glimlachend over zoveel rechtschapenheid. Hij had twee hoogstaande engelen meegebracht als getuigen. Gabriël en Rafaël heetten ze.
Eva keek naar hun lange kleren en vroeg zich af of ze van haar of van Adams soort waren.
Adam keek vooral naar de grote vlerken op hun rug.
En toen Adam en Eva hun jawoord hadden gegeven zongen ze samen een lied. De engelen klapwiekten terug naar de hemel en God - zonder vleugels nodig te hebben - vloog met ze mee. Hij had wel Zijn pantoffels aan want het was eventjes koud op aarde.
Adam en Eva gingen opgelucht door met vermenigvuldigen. En toen ze weer klaar waren voelden zij zich heel prettig. Alleen: het had nog steeds niets opgeleverd.
Ik weet niet of God dit bedoelde, zei Adam. En Eva zei: misschien moeten we wel even wachten.
En dat was in de geschiedenis van het mensdom het eerste staaltje van vrouwelijke intuïtie. Vrouwen zijn écht niet op hun achterhoofd gevallen!
Zal ik eens voor het eten gaan zorgen, vroeg Eva. Graag, zei Adam, want ik heb onderhand wel trek om niet te zeggen dat ik bárst van de honger. Wat schaft de pot vandaag? Het is jammer dat het vuur nog niet is uitgevonden anders konden we een keer barbecuen.
Wat? zei Eva met een streng gezicht. Geen varkensvlees hoor, zei Adam verontschuldigend maar een kippetje of zo. Had je gedacht zei Eva. Ik ben vegetarisch en ik zie wel wat ik vind. En ze verdween tussen de bomen van het Paradijs.
Toen ze een half uurtje weg was kreeg Adam ineens de zenuwen. Zijn hart begon te bonzen en het zweet brak hem uit: Nou was hij in de drukte helemaal vergeten Eva te waarschuwen voor die boom in het midden van de tuin. En het gsm-etje was nog niet uitgevonden!
Einde van dit verhaal en van nog vééél meer.
Groeten..
Fons.
