Zomergasten: Piet Vroon (1991)

[Rereformed]

Ik lees weer een ander blogartikel van Berkelaar en merk op dat het me niet alleen aantrekt omdat de schrijver zo welbespraakt en helder is en over zoveel zaken informeert, maar ook omdat ik telkens iets proef van het verleden dat ik ooit als kind en tiener in Nederland ervoer. Van die denkwereld die om me heen heerste in de zestiger en zeventiger jaren. En dat nu achteraf bezien een tijd was waarin al het oude denken aan het afsterven was, en velen enkel de rol hadden het religieuze liedje maar zo goed als nog maar lukt uit te zingen:

"...geloofstaal van een man van betere stand, die op zijn geheel eigen wijze zijn leven lang een integer antwoord zocht op ‘de godsverduistering’ die zich tijdens zijn leven voltrok, iets waaronder hij – telg uit een verlicht domineesgeslacht – leed. Dat is wat je noemt tragiek: een grootse poging om de mens aan God te helpen en moeten toezien dat die mens steeds meer vervreemd raakte van de klassieke geloofstaal. Maar de poging van Heering mag gezien worden."

Leuk die laatste zin, maar in werkelijkheid gaat de tijd aan vrijzinnig geloof nog eerder voorbij dan aan het fundamentalisme. Heel ontnuchterend hoe alles wat iemand in zijn leven heeft nagelaten in twintig jaar al vergeten is en eruit ziet als volkomen irrelevant.

[MZP]

Meer over Piet Vroon https://wimberkelaar.wordpress.com/2017 ... t-aan-kon/
Geen leuk verhaal.

1-na-laatste zin van artikel:
"Nemen we de typen van Russell tot uitgangspunt, dan lijkt Piet Vroon een ‘zondaar’ te zijn geweest, die ook zonder godsgeloof altijd calvinist is gebleven: geneigd het leven zwaar op te nemen, bezeten door een ongezonde werkdrift en met weinig oog voor de kleine dingen in het leven."

Ergens in Zomergasten zei Vroon, die in een nogal zwaarmoedig gereformeerd gezin opgroeide, in de oorlog, zo ongeveer:
De 1e paar jaar van je leven zijn bepalend voor je karakter.