EJ_81 schreef:Dat is voor mij nooit (echt) een reden geweest. Je ziet dat veel bij streng gereformeerden maar voor de rest eigenlijk bijna niet. Over de hel wordt nauwelijks gesproken in de meeste kerken.
Dat is ook mijn ervaring. Ik ervoer de deconversie zoals
Dan Barker zijn verhaal altijd uitlegt (luister vanaf minuut 40 tot ongeveer minuut 50), een geleidelijk wijder worden van je horizon, totdat je overstelpt wordt door een kakofonie van zienswijzen, waarvan je moet toegeven dat velen net zo serieus moeten worden genomen als je eigen overtuiging, waardoor je gaat relativeren, en je eigen zienswijzen steeds minder aanspraak kunnen maken op geldigheid en je in een zee van verwarring leeft. Religie heb ik ook altijd beschouwd als zoeken naar de hoogste invulling van je leven, het najagen van de hoogste menselijke idealen. De schok die ik ervoer via 9/11 dat religie duidelijk de oorzaak voor het tegendeel kan zijn deed me realiseren dat je die twee dingen moet scheiden van elkaar en was in feite zo groot dat ik er niet meer bij wilde horen.
EJ_81 schreef:De redenen zitten meer in:
- Je ouders geloofden, vrienden, dus je gaat vanzelf mee
- Het geeft een compleet wereldbeeld
- Het geeft een eeuwigheidswaarde aan je leven
- Het heeft mooie rituelen
- Je hebt je vrienden / sociale contacten daar
- Je vindt de zin van je leven in je geloof, in God.
Mooi rijtje van zaken die allemaal min of meer meespelen. Met rituelen had ik echter altijd meer moeite dan dat het me aansprak, maar indien je het aanvult met de hele historie aan religieuze kunst dan herken ik wel dat dat me ook zeer aansprak. Zo heb ik niets met katholicisme, maar een requiem van Mozart of een mis van Palestrina of Josquin de Pres of zelfs een lied als Abide with me spreken me tot op het diepst aan, ook wanneer ik ze weer voor de zoveelste maal beluister.
Ik herinner me dat ik in de vierde klas van de lagere school zat en vreselijk moest huilen toen ik het lied
O haupt voll Blut und Wunden hoorde. Het was voor mij een bijzondere ervaring aangezien ik nog nooit ervaren had dat muziek zoiets opwekt. Tot het wijder worden van de horizon behoorde voor mij ook later te weten komen dat de melodie van dit lied niet door Bach gemaakt was en niets met religie te maken heeft, maar dat het oorspronkelijk de pijn van zinnelijke liefde bezong,
Mein G’müt ist mir verwirret, gecomponeerd door Hans Leo Haßler (1564–1612), en uitgegeven in een bundel Lusthof (
) van nieuwe duitse liedjes. Hetzelfde geldt vaak voor de melodieën in oude missen.
Kunst, net als moraal, is ook franje dat bovenop religie is geplakt en je moet leren te scheiden van elkaar. Muziek kun je voor ieder karretje spannen en juist dat laat je inzien dat het geen argument voor je geloof kan zijn.
EJ_81 schreef:Daarom vind ik de vraag waarom ex-gelovigen niet meer geloven ook enorm intrigerend. Mij lijkt het namelijk doodeng om als diepgelovige je geloof te verliezen.
Dat is het ook. Niet (in mijn geval) zozeer vanwege het oordeel, maar omdat de hele grond onder je bestaan; je diepste overtuigingen helemaal onderuit geschoffeld worden. Datgene waar je tot op het bot van overtuigd was, blijkt niet waar.
Inderdaad. Ik denk dat daarom veel mensen die laatste stap min of meer onbewust uitstellen totdat je het punt bereikt hebt dat je geestelijk sterk genoeg bent om dat aan te kunnen. Zoiets kan jarenlang sudderen, alsof je weet dat het daar uiteindelijk op uitloopt, maar dat nooit openlijk voor jezelf uitspreekt. Zo verging het mij.
Precies op de dag dat ik met vakantie ging zo'n boeiend topic! Na 4 pagina's al op verschillende dingen willen reageren, om twee berichten later tot de conclusie te komen dat een ander al datgene zei wat ik wilde zeggen 
maar goed, ik heb nog 6 pagina's leesvoer voor straks, dus wellicht kan ik straks alsnog een duit in het zakje doen dat er niet al in zit