Hemelse groet

[Gralgrathor]

Het is een fijn gevoel, dus waarom zou je dat in vredesnaam stuk willen maken.

Hm. Omdat niet alles dat fijn voelt ook (pedagogisch) verantwoord is?

[Arjen2015]

Het is een fijn gevoel, dus waarom zou je dat in vredesnaam stuk willen maken.

Hm. Omdat niet alles dat fijn voelt ook (pedagogisch) verantwoord is?

tsja..pff heftig hoor. Ik kan het wel eens zijn met Gralgrathor dat niet alles wat fijn kan voelen ook op de lange termijn gezond is of zelfs heel schadelijk kan zijn. Ik voelde me enorm fijn toen ik tot geloof kwam..maar oh oh wat heeft het me een hoop ellende gebracht...Te geloven dat iets ons bestuurd of invloed op ons heeft en dingen laat gebeuren of net niet gebeuren, nee daar zou ik niet mee kunnen leven...

maar ik snap wat je bedoelt hoor het gevoel dat je oma mee kijkt en als dat verder geen nare gevolgen heeft hoe je in het leven staat ... Mijn vrouw heeft dat ook. Ze had een speldje van haar oma wat ze speciaal heeft gekregen als erfenis van haar. Ze doet hem niet vaak op maar ze deed hem op een ochtend op en toen later die dag realiseerde ze zich dat het oma's sterf dag was. Toen voelde ze ook die connectie...Ze stond enorm dicht bij haar in haar leven. Persoonlijk leef ik liever in de waarheid als geloven in een mogelijk fantasie verhaaltje maar sommige dingen zal ik denk ik nooit achter komen in dit leven..en dan kan je het maar beter zien als iets bijzonders iets speciaals iets moois waar ik geen verklaring voor heb..

leuk om te lezen....

[Vilaine]

Waarom maken wij nou nooit zo iets mee?
Nou ja, één keer.
We waren in Venetië. Daar komen jaarlijks miljoenen toeristen. Over de bijna 70 jaar die ik leef moeten het er miljarden zijn geweest.
Mijn zus maakt een foto van een gondel, die onder de brug komt doorvaren. Wie zitten er in? Vrienden van haar.
Wij hebben altijd gedacht: toeval. Maar zoveel mensen en dan in zoveel jaar net dat ene jaar en die ene minuut.
Dat moet toch iets zijn van 1 op n-miljard x 70 x 365 x 24 x 60 of zo iets.

Verder nooit wat en ik wil zo graag.

Maar het zijn wel bijzondere verhalen.

[Vilaine]

o.a toevallige ontmoetingen ..we waren op weg naar spanje en ik nam de verkeerde afslag, de route de soleil over Lyon die ik normaal nooit rijd. Toen ben ik vlak voor Lyon gaan tanken, was nog niet echt nodig maar toch daarvoor gekozen..En wie staat daar naast ons te tanken bij een rij van 20 pompen..me broer en schoonzus uit nederland..wat is dat de kans op waarschijnlijkheid? ik had daar een weddenschap op moeten zetten.....ik zie hem hoogstens 1 x per jaar.

Het enige dat je je bij dit soort toevallige ontmoetingen moet realiseren is: Hoe vaak heb je al getankt in je leven en hoe toevallig was het dat je toch steeds weer onbekenden tegen kwam?
Eens in de zoveel tijd overkomt je dit: Je bent wat aan het mijmeren, denkt aan een vriend(in) en de telefoon gaat. WAT BLIJKT????!!!!!

Dat het 99 van de 100X je vriend(in) niet is. Maar die ene keer, de onthoud je!

En daar komt nog bij: Hoeveel mensen op deze wereld tanken niet dagelijks. Misschien zou het onverklaarbaar zijn als er een dag niet ergens op de wereld een tanker een familielid bij hetzelfde tankstation ziet.

Ik ben toch wel erg prozaïsch, maar het zijn mooie verhalen.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Mijn ervaring is dat dit soort kansen als je er aan gaat rekenen (wat wel een beetje hachelijk is) meestal groter zijn dan men verwacht.

[Peter van Velzen]

De meeste gebeurtenissen zijn op zich genomen onwaarschijnlijk, maar hoe klein de kans ook is, één ervan zal de loterij winnen. Als ik een willekeurig mens op een willekeurige plaats tegen kom, dan is de kans maar 1 op 7,5 miljard dat jij dat bent. Maar iemand moet het zijn, dus waarom jij niet?

[Petra]

Het is een fijn gevoel, dus waarom zou je dat in vredesnaam stuk willen maken.

Hm. Omdat niet alles dat fijn voelt ook (pedagogisch) verantwoord is?

tsja..pff heftig hoor. Ik kan het wel eens zijn met Gralgrathor dat niet alles wat fijn kan voelen ook op de lange termijn gezond is of zelfs heel schadelijk kan zijn.

Autorijden kan schadelijk zijn, op straat lopen kan schadelijk zijn, liefde kan behoorlijk pijnigen...
En nu? Alles maar wegkappen?
Uit angst. Voor het onbekende, of voor de negatieve mogelijkheden.
Ieder z'n ding. Maar mijn ding is 't niet.
En wat is pedagogisch verantwoord precies? Hebben we daar een handboek voor?

Mijn vrouw heeft dat ook. Ze had een speldje van haar oma wat ze speciaal heeft gekregen als erfenis van haar. Ze doet hem niet vaak op maar ze deed hem op een ochtend op en toen later die dag realiseerde ze zich dat het oma's sterf dag was. Toen voelde ze ook die connectie...
leuk om te lezen....

Ja, dat bedoel ik. Die little wonders zijn er om te koesteren. Jammer om ze weg te relativeren.

Je kunt er best een stukkie van toestaan zonder de godganse dag met je hoofd in hemelse of helse wolken te zitten.
Er is ook een middenweg, en die is fijn. Is mijn mening.

[Petra]

Waarom maken wij nou nooit zo iets mee?
Nou ja, één keer.
We waren in Venetië. Daar komen jaarlijks miljoenen toeristen. Over de bijna 70 jaar die ik leef moeten het er miljarden zijn geweest.
Mijn zus maakt een foto van een gondel, die onder de brug komt doorvaren. Wie zitten er in? Vrienden van haar.
Wij hebben altijd gedacht: toeval. Maar zoveel mensen en dan in zoveel jaar net dat ene jaar en die ene minuut.
Dat moet toch iets zijn van 1 op n-miljard x 70 x 365 x 24 x 60 of zo iets.

Verder nooit wat en ik wil zo graag.

Maar het zijn wel bijzondere verhalen.

Maar die gondel is toch hartstikke leuk.
Ik ben er van overtuigd dat iedereen die little wonders meemaakt, maar dat het misschien niet iedereen opvalt.
Dat je aan iemand denkt, en hup.. daar gaat de telefoon.
De ene staat daar niet bij stil, relativeert het misschien onbewust al weg. De ander denkt hé, wat bijzonder.
En heeeeel misschien, nu je erover nadenkt... komen er wel meer dingen binnenvallen.

[Petra]

Komt er nog eentje:

Bijna tien jaar geleden waren wij met ons kroost op Bali in een klooster voor een mindfulness retreat.
Het was nogal een strenge. Slapen op een matje, een gong 's nachts om vier uur en opstaan om zes uur.
Hongerlijden; om zes uur wat rijst. Om 11 uur een vegetarische lunch en dat was het.
Praten was niet toegestaan. Mediteren was waar het om ging.

Wij kwamen een dag later dan de anderen dus toen wij aankwamen was iedereen al vol in bedrijf en wij nog ehhh, erg levendig zeg maar.
De opdracht was wandelmeditatie. En iedereen was dat zeer mindful aan het doen, het leek wel slow-motion.
Wij kregen de slappe lach, die we natuurlijk probeerden te verbergen.
'Het lijkt wel of we in zombieland terecht zijn gekomen' fluisterde ik. Waarop we het alle vier uitproestten.
Op dat moment brak mijn slipper. Zo'n flipflop van Havaianas. De hele voorkant lag los.
Toen moest ik op blote pootjes verder. En op die grond lagen allemaal kiezelsteentjes. Dat werd dus een verplichtte slow motion walk. We keken mekaar alle vier aan, zo van.. ok dan. Niet meer uitlachen.

Elke nacht als om vier uur de gong ging werd je geacht ergens te gaan mediteren. En dat terrein was immens groot met allemaal kleine tempeltjes en hoekjes. Elke nacht gingen we ons eigen gangetje en naar een ander plekkie. Zonder dat we elkaar opzochten kwamen we elke nacht met z'n vieren op hetzelfde plekkie uit. De voorlaatste nacht dacht ik, ik ga nu echt proberen om 's alleen te kunnen zitten. Heb heel ver gezworven, ben een boomhut ingeklommen, staart drie man me aan. Zaten ze daar al met z'n drieën.
Onze laatste nacht lag ik ergens op de grond, na een kwartiertje lagen we er weer alle vier, naar de sterren te kijken.
Dat gevoel van connectie was voor ons nog mooier dan het hele mediteren.

[Peter van Velzen]

Nou breekt mijn klomp!

[De Encyclopedist]

Jaren geleden had een vriend van me bij zijn echtscheiding afscheid genomen van een stapel stripboeken die hij aan de ex-vriend had uitgeleend die er met zijn vrouw vandoor was. Nadat hij een nieuwe vrouw had gevonden en zijn leven weer op orde had startte hij een project om de verloren strips te vervangen. Niet alle boeken waren nog in druk en toen hij hoorde dat ik naar Deventer naar de boekenmarkt zou gaan gaf hij me een lijstje met titels mee uit de Blueberryreeks van Jean Giraud en Jean-Michel Charlier die nog ontbraken, met het verzoek die te kopen als ik ze voor een redelijk bedrag zag. Aan het einde van een dag boekensneupen lukte me het drie van de titels tweedehand te vinden en die heb ik voor hem gekocht. Toen ik ze de volgende dag afleverde bleek dat hij zijn naam niet meer in de boeken hoefde te schrijven, want die stond er al.

Het was opmerkelijk dat ik die boeken -door die ex-vriend vermoedelijk in Rotterdam verkocht- in Deventer zou terugvinden. Als je er over nadenkt is het niet zo gek dat een Rotterdamse handelaar ze naar Deventer gereden heeft, maar dat ik ze zou vinden in de tientallen stripkramen daar ligt minder voor de hand. Ik kan weliswaar heel goed zoeken, maar mijn talent voor vinden is niet zo groot.

Ik denk dat dit voorval twee dingen illustreert: ook onwaarschijnlijke dingen gebeuren en mensen zijn abominabel in het inschatten van kansen, zowel voor als na de uitkomst.

[Boerenverstand]

Het was opmerkelijk dat ik die boeken -door die ex-vriend vermoedelijk in Rotterdam verkocht- in Deventer zou terugvinden. Als je er over nadenkt is het niet zo gek dat een Rotterdamse handelaar ze naar Deventer gereden heeft, maar dat ik ze zou vinden in de tientallen stripkramen daar ligt minder voor de hand.

Beter zo dan terugvinden in een vis. Je krijgt die lucht nooit meer uit het papier.

En voor jou, omdat je hier "De Encyclopedist" bent, een verzameling van dit soort zaken, kijk ook in de folders onder "Examples":

[Arjen2015]

De meeste gebeurtenissen zijn op zich genomen onwaarschijnlijk, maar hoe klein de kans ook is, één ervan zal de loterij winnen. Als ik een willekeurig mens op een willekeurige plaats tegen kom, dan is de kans maar 1 op 7,5 miljard dat jij dat bent. Maar iemand moet het zijn, dus waarom jij niet?

yep ik snap je insteek, het feit dat ik elke week hoor dat er weer eentje de jackpot heeft gewonnen maakt mijn kans niet groter...
je hoort in deze tijd via de media en internet alle bijzondere verhalen...omdat de mooiste bijzondere verhalen boven komen drijven uit miljarden posts...
maar het blijven de zeldzame pareltjes (bij toeval) die niet vaak op iemands weg komen...

[Berjan]

@Petra:

je eerste verhaal is een mooi verhaal, waaruit je geloof en hoop kan putten. Sommigen zullen dit niet zo zien, maar dat boeit niet. Die mensen hebben waarschijnlijk nooit iets meegemaakt (ik heb medelijden met ze). Misschien zijn we wel verbonden met elkaar door onzichtbare banden en kunnen mensen die overlijden hierdoor een boodschap geven aan hen die ervoor open staan?

Zonder dit topic te willen kapen, heb ik ook twee keer "zoiets" meegemaakt. Een keer met het overlijden van een oma, en een keer met het overlijden van een opa. Vooral de eerste keer was het indrukwekkend en gaf het mij een dubbel gevoel (verdriet voor het overlijden van mijn oma, uiteraard, en een soort blijdschap van het meegemaakte). En ook dat "wonder" gebeurde precies op de tijdstip van overlijden (hebben we later gehoord).

[Petra]

Nou breekt mijn klomp!

Goed zo!
En probeer 'm vooral niet meer te lijmen.