-
Jahaaa.-Nou, stoelriemen vast en aluhoedje op dan maar weer hè.
Laat ik beginnen met te vertellen over mijn schoonmoeder.
Een godliefhebbende vrouw die na twee zonen, snakkend naar een dochter, nog een derde zoon op de wereld zette.
De vlag ging uit toen ik in het gezin m'n intrede deed, samen koken, breien en kleien... dacht ze.
Die fijne gedachten duurden maar kort, want zoals ze op onze bruiloft speechte:' 'T is net een jongen; roken, vreten, zuipen en kaarten. Sterker nog, mijn jongens willen nog wel 's in de pannen roeren terwijl zij onbekommerd doorgaat met biljarten.'
Gelukkig weerhield het haar er niet van om s'nachts voor het slapen gaan heel lief een kruisje op mijn voorhoofd te tekenen.
Ik had het ook snel helemaal goedgemaakt door een meisje op de wereld te zetten.
Eindelijk, eindelijk, eindelijk kon schoonmoeder zich helemaal te buiten gaan aan lintjes, ruches en strikjes.
Dochter was haar allessie.
Op een dag, in juli, zaten man en ik aan tafel.
Dochter was bijna twee jaar, ze dribbelde naar de keuken, greep zich met gestrekte armen vast aan het keukenblad en bevroor.
Ik keek op, wat was er met mijn kwebbelientje aan de hand? Dat vrolijke waffeltje stond nooit stil. Ze stond er ook zo raar bij. Zo star.
Man en ik keken elkaar aan, met grote vragende ogen. We hadden allebei geen flauw idee wat er aan de hand kon zijn.
Ik liep naar haar toe. 'Poppetje, Poppetje?' zei ik zachtjes, proberend om contact te maken.
Poppetje reageerde niet en bleef als versteend in de lucht staren.
Ik liep terug naar de tafel en ging weer zitten.
'Ze lijkt wel in trance', zei man. 'Wat moeten we hier nou mee?'
Hij keek op de klok; '11.05, wat denk jij? Zullen we het nog een kwartiertje aankijken? Porren? Wakker schudden'.
'Ik weet 't ook niet', zei ik. 'Het ziet er zo eng uit. Het lijkt wel of er geen leven meer in zit. Ze is zo stijf als een standbeeld. Zou dat zo kunnen blijven? Zou ze ziek zijn? Een kwartier, ok.'
Samen zaten we aan tafel, onze blikken gingen ongerust heen en weer, naar elkaar, naar dochter, naar de klok.
De minuten tikten tergend langzaam weg.
Opeens zagen we rillingen door haar heen gaan. Ze bewoog!
Ze keerde zich om, lachte vrolijk en huppelde naar haar barbiehuis waar ze vrolijk kwebbelend in haar eigen brabbeltaaltje mee ging spelen.
Wij zakten van opluchting over tafel heen en keken vol ongeloof naar dochter, die speelde alsof er niks gebeurd was.
We hebben het haar gevraagd, maar jah, ze zei met anderhalf pas voor 't eerst mama, dus meer dan wat enkele woordjes sprak ze nog niet.
We gingen over tot de orde van de dag. Jongste uit bed halen. Lunchen en spelletjes doen.
Om een uur of twee ging de telefoon.
Ik nam op.
'Ze is dood, ze is dood' hoorde ik schreeuwen voor er werd opgehangen.
Man keek mij aan, -wat was dat nou?
-Het leek je vader wel. Het lijkt wel.. Ik geloof.. Volgens mij is je moeder dood.
Man belde terug.
Door het snikken en schreeuwen door was het moeilijk te vatten wat er precies aan de hand was.
Zijn moeder was zo in haar slaap overleden, ze was net vijftig geworden.
Volgens de arts was het zo rond 11 uur gebeurd.
Wij zakten weer over tafel.
'Een hemelse groet' zeiden we tegen elkaar.
