Kitty schreef:Het lijkt soms wel of christenen en atheisten worden beschouwd als twee verschillende diersoorten die dus op een geheel andere manier omgaan met leven, geluk, troost, verdriet en meer van dat soort zaken.
Ik denk ook dat dat zo is, als christen probeer ik God zoveel mogelijk in mijn leven (dus ook geluk, troost, liefde, verdriet etc.) te betrekken.
Het idee wordt gewekt dat een christen wel gelukkig moet zijn omdat hij terechte hoop heeft op een prachtig hiernamaals, als je maar netjes leeft zoals God het bedoeld heeft. Is het wel heel duidelijk hoe God het precies bedoelt? Hier zijn de meningen in christenland behoorlijk over verdeeld, wat een onzekerheid!
Ik denk niet dat een christen wel gelukkig
moet zijn, omdat hij terechte hoop heeft, want op het moment leeft in net als een ieder ander in wereld vol van onrecht en geweld (en ja er zijn ook mooie dingen in de wereld). Een christen kan zich wel verblijden in de hoop die hij heeft op een betere toekomst.
Een atheist hiertegenover zou dan niet gelukkig kunnen zijn zonder die hoop op dat hiernamaals. Ook is een atheist zeer stuurloos, omdat hij geen richtlijn heeft hoe te leven. En zal ook niet makkelijk gelukkig worden, of hier in ieder geval, zonder al die hoop, meer moeite mee hebben. Is dat zo? Waar zit de onzekerheid van de atheist of hij het wel goed doet? Ik zie die hier niet. Wat een bevrijding!
Atheisten zijn niet stuurloos, zij kunnen zich ook doelen stellen in het leven net als een ieder ander en kunnen prima gelukkig zijn. Alleen kunnen zij zich niet verheugen op een mooi hiernamaals. Zij zijn op die manier alleen hier en nu gelukkig zonder wijde blijde verwachting voor de toekomst (na de dood).
Of je nu atheist of christen bent, je bent in eerste instantie mens. Of je nu atheist of christen bent, je kan te maken krijgen met verdriet en ook met vreugde. Hoe je hiermee omgaat is per mens verschillend. Ook niet elke christen gaat op dezelfde manier om met het leed dat hem overkomt, zo ook niet elke atheist. Het enige verschil is het geloven in een God. Een christen doet dat wel, een atheist doet dat niet.
ben ik het mee eens
Is het altijd positief om in een God te geloven? Welnee, veel mensen gaan zwaar onder hun geloof gebukt. Ze durven niet van het leven te genieten omdat ze bang zijn het fout te doen, en dus het hiernamaals mis te lopen, dan wacht ze namelijk het grote oordeel. En als christen ben je helemaal niet zo zeker dat dat ten gunste van je uit kan vallen. Zo kan het geloof dus ook veel angst brengen, troost is dan ver te zoeken. Geluk nog minder.
Wellicht kunnen deze christenen zich troosten met:
Want God had de wereld zo
lief dat Hij Zijn enige Zoon ervoor over had: iedereen die in hem gelooft, gaat niet verloren maar heeft eeuwig leven. (Joh. 3:16)
Er zijn atheisten die echte levensgenieters zijn, vrij van opgelegde dogma's en voorschriften. Geen belofte van een hiernamaals, maar ook geen angst voor een negatief oordeel van een God. Dus vrij om het geluk te zoeken en in volledige vrijheid je leven te leiden zoals je dat wil. En de meesten zoeken daarin harmonie met anderen, want zonder dat is het moeilijk om gelukkig te zijn. En dat heeft een mens van nature, hier hoeft geen religie aan te pas te komen.
Iedereen is volledig vrij zijn leven te leiden zoals hij dat wil, christenen hebben net zo veel vrije wil als een ieder ander, maar kiezen ervoor om hun leven volgens de bijbel te leven.
Bij streng gelovigen kun je je soms afvragen of ze echt wel zoveel vreugde in het leven kunnen vinden als het zo beladen is met schuld en zonde en boete. En de voortdurende onzekerheid of je wel goed genoeg bevonden zal worden. Tegenslagen kunnen opgevat worden als een straf. Sommigen keren zich zelfs van hun eigen kinderen af als die niet volgens de normen van de godsdienst leven. Dit brengt weer veel leed met zich mee, niet in de laatste plaats bij genoemde kinderen, die toch je dierbaarste bezit zouden moeten zijn.
Wellicht is geluk niet het hoogste doel in het leven...
Als atheist kun je van het leven genieten zonder angst voor vergelding door een God die je niet kan doorgronden en waarvan je het echte oordeel niet kent. Bevrijdend dus. Troost kun je vinden bij je vrienden, mensen die je kunt aanraken die een echte arm om je heen kunnen slaan. En je hoeft dat niet te verwachten van een stille geest, die nooit anwoordt en waar je maar eenzijdig je noden kunt neerleggen en nooit een arm van troost van kunt voelen, hooguit in je fantasie. Ook mogen je kinderen je dierbaarste bezit zijn, ook al delen ze je denkwijze niet altijd. Heerlijk om niet je kinderen daarvoor af te hoeven stoten om je eigen plek in het hiernamaals zeker te stellen.
Christenen vinden ook troost bij vrienden, mensen die je kunt aanraken die een arm om hen heen slaan. En daar boven op kunnen ze ook nog troost verwachten van de Trooster (Heilige Geest). Die wel degelijk antwoordt en troost en vrede bij kunt vinden.
Echt vrolijke gelovigen zijn er ook, maar die vind je zelden aan de streng gelovige kant. Ik heb er jaren tussen gezeten en ik werd er niet vrolijk van.
Atheisten die het niet fijn hebben in hun leven zijn er ook, ja natuurlijk dat geldt voor alle mensen, lief en leed komt gewoon bij mensen voor of ze nu christen of atheist zijn. Het een sluit het ander niet uit. De ene mens haalt zijn geluk gewoon uit ander zaken dan een ander dat doet. Je hebt materialistische christenen en atheisten die niet geven om materiele zaken en met weinig tevreden zijn, en visa versa.
materialistische crhistenen en atheisten die niet geven om materiele zaken?
Ik vind dus de vergelijking van christenen en atheisten met betrekking tot vreugde in je leven een vreemde vergelijking. En als ik alle aspecten vergelijk dan zou mijn balans qua levensvreugde eerder aan de atheistische kant zitten dan aan de christelijke kant. Want een atheist heeft niets te vrezen als hij zijn leven op een normale manier binnen de normen van de wet en de samenleving leidt. Een christen moet dat nog maar afwachten. Want wat zou God echt oordelen als het zover is? Dit blijft voor een christen toch een heel grote onzekere factor. Van die onzekerheid, zou ik niet vrolijk worden.
Je belicht erg de zwaarmoedig kant van het christendom, terwijl dit mijn inziens een klein onderdeel is. God is ook een God van liefde en als je eerlijk en oprecht gelooft, kun je vertrouwen dat Hij Zijn beloften nakomt.
