Wat is gender juist?

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Er bestaat zoiets als Body Integrity Identity Disorder

Het artikel in de link refereert aan gevonden afwijkingen in de hersenen. Dat lijkt mij een materialistische oorzaak. En als dat volgens jullie flauwekul is dan heeft MaartenV een argument erbij

Dat men de oorzaak heeft, doet niets af op de verkeerde reactie van de omgeving.

Dat domme jongetje blijft doom ook als men de oorzaak van zijn domheid weet.

Welke reactie van de omgeving? Ik lees alleen dat een dom jongetje zichzelf geniaal vindt. Niet wat zijn omgeving ervan vindt.

P.s. het is niet voor niets dat ik je "aanvulling" heb weggelaten. Het gaat erom dat mensen een probleem, misschien beter discrepantie, ervaren. Niet wat de omgeving daarvan vindt.

P.p.s. dat geniale domme jongetje is waarschijnlijk ook niet de beste metafoor

Het ligt aardig wat reacties terug.
Daar werd gesteld dat een man die beweert eigenlijk een vrouw te zijn het recht heeft om door een ieder zo te worden geaccepteerd.
Dus gewoon de vrouwenkleedkamer in, mee doen met wedstrijden die bedoeld zijn voor vrouwen onderling.

Dus waarom niet het zelfde voor oerstomme jongetjes die zichzelf als geniaal zien?

[axxyanus]

Dat ontkennen dat voor mensen dit soort problemen bijzonder reëel kunnen zijn geen pas heeft. Ik lees hier heel veel dat het zwart/wit is. Man of vrouw. Meer smaken zijn er niet. Maar de biologie zit zo niet in elkaar.

Ik ontken dat niet. Ik ontken de verklaring die mensen er hier aangeven. Als iemand van het mannelijk geslacht denkt dat die een vrouw is of omgekeerd dan is dat een illusie. Die vaststelling ontkent niet dat dat soort problemen bijzonder reëel kunnen zijn voor de persoon in kwestie. Maar dat dit soort problemen zeer reëel kunnen zijn voor die persoon, betekent niet dat wij als maatschappij moeten meegaan in die illusie.

Laten we als analogie iemand met anorexia nervosa kiezen. Kunnen we zo iemand ook maar op enige manier beter helpen door uit te gaan dat zo iemand een mentale lichaamsomvang heeft? Is het hulpzaam als we bij het behandelen van zo iemand de hele tijd naar die mentale lichaamsomvang kijken alsof die belangrijker is dan zijn fysieke lichaamsomvang? Stel dat we in de hersenen een oorzaak vinden voor die anorexia nervosa, is dat een reden om die mentale lichaamsomvang als reëel of als deel van zijn identiteit te beschouwen en die persoon te helpen met vermageren?

Ja er zijn zeker mensen met genderdysforie die ten zeerste afzien. En de medische wereld moet hen zo goed mogelijk helpen. Dat kan in een aantal gevallen betekenen dat die persoon het beste geholpen wordt met een transitie.

Dat betekent echter niet dat we iedereen op zijn woord moeten geloven als die beweert om van het andere geslacht te zijn en die daarom het recht opeist om bv te gaan sporten in de andere geslachtscategorie. Enkel en alleen omdat die dat zegt.

Het betekent niet dat het inroepen van een genderidentiteit ons helpt in het behandelen van deze mensen.

[HierEnNu]

Wanneer is het een stoornis en wanneer is het 'normaal'?

Het bepalende element om tot een diagnose van een syndroom te komen
is over het algemeen dat de betrokkene en/of diens omgeving
er klinisch significant onder lijdt/lijden.


---------------

Genderdysforie een wetenschappelijk erkend verschijnsel.

MPS [Meervoudige Persoonlijkheids Stoornis] is ook een wetenschappelijk erkend verschijnsel,
tegenwoordig DIS [Dissociatieve Identiteits Stoornis], maar betekent niet dat daarmee meerdere persoonlijkheden wetenschappelijk erkend worden.

Net zo wordt genderdysforie wetenschappelijk als verschijnsel erkend. Dat betekent dus niet dat als een man die zichzelf identificeert als vrouw daarmee wetenschappelijk als vrouw wordt erkent:

• de diagnose genderdysforie stellen betekent dat de patiënt genderdysforie heeft.

Belangrijk daarbij is dat gender-nonconformiteit op zichzelf geen psychische stoornis is.
Het bepalende element van de diagnose genderdysforie is
dat de betrokkene er klinisch significant onder lijdt.

[axxyanus]

Er is hier al een keer naar de deskundigen verwezen. Spijtig genoeg hebben de deskundigen zich wat deze materie betreft niet altijd zo deskundig opgesteld.

Eén voorbeeld daarvan is dat de deskundigen jarenlang met het schrikbeeld van de zelfmoord kwamen. Deskundigen vroegen aan de ouders of ze liever een dode zoon of een levende (trans)dochter hadden --- of omgekeerd.

Het probleem is dat er geen wetenschappelijke cijfers zijn die dit idee ondersteunen dat de therapie die ze voorstelden, het risico op zelfmoord naar omlaag zou brengen.

Een tweede voorbeeld is dat ze puberteitsremmers voorstelden als een pauze-knop. In werkelijkheid was het nemen van puberteitsremmers maar al te vaak de eerste stap van meer doortastender therapie. Jongeren die geen puberteitsremmers kregen ontgroeien in de meeste gevallen hun genderdysforie. Terwijl jongeren die wel puberteitsremmers kregen in de grote meerderheid doorgingen met kruishormonen en verder.

Als het nemen van puberteitsremmers zo'n invloed heeft op de latere keuze die iemand maakt, dan is dat geen pauze-knop.

[HierEnNu]

Er is hier al een keer naar de deskundigen verwezen. Spijtig genoeg hebben de deskundigen zich wat deze materie betreft niet altijd zo deskundig opgesteld.

Eén voorbeeld daarvan is dat de deskundigen jarenlang met het schrikbeeld van de zelfmoord kwamen. Deskundigen vroegen aan de ouders of ze liever een dode zoon of een levende (trans)dochter hadden --- of omgekeerd.

Het probleem is dat er geen wetenschappelijke cijfers zijn die dit idee ondersteunen dat de therapie die ze voorstelden, het risico op zelfmoord naar omlaag zou brengen.

Een tweede voorbeeld is dat ze puberteitsremmers voorstelden als een pauze-knop. In werkelijkheid was het nemen van puberteitsremmers maar al te vaak de eerste stap van meer doortastender therapie. Jongeren die geen puberteitsremmers kregen ontgroeien in de meeste gevallen hun genderdysforie. Terwijl jongeren die wel puberteitsremmers kregen in de grote meerderheid doorgingen met kruishormonen en verder.

Als het nemen van puberteitsremmers zo'n invloed heeft op de latere keuze die iemand maakt, dan is dat geen pauze-knop.

Tot op bepaalde hoogte ben je als psychiatrisch patiënt ook meteen onderzoeksobject en proefkonijn, al was het maar voor klinisch statistische gegevens die voortschrijdend onderzoek faciliteren. Specifieke behandelingen zouden er echter per individuele patiënt op gericht moeten zijn om het lijden van de beteffende patiënt zoveel als mogelijk te verminderen.

Helaas is er ook wetenschappelijk belang bij, los nog van de eisen die zorgverzekeraars stellen alvorens tot vergoeding over te gaan, dat op basis van de DSM V-diagnose en prognose in eerste instantie ook de standaardbehandeling volgens DSM V wordt toegepast, terwijl die behandeling per definitie een veralgemenisering is, die naar verwachting de grootste groep zal helpen.
Ik heb geen idee of dat wetenschappelijk gezien ook anders kan.

Het DSM-project was bedoeld als hulpmiddel om diagnose, prognose en behandeling van psychische syndromen te verbeteren, [dus niet zozeer psychiatrische ziektes!], en dat is het, vergeleken met de periode vóór de DSM, ook daadwerkelijk.

[axxyanus]

Tot op bepaalde hoogte ben je als psychiatrisch patiënt ook meteen onderzoeksobject en proefkonijn, al was het maar voor klinisch statistische gegevens die voortschrijdend onderzoek faciliteren. Specifieke behandelingen zouden er echter per individuele patiënt op gericht moeten zijn om het lijden van de beteffende patiënt zoveel als mogelijk te verminderen.

Dat een arts soms wat op zoek moet gaan om de beste behandeling voor zijn patiënt te vinden daar kan ik in meegaan. Een bedenking daarbij lijkt me wel dat de arts zich ervoor moet behoeden om te handelen op een manier die het lijden op korte termijn vermindert maar op lange termijn contra-productief zou kunnen zijn.

Ook denk ik niet dat dat een reden mag zijn dat de arts de patiënt in een bepaalde richting stuurt op basis van valse voorwendselen. Als een jongere met genderdysforie met zijn ouders bij de arts op consultatie zijn en de arts heeft uitgelegd wat het transitiepad zoal behelst. Als op dat moment de ouders twijfelen of ze die richting wel willen uitgaan, lijkt het mij ten zeerste ongepast dat de arts op dat moment de retorische vraag stelt aan de ouders of ze liever een dode zoon of een levende (trans)dochter hebben --- of omgekeerd, om op die manier het beslissingsproces te sturen. Zeker als er op dat moment geen degelijke ondersteuning is dat het transitiepad het risico op zelfmoord beduidend zou temperen.

Een extra factor daarbij was dat er aanwijzingen waren dat het verhoogde zelfmoordrisico niet aan de genderdysforie zelf lag. Veel mensen met genderdysforie lijden namelijk ook aan comorbiditeiten. Er was onderzoek dat er op wees dat als je rekening hield met die comorbiditeiten, het risico op zelfmoord geassocieerd met genderdysforie gevoelig daalde.

Helaas is er ook wetenschappelijk belang bij, los nog van de eisen die zorgverzekeraars stellen alvorens tot vergoeding over te gaan, dat op basis van de DSM V-diagnose en prognose in eerste instantie ook de standaardbehandeling volgens DSM V wordt toegepast, terwijl die behandeling per definitie een veralgemenisering is, die naar verwachting de grootste groep zal helpen.
Ik heb geen idee of dat wetenschappelijk gezien ook anders kan.

Maar ook hier lieten de transdeskundigen het afweten.

Er zijn aanwijzingen dat een aantal trans onderzoeksgroepen een citaten-ring vormden, waarmee ze het belang van hun onderzoek kunstmatig de hoogte instuurden.

WPATH, vroeg aan het John Hopkins instituut om onderzoek te doen maar vroeg daarna om een zegje te hebben in het publiceren van de resultaten. En een artikel lijkt wel degelijk niet gepubliceerd te zijn.

Kennedy-Olson stelde de publicatie van eigen onderzoek uit. De reden die ze gaf was dat de resultaten als wapens gebruikt zouden kunnen worden.

[holog]

Er is hier al een keer naar de deskundigen verwezen. Spijtig genoeg hebben de deskundigen zich wat deze materie betreft niet altijd zo deskundig opgesteld.

Eén voorbeeld daarvan is dat de deskundigen jarenlang met het schrikbeeld van de zelfmoord kwamen. Deskundigen vroegen aan de ouders of ze liever een dode zoon of een levende (trans)dochter hadden --- of omgekeerd.

Het probleem is dat er geen wetenschappelijke cijfers zijn die dit idee ondersteunen dat de therapie die ze voorstelden, het risico op zelfmoord naar omlaag zou brengen.

Een tweede voorbeeld is dat ze puberteitsremmers voorstelden als een pauze-knop. In werkelijkheid was het nemen van puberteitsremmers maar al te vaak de eerste stap van meer doortastender therapie. Jongeren die geen puberteitsremmers kregen ontgroeien in de meeste gevallen hun genderdysforie. Terwijl jongeren die wel puberteitsremmers kregen in de grote meerderheid doorgingen met kruishormonen en verder.

Als het nemen van puberteitsremmers zo'n invloed heeft op de latere keuze die iemand maakt, dan is dat geen pauze-knop.

Vreemd omdat het algemeen bekend is dat er een hoge percentage zelfmoord onder personen na geslachts verandering, zo zou ongeveer 1 op 5 reeds minimaal 1 poging hebben ondernomen , en meer dan 2 op 3 rapporteren zelfmoord gedachten. Dit is aanzienlijk hoger als de algemene bevolking. De reden is waarschijnlijk een combinatie van factoren. Of er ook een medice bewezen factor bij komt kijken is me o duidelijk.

[Peter_1]

Veel mensen herkennen zichzelf meer in het andere sociale gender, in beide genders of in geen van de genders. Hun ‘genderidentiteit’ wijkt daarmee af van het sociale gender dat aan hun biologische geslacht verbonden is. Het is bijvoorbeeld mogelijk dat je biologisch een man bent, maar je meer vrouw voelt; dat je biologisch een vrouw bent, maar je meer man voelt; dat je je in beide genders herkent; of dat je jezelf juist in geen van beide sociale genders kunt vinden.

Ja en welk punt denk je dat dit maakt? Laat mensen zich gewoon gedragen zoals ze graag willen. Daarvoor is geen beroep op gender nodig. Jongetjes moeten geen meisjesgender hebben om aan ballet te doen. Als iemand enkel jongetjes aan ballet ziet doen als die jongetjes een meisjesgender zouden hebben, dan is dat IMO een probleem van die persoon. Gender is gewoon een pseudoverklaring voor de normale variabiliteit aan gedrag. Blijkbaar hebben heel wat mensen problemen met die variabiliteit op zich, zodat ze een pseudo-verklaring als gender gaan gebruiken. Jongetjes die ballet doen is vreemd en onverklaarbaar maar als je zegt dat die jongetjes een meisjegender hebben is het plots begrijpbaar en aanvaardbaar.

Dat is hoe gender op dit moment wordt ingezet in onze maatschappij.

Maar al deze gedragsvariabiliteit spreekt niet tegen dat er omstandigheden zijn waarin geslacht van belang is. Dat een man graag ballet doet en andere activiteiten die we met vrouwen associëren en zich daarom een vrouwelijk gender aanmeet, is geen reden om die persoon bv. tijdens het sporten te laten deelnemen aan de categorie voor het vrouwelijk geslacht, of de publieke kleedkamers te laten gebruiken die voorbehouden zijn voor personen van het vrouwelijk geslacht.

Wel als die 'man' zich werkelijk identificeert als een vrouw. Waarom zou dat een probleem zijn? sommige zeggen dat het de eerlijkheid van het spel in de weg zit, maar ik denk dat mensen dan onschatten hoe oneerlijk sport sowieso al is. Je hebt te maken met talent.

[axxyanus]

Ja en welk punt denk je dat dit maakt? Laat mensen zich gewoon gedragen zoals ze graag willen. Daarvoor is geen beroep op gender nodig. Jongetjes moeten geen meisjesgender hebben om aan ballet te doen. Als iemand enkel jongetjes aan ballet ziet doen als die jongetjes een meisjesgender zouden hebben, dan is dat IMO een probleem van die persoon. Gender is gewoon een pseudoverklaring voor de normale variabiliteit aan gedrag. Blijkbaar hebben heel wat mensen problemen met die variabiliteit op zich, zodat ze een pseudo-verklaring als gender gaan gebruiken. Jongetjes die ballet doen is vreemd en onverklaarbaar maar als je zegt dat die jongetjes een meisjegender hebben is het plots begrijpbaar en aanvaardbaar.

Dat is hoe gender op dit moment wordt ingezet in onze maatschappij.

Maar al deze gedragsvariabiliteit spreekt niet tegen dat er omstandigheden zijn waarin geslacht van belang is. Dat een man graag ballet doet en andere activiteiten die we met vrouwen associëren en zich daarom een vrouwelijk gender aanmeet, is geen reden om die persoon bv. tijdens het sporten te laten deelnemen aan de categorie voor het vrouwelijk geslacht, of de publieke kleedkamers te laten gebruiken die voorbehouden zijn voor personen van het vrouwelijk geslacht.

Wel als die 'man' zich werkelijk identificeert als een vrouw. Waarom zou dat een probleem zijn? sommige zeggen dat het de eerlijkheid van het spel in de weg zit, maar ik denk dat mensen dan onschatten hoe oneerlijk sport sowieso al is. Je hebt te maken met talent.

Wil je werkelijk dat een voor alle ogen normaal uitziende man, een publieke vrouwenkleedkamer kan binnen gaan en zich daar uitkleed waarbij alle aanwezige meisjes en vrouwen duidelijk kunnen zien dat die een man is, enkel omdat die zich als vrouw identificeert. Dus enkel omdat die beweert een vrouw te zijn?

Want hoe weet je dat die man zich werkelijk identificeert als een vrouw? Het enige wat je weet is dat die persoon beweert een vrouw te zijn. Want dat is waar de transactivisten naar streven is dat je mensen op hun woord gelooft. Dat is ook hoe de wet in California is opgesteld. Ondertussen gaan er ook stemmen op om geslacht gewoon van geboorteaktes en identiteitspapieren te schrappen. Het idee is blijkbaar dat iemands biologische geslacht heel wat minder belangrijk is dan hoe iemand zich identificeert.

Dan is er de vraag waarom houden enkel rekening met hoe iemand zich identificeert als het om geslacht gaat? Waarom niet als het om leeftijd of gewicht gaat? Wat zou het probleem zijn als iemand die 24 is maar zich identificeert als 12 jarige meedoet aan de wedstrijden voor de 12 jarigen? Sport is blijkbaar hoe dan ook oneerlijk.

Als je in sportcijfers duikt, dan merk je dat de top-vrouwen over het algemeen weinig kans maken tegenover mannen in de subtop. En dat een man zich identificeert als vrouw verandert daar niets aan. Zelf als we op een of andere manier zouden kunnen vaststellen dat die man zich werklijke identificeert als vrouw. Sportwedstrijden worden gewonnen met fysieke lichamen, niet met identiteiten. De categorieën waarin we de deelnemers indelen moeten dus gebaseerd zijn op eigenschappen van die fysieke lichamen, niet op identiteiten.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Wel als die 'man' zich werkelijk identificeert als een vrouw. Waarom zou dat een probleem zijn? sommige zeggen dat het de eerlijkheid van het spel in de weg zit, maar ik denk dat mensen dan onschatten hoe oneerlijk sport sowieso al is. Je hebt te maken met talent.

Dan heeft die man een probleem waar hij mee moet leren leven.

Het is duidelijk oneerlijk om mannen (die beweren een vrouw te zijn) mee te laten doen met wedstrijden die voor vrouwen zijn bedoeld.

Zo'n man heeft dan gewoon niet het gewenste talent kortom er wordt dan vals gespeeld.

[HierEnNu]

Wil je werkelijk dat een voor alle ogen normaal uitziende man, een publieke vrouwenkleedkamer kan binnen gaan en zich daar uitkleed waarbij alle aanwezige meisjes en vrouwen duidelijk kunnen zien dat die een man is, enkel omdat die zich als vrouw identificeert. Dus enkel omdat die beweert een vrouw te zijn?

Het was niet omdat ik me als vrouw identificeerde of beweerde een vrouw te zijn, maar ik kon destijds gewoon zonder enige schroom de publieke vrouwen kleedkamer binnen gaan en me net als de aanwezige vrouwen gewoon omkleden.

Dat ik samen met die vrouwen één groep vormde en ieder van ons binnen die groep ons identificeerde als ouder, kan verschil gemaakt hebben. Evenals de omstandigheid dat ik binnen de groep een extra welkom lid was, juist als man, als vader, omdat de partners van de andere leden van de groep zich om moverende redenen niet bloot wilden geven in de 'baby zwemmen groep'. Dat werd door hen kennelijk als vrouwenwerk beschouwd. Die groep vrouwen en ik, wij waren één, gewoon ouders onder mekaar!

Het nodige flirten en zo begon ook telkens pas ná afloop:

• of daar de herinneringen aan het naakte uiterlijk
  in de kleedkamer meespeelde weet ik niet.

[axxyanus]

@HierEnNu,

Het gaat niet om wat in specifieke omstandigheden kan. Het gaat om men in algemeenheid kan verwachten.

Elke groep mannen en vrouwen kunnen wat mij betreft een gezamelijke kleedkamer gebruiken als iedereen daarmee akkoord is. Dat betekent niet dat we ook moeten toelaten dat om het even welke man, zich in om het even welke publieke kleedkamer voor dames kan omkleden enkel omdat die man beweert een vrouw te zijn.

Je kan van oordeel zijn dat gescheiden kleedkamers niet meer van deze tijd zijn. Best kom dan op voor het idee om die af te schaffen. Maar zolang er gescheiden kleedkamers zijn, lijkt het mij dat we mogen verwachten dat mensen zich daar aan houden. En hoe iemand zich identificeert is geen reden om de regels te negeren.

[HierEnNu]

@HierEnNu,

Het gaat niet om wat in specifieke omstandigheden kan.
Het gaat om men in algemeenheid kan verwachten.

Het lukte je weer eens om me in de Cognitieve Dissonantie te 'duwen'. Waarvoor dank, en dat is geen cynisme want dat meen ik. Je hebt namelijk gelijk, wat men in algemeenheid kan verwachten is belangrijk. In dit geval roept dan vervolgens een innerlijke stem heel hard:

• "Discriminatie!"

Ik zie dat echter niet als probleem, maar als een kans.
Daarom neem ik dat uitgangspunt ff over:

• het gaat niet om uitzonderingen of persoonlijke situaties,
  maar om wat "in het algemeen verwacht mag worden."

en toets dat aan de juridische realiteit.

---------------

In zowel Nederland als België is het verbod op discriminatie op grond
van geslacht, genderidentiteit en genderexpressie wettelijk vastgelegd.

• In Nederland via de AWGB Algemene wet gelijke behandeling,
  in België via de Genderwet en de Antidiscriminatiewet.

Ook internationaal is dit principe bevestigd, onder meer door het
Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de Yogyakarta-principes.

Wat mag men dus in het algemeen verwachten?

Dat iemand niet mag worden uitgesloten van publieke voorzieningen [zoals een kleedkamer] op basis van genderidentiteit. Een trans vrouw mag dus in principe niet geweerd worden uit een vrouwenkleedkamer, enkel omdat ze zich als vrouw identificeert. Dat zou in strijd zijn met het discriminatieverbod, tenzij er sprake is van een objectieve, proportionele rechtvaardiging, iets wat zelden het geval is bij publieke ruimtes.

En zoals ik in mijn voorbeeld probeerde te laten zien:

• sociale acceptatie kan deze juridische norm zelfs overstijgen.

In mijn situatie was er vanzelfsprekende groepsvorming en wederzijdse erkenning, juist over gendergrenzen heen. Ik was als vader in een 'babyzwemgroep' van moeders expliciet welkom. Niet ondanks mijn man-zijn, maar vanwege mijn ouderschap. De gendercategorieën vervaagden binnen de sociale context. Ook tijdens mijn deelname aan een korfbalcompetitie verliep het op gelijke wijze.

Wie zich desondanks ongemakkelijk voelt bij gedeelde ruimtes, kan in vrijwel alle publieke instellingen gebruik maken van individuele kleedhokjes of privacyvoorzieningen. Die zijn er precies voor mensen met gevoeligheden, of zouden er eventueel moeten komen, zonder dat anderen daarom uitgesloten hoeven te worden. Best, kom dan op voor het idee om die in te richten.

Dus ja, als het gaat om "wat men in het algemeen mag verwachten", dan is het dit:

• dat publieke toegang niet afhangt van
  uiterlijk of geslachtsdelen, maar van zelfidentificatie,
  en dat de wet die verwachting steeds vaker bevestigt.

[axxyanus]

In zowel Nederland als België is het verbod op discriminatie op grond
van geslacht, genderidentiteit en genderexpressie wettelijk vastgelegd.

• In Nederland via de AWGB Algemene wet gelijke behandeling,
  in België via de Genderwet en de Antidiscriminatiewet.

Ook internationaal is dit principe bevestigd, onder meer door het
Europees Hof voor de Rechten van de Mens en de Yogyakarta-principes.

Zowel in Nederland als in België is het in bepaalde omstandigheden toegelaten om gescheiden facilitieten op basis van geslacht aan te bieden. Er is BMW nog nooit een sport of andere faciliteit veroordeeld omdat het publiek toegankelijke kleedkamers had, gescheiden op basis van geslacht.

Dat iemand niet mag worden uitgesloten van publieke voorzieningen [zoals een kleedkamer] op basis van genderidentiteit. Een trans vrouw mag dus in principe niet geweerd worden uit een vrouwenkleedkamer, enkel omdat ze zich als vrouw identificeert. Dat zou in strijd zijn met het discriminatieverbod, tenzij er sprake is van een objectieve, proportionele rechtvaardiging, iets wat zelden het geval is bij publieke ruimtes.

Wat jij hier schrijft is niet waar. Je komt hier met de zelfde verwarring die transactivisten steeds opnieuw inzetten en dat is genderidentiteit inzetten waar het om geslacht gaat.

Een transvrouw is een man. Die mag dus op basis van geslacht geweerd worden uit de kleedkamers voor vrouwen. Niemand wordt op basis van genderidentiteit uitgesloten, want genderidentiteit speelt gewoon geen rol. Personen van het mannelijk geslacht in de kleedkamer voor het mannelijk geslacht, persononen van het vrouwelijk geslacht in de kleedkamer voor het vrouwelijk geslacht.

Aangezien gender in het bovenstaande geen enkele rol speelt in welke kleedkamer iemand terechtkomt is er geen discriminatie op basis van gender.

Wat jij hier doet, is een onderscheid op basis van geslacht, proberen voor te stellen als een onderscheid op basis van gender. Om dan te beweren dat de trans vrouw geen toegang krijgt tot de kleedkamer voor haar gender. Maar de kleedkamers zijn dus niet gescheiden op basis van gender maar op basis van geslacht.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Er is wel iets merkwaardigs op te merken.

Het omgekeerde komt nauwelijks voor:
Vrouwen die zich man voelen eisen maar hoogst zelden toegang tot het mannendomein.

Dit zou te denken moeten geven.

PS.
Mannen eisen ook nooit toegang tot vrouwenschaak.