Het lijkt mij dat het net zo kwalijk is, om je eigen Opa, die daar niet zelf voor kiest onder druk te zetten om voor Euthanasie te kiezen, als iemand anders zijn Opa, daartoe te willen bewegen. Men dient daarentegen wel respect te hebben voor beide Opa’s eigen wensen.Amerauder schreef: ↑24 mei 2024 11:08 Waar het hier om gaat en waar ik steeds op wijs is dat je – met enkel het absolute minimum aan inlevingsvermogen – deze situatie dus ook om kunt draaien.
Zo kan iemand zeggen:
“Als jullie uit het leven willen stappen op het moment dat je er genoeg van hebt moet je dat lekker zelf weten, maar dring dat niet aan mij op. Kom niet bij mijn opa aan zijn ziektebed met een praatje dat het nu toch echt hoog tijd is om er een einde aan te maken, en dat het ziekenhuis daar graag bij assisteert. Doe dat lekker bij je eigen opa, en laat mij erbuiten.”
Of, zo kan iemand zeggen:
“Als jij je zoon graag als dochter wilt opvoeden, dan moet jij dat zelf weten. Maar laat mij daar buiten, dring dat niet aan mij op. Kom niet op de basisschool van mijn kind, die nog niet eens goed en wel begrijpt wat seks is, aan hem opdringen dat hij er ook voor kan kiezen om als meisje in het leven te staan, als hij dat wil, en dat de pubertijdsremmers voor hem klaarliggen. Hou dat soort meningen lekker voor je, ik heb er geen behoefte aan.”
Tegenover een kind, dat niet eens weet, waar over je het hebt, suggereren dat het mogelijk transseksueel is, is evenmin in de haak. Wat zij die voor acceptatie van trans-personen bepleiten is op de eerste plaats luisteren naar wat die personen je vertellen en hun keuze respecteren.
(Is het toeval dat het hebt over een Opa en een zoon, en niet over een Oma en een dochter? Of heeft de paternalistische aard van de meeste religies er wat mee te maken?)
Je hebt gelijk dat het er om gaat anderen niet iets op te dringen.Zo zitten er altijd twee kanten aan het opdringen van levensovertuigingen. Wij hebben allemaal onze ideeën over wat de juiste overtuigingen zijn – daar heb ik het niet over. Waar het om gaat is het recht deze overtuigingen aan anderen op te dringen.
Maar het gaat het in dit topic niet over een levensovertuiging.
Noch ons individuele geweten, nog de menselijke moraal is een levensovertuiging. Een levensovertuiging bevat vrijwel altijd veronderstellingen, die niet bewezen kunnen worden en die niet het primaire resultaat zijn van de opvoeding door liefhebbende ouders. (het kan wel ontstaan als gevolg van de levensovertuiging van die ouders)
Ik ben er weliswaar van mening dat mijn persoonlijk geweten - net als dat van de meeste andere mensen - een goede basis is voor moreel handelen, en dat de humanistische moraal de beste vorm van menselijke moraal is, die ik ken. Maar ik zal niet suggereren, dat jouw geweten, of dat van een van de andere deelnemers aan dit topic, inferieur is. En evenmin acht ik de humanistische moraal reeds perfect. Ik zal echter wel altijd pleiten voor een verbetering als dat mogelijk is, en tegen een verslechtering. Mijn criterium daarbij is de vuistregel, dat datgene dat per saldo duidelijk het (menselijk) lijden doet afnemen, een verbetering is, en datgene dat per saldo duidelijk het (menselijk) lijden doet toenemen, een verslechtering.
Dat is waar voor zover het de argumentatie betreft. Maar de mening die beargumenteerd wordt is niet willekeurig. Ze berust óf op de mening die anderen je aanreiken, of op je persoonlijk geweten.Dan kun je zeggen: “ze vinden dat, want X” maar volgens mij draai je de zaken dan precies om. Ze vinden dat niet vanwege X, nee, het is andersom: ze benoemen X, omdat ze dat vinden. De mening komt eerst, vervolgens dragen ze argumenten aan om die mening te verdedigen.
Met abortus en euthanasie, heb je (waarschijnlijk niet toevallig) twee onderwerpen gekozen, waar het helemaal niet evident is dat men anderen zou moeten dwingen méér te lijden, dan noodzakelijk is.
Volkomen juist. Dat doe ik dus ook niet. Ik pleit er voor om niemand iets door hun strot te duwen, maar wel om de notie dat zij die dat wél doen, verkeerd bezig zijn, zoveel mogelijk te bepleiten.Peter van Velzen schreef: ↑23 mei 2024 05:30 In zoverre mensen steun vinden in hun geweten voor deze standpunten, is het vanwege het feit dat men het associeert met onze empathie jegens onze overleden familie en kennissen, en onze empathie voor baby's. Het is niet voor niets dat anti-abortus activisten de foetus consequent een baby noemen, en het doen voorstellen alsof de voorstanders van Abortus, zelfs een eenmaal geboren baby zouden willen aborteren. Ze weten, dat ons geweten niets zegt over een ziel. Maar heel veel over dierbaren en zuigelingen.
De vraag is of we in staat zijn ons te verplaatsen in iemand met andere morele opvattingen dan wijzelf. En of het gerechtvaardigd is om de eigen mening bij hem door de strot te duwen.
Iedereen die een dierbare vriend of familielid verliest door zelfdoding , lijdt daaronder. Je bewering dat het niet alleen Christenen zijn die tegen zelfmoord zijn, is (wellicht dáárom) ongetwijfeld juist. Maar uit deze opiniepeiling blijkt dat de frequentie van het kerkbezoek, de beste indicatie is voor welk antwoord men geeft.En het is heus niet zo dat alleen christenen tegen zelfmoord zijn. Ik zou bijna willen zeggen: “ieder weldenkend mens met een normaal ontwikkeld moreel vermogen die opgevoed is door liefdevolle ouders denkt er zo over” – maar dan dus alleen maar om het punt te maken hoe beperkt zo’n houding eigenlijk is.
Met betrekking tot abortus, geldt dat de aanstaande ouders die graag een baby willen, mordicus tegen het aborteren van de foetus - waarvan men hoopt dat ze uitgroeit tot een gezond kind - zullen zijn. Ook dat is waarschijnlijk de voornaamste reden voor een seculier denker om er tegen te zijn. (men redeneert vanuit de eigen situatie)
Maar ook hier blijkt uit deze opiniepijling een enorme invloed van religie die men zegt aan te hangen. Ze is belangrijker dan de politieke partijkeuze, maar indien men onderscheid maakt tussen liberalen of conservatieven en gematigde aanhangers, is de invloed dáárvan ongeveer even groot.
Uiteindelijk zal de keuze - naar mijn verwachting - vallen op zo weinig mogelijk dwang van overheidswege, en op het minste lijden. Dat laatste is wellicht nog het belangrijkste, want wie gedwongen wordt tot wat men niet wil wat hem- of haarzelf geschiedt lijdt meestal heftiger, dan wie anderen niet kan dwingen tot wat die anderen niet willen.En nu? Wie heeft hier uiteindelijk het laatste woord, en waarom? Wat geeft uiteindelijk de doorslag?
Er zitten uiteraard nog haken en ogen aan, bijvoorbeeld dat sommigen een moord zullen trachten te verhullen als een zelfmoord. Maar dat doet aan het principe van het minste lijden en de minste dwang niets af.
