axxyanus schreef:
Boskabouter schreef:Ik zie een begrafenis niet als een troost-sessie voor de nabestaanden. Als ik iemand verlies die belangrijk voor me was, wil ik even geen troost, maar ruimte voor verdriet.
Dan heb je MI een verkeerd idee over troost.
- [troost] is tijd en ruimte aanbieden voor emoties en erkenning geven aan wat de rouwende voelt. Daardoor zal de rouwende de pijn van het verdriet in alle hevigheid voelen --- PATRIK SOMERS
.
Als je Patrik zelf leest, zul je tot de conclusie komen, dat jullie hetzelfde denken.
http://books.google.nl/books?id=nEMvOCV ... &q&f=false" onclick="window.open(this.href);return false;
Pagina 5: Inhoudsopgaven met linken.
Wat is troosten niet?
Wat is troosten dan wel?
Troost is vaak voor degene, die het wil geven, wat anders dan voor degene, die zegt troost ondervonden te hebben.
Ook al zijn de bedoelingen nog zo goed...
Het kan volledig langs elkaar heengaan.
Zo is het geen troost voor een vader die zijn kind moet begraven, als meneer pastoor zegt dat zijn kind in de hemel is en zijn vrouw nog jong en dat er andere kinderen kunnen komen. (Van nabij)
Dat een vrouw waarvan haar man er tussenuit gegaan is op eenzelfde manier getroost wordt. (aan den lijve ondervonden)
Maar als je toch wil troosten, doe dat dan op de wijze waaruit begrip blijkt.
Daarvoor zul je de rouwende goed moeten kennen.
Meestal is alles, behalve luisteren, begrip tonen en zwijgen, teveel als je je niet volledig kunt invoelen.
Alle pogingen om bij de ander verdriet te verminderen, zal verkeert overkomen als die er niet aan toe is, als de geest nog vertroebeld wordt door verdriet, boosheid en onbegrip om het gebeurde.
Goede humor versplintert de gesneden beelden in ons hoofd. - Frank Bosman.