Tegenvaller

[De Encyclopedist]

Pasen 2017 was niet zo vrolijk als ik me had voorgesteld. Die zondagochtend werd ik wakker met wat aanvoelde als een slapende rechterarm. Nu gaat dat gewoonlijk na een paar minuten weer over, maar dat bleek niet het geval. Mijn wederopstanding uit bed was een zwalkende aangelegenheid: ook mijn rechterbeen deed het niet naar behoren. Deze klachten gingen niet in de eropvolgende uren over. Ervaringen met familie en vrienden deden mij het ergste vrezen: er is iets stuk in mjin linkerhersenhelft, naar ik vermoedde een beroerte.

Dat vermoeden bleek juist: een door mjin huisarts ingeschakelde neuroloog heeft na uitgebreid hamertje-tik met me spelen en CT- en MRI-scans een licht herseninfarct als diagnose gesteld. Licht in de zin dat de gevolgen veel ernstiger hadden kunnen zijn: slechts de besturing van spieren in mijn rechter ledematen is gedeeltelijk aangetast - zintuigen en gezichtsspieren werken als vanouds en praten doe ik nog moeiteloos. Mijn verstand lijkt niet aangetast, waarbij ik mezelf wel bedenk: "precies welk onderdeel vertelt me dat?"

Er is geen eenduidige oorzaak gevonden, maar al snel bleek dat ik een te hoge bloeddruk heb, een beruchte risicofactor. Huisarts en neuroloog zijn druk aan het dokteren met verschillende medicijnen (ik heb in de laatste weken meer pillen geslikt dan in de rest van de 21e eeuw) en ik ben mijn manier van leven aan het veranderen; ik rook niet meer, gebruik een stuk minder zout en probeer door meer lichaamsbeweging en minder eten gewicht te verliezen. Eveneens oefen ik dagelijks met dingen die ik niet meer goed kan: lopen, schrijven, typen en huishoudelijk werk. Schrijven oefen ik zowel links als rechts, allebei met meer moeite dan resultaat. Vrijdag a.s. spreek ik voor 't eerst een revalidatiearts, met wie ik een meer planmatige aanpak van mijn herstel hoop te vinden.

Inmiddels is het gebruik van mijn rechterledematen gedeeltelijk hersteld: ik kan weer redelijk lopen -zij het minder lang en veel vermoeiender dan voorheen- en taken die ik met twee handen doe (bijvoorbeeld koken, afwassen en -gelukkig- typen) gaan stukken beter, zij het onwennig. Taken die ik gewoon ben met mijn rechterhand te doen (zoals handschrift en scheren, gooien en vangen) staan er een stuk slechter bij: mijn rechterhand werkt slecht en links kan ik het niet, naar ik hoop nog niet. Ik verwacht geen volledig herstel - al is dat niet onmogelijk - maar voldoende om weer aan het werk te kunnen. Mocht mijn rechterarm niet meer goedkomen dan heb ik links een reservearm, die wel veel training nodig heeft.

Aan de emotionele en morele gevolgen van het infarct is niets lichts. De ondergansgsstemming die me de eerste week na het infarct vervulde is geweken, maar emotioneel ben ik nog wat wiebelig. Slechts langzaam keert mijn evenwicht terug. De door het infarct gestolen vaardigheden zijn een groot verlies. Nog steeds vervult de frustratie over niet-lukkende taken me met grote woede. Slechts af en toe voel ik enige berusting in het inzicht dat ik waarschijnlijk nooit meer de oude zal zijn; op andere tijden is dat reden voor groot verdriet. De wisselende stemmingen die ik doorga herinneren me aan rouw na de dood van dierbaren.

Het is niet alleen narigheid: mijn verwanten en vrienden leven met me mee en helpen waar ze kunnen. Ik heb goede hoop op aanzienlijk herstel. Ik werk inmiddels weer aan Wikipedia en vond het tijd ook hier weer eens wat van me te laten horen. Het spijt me dat het niks vrolijkers is.

[Rereformed]

Ach, wat een verschrikkelijk ontwaken moet dat geweest zijn. Inderdaad geen lichte kost om te verteren in je leven.
Als er éen pluspunt is: je schrijft foutloos Nederlands.
Leg je er niet bij neer maar vecht voor herstel.

[Fish]

Aan je verstand lijkt niets te mankeren zoals Rereformed ook al liet blijken.
Succes met de revalidatie.

[Storm]

@De Encyclopedist,
Wat erg, maar gelukkig ben je er met lichte beperkingen afgekomen. Hopelijk zullen die ook nog minder worden. Sterkte!!

[Samante]

Ik verwacht geen volledig herstel - al is dat niet onmogelijk - maar voldoende om weer aan het werk te kunnen. Mocht mijn rechterarm niet meer goedkomen dan heb ik links een reservearm, die wel veel training nodig heeft.

Het is zeker niet onmogelijk te herstellen. Zelfs over een periode van jaren, al zeggen medici soms dat aan het herstel een einde komt binnen een paar maanden. Mijn beste vriend heeft ook een beroerte gehad jaren geleden, had daar ernstige afasie ook bij (ook linker hersenhelft dus). De afasie is nagenoeg hersteld, over een periode die jaren geduurd heeft. Al blijft er vooralsnog verlies in cognitieve vaardigheden. Maar de hersenen zijn zeer plastisch gebleken en lijken zich, ook door oefening, te hebben aangepast. Wel is er epilepsie opgetreden, maar deze is onder controle met medicijnen.

Aan de emotionele en morele gevolgen van het infarct is niets lichts. De ondergansgsstemming die me de eerste week na het infarct vervulde is geweken, maar emotioneel ben ik nog wat wiebelig. Slechts langzaam keert mijn evenwicht terug. De door het infarct gestolen vaardigheden zijn een groot verlies. Nog steeds vervult de frustratie over niet-lukkende taken me met grote woede. Slechts af en toe voel ik enige berusting in het inzicht dat ik waarschijnlijk nooit meer de oude zal zijn; op andere tijden is dat reden voor groot verdriet. De wisselende stemmingen die ik doorga herinneren me aan rouw na de dood van dierbaren.

Heel herkenbaar. Het is vooral enorme boosheid die mijn beste vriend parten speelt en een frustratie over zijn afgenomen cognitieve vaardigheden. Een verspreking door afatische belemmering kan hem enorm frustreren en verdrietig maken. Lezen en schrijven gaat ook moeizamer.

Ik wens je het allerbeste herstel toe.

[dikkemick]

Heel veel herstel sterkte!
En gelukkig zie je dat toch, naarmate de tijd verstrijkt, soms verbazingwekkend goed vooruit gaan.
Helemaal de oude zul je misschien niet worden, maar met de juiste hulp kmo je een heel eind!

Succes!

[Peter van Velzen]

Mocht het je enige troost gevenn. Her vermogen van de hersenen om te herstellen van een beroerte is soms verassend groot. MAar ondertussen zit je er maar mooi mee. Sterkte (en volharding) gewensd.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Veel sterkte er mee.

Je schrijfvaardigheid heeft er niet onder geleden lijkt me.
Ik weet van iemand die dat wel had en het duurde vrij lang voor ze het terug had.
Wel bleef ze misschien juist daarom heel veel schrijven.

Hopelijk zijn bij de gevolgen wat sneller verdwenen.

[doctorwho]

Sterkte, alhoewel het lijkt dat het met een sisser afgelopen is.

[Maria]

Maar heel even een online mogelijkheid.
Toch wil ik even reageren op jouw relaas.
Ikzelf krijg af en toe nachtmerries bij het idee, dat dit ons allen kan overkomen, dus ook mij, zeker de al wat ouderen onder ons.

Ik hoop voor jou, dat je er een heel eind bovenop zult komen.
Tot een half jaar kun je je flink vorderen met de verbeteringen en langzamer ook nog tot 2 jaar daarna.
Dus vat moed en vooral geduld.

[Samante]

Tot een half jaar kun je je flink vorderen met de verbeteringen en langzamer ook nog tot 2 jaar daarna.
Dus vat moed en vooral geduld.

Bij mijn beste vriend heeft het herstel van de afasie nog jaren langer geduurd. Maar door veel oefening is de afasie bijna verdwenen, al komt het af en toe nog voor. Maar ik merk bij mezelf, zonder beroerte te hebben gehad, dat ik ook wel eens woordzoek-problemen heb of een verspreking maak. Alleen is het bij mijn vriend, als dat gebeurt, een drama omdat het hem terugbrengt naar dat traumatische verleden van na die beroerte.

[Vilaine]

Een dramatische gebeurtenis. Net als Maria iets wat je zelf ook vreest, vooral als je ook hoge bloeddruk hebt.
Maar Peter schreef ook al, verregaand herstel is vaak mogelijk.
Je schrijft, dat je je leefstijl aanmerkelijk hebt aangepast, vooral het stoppen met roken is een positief punt.
Je leert dus ook van dramatische gebeurtenissen, zoals ook dr. Jill Bolte Taylor (neurobioloog) heeft geleerd van haar beroerte, hoewel zij een bloeding had.
Ik wens je sterkte, een volledig herstel en een gezond leven!

[De Encyclopedist]

Eergisteren heb ik met een revalidatiearts gesproken. Ofschoon ook zij zich niet wil uitspreken over de waarschijnlijkheid van volledig herstel is ze optimistisch over aanzienljik herstel. Ze vindt dat ik nogal een bofkont ben, zowel wat de beperkte ernst van mijn klachten betreft als met mijn herstel tot nu toe.

Het maken van een plan voor oefening en training laat ze over aan een ergotherapeut (die ik nog niet gezien heb; ik wordt een beetje appelig van dat naar anderen doorverwijzen) maar ze verwacht dat de hersteldoelen die ik mezelf heb gesteld bereikt kunnen worden en dat waarschijnlijk in weken eerder dan maanden.

Ook zonder planmatig oefenen is er sprake van dagelijke verbetering van mijn conditie. Lopen en tweehandige activiteiten gaan elke dag wat beter, ofschoon niet zo goed als voor het herseninfarct. Waar ik voorheen op een dag wel 20 of 30 km kon lopen ga ik nu na 10 km zowat door m'n hoeven. Typen gaat inmiddels bijna als vanouds, al blijft een muis besturen moeilijk: de muiscursor maakt steeds een spiraal om het doel en in Firefox op een doorlink klikken doe ik vaker mis dan raak. Bij andere eenhandige taken als scheren, schrijven, gooien en vangen merk ik weinig verbetering - ondanks dagelijkse oefeningen, zowel links als rechts. Ik vrees dat herstel hier moet komen uit leren dat links te doen, maar ik geef herstel rechts niet op.

De revalidatiearts merkte hierover op dat sneller vermoeid raken bij de kwaal hoort en zo kan verdwíjnen, maar ook een bezit voor het leven kan zijn. Door les en oefening in een efficiëntere gang kan mijn lopen wel verbeteren. Na een uur beginnen spieren in mijn rug, rechterbil en -lies zeer te doen, een teken dat ik bij het lopen sommige spieren intensiever gebruik dan vroeger.

Er is een punt van zorg: mijn bloeddruk is en blijft te hoog, ondanks gedokter door huisarts en neuroloog en veranderingen in mijn levensstijl. Ik ben inmiddels, na consultatie van een diëtist, bezig mijn overgewicht te bestrijden in de hoop dat dat een steentje bijdraagt.

Dank allen die op mijn eerdere bericht hebben gereageerd voor de goede wensen en opbeurende woorden. Ze hebben zeker resultaat gehad, al was het alleen maar in het verbeteren van mijn gemoed.

[Rereformed]

Er is een punt van zorg: mijn bloeddruk is en blijft te hoog, ondanks gedokter door huisarts en neuroloog en veranderingen in mijn levensstijl. Ik ben inmiddels, na consultatie van een diëtist, bezig mijn overgewicht te bestrijden in de hoop dat dat een steentje bijdraagt.

Ik denk dat dat een prioriteit moet zijn nu, en je daar later ook beter zult door voelen.

[dikkemick]

Ik zou inderdaad alle adviezen die je krijgt ter harte nemen om er voor te zorgen hier zo goed mogelijk weer uit te komen. Je zult een lange adem nodig hebben, een positieve insteek en doorzettingsvermogen. En wat die bloeddruk betreft: Zijn daar geen goede medicijnen voor? Gaan ze dat niet tot op de bodem uitzoeken? Lijkt me een eerste vereiste.