16 jarige dochter van ongelovige ouders bekeerd tot het christendom.

[Maria]

Wat kun je als niet gelovige ouders, als je kind gelovig wordt, omdat ze opwekkingsmuziek zo mooi vindt en zo warm onthaald wordt in de kerk?
Het lijkt alsof ze nu pas heeft ontdekt wat liefde is.

Sil (16) is christen, haar ouders niet: “Ze zijn bang dat ik zieltjes ga winnen"

Door Spotify werd Sil (16) op het eerste spoor van het christelijk geloof gezet: een worshipnummer dat ze maar bleef luisteren. Het duurde niet lang of ze leerde Jezus’ liefde kennen en bovendien een warm thuis in een kerk in haar buurt vond. Maar hoewel ze zich graag wil laten dopen, is dat nog niet mogelijk…

Een opgroeiend meisje.
Misschien net de puberstreken ontgroeid, maar met nog maar een begin van de eigen identiteit te ontdekken.
Warmte en liefde wordt gevoeld buiten het eigen nest.
Is het "Bij de ander is het gras altijd groener?" of..............

“Toen ik ging geloven en die liefde ging voelen, vond ik het best moeilijk om te accepteren dat ik die liefde kreeg voor niks. Nog steeds heb ik het moeilijk om dat te accepteren. Soms denk ik: ‘Waarom verdien ik dit?’”

Wat gaat er in zo'n kind om?

Een gewone jonge meid, een puber, die zoekt naar aansluiting.
En dat vindt bij liefhebbers van dezelfde muziek als waar zij van houdt?
Of gaat het dieper?

Haar ouders weten blijkbaar, dat je een 16 jarige niet kunt dwingen.

In het begin vonden Sils ouders het interessant dat Sil een nieuwe ‘hobby’ had, maar al snel bleek het voor haar serieuzer dan dat. Ze zijn blij voor haar, maar staan niet achter alles wat ze doet:

Daarom houden ze het op een paar dingen, die ze verbieden, zoals geld geven en straatevangelisatie.
En houden verder de vinger aan de pols, eerst door te gaan kijken waar het om gaat.

“Op sommige momenten is het lastig om samen in hetzelfde huis te wonen. Ik probeer erop te letten om mijn ouders niet voor het hoofd te stoten, bijvoorbeeld als ik ga bidden of christelijke muziek luister. Dat doe ik op mijn kamer en ik probeer het niet te doen als zij naar boven komen. Ik schaam mij er niet voor dat ik bid, maar het is een beladen onderwerp. Ik wil niet de hele tijd de discussies daarover aangaan, want ik haat het om ruzie te hebben.”

Eerder ging Sil die discussies vaak wel aan. “In het begin probeerde ik erover te praten dat ik mij bijvoorbeeld wil laten dopen, maar nu laat ik het rusten. Ik werd verdrietig van de discussies. Ik voel liefde van Jezus, maar mijn ouders niet en daar kan ik niet met hen over praten. Dat vind ik verdrietig.”

Misschien is het voor Sil een reden om geen ruzie meer te willen.
Maar er wordt dan ook niet meer gepraat over wat haar bezig houdt.

Wat Sil zou willen meegeven aan jou als lezer? “Bid voor je ouders. Ik bid elke dag voor mijn ouders, dat ze tot geloof komen. Ik hoop dat ze Jezus leren kennen en voelen wat ik voel.

Ik gun ze wat ik heb ook. Ik voel nu zo veel liefde, er is altijd Iemand bij me die van me houdt.
Aan jongeren die ook een totaal andere overtuiging hebben dan hun ouders wil ik zeggen: stop nooit met van ze te houden. Ook als ze het niet met je eens zijn. Blijf elkaar respecteren.”

Het is de omgekeerde wereld.
Het kind heeft zorg voor haar ouders.
Het lijkt me dat een manier gevonden is om van haar ouders te kunnen houden.
Zorgwekkend en hopelijk tijdelijk met deze motivatie.
Zoals zoveel dingen een fase zijn op deze leeftijd.
Een manier om om te leren gaan met mensen met andere meningen.

Wat zouden haar ouders denken, als ze dit lezen?
Ik hoop dat ze kunnen relativeren.
En kan het wel, wat de EO hier doet met het openhartig publiceren van de gevoelens van deze minderjarige?

[Mullog]

Om met de laatste vraag te beginnen, ik ben van mening dat dit niet kan of op zijn minst met de ouders zou moeten zijn besproken door de EO.

Verder weten we natuurlijk niet zoveel van die meid. Zat de hele dagen eenzaam en alleen op een zolderkamertje spotify te luisteren, bijvoorbeeld. Of had ze tientallen vrienden en vriendinnen die haar het donkere en duistere uitgaansleven in sleurden. Of iets daartussenin?

Wat ik wel denk, niet gehinderd door enige kennis van zaken, is dat het op sommige momenten aantrekkelijk kan zijn om in een warm nest (zijnde niet je familie) te landen. Ik denk dat dit ook de aantrekkingskracht is (geweest) van bijvoorbeeld Jehova's Getuigen. Totdat het begint te benauwen en je er achter komt dat afscheid ingewikkeld is. Ik wens de betrokkene dan ook veel wijsheid.

P.S. Ik denk dat in Nederland iedere religieuze beweging geen propaganda mogelijkheid onbenut zal laten om eigen steeds zieltogender bestaan te verbloemen. Zelfs als dat betekent dat we de gedachte roerselen van een (bijna post) puberaal meisje daarvoor zouden moeten gebruiken.

[appelfflap]

beschouw het als een fase maar tik de EO wel op de vingers om zulke privédingen te publiceren

als ouder zou ik de de dochter de nodige ruimte geven en dan kijken hoe het evolueert. Uiteraard wel een paar grenzen stellen, bv geen bekeringsgedoe richting de familie om maar iets te zeggen. Wel zou ik 'er green overdreven aandacht aan schenken

of ze op haar kamer nu naar metal of christelijke muziek wil luisteren is haar keuze
wil ze zondags naar de kerk is dat opnieuw haar keuze maar ik zou ze er wel elke week naartoe durven sturen
wil ze zich laten dopen dan is dat haar keuze maar zou ik wel willen meegaan

soit, ik kom niet uit een religieuze familie (grootouders hebben dat laten vallen in de oorlog) dus zal mijn kijk wel anders zijn als voor sommige andere hier

[Maria]

Wat ik wel denk, niet gehinderd door enige kennis van zaken, is dat het op sommige momenten aantrekkelijk kan zijn om in een warm nest (zijnde niet je familie) te landen.

Misschien overdrijf ik ook wel met mijn associaties, want we weten eigenlijk verder niets.
Haar ouders vinden het belangrijk dat ze een "hobby" heeft gevonden. Daar zullen zeker een reden voor hebben om dat aan te stippen.
Ook al hadden ze misschien wat anders gewild.

beschouw het als een fase maar tik de EO wel op de vingers om zulke privédingen te publiceren

als ouder zou ik de de dochter de nodige ruimte geven en dan kijken hoe het evolueert. Uiteraard wel een paar grenzen stellen, bv geen bekeringsgedoe richting de familie om maar iets te zeggen. Wel zou ik 'er green overdreven aandacht aan schenken

Kan ik mee eens zijn.
Toch zou ik wel af en toe een paar vragen willen stellen, maar idd. niet om commentaar te leveren.
Maar meer als bewustmaking van de impact van haar keuzes.
En natuurlijk, al belangstelling tonend, in de gaten houden wat er verder nog leeft.

[MaartenV]

Zolang het een vrije keuze is, is het geen probleem vind ik. Het is net zoals je je lid maakt van een of andere vereniging of club met een bepaalde visie, normen en gedragsregels waaraan je je als clublid conformeert. Ze moet ook even vrij zijn de club weer te verlaten. Dit laatste vind ik zeer belangrijk. Zolang ze de ruimte heeft te experimenteren en uit te zoeken wat bij haar past en wat niet, is het zelfs bevorderlijk voor haar.

[The Black Mathematician]

Ik ben het warempel een keer eens met MaartenV!

[Wim_1946]

Ik ben het warempel een keer eens met MaartenV!

Ja, tot mijn verbazing ik ook. Verstandige bijdrage van MaartenV.

[MaartenV]

Ik hoop enkel dat verschil van mening hier niet als iets verkeerd wordt ervaren op een vrij discussieforum, maar juist als een verrijking, zodat we eens uit de comfortzone van ons eigen perspectief komen en ook in aanraking komen met andere visies die misschien niet zo evident zijn. In een democratie hoort verschil van visie tot de normale geplogenheden. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn. Dit even terzijde als antwoord op deze laatste twee posts.

[Maria]

Ik hoop enkel dat verschil van mening hier niet als iets verkeerd wordt ervaren op een vrij discussieforum, maar juist als een verrijking, zodat we eens uit de comfortzone van ons eigen perspectief komen en ook in aanraking komen met andere visies die misschien niet zo evident zijn. In een democratie hoort verschil van visie tot de normale geplogenheden. We hoeven het niet altijd met elkaar eens te zijn. Dit even terzijde als antwoord op deze laatste twee posts.

We zijn het tot nu toe allemaal eens.
Er is tot nu niets gebleken van een verschil van mening.
Niet in de topic opening en niet door degenen, die reageeerden.
Oa. vanwege de leeftijd van het meisje als minderjarig zijnde.
De reacties (ook die van jou) zijn allemaal een herhaling van wat in de topicopening en later is vernoemd in eigen bewoording en met de eigen motivatie aangevuld.

Het gaat om: Teenerdochter bekeert zich en vertelt over haar nieuwe leven.
1 - Ouders laten haar begaan.
2 - Houden de vinger aan de pols aangaande een paar punten van de praktische uitwerking.
Aangevuld door mij in TO:
3 - De vraag of het mag, dat het verhaal van het meisje gepubliceerd wordt.

Dus over de punten 1 en 2 zijn geen verschillen van mening tot nog toe.
Ook dat een jongere zijn eigen weg wil gaan en dat daar leermomenten in zitten voor later.
Maar ook hoe ze zich nu uit, het waarom van het zich prettig voelen bij haar nieuwe vriendenkring, kunnen leermomenten zijn voor de mensen in de omgeving van nu.
Heb je nog een aanvulling misschien?
Bijvoorbeeld over iets wat nog niet direct is geschreven en je tot de mogelijkheden ziet.
In de zin van" Ja maar als.......dan........

Punt 3 zou een lastige kunnen zijn, maar niet zo lastig, dat dit tot nu toe een verschil van mening inhoudt.
Hoe denk je daarover?

[TIBERIUS CLAUDIUS]

3 - De vraag of het mag, dat het verhaal van het meisje gepubliceerd wordt.

Ik denk niet dat er rechten op liggen. (Ik bedoel iets vergelijkbaars als auteursrecht)

Ik denk dat er daardoor wettelijk niet veel aan te doen is, ook als het meisje en de ouders er tegen zijn.
(Er is al heel wat openbaar gemaakt, van minderjarigen zonder dat er kon worden ingegrepen)

Wel zou ik het zeer verwerpelijk vinden als het in dit geval buiten de wil van de ouders zou worden uitgezonden.

[Georgie]

Mooi verhaal hoor. Echt ontroerend.
Zoveel mooie muziek. Zoveel aardige mensen. Zoveel hartelijkheid. zoveel vrienden. Zoveel liefde.
Alleen jammer dat ze zich niet mag laten dopen van haar ouders en zij staan, hoewel ze haar nieuwe “hobby” wel willen tolereren niet achter alles war ze doet. Ze kan ook niet met haar ouders over het geloof discussiëren. Daar wordt ze verdrietig van. Maar ze blijft altijd van haar ouders houden en voor ze bidden. Dat is de boodschap die ze graag aan andere kinderen wil doorgeven. Prachtig. Werkelijk prachtig en wat een ontroerende kinderliefde:'Ik zal altijd van ze houden en voor ze bidden' Je zou er bijna tranen van in de ogen krijgen.
Alleen geloof ik er geen bal van. Geen woord. Geen letter.
Te mooi. Te glad. Te veel toevalligheden. Te juichend. Te triomfantelijk. En dan dat ene wolkje aan die hemel vol rozengeur en maneschijn. Als het schoonheidsvlekje hoog op het koontje van een knappe courtisane: ‘Mijn ouders vinden het niet goed dat ik me laat dopen’ Heel geraffineerd. Alleen kreeg ik er geen tranen in de ogen van, maar kromme tenen in m’n sloffen.

Volgens mij is dit een nogal grof voorbeeld van platvloerse zieltjeswinnerij. Het werk van een gewiekst PR-mannetje van de EO. Hij heeft een aantal “getuigenissen” verzameld, zoals die in EO-land regelmatig rondzingen, die bijgeslepen en gepolijst, netjes in de goeie positie aan een kapstok, genaamd “Sil (16)” opgehangen en op het internet gezet met geen ander doel dan zieltjeswinnen. Doelgroep: kwetsbare jongeren.

En als er dan toch, wat ik niet geloof, een kind rondloopt dat precies in het profiel van “Sil(16)” past zou ik haar en haar ouders dringend willen adviseren een goede gezinstherapeut op te zoeken, liefst een die de ware aard van "de kerk" kent en ervaring heeft met dit soort praktijken, om de verhoudingen in het gezin weer recht te trekken, de harmonie terug te brengen en ervoor te zorgen dat het door het geloof niet uit elkaar getrokken wordt. Want dat is wat er nu gaande is. Langzaam maar zeker wordt de kloof tussen gelovige dochter en ongelovige ouders steeds breder gemaakt totdat die niet meer te overbruggen is. De zoveelste slachtoffers.

[Georgie]

een gewiekste PR-0mannetje.

Moet zijn een gewiekst PR-mannetje van de EO

voor je aangepast
Peter van Velzen

[appelfflap]

Langzaam maar zeker wordt de kloof tussen gelovige dochter en ongelovige ouders steeds breder gemaakt totdat die niet meer te overbruggen is. De zoveelste slachtoffers.

zo zwartgallig zou ik het neit zien

kinderen zetten zich nu eenmaal tegen de ouders af in of tijdens hun zelfontplooiing en de ontdekkingsreis om zichzelf te leren kennen
Ik heb op die leeftijd ook domme dingen gedaan, zoals iedereen hier

[PietV.]

Volgens mij is dit een nogal grof voorbeeld van platvloerse zieltjeswinnerij. Het werk van een gewiekst PR-mannetje van de EO. Hij heeft een aantal “getuigenissen” verzameld, zoals die in EO-land regelmatig rondzingen, die bijgeslepen en gepolijst, netjes in de goeie positie aan een kapstok, genaamd “Sil (16)” opgehangen en op het internet gezet met geen ander doel dan zieltjeswinnen. Doelgroep: kwetsbare jongeren.

Dat de EO ermee vandoor gaat zegt al genoeg. De titel had ook kunnen zijn 16-jarige is lid van een sekte. Met als vervolg ouders maken zich ernstige zorgen over hun dochter en hopen dat er mogelijkheden zijn om haar te deprogrammeren. Nu hebben ze een zoetsappig verhaal neergezet rond Jezus, liefde en tolerantie.

[Maria]

Wat Sil zou willen meegeven aan jou als lezer? “Bid voor je ouders. Ik bid elke dag voor mijn ouders, dat ze tot geloof komen. Ik hoop dat ze Jezus leren kennen en voelen wat ik voel.

Ik gun ze wat ik heb ook. Ik voel nu zo veel liefde, er is altijd Iemand bij me die van me houdt.
Aan jongeren die ook een totaal andere overtuiging hebben dan hun ouders wil ik zeggen: stop nooit met van ze te houden. Ook als ze het niet met je eens zijn. Blijf elkaar respecteren.”

Het is de omgekeerde wereld.
Het kind heeft zorg voor haar ouders.
Het lijkt me dat een manier gevonden is om van haar ouders te kunnen houden.
Zorgwekkend en hopelijk tijdelijk met deze motivatie.
Zoals zoveel dingen een fase zijn op deze leeftijd.
Een manier om om te leren gaan met mensen met andere meningen.

Wat zouden haar ouders denken, als ze dit lezen?
Ik hoop dat ze kunnen relativeren.

Ik blijf dit verhaal intrigerend vinden, ook weer nu ik dit herlees.
Ik krijg steeds het beeld van een ernstig verstoorde relatie, minstens een vreemd beeld van hoe ze haar ouders ziet.
Vooral door deze laatste zinnen.
Een vlucht naar liefde en geborgenheid op een moment, dat ze dat thuis niet ervaart.
Of is dat speculatie?

We zijn nu een paar maanden verder.
Ik ben best wel nieuwsgierig naar hoe het nu gaat.
Komt ze met beide benen op de grond?
Komt ze er achter, dat het niet alleen de omgeving moet zijn waar je graag verblijft en die jouw liefde geeft, maar dat het begint bij je zelf.
En dat dat ook soms inspanning vraagt, en misschien wel offers van jouzelf, om goed met elkaar om te kunnen blijven gaan?
Dat je anders keer op keer teleurgesteld zult zijn.

Het lijkt of Jezus/God voor haar een substituut ouder, of vriendje is.
Ik ben de laatste tijd best wel verbijsterd, als ik gelovigen lees en God "papa" zie noemen en dan ook nog met een kleine letter.
Nog sterker dus als het "mijn Vader".

Of blijft het vertrouwen in de anonieme vriend, die nooit daadwerkelijk iets terugzegt.
Zoals je huisvriend de hond, die je ten allen tijde trouw blijft, wat je ook doet.
Waar je alles tegen kunt zeggen en die ook nooit een weerwoord heeft.