De conditionering kan sterker zijn dan de wil.

[Dries]

Moest het iemand interesseren. Gewoon een tekst die ik geschreven heb. Misschien halen jullie er tal van inzichten uit. Ik wou het gewoon met iemand delen omdat die tekst voor mezelf belangrijk is.

De conditionering kan sterker zijn dan de wil. Dat is bv. wat gebeurt wanneer men het moeilijk heeft met zichzelf. En wanneer de omgeving het ook moeilijk heeft met zich of het zich moeilijk wilt maken. Men kan zich dan proberen sterk te houden vanuit de wil. Maar terwijl de wil zich sterk houdt, zou men verder en verder kunnen breken. Aldus, de negatieve ervaringen en de bijhorende conditionering die men doorgaat met de omgeving en zichzelf, lijkt het onmogelijk te maken om zich te herstellen vanuit de wil. Het zou net zelfs slechter kunnen worden door te blijven volhouden aan een wil die niet werkt.

Maar als de conditionering sterker kan zijn dan de wil, dan kan dat evenzeer als een trucje zijn waarmee men zichzelf kan behelpen. Door bv. de wil wat meer los te laten en wat meer positieve conditionering op te zoeken.

Dit is bv. wat er zou kunnen gebeuren wanneer men op reis is. Men zou blootgesteld worden aan een andere omgeving. Men zou zichzelf anders ervaren omwille van die andere omgeving. Dit kan dan gepaard gaan met een positieve conditionering. En dat is des te meer mogelijk omdat de wil wat opzij geschoven zou kunnen zijn.

Wat men eigenlijk doet is voor een stuk breken met de hele ketens van oorzaak en gevolg die er waren in het eigen leven en die zich meesleepten. Om zo bevrijding te bekomen. Wat men kan door een reis te maken. Of algemener… door anders te willen zijn. Maar door het niet zozeer te proberen vanuit de wil maar vanuit conditionering. Dat kan op talloze manieren zoals meditatie, een gezondere levenswijze, een andere ingesteldheid, de beleving van seksualiteit en gender, enz.

Eigenlijk is het hierbij te relateren aan postmodernisme. Een metafoor van postmodernisme is gebaseerd op een verhaal van Jorge Luis Borges waarin men een kaart maakt die heel het landschap bedekt. Zodat het landschap eigenlijk is verdwenen onder de kaart. En wat is het landschap?

Al wat meegegeven is. Al die ketens van oorzaak en gevolg. Evenzeer het gender dat men heeft aangenomen voor zichzelf.

En dan zegt men bv.: “Gender is een keuze.” Men verkondigt het als waarheid en tegelijkertijd als ideologie. Men negeert het landschap volledig. Maar daarom werkt het zo niet. Evenzeer zou iemand zich een ander gender willen aanmeten om zich halverwege te bedenken. En dan was het gender geen keuze.

Maar het postmodernisme hoeft daarom niet volkomen verworpen te worden. Men kan het gewoon aanpassen door bv. te stellen: “Gender zou mogelijk een keuze kunnen zijn.” En hierbij is er dan vrijheid. Dat is een waarde. Het is vrijer dan bv. te stellen: “Gender is geen keuze. Het is gewoon meegegeven”.

Een andere waarde die hieraan gerelateerd is, is die van de vergeving van zichzelf. Verdient men het? Misschien wel, misschien niet. Maar soms lijkt er gewoon geen andere optie te zijn. Als de omgeving veelal het niet voor jou heeft en als jij het ook moeilijk hebt met jezelf, welke optie blijft er dan nog over?

Mogelijk kan men toegeven aan hen. Maar de kost is misschien te hoog. Omdat men zou kunnen inzien dat hun interpretatie van zich, te hard zou kunnen afwijken om te kunnen toegeven aan hun oordelen, ‘waarheid’ of ‘objectiviteit’. In moralen schuilen vaak inzichten. Maar ze lijken zelden juist te zijn. En zo kunnen ze een negatief landschap vormen dat zich gevangen houdt zoals de goudvis is zijn bokaal. Om uiteindelijk vergeving te vinden bij zichzelf door los te breken van die ketens van oorzaak en gevolg om zo anders te kunnen zijn en vrijer te kunnen zijn, dat lijkt belangrijk te kunnen zijn.

Men lijkt de absurditeit van moralen trouwens te kunnen herkennen wanneer het gaat over de oorlog in Oekraïne. Noam Chomsky stelde dat men een verdrag dient te vinden om te voorkomen dat men het zou willen riskeren om die oorlog met een kernmacht te laten escaleren. Dat lijkt mij nog altijd steek te houden. Maar het is niet populair. Men lijkt het te rechtvaardigen om hem te blijven bestrijden ook al brengt dat escalatie met zich mee. Soms gerechtvaardigd met de gedachte dat hij anders heel Europa zou veroveren. Terwijl hij vooral leek uit te zijn op het Oosten van Oekraïne en terwijl hij al enorm veel moeite had om dat stukje veroverd land te blijven behouden. En Poetin, voor wie het onmogelijk is om te verliezen, lijkt steeds in het nauw gedreven te worden, steeds geprovoceerd te worden (omdat het voor hem als provocatie is), steeds uitgedaagd te worden, zodat hij aangemoedigd lijkt te worden om grovere middelen te gebruiken. Men lijkt escalatie te willen bekomen zelfs al zou het kunnen betekenen dat er tactische kernwapens zouden worden gebruikt. Men lijkt hem haast aan te moedigen om Europa wat meer te veroveren. Wat uiteindelijk allemaal waanzinnig wordt.

Aldus, in moralen schuilen inzichten maar ze zijn, denk ik, zelden juist. Dus om er bevrijding van te vinden, kan steek houden.

Poetin is hierbij iemand die trouwens een bevrijding belooft voor zijn bevolking. Hij doet iets dat aanleunt bij het postmodernisme, net zoals Trump. Ze brengen bv. religie in de politiek terwijl ze geenszins religieus zijn en terwijl het hen niet om religie draait. Het gaat dus niet zozeer over het metaforische landschap. Het is een middel om steun te vinden bij de bevolking, om hen mee te slepen, om hen te bespelen als de muzikanten van de autoritaire dirigent, denkende dat ze de muziek zullen spelen die hen beloofd wordt terwijl het uiteindelijk het melodietje wordt van de dirigent.
Maar in die belofte schuilt iets nieuws. De belofte van Trump, is om te breken met ketens van oorzaak en gevolg in ruil voor conservatieve waarden van weleer. Wat nieuw kan aanvoelen in een tijd waarin die waarden aangetast zijn. Maar het is een vals conservatisme. Aangezien men nooit de tijd van weleer zou bekomen.

En de kost is veel te hoog. Omdat de diversiteit wordt aangetast. Het is conservatisme in ruil voor diversiteit en dan nog vals conservatisme.
Dat is nog een waarde, diversiteit, via vrijheid. Een beetje zoals een regenwoud. Zo divers. Niet dat we elkaar dienen op te eten. Liever niet eigenlijk. Maar de diersoorten en plantensoorten behouden gezamenlijk hun diversiteit omdat geen van hen zoveel macht heeft om die diversiteit aan te tasten.

Zo ook lijkt het mij te mogen zijn op deze wereld. Het pad lijkt opnieuw reeds aangegeven te zijn door Noam Chomsky: internationalisme. Door internationale verdragen te maken opdat supermachten hun gebruik van macht zouden minderen opdat er meer kans zou zijn op een gezonde diversiteit. En dat zou ook als iets kunnen zijn dat nieuw is. Als iets dat breekt met de huidige ketens van oorzaak en gevolg.

[Peter van Velzen]

Volgens mij is dat wat mensen doen als ze nadenken.
Trachten de oorzaak te zijn voor wat men als gevolg wenst.
Soms slagen we er in. Meestal niet (erg goed).

[Dries]

or wat men als gevolg wenst.
Soms slagen we er in. Meestal niet (erg goed).

Ja, dat is mooi gezegd.
De wereld gaat zijn eigen weg.
Ik denk wel dat er een bestand zal komen met Rusland. Dat zal niet blijven duren.
Het kan problematisch worden wanneer Trump aan de macht komt en zou proberen om aan de macht te blijven.
Maar dan nog valt het te bevragen of hij daarin zou slagen als hij dat zou willen.
De wereld staat voor twee keuzes. Diversiteit inperken zoals autocratische regimes dat wensen.
Of diversiteit toestaan, waartoe de wereld aan het neigen is omwille van alle technologie en wetenschappen.
Het lijkt heel moeilijk te zijn om dat te stoppen. Het kan mislopen omwille van AI ofzo.
Maar ja... mensen lijken te weinig wil te hebben om het te stoppen. Te weinig controle.
Het universum dat diversiteit lijkt te willen, lijkt meer met hen te spelen als dat mensen het zouden kunnen voorkomen.
Dus ja, het speelt zichzelf uit terwijl naties zich blindstaren via een geopolitiek met tunnelzicht.

Maar als individu zie ik het nog positief in.

Wel, ik zal dit forum weer een tijd verlaten. Ik wens u en anderen nog een goede tijd.

[Dries]

Of nee... ik wens u alle goeds.