Media, fictie en feit, echt en nep.

[dikkemick]

In de volkskrant lees ik bij "opinie & debat" het volgende artikel van Sander Duivestein.
Hoe waarheid lijkt te verdwijnen in subjectieve ervaringen.
Misschien wel iets dat velen van ons zou kunnen aanspreken (gezien het antisemitisme topic)

De conclusie luidt:

Zelfs burgemeester Halsema droeg, wellicht onbewust, bij aan deze schijnwerkelijkheid door de schuld direct bij antisemitische relschoppers te leggen, zonder de rol van de Maccabi-fans te benoemen. Haar reactie versterkte het publieke oordeel over de rellen en maakte het moeilijk voor een nader onderzoek om nog nuance toe te voegen.

Musks 'You are the media' is geen eindpunt, maar een begin. Hij vat de huidige tijdgeest niet alleen samen, maar zet de deuren wagenwijd open naar iets wat we misschien niet willen zien. Want als iedereen werkelijk 'de media' is, wie waakt er dan nog over onze collectieve werkelijkheid? Waar vinden we houvast als de publieke ruimte wordt overgenomen door talloze individueel gekleurde versies van de realiteit? De waarheid lijkt te verdwijnen in de optelsom van subjectieve ervaringen. En wat verliezen we daarmee? Een consensusrealiteit, misschien, een gedeeld begrip waarin we als samenleving houvast vinden.

Deze rellen in Amsterdam vormen een spiegel die ons waarschuwt. We zijn in een wereld beland waarin waarheid niet meer wordt verzameld en gewogen, maar gecreëerd en opnieuw gegoten, aangepast en gemanipuleerd. We bewegen ons steeds verder van een gezamenlijke basis, verder in een versplinterde werkelijkheid waarin de grens tussen feit en gevoel, tussen echt en nep verder vervaagt.

'You are the media', zei Musk. Maar daarmee legt hij ook de verantwoordelijkheid bij ons terug. Misschien moeten we hopen dat we niet vergeten dat feiten - niet gevoelens - de basis blijven vormen van een samenleving waarin we elkaar kunnen vertrouwen en begrijpen.

https://www.volkskrant.nl/columns-opini ... ~b7582ab7/

En gebeurt dit hier niet in het klein al? Hoe blijf je objectief?

[Amerauder]

Objectiviteit is een illusie.

Wat er werkelijk op het spel staat, waar het hier om draait en wat men hier aan het afbreken is, kun je misschien wel stellen, is de consensus, de gedeelde waarheid. De gezamenlijke basis, oftewel de collectieve werkelijkheid, zoals dat hier genoemd wordt.

Nog een paar stappen verder op de weg waar we ons nu op bevinden, en iedereen verliest zich volledig in de leegheid van zelfgekozen voorkeuren en meningen, die men draagt als mode-accessoires. Wat je van zaken vindt vervalt dan langzaam maar zeker tot iets als de kleur van je sokken.

Volledige sociale atomisering – dat is wat we hier tot stand gebracht zien worden, en wat Elon Musk je aan het verkopen is.

[dikkemick]

Probleem is dat alles DIRECT, stante pede, acuut gedeeld moet worden via de 'sociale' media. Alles wordt door iedereen gefilmd, opgenomen, gedeeld, (bewerkt!) geliked en er lijkt geen tijd meer voor onafhankelijkheid, voor gedegen nauwkeurige verslaglegging.
En iedereen heeft dan ook direct een mening en oplossing.
De onderbuik (niet de feiten) regeert.

Elders op dit forum lees ik in verdekte termen dat Marokkanen maar beter gedeporteerd kunnen worden. En ja, dat is dan mijn interpretatie van hetgeen ik lees.

Maar we gaan hier geen Israëltopic van maken.
Bonjour

[axxyanus]

Objectiviteit is een illusie.

Wat er werkelijk op het spel staat, waar het hier om draait en wat men hier aan het afbreken is, kun je misschien wel stellen, is de consensus, de gedeelde waarheid. De gezamenlijke basis, oftewel de collectieve werkelijkheid, zoals dat hier genoemd wordt.

Wat bedoel jij juist met die collectieve werkelijkeid? Bij mij wekt dat een beeld op van een maatschappij zoals beschreven door Orwell in "1984", waar de overheidspropaganda mensen indoctrineert in wat te geloven.

[heeck]

Objectiviteit is een illusie.

Wat er werkelijk op het spel staat, waar het hier om draait en wat men hier aan het afbreken is, kun je misschien wel stellen, is de consensus, de gedeelde waarheid. De gezamenlijke basis, oftewel de collectieve werkelijkheid, zoals dat hier genoemd wordt.

Nog een paar stappen verder op de weg waar we ons nu op bevinden, en iedereen verliest zich volledig in de leegheid van zelfgekozen voorkeuren en meningen, die men draagt als mode-accessoires. Wat je van zaken vindt vervalt dan langzaam maar zeker tot iets als de kleur van je sokken.

Volledige sociale atomisering – dat is wat we hier tot stand gebracht zien worden, en wat Elon Musk je aan het verkopen is.

Pas op Amerauder, want voor je het beseft is jouw “objectiviteit is een illusie” onvoldoende te onderscheiden van mijn “begrip is een waan met een warm gevoel”.

Terzake: heb of ken je een recept tegen de te vrezen “volledige sociale atomisering”?
Heb je een consensus of gedeelde waarheid als nieuw politiek profiel o.i.d.?

Roeland

[Amerauder]

Objectiviteit is een illusie.

Wat er werkelijk op het spel staat, waar het hier om draait en wat men hier aan het afbreken is, kun je misschien wel stellen, is de consensus, de gedeelde waarheid. De gezamenlijke basis, oftewel de collectieve werkelijkheid, zoals dat hier genoemd wordt.

Wat bedoel jij juist met die collectieve werkelijkeid? Bij mij wekt dat een beeld op van een maatschappij zoals beschreven door Orwell in "1984", waar de overheidspropaganda mensen indoctrineert in wat te geloven.

Dat het onplezierig is als het je verboden wordt om er een tegendraadse mening op na te houden – dat neemt neemt niet weg dat bepaalde vormen van het tegendeel evengoed een probleem kunnen vormen.

Het is niet dat als we hier A hebben, en A is slecht, dat B, omdat het tegensteld is aan A, dan ook wel vanzelf goed zou wezen, snap je wat ik bedoel?

En wat ik bedoel met een collectieve werkelijkheid is dat er bepaalde opvattingen zijn in de samenleving die als algemeen geaccepteerd gelden. Ik bedoel niet dat mensen die daar van afwijken dan gestraft moeten worden of iets dergelijks, maar wel dat je er van uit kunt gaan dat bepaalde basisovertuigingen, een zekere mate van vanzelfsprekendheid mogen bezitten. Het is nodig om elkaar te kunnen blijven begrjipen.

Als we heel erg ver doorslaan naar iedereen in zijn eigen bubbel en eigen validatie dan verliezen groepen hun collectieve kracht. En juist dat, het verliezen van die collectieve kracht, is wat 1984-achtige invloeden in kracht doen groeien. Hoe meer de groepen aan macht verliezen, hoe meer de massa aan macht wint.

Aan de ene kant heb je natuurlijk spanningsvelden tussen individuen en groepen. Maar je hebt ook spanningsvelden tussen groepen en de massa. Als groepen worden uitgeschakeld, dan betekent dat niet dat de individuen nu vrij zijn, maar dat ze worden overgeleverd aan de massa. Zoals in werken als 1984 beschreven staat.

Objectiviteit is een illusie.

Wat er werkelijk op het spel staat, waar het hier om draait en wat men hier aan het afbreken is, kun je misschien wel stellen, is de consensus, de gedeelde waarheid. De gezamenlijke basis, oftewel de collectieve werkelijkheid, zoals dat hier genoemd wordt.

Nog een paar stappen verder op de weg waar we ons nu op bevinden, en iedereen verliest zich volledig in de leegheid van zelfgekozen voorkeuren en meningen, die men draagt als mode-accessoires. Wat je van zaken vindt vervalt dan langzaam maar zeker tot iets als de kleur van je sokken.

Volledige sociale atomisering – dat is wat we hier tot stand gebracht zien worden, en wat Elon Musk je aan het verkopen is.

Pas op Amerauder, want voor je het beseft is jouw “objectiviteit is een illusie” onvoldoende te onderscheiden van mijn “begrip is een waan met een warm gevoel”.

Ben ik niet zo bang voor, en ik zie die dingen ook niet zo als van jou of van mij.

Terzake: heb of ken je een recept tegen de te vrezen “volledige sociale atomisering”?

Niet voor de samenleving, als je dat bedoelt, die laat zich geen recepten voorschrijven.

En particulieren hebben weer advies op maat nodig. Wel zou je menigeen kunnen adviseren ervoor te waken zich niet teveel in hun eigen belevingswereld terug te trekken.

Het is tegenwoordig heel normaal om je van je ouders of kinderen of vrouw, broer, zus te vervreemden, alleen maar omdat die ergens een “andere mening” over zouden hebben of iets dergelijks. Laat staan van je vrienden.

Daar zouden mensen wel wat minder aanstellerig in kunnen worden.

En om die aanstellerigheid tegen te gaan zou er ten eerste kritisch gekeken kunnen worden naar de vele technieken die worden ingezet om die in ons aan te wakkeren; met name mediatechnieken. Kijk alleen al naar hoe geopolitieke conflicten daartoe worden ingezet.

Goed, valt een hoop over te zeggen. Veel haken en ogen, etc.

Heb je een consensus of gedeelde waarheid als nieuw politiek profiel o.i.d.?

Ja

[axxyanus]

En wat ik bedoel met een collectieve werkelijkheid is dat er bepaalde opvattingen zijn in de samenleving die als algemeen geaccepteerd gelden. Ik bedoel niet dat mensen die daar van afwijken dan gestraft moeten worden of iets dergelijks, maar wel dat je er van uit kunt gaan dat bepaalde basisovertuigingen, een zekere mate van vanzelfsprekendheid mogen bezitten. Het is nodig om elkaar te kunnen blijven begrjipen.

En hoe zouden we te werk moeten gaan om tot een collectieve werkelijkheid te komen? Het lijkt me dat een zekere samenwerking nodig is om tot zo'n collectieve werkelijkheid te komen. Maar op welke basis zouden mensen dan samenwerken? Ik vraag niet dat iedereen daar aan moet samenwerken, dat zou te veel gevraagd zijn maar het lijkt me wel dat je een kritieke massa zover moet krijgen dat ze daar aan willen meewerken? Dus hoe trek je mensen aan? En als je mensen tot dat idee hebt aangetrokken, hoe moeten ze uit de verschillende visies die er zijn, dan zo'n collectieve werkelijkheid kneden?

[Amerauder]

En wat ik bedoel met een collectieve werkelijkheid is dat er bepaalde opvattingen zijn in de samenleving die als algemeen geaccepteerd gelden. Ik bedoel niet dat mensen die daar van afwijken dan gestraft moeten worden of iets dergelijks, maar wel dat je er van uit kunt gaan dat bepaalde basisovertuigingen, een zekere mate van vanzelfsprekendheid mogen bezitten. Het is nodig om elkaar te kunnen blijven begrjipen.

En hoe zouden we te werk moeten gaan om tot een collectieve werkelijkheid te komen?

Naar elkaar blijven luisteren. Steeds actief op zoek gaan naar gemeenschappelijke grond, naar gemeenschappelijk doelen en waarden. Steeds waken om daar het belang en de kracht van in te blijven zien.

Het lijkt me dat een zekere samenwerking nodig is om tot zo'n collectieve werkelijkheid te komen.

Absoluut.

Maar op welke basis zouden mensen dan samenwerken?

Vriendschap, familiebanden, aantrekkingskracht, gedeelde belangen en interessen, enzovoorts. Al die dingen zijn al duidelijk, we moeten enkel niet vergeten waarom ze zo belangrijk zijn en begrijpen wat het betekent dat ze kapot worden gemaakt door mensen tegen elkaar uit te spelen.

Dat is waar het conflict in Israël voor wordt gebruikt, om mensen tegen elkaar uit te spelen, en dat werkt zelfs tot hier op dit forum door.

Sommigen laten zich daar zo ver in meeslepen dat ze zich een afkeer laten aanpraten van het andere geslacht, om maar even aan te geven wat voor extreme vormen deze verdeeldheid aan kan nemen. Ik kan het me niet eens voorstellen, dat iemand zo ver heen zou kunnen zijn, maar het komt voor.

Ik vraag niet dat iedereen daar aan moet samenwerken, dat zou te veel gevraagd zijn maar het lijkt me wel dat je een kritieke massa zover moet krijgen dat ze daar aan willen meewerken? Dus hoe trek je mensen aan? En als je mensen tot dat idee hebt aangetrokken, hoe moeten ze uit de verschillende visies die er zijn, dan zo'n collectieve werkelijkheid kneden?

Ik zie dat anders. Het is niet één idee waar je mensen achter moet zien te verenigen, want er zijn altijd meerdere en zeer verschillende van dat soort ideeën. Hoe dan ook is het samenbrengen van mensen niet het probleem, het probleem is het uit elkaar gedreven worden van mensen.

Als je het wil hebben over het aanpakken van het probleem op maatschappelijk niveau, vergelijk het dan maar eens met een epidemie van een uiterst verslavend verdovingsmiddel. Hoe zou je zo’n epidemie willen bestrijden? Daar komen ontzettend veel verschillende factoren in samen, in zo’n aanpak, je kunt het niet tot één aspect terugvoeren. In ieder geval moet je beginnen bij jezelf en je eigen familie, voordat je kunt gaan denken over het helpen van anderen, een beetje zoals ze in het vliegtuig zeggen dat je eerst je eigen zuurstofmasker om moet binden, alvorens dat voor een ander te doen.

[axxyanus]

En hoe zouden we te werk moeten gaan om tot een collectieve werkelijkheid te komen?

Naar elkaar blijven luisteren. Steeds actief op zoek gaan naar gemeenschappelijke grond, naar gemeenschappelijk doelen en waarden. Steeds waken om daar het belang en de kracht van in te blijven zien.

IMO zou een collectieve werkelijkheid voorbij moeten gaan aan gemeenschappelijk doelen en waarden. Mensen zouden verschillende doelen en waarden mogen hebben om toch tot een overeenkomst te komen over wat werkelijk is.

Maar op welke basis zouden mensen dan samenwerken?

Vriendschap, familiebanden, aantrekkingskracht, gedeelde belangen en interessen, enzovoorts. Al die dingen zijn al duidelijk, we moeten enkel niet vergeten waarom ze zo belangrijk zijn en begrijpen wat het betekent dat ze kapot worden gemaakt door mensen tegen elkaar uit te spelen.

Dat lijkt me nu juist de oorzaak te zijn van de versnippering. Verschillende groepen van mensen die banden hebben met elkaar komen tot een collectieve werkelijkheid binnen hun groep. Maar zo komt er geen collectieve werkelijkheid die de groepen omvat.

Ik vraag niet dat iedereen daar aan moet samenwerken, dat zou te veel gevraagd zijn maar het lijkt me wel dat je een kritieke massa zover moet krijgen dat ze daar aan willen meewerken? Dus hoe trek je mensen aan? En als je mensen tot dat idee hebt aangetrokken, hoe moeten ze uit de verschillende visies die er zijn, dan zo'n collectieve werkelijkheid kneden?

Ik zie dat anders. Het is niet één idee waar je mensen achter moet zien te verenigen, want er zijn altijd meerdere en zeer verschillende van dat soort ideeën. Hoe dan ook is het samenbrengen van mensen niet het probleem, het probleem is het uit elkaar gedreven worden van mensen.

Maar we hebben het toch over hoe tot een collectieve werkelijkheid te komen? Hoe kom je tot een collectieve werkelijkheid vanuit verschillende soorten ideeën? Er moet toch ergens een soort gemeenschappelijk basis zijn, anders kan je die collectieve werkelijkheid vergeten.

Als je het wil hebben over het aanpakken van het probleem op maatschappelijk niveau, vergelijk het dan maar eens met een epidemie van een uiterst verslavend verdovingsmiddel. Hoe zou je zo’n epidemie willen bestrijden? Daar komen ontzettend veel verschillende factoren in samen, in zo’n aanpak, je kunt het niet tot één aspect terugvoeren. In ieder geval moet je beginnen bij jezelf en je eigen familie, voordat je kunt gaan denken over het helpen van anderen, een beetje zoals ze in het vliegtuig zeggen dat je eerst je eigen zuurstofmasker om moet binden, alvorens dat voor een ander te doen.

Maar om te beginnen moet je toch een redelijk betrouwbaar idee hebben van wat werkt, wat niet werkt en wat contraproductief is. Hoe komen we dat te weten? Hoe bouwen we daarover een betrouwbare collectieve werkelijkheid?

[Amerauder]

En hoe zouden we te werk moeten gaan om tot een collectieve werkelijkheid te komen?

Naar elkaar blijven luisteren. Steeds actief op zoek gaan naar gemeenschappelijke grond, naar gemeenschappelijk doelen en waarden. Steeds waken om daar het belang en de kracht van in te blijven zien.

IMO zou een collectieve werkelijkheid voorbij moeten gaan aan gemeenschappelijk doelen en waarden. Mensen zouden verschillende doelen en waarden mogen hebben om toch tot een overeenkomst te komen over wat werkelijk is.

Ze hangen samen. Wat werkelijk is voor jou, hangt samen met wat je verlangt van die werkelijkheid. Waar je oog voor hebt.

Het menselijk oog ziet altijd alleen waar het op gefocust is. Daarom zitten de ogen ook naast elkaar, aan de voorkant, zodat je je beter op iets specifieks kunt richten, op een doelwit. Zo is het ook met de geest.

Maar op welke basis zouden mensen dan samenwerken?

Vriendschap, familiebanden, aantrekkingskracht, gedeelde belangen en interessen, enzovoorts. Al die dingen zijn al duidelijk, we moeten enkel niet vergeten waarom ze zo belangrijk zijn en begrijpen wat het betekent dat ze kapot worden gemaakt door mensen tegen elkaar uit te spelen.

Dat lijkt me nu juist de oorzaak te zijn van de versnippering. Verschillende groepen van mensen die banden hebben met elkaar komen tot een collectieve werkelijkheid binnen hun groep. Maar zo komt er geen collectieve werkelijkheid die de groepen omvat.

Groepen vormen samen weer grotere groepen, en die op hun beurt weer nog grotere. Voorwaarde voor het correct functioneren van deze grotere groepen is dat de subgroepen waar ze uit bestaan correct functioneren. Als die uit elkaar vallen, zoals nu gebeurt, dan vervallen ook de grotere groepen en verworden ze tot massa.

Vergelijk hoe een grote troep apen functioneert. Zo'n troep kan heel groot zijn, maar het zijn de veel kleinere families, die uit min of meer zelfstandige eenheden bestaan, die de hechte banden vormen. Een troep bestaat nooit uit een grote menigte die allemaal één leider volgen zoals bij bijen en mieren. Voor apen en mensen werkt zoiets niet.

Het idee dat mensen als mieren zouden kunnen leven heeft nu zijn tijd gehad, en sterft langzaam maar zeker uit.

Ik vraag niet dat iedereen daar aan moet samenwerken, dat zou te veel gevraagd zijn maar het lijkt me wel dat je een kritieke massa zover moet krijgen dat ze daar aan willen meewerken? Dus hoe trek je mensen aan? En als je mensen tot dat idee hebt aangetrokken, hoe moeten ze uit de verschillende visies die er zijn, dan zo'n collectieve werkelijkheid kneden?

Ik zie dat anders. Het is niet één idee waar je mensen achter moet zien te verenigen, want er zijn altijd meerdere en zeer verschillende van dat soort ideeën. Hoe dan ook is het samenbrengen van mensen niet het probleem, het probleem is het uit elkaar gedreven worden van mensen.

Maar we hebben het toch over hoe tot een collectieve werkelijkheid te komen? Hoe kom je tot een collectieve werkelijkheid vanuit verschillende soorten ideeën? Er moet toch ergens een soort gemeenschappelijk basis zijn, anders kan je die collectieve werkelijkheid vergeten.

Door open te staan voor de opvattingen van anderen en het raakvlak op te zoeken.

Je kunt niet eerst een soort collectief idee verzinnen en die dan over een samenleving heen proberen te schuiven. Dat hebben we de vorige eeuw goed kunnen zien, hoe dat niet werkt.

Het kan alleen vanuit de verschillende opvattingen zelf komen, die overeenstemming met elkaar opzoeken.

Hoe kan uit de verschillen iets overeenkomstigs ontstaan? Maar dat is juist de enige manier waarop het kan.

Als je het wil hebben over het aanpakken van het probleem op maatschappelijk niveau, vergelijk het dan maar eens met een epidemie van een uiterst verslavend verdovingsmiddel. Hoe zou je zo’n epidemie willen bestrijden? Daar komen ontzettend veel verschillende factoren in samen, in zo’n aanpak, je kunt het niet tot één aspect terugvoeren. In ieder geval moet je beginnen bij jezelf en je eigen familie, voordat je kunt gaan denken over het helpen van anderen, een beetje zoals ze in het vliegtuig zeggen dat je eerst je eigen zuurstofmasker om moet binden, alvorens dat voor een ander te doen.

Maar om te beginnen moet je toch een redelijk betrouwbaar idee hebben van wat werkt, wat niet werkt en wat contraproductief is. Hoe komen we dat te weten? Hoe bouwen we daarover een betrouwbare collectieve werkelijkheid?

Daar heb je dus je ouders voor, ooms en tantes, broers en zussen, leraren. Die vertellen jou dat, wat werkt en wat niet. En soms heb je daar wat aan toe te voegen. Zoiets op maatschappelijk niveau vast willen leggen is, zou ik zeggen, juist de oorzaak van de problemen, niet de oplossing. Zoals uit jouw eigen voorbeeld van 1984 ook blijkt.

[axxyanus]

IMO zou een collectieve werkelijkheid voorbij moeten gaan aan gemeenschappelijk doelen en waarden. Mensen zouden verschillende doelen en waarden mogen hebben om toch tot een overeenkomst te komen over wat werkelijk is.

Ze hangen samen. Wat werkelijk is voor jou, hangt samen met wat je verlangt van die werkelijkheid. Waar je oog voor hebt.

Het menselijk oog ziet altijd alleen waar het op gefocust is. Daarom zitten de ogen ook naast elkaar, aan de voorkant, zodat je je beter op iets specifieks kunt richten, op een doelwit. Zo is het ook met de geest.

Is er voor jou een verschil tussen een collectieve werkelijkheid en een collectieve illusie?

Een dikke eeuw terug waren deze streken bv zeer katholiek. Hoorde het bestaan van God toen tot de collectieve werkelijkheid?

Of een aantal eeuwen terug wanneer er nog in heksen geloofd werd, was het bestaan van heksen die omgang hadden met de duivel toen een deel van de collectieve werkelijkheid?

[Amerauder]

IMO zou een collectieve werkelijkheid voorbij moeten gaan aan gemeenschappelijk doelen en waarden. Mensen zouden verschillende doelen en waarden mogen hebben om toch tot een overeenkomst te komen over wat werkelijk is.

Ze hangen samen. Wat werkelijk is voor jou, hangt samen met wat je verlangt van die werkelijkheid. Waar je oog voor hebt.

Het menselijk oog ziet altijd alleen waar het op gefocust is. Daarom zitten de ogen ook naast elkaar, aan de voorkant, zodat je je beter op iets specifieks kunt richten, op een doelwit. Zo is het ook met de geest.

Is er voor jou een verschil tussen een collectieve werkelijkheid en een collectieve illusie?

Ja.

Wel moeilijk het onderscheid te maken natuurlijk, als je zelf in de illusie verkeert, niet dan?

Bovendien, vereist het bestempelen van de eigen werkelijkheid tot “heus wel heel erg echt en werkelijk waar” niet dat je de waarheid in pacht hebt? Beetje arrogant misschien?

En, om ook nog een beetje bij het onderwerp te blijven, want volgen mij stuur je met je laatste vragen daar een klein beetje van weg, naar iets veel algemeners, dat is juist hoe je tweedracht zaait. Door zo te spreken: “Werkelijkheid ben ik, geheel en al! En jullie, jullie verblijven in dwaling…”

Een dikke eeuw terug waren deze streken bv zeer katholiek. Hoorde het bestaan van God toen tot de collectieve werkelijkheid?

Het bestaan van God, ja in zekere zin wel ja. Het is echter wel een heel erg vage term, het wordt vaak niet helemaal duidelijk wat er nu precies mee bedoeld wordt. Nu niet, en ook toen niet. Duidelijker is het om het iets concreter te maken, bijvoorbeeld:

“God wil niet dat je liegt.”
“God wil niet dat je je vrouw en kinderen verlaat.”

Dat soort dingen. Dat waren collectieve werkelijkheden inderdaad. En je moet je bij de tegenspraak op dit soort zaken denk ik inderdaad steeds afvragen: “Is het een zucht naar waarheid die hier spreekt? Of is het een poging om verdeeldheid te zaaien?” Een zeer belangrijke vraag, maar dat vereist dus wel dat we bij het onderwerp blijven.

Of een aantal eeuwen terug wanneer er nog in heksen geloofd werd, was het bestaan van heksen die omgang hadden met de duivel toen een deel van de collectieve werkelijkheid?

Heksenvervolging, nee. Geen goed voorbeeld. Het is wat mij betreft een vergissing om er van uit te gaan dat daar in het algemeen in geloofd werd. Je kunt zoiets nog het beste vergelijken met zaken als “massavernietigingswapens in Irak”. Dat is gewoon, dan geven machthebbers een bepaalde verklaring ter rechtvaardiging van wat ze doen, waar ze zelf ook niet echt in geloven. Natuurlijk heb je dan hier en daar wat figuren die daar in meegaan, dat wel, maar over het algemeen weet men echt wel een stuk beter.

[holog]

Dat waren collectieve werkelijkheden inderdaad. En je moet je bij de tegenspraak op dit soort zaken denk ik inderdaad steeds afvragen: “Is het een zucht naar waarheid die hier spreekt? Of is het een poging om verdeeldheid te zaaien?”

Je hebt volgens mij al meer als mooi aangetoond dat indien iets niet is volgens Amerauder zucht naar waarheid, deze direct wordt door Amerauder wordt geklasseerd als een poging om verdeeldheid te zaaien en dat we dat dan 'collectieve werkelijkheid' dienen te noemen.

Volgens mijn inziens zeer misleidend die naam - beter zou zijn 'Amerauder's werkelijkheid'.

[Amerauder]

Dat waren collectieve werkelijkheden inderdaad. En je moet je bij de tegenspraak op dit soort zaken denk ik inderdaad steeds afvragen: “Is het een zucht naar waarheid die hier spreekt? Of is het een poging om verdeeldheid te zaaien?”

Je hebt volgens mij al meer als mooi aangetoond dat indien iets niet is volgens Amerauder zucht naar waarheid, deze direct wordt door Amerauder wordt geklasseerd als een poging om verdeeldheid te zaaien en dat we dat dan 'collectieve werkelijkheid' dienen te noemen.

Volgens mijn inziens zeer misleidend die naam - beter zou zijn 'Amerauder's werkelijkheid'.

Nou, dit slaat echt alles hoe flauw dit is. Heb je überhaupt wel iets begrepen van wat ik hierboven heb geschreven, of van de context waarin het staat? Misschien even de OP opnieuw lezen anders?

Het simpele feit lijkt je zelfs te ontgaan dat “collectieve werkelijkheid” niet eens mijn term is, maar direct afkomstig uit de column waar ik op reageer. Het staat daar nota bene vetgedrukt om het je makkelijker te maken...

[holog]

Dat waren collectieve werkelijkheden inderdaad. En je moet je bij de tegenspraak op dit soort zaken denk ik inderdaad steeds afvragen: “Is het een zucht naar waarheid die hier spreekt? Of is het een poging om verdeeldheid te zaaien?”

Je hebt volgens mij al meer als mooi aangetoond dat indien iets niet is volgens Amerauder zucht naar waarheid, deze direct wordt door Amerauder wordt geklasseerd als een poging om verdeeldheid te zaaien en dat we dat dan 'collectieve werkelijkheid' dienen te noemen.

Volgens mijn inziens zeer misleidend die naam - beter zou zijn 'Amerauder's werkelijkheid'.

Nou, dit slaat echt alles hoe flauw dit is. Heb je überhaupt wel iets begrepen van wat ik hierboven heb geschreven, of van de context waarin het staat? Misschien even de OP opnieuw lezen anders?

Het simpele feit lijkt je zelfs te ontgaan dat “collectieve werkelijkheid” niet eens mijn term is, maar direct afkomstig uit de column waar ik op reageer. Het staat daar nota bene vetgedrukt om het je makkelijker te maken...

Ik had de openingspost heel goed gelezen, inclusief uw reactie erop (niet het artikel want daar heb ik geen toegang toe). Het was me bovendien helemaal niet ontgaan dat "collectieve werkelijkheid" niet uw term is.