Mijn biecht

[PietV.]

Beste etranger,

Welkom en bedankt voor je verhaal. Een slepend relaas langs diepe afgronden. Een moeilijke stap om je geloof los te laten. Het is binnen de islamitische cultuur een moeilijke keuze. Naast de keiharde taal die men loslaat op afvalligen heb je vaak ook geen directe voorbeelden. Het is belangrijk dat dit soort verhalen gelezen worden door mensen met jouw culturele achtergrond. Mochten ze soortgelijke ideeen hebben dan kunnen ze hieruit moed putten.

Groetjes,

Piet.

[Kochimodo]

Welkom op FT!

En een aangrijpend verhaal!

Mvg.

[heeck]

Etrange,

Veel opgewekte moed toegewenst, want er wordt wat aan je getrokken, zelfs door jezelf, als je je losmaakt van "het onverifieerbare dat je niet mag betwijfelen".
Het valt me hier als geloofsloos grootgebrachte elke keer weer op.

Roeland

[Kochimodo]

Etranger, ik wens je een regelmatig en nuchter rechttoe en rechtaan weldenkend leven toe, zonder wanen, zweefkezen, luchtfietsers en leugenaars om je heen. Ik neem aan dat je de Islam niet wil vervangen voor een verbeterde "waan", en voor een nieuw soort 'djinns' met een al dan niet westerse 'tongval'.

Hier sluit me helemaal bij aan! Je hebt net zo geknokt om jezelf te bevrijden van religie. Laat je die vrijheid niet meer ontnemen!

Met hartelijke groet.

[Maverick]

Ik ben een 'moslima' van 21 jaar, ik ben geboren en getogen in Nederland en ik ben islamitisch opgevoed. Ik heb het vwo afgemaakt, en volg nu een universitaire studie. Tot een jaar geleden bad ik 5 keer per dag, vastte ik in de ramadan, en vervulde de plichten die Allah mij gebood, ik was een vrome moslima. Maar sinds kleins af aan was ik een denker die de wereld om haar heen probeerde te begrijpen, maar de antwoorden die mijn omgeving en mijn geloof gaf wakkerde telkens maar weer mijn angsten aan. Ik was namelijk een angstig persoon, mijn grootste angst was voor de dood. Derhalve kreeg ik in mijn pubertijd last van paniek en hypochondrie. Met mijn geloof bezig zijn maakte mijn angsten alleen maar erger, dit merkte ik uiteraard pas later. Ik vond het allemaal eng wat er in de Koran stond over de hel, de duivel, de djins en de dood.

Kortom, mijn geloof was een bron van angsten voor mij, zonder dat ik het merkte. Mijn angsten bereikten een jaar geleden een climax, ik dacht alleen maar aan de dood en het hiernamaals. Ik was bang voor Allah...

Toen ik op een dag op een stoel voor de huisarts zat, vertelde ik hem over mijn angst voor de dood en mijn paniekaanvallen. Ik was weleens eerder bij hem langs geweest wegens hyperventilatie, dus zonder aarzeling schreef hij mij een antidepressiva voor en gaf hij mij een verwijsbrief voor de psycholoog.

Diezelfde dag begon ik met het slikken van de antidepressiva. De eerste 3 maanden had ik last van bijwerkingen. Op een gegeven moment begon het te werken en ik werd er rustiger van. Mijn angstige gedachten gingen niet weg maar ik raakte er niet meer in paniek van Dit zorgde ervoor dat ik dieper kon nadenken, want ik kreeg immers geen paniekaanvallen.

Geleidelijk leek het alsof alle puzzelstukjes op zijn plaats vielen, ik zag hoe alle geloven absurd waren. God/Allah de Koran de Bijbel…. Ik kon niet geloven dat ik zo lang blindelings in sprookjes heb gelooft. Jarenlang werd ik in toom gehouden door de angst, en de antidepressiva nam de angst weg en ik kon dieper nadenken. Een opluchting, of toch niet??

De nieuwe gedachten overvielen mij. Aan de ene kant wilde ik terug naar de tijd dat ik nog geloofde, want dat leek allemaal zo bekend en veilig, maar aan de andere kant was ik blij dat ik 'wakker' was geworden. Dit wakker worden ging na een tijd gepaard met existentiële angst, want mijn existentiële vragen bleven onbeantwoord, ik was weer bij het nulpunt. Ik las veel boeken over de wetenschap en de filosofie, opdat ik antwoorden kon vinden.

Wekenlang heb ik ook getobd over de dood, want als er geen hemel en hel is wat is er dan na de dood? Ik las uiteindelijk boeken over hersenen en bewustzijn, en ik kwam tot de conclusie dat ons bewustzijn een onderdeel is van ons lichaam, dit betekende voor mij dat er na de dood niets is.

Deze conclusie gooide mij in het diepe want ik kreeg existentiële depressie, ik vond het leven zinloos. Ik werd ook bang van het leven door het stellen van de volgende vragen: wie ben ik, wat ben ik, waarom ben ik hier, wat doe ik hier, wat is dit hier, zit ik in een simulatie etc. Het leek alsof het chemische balans in mijn hersenen ontregeld was, ik kon geen antwoorden vinden en concludeerde dat alles zinloos was. De dood maakte het leven zinloos. Ik kon hier diep over nadenken, want ik raakte niet zoals vroeger in paniek. Mijn psycholoog gaf mij het advies: carpe diem.

Dat kon ik niet, want ik bevond mij in een onbekende plek, en de Islam was een bekende plek waar ik naar terug wilde als het allemaal teveel werd. Ik dacht vaak: was het maar zoals vroeger. Maar ik kon niet meer terug. Hoe kon ik voortaan in sprookjes geloven? Dat kon ik niet meer, maar naar de buitenwereld toe deed ik natuurlijk alsof ik geloofde..

Tegenwoordig gaat het wat beter met mij, ik ben al gewend aan mijn nieuwe gedachten. Maar het blijft vanwege mijn omgeving erg moeilijk, ik heb ook nog last van existentiële angst. Ik voel mij soms als de hoofdpersoon uit het roman ‘de walging’ van Jean-Paul Sartre.

Soms wil ik terug in de tijd, de tijd waarin ik in Allah geloofde, ik had toen zoveel antwoorden. Maar wanneer ik de absurditeit van die periode in mijn leven inzie, dan denk ik hieraan: het is beter om geen antwoorden te hebben dan in een leugen te geloven.

Tsja. Het idee dat er helemaal niets na de dood is, is inderdaad heel raar. Alles lijkt zo zinloos dan. Nu is het wel zo dat je ook gewoon niet kan weten of er een leven na de dood is. Voor veel mensen is het idee dat er geen leven na de dood is haast een zekerheid en daar zijn redelijke argumenten voor. Voor wie dat aanneemt, dat er geen leven na de dood is, is er in ieder geval de volgende geruststelling: geen pijn, geen lijden, geen verdriet, geen rauw na de dood.

Het blijft pijnlijk natuurlijk, het idee om dood te gaan, maar dat hoort bij jong zijn. Naarmate mensen ouder worden raken ze steeds meer gewend aan het idee dat ze gaan sterven, en op een gegeven moment zit het leven er ook wel op. Jonge mensen zouden zich bij goede gezondheid helemaal niet met de dood moeten bezighouden, zonde van je tijd hier op aarde. Er zijn mijarden bloemen om naar te kijken, en zijn veel leuke mensen om mee te praten, en zijn enorm veel mooie gebouwen om naar te kijken, er zijn mooie emoties om mee te maken....... Het leven is soms best wel fantastisch.

Natuurlijk is er de pijn van ooit gaat dit voorbij, maar dit lot deel je met veel andere mensen, je staat in ieder geval niet alleen.

Gefeliciteerd met je moedige stap.

[Kitty]

Alle offtopic berichten verplaatst naar het klachtenforum.

http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=6437

Hier nu alleen nog verder over de getuigenis van etranger.

[Raven]

Alle offtopic berichten verplaatst naar het klachtenforum.

http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=6437

Hier nu alleen nog verder over de getuigenis van etranger.

Mijn waarschuwing voor "stromingen"die angst als pressie middel gebruiken lijkt mij terecht dus DAT kan je zoieso laten staan


En hierbij heb je gelijk een waarschuwing te pakken voor het niet deponeren van je klacht in het klachtenforum - Moderator Lanier

[Kitty]

En als je beter gekeken had dan had je gezien dat dat er ook nog gewoon staat!

[Think]

Een indrukwekkend verhaal Etranger, van een flinke strijd. Het is heel herkenbaar. Ik heb ook lang geworsteld (en worstel soms nog) met existentiële angsten vanwege de gedachte dat het bestaan zinloos is. Ikzelf ben katholiek van huis uit en mijn geloof in God gaf me het idee dat ik er met een doel ben.

Nu zie ik in dat er geen hoger doel is achter mijn bestaan, dan de voortplantingsdrift die het gevolg is van de geslaagde evolutie van onze genen en (minder plat) de liefde van mijn ouders die een kind wilden. Maar wat voor onszelf de reden is om te leven, dat kúnnen we niet alleen, maar móeten we ook zelf bepalen, niemand anders kan het voor ons doen. Wat vind je leuk? Wat vind je belangrijk? Aan welke waarden hecht je? Dat zijn de vragen die er toe doen in de vraag waar het leven om draait.

En niet teveel bezig zijn met 'wat gebeurt er na mijn dood'. Dat is hopelijk nog ver weg voor je en zoals anderen hier al zeiden: dan ben je er niet meer, dus dan zijn er ook geen zorgen meer. En nu ben je er wel en zijn er andere dingen die belangrijker zijn om je druk over te maken. Genieten van vrienden, bloemen, mooie gebouwen, zoals hierboven al iemand zei. Vechten voor de waarden die je zelf belangrijk vindt, zoals vrij denken, vrij van angst en dogma.

Veel sterkte en succes. En welkom op dit forum! Voel je vrij om vaker te posten.

[Xenitro]

Onverzekerd zijn is gezond. Niemand kan alles weten.
Zelfverzekerdheid in je eigen gelijk zonder enig bewijs en volledig berustende op een persoonlijke "ervaring" is ongezond en potentieel heeeeeel gevaarlijk.

[Aart Brouwer]

Indrukwekkend verhaal, Etranger. Je schrijft heel goed, als ik het zeggen mag. Dat moet je vooral blijven doen, misschien kun je er je brood mee verdienen. Maar daar gaat het nu niet om.

Te oordelen naar je internetnaam heb je na Sartre ook Camus ontdekt. Welkom in het rijk van de vrijheid. Het is absurd dat je bij je dood alles verliest wat je in je leven hebt opgebouwd. Waarom zou je dan nog bouwen? Camus zegt: waarom niet? Wees trots, gebruik die vrijheid. En wees verheugd dat alles op een dag verdwijnt en dat jij na je dood daar bent waar je voor je geboorte was: nergens.

Je moet er toch niet aan denken dat je eeuwig voortleeft in een paradijs. Eeuwig! Wat een nachtmerrie. Als je zo oud bent als ik (51) ga je langzaam begrijpen wat een bevrijding de dood is. Dat is geen reden om hem te bespoedigen, maar er is ook geen reden om hem buitensporig te vrezen.

[egbert]

Kortom, mijn geloof was een bron van angsten voor mij, zonder dat ik het merkte. Mijn angsten bereikten een jaar geleden een climax, ik dacht alleen maar aan de dood en het hiernamaals. Ik was bang voor Allah...

Hoi,

Heel herkenbaar. Ik was ook bang voor God.

De hel, Armageddon, oordeelsdag en dat soort termen, worden gigantisch misbruikt door religies.
Daardoor is het zoiets als een pistool tegen je hoofd met: "Heb respect voor God, en eer hem of sterf!"
Hoewel deze term, een contradictie in terminus is, komt het 'duivels' (want als je niet bang voor God bent, dan ook niet voor de duivel) over niet goddelijk. oftewel, het zijn de slechten, die met dreigmiddelen iets (vaak macht) willen bereiken.

En die 'ware God', blijkt niet toevallig, (George Carlin) verdo*d veel geld nodig te hebben!

Overigens, vraagje aan jou. Geloof je nog wel in God als 'schepper', maar dan zonder dat anderen je dicteren?

[joaddan]

Tja, al dan niet moslim of christen, als het geloof gepaard gaat met angst, is het ook geen basis om te geloven. Met angst is niet te leven. Ik heb geen angst in mijn geloof en daarom begrijp ik het woord angst niet, tenzij je een boze, veeleisende en onrechtvaardige God of Allah 'dient'.
Sterkte met je weg die je gaat, want makkelijk is het niet. Ik wens je vrede en liefde op die weg en dat je ooit ook de liefde van God mag ervaren.