Devious: Volgens mijn Van Dale woordenboek betekent 'respect' zoiets als 'eerbied hebben voor'.
'Voor de zekerheid’ heb ik het even opgezocht:
res-pect (het ~): eerbied uit hoogachting of angst.
Ik weet dat woordenboeken alleen maar weergeven wat de
gangbare betekenis van een woord is en niet waar het vandaan komt of wat het oorspronkelijk betekende. Daar zijn weer andere boeken voor. In de werkelijkheid krijgen woorden door de loop der tijden namelijk vaak een andere betekenis. Maar in dit geval ‘
voel ík het woord respect
aan’ nog steeds zoals van Dale het definieert.
Ik ontmoet iemand van wie ik aanneem dat hij iets denkt/meent. Van mij
mag hij dat want we hebben in dit land vrijheid van mening.
Moet ik wat hij denkt/meent respecteren? Lijkt me moeilijk als ik niet weet wat hij denkt/meent. Van mij
mag hij menen wat hij wil. Zo ‘tolerant’ ben ik wel. Als het me zou interesseren wat hij denkt vraag ik er wel naar.
Ik ontmoet iemand die zegt wat hij denkt/meent. Van mij
mag dat want in dit land hebben we vrijheid van meningsuiting.
Moet ik het met hem eens zijn? Waar blijft dan
mijn vrijheid van mening? Ben ik nu zonder respect? Ik zie nog kans om hem (om andere redenen) te respecteren (betekenis van van Dale) en tegelijkertijd zijn mening te verwerpen omdat ik het daarmee niet eens ben. En dus
mag ik dat weer zeggen: vrijheid van meningsuiting.
Die gebaardmutste gast bij Pauw & Witteman meent en gaf als zijn mening dat hij vrouwen niet de hand mag schudden. Toevallig weet ik waarom hij dat meent en ik vind zowel zijn mening als de reden waarom hij die mening heeft belachelijk. Waarom hij zelf die reden ‘respecteert’ mag hij van mij weer zelf weten.
Als ik dat vind en tegen hem zeg, ben ik dan 'respectloos' omdat ik zijn mening niet hoogacht noch er bang voor ben? Als hij ervoor kiest zich in mijn ogen belachelijk aan te stellen, hij ga zijn gang! Niet uit respect van mijn kant, maar ik 'tolereer' het, ik laat het zo omdat het me niets doet.
En als dan blijkt dat hij mijn mening niet ‘respecteert’, noch het ermee eens is, dan zal me dat worst wezen! Eigenlijk kan hij me nauwelijks duidelijker gelijk geven. Haha!
Ik ontmoet iemand die mij om mijn mening “een zak” vindt en dat ook zegt. Als ik hem niet respecteer zal ik hooguit reageren met: “Wat je zegt ben jezelf” en waarschijnlijk vind ik dat nog teveel eer. Blaffende honden negeer ik op aanraden van Martin Gaus omdat ik hem als hondenkenner ‘respecteer’.
Als iemand laat weten dat hij op weg is om in een druk restaurant de bommen rond zijn middel tot ontploffing te brengen, dan is er aan mijn kant weinig respect, noch voor zijn mening, noch voor zijn plannen. Ik ben het totaal oneens met hem omdat het niet past bij mijn 'waarden en normen', mijn 'beschaving'. Je behoort niet te proberen je medemens te beschadigen door je mening of meningsuiting. ‘Leven en laten leven’.
Ik zit dan wel plompverloren in een situatie dat ik uit gebrek aan eerbied en waarschijnlijk vol angst moet proberen zó ‘intolerant’, ‘fatsoenlijk’ en ‘beschaafd’ te zijn dat ik probeer die respectloze idioot te stoppen.
En zo hebben woorden als ‘onverschilligheid’, ‘fatsoen’, ‘tolerantie’ en ‘respect’ in
mijn beleving van mijn moedertaal en cultuur, een eigen betekenis en het is mijn idee dat het woord ‘respect’ tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt. Ik zie dan ook helemaal niet in waarom fatsoen en tolerantie tot onverschilligheid zouden moeten leiden. Bij lieden zonder enige ‘persoonlijke beschaving' misschien, maar voor hen loop ik niet over van respect.
Wat me wél enigszins intrigeert is: hoe zou het toch komen dat dit onderwerp tegenwoordig zoveel ‘discussie’ uitlokt? Zijn we wat 'onzeker' aan het worden?
Groeten.
Fons.
Een theoloog die naar exactheid streeft, heeft de eerste stap gezet naar het atheïsme. Een atheïst is geen naïeveling, maar iemand die god nauwkeurig 'kent', voor wie dus veel zo niet alle godsvoorstellingen hun betekenis hebben verloren.
