Benno Barnard schreef:...Mijn ergernis over de godloochenaars is niet dat ze God loochenen, maar dat ze hun verlichte toestand zijn als een bevrijding uit de joods-christelijke traditie beschouwen."
Natuurlijk is het een bevrijding. Het is een bevrijding van uitermate benauwende gedachten, bijvoorbeeld dat een mens hopeloos bij een God in het krijt staat, dat een mens per sé op een bepaalde manier moet geloven om Gods straf te ontgaan, dat een mens een Laatste Oordeel te wachten staat na zijn dood, dat een God alle gedachten en daden 'opschrijft', voortdurend je bespiedt, jou heel persoonlijk voortdurend zegent of straft, dat je voor God nooit goed genoeg kan zijn enz. De benauwende leringen zijn legio, van het verbieden van twijfel over geloofszaken en het niet mogen kijken naar bloot, tot aan geloof in boze machten, het schuldgevoel met jezelf in je schik te zijn of op zondag te voetballen.
Iemand die niet begrijpt dat het opgeven van geloof een immense bevrijding is, heeft vele vormen godsdienst genegeerd of nooit erg serieus bestudeerd.
Vinden jullie dat hier iets voor te zeggen is, dat je, als atheist, je afstamming verloochent om het zo maar te zeggen. Persoonlijk vind ik het quatch, omdat voor mij niet alle bijbels moeten verbrand worden, omdat religie voor mij niet hoeft genegeerd te worden, maar liefst wel bekeken wordt van geschiedkundig standpunt.
Zoals al door anderen opgemerkt hoeft 'bevrijding van de religie/God" in het geheel geen verbranding of verloochening van het verleden in te houden. Men kan het traditionele christendom eenzelfde plaats geven als het antieke griekse geloof.
Ik bedoel, het is niet omdat ik in Tongeren woon dat ik hier de ouwe Belg of Romein ga uithangen, maar dat verleden heeft op een bepaalde manier toch wel deel uitgemaakt van mijn leven, als jullie begrijpen wat ik bedoel

Ook van mijn leven, maar dat weerhoudt mij er niet van mijn voorvaderen voor hun slaafsheid aan een vals wereldbeeld aan de kaak te stellen. Uiteraard kan ik het ze gemakkelijk vergeven: ze maakten deel uit van hun wereld, de wereld die niet beter wist. Mijn veroordeling behoud ik in de regel voor mijn eigen tijdgenoten, mensen die tegen beter weten in nog blijven geloven in zaken die allang tot het verleden behoren en allang definitief naar het rijk der waandenkbeelden zijn overgeheveld.
Dit argument is overigens de laatste eeuwen voortdurend tegen de ongelovigen gebruikt. Door te zeggen dat je je eigen ouders terechtwijst, je boven hen stelt, zou je ze (of je cultuur) 'verraden', een schop geven, en beschikken over grote arrogantie. Vooral in de 19e eeuw was het een steeds opnieuw gehoord chantageargument.
Voor iedereen die er een beetje over nadenkt is het niet moeilijk om de onzin ervan in te zien. De christelijke cultuur is in Europa ook een 'verraad' aan de oorspronkelijke Europese heidense cultuur. De Protestanten waren weer 'verraders' van de katholieke cultuur. De voorouders die 'Nederland' schiepen waren ook 'verraders'.
Het menszijn is eenvoudig synoniem aan verraad plegen aan het verleden.
In feite is het dus andersom: wij zijn voor het merendeel
gevangenen van het verleden, en worden op onrechtmatige wijze vanaf onze geboorte in gevangenissen (van het denken) die voor ons klaarstaan gestopt. Het is ons goed recht uit zulke gevangenissen te stappen.
Net zo goed als niemand de astronomie van onze voorouders in ere wil houden, is er ook geen enkele reden om de religie van vroeger in ere te houden. Ieder beter inzicht veegt het oudere inzicht weg, en zo móet het juist.