Tijd

[Leon]

...
Mijn visie is wat subtieler (hoop ik). De aard van de werkelijkheid (quantumonbepaaldheid) maakt dat we de “feiten” alleen kunnen interpreteren en niet objectief waarnemen. Feitelijk zijn er geen feiten, en dat is de aard van de werkelijkheid, en dus zijn we genoodzaakt tot interpreteren.

Ontken je hier impliciet de holocaust niet mee?

Ik weet het niet.

[ChaimNimsky]

Hier een kort filmpje dat de consequenties van de relatieviteit van tijd laat zien: klik

[Leon]

Ik vroeg GPT wat over decoherentie:

Ja, in de meeste praktische scenario's kan men aannemen dat er in het verleden decoherentie heeft plaatsgevonden. Zelfs voor systemen die zo geïsoleerd mogelijk zijn, zoals subatomaire deeltjes in een deeltjesversneller of atomen in een ultra-hoog vacuüm, is het nog steeds vrijwel onmogelijk om alle interacties met de omgeving volledig te elimineren.

Bovendien wordt het effect van decoherentie sterker naarmate de tijd verstrijkt. Dit komt omdat de waarschijnlijkheid van interacties met de omgeving toeneemt naarmate er meer tijd is voor dergelijke interacties om plaats te vinden. Dus zelfs als een systeem oorspronkelijk in een puur kwantummechanische staat was, zou het na verloop van tijd decoherentie ondergaan en een klassieke toestand aannemen.

Het is echter belangrijk op te merken dat decoherentie, hoewel het vaak wordt beschouwd als een "overgang" van kwantummechanische naar klassieke gedrag, niet echt het kwantummechanische karakter van een systeem vernietigt. In plaats daarvan maakt het eenvoudigweg de kwantumeffecten onmerkbaar door ze te vermengen met de vele mogelijke toestanden van de omgeving. Het systeem blijft in principe een kwantumsysteem, maar zijn gedrag lijkt meer op dat van een klassiek systeem.

—-

We hebben dus naarmate we meer terug gaan in de tijd een meer klassiek gedragend oorzaak-gevolg systeem?

GPT:

Het is juist dat als we verder terug in de tijd kijken, we systemen zien die meer lijken op klassieke oorzaak-gevolg systemen. Dit komt omdat naarmate meer tijd verstrijkt, decoherentie optreedt en de kwantumeffecten minder merkbaar worden. Echter, het is belangrijk om te benadrukken dat deze systemen nog steeds fundamenteel kwantummechanisch zijn - het is gewoon dat de kwantumeffecten zijn "verborgen" door de interacties met de omgeving.

In feite, zelfs in een klassiek ogend oorzaak-gevolg systeem, zijn er op microscopisch niveau nog steeds kwantumprocessen aan het werk. Bijvoorbeeld, de chemische reacties die plaatsvinden in de cellen van ons lichaam worden beheerst door de wetten van de kwantummechanica.

Dus terwijl het op macroscopisch niveau lijkt alsof er een duidelijk oorzaak-gevolg relaties zijn, op het meest fundamentele niveau zijn de dingen veel minder duidelijk. De kwantummechanica laat ruimte voor fenomenen zoals superpositie en verstrengeling, waarbij de "oorzaak" en het "gevolg" niet zo duidelijk gedefinieerd zijn als in de klassieke mechanica. In zekere zin kun je zeggen dat de klassieke mechanica een "benadering" of "limiet" is van de kwantummechanica voor grote, zware objecten of over lange tijdschalen.

[ChaimNimsky]

... zelfs als een systeem oorspronkelijk in een puur kwantummechanische staat was, zou het na verloop van tijd decoherentie ondergaan en een klassieke toestand aannemen.

Vergeet klassiek -- dat is old-dated. Op ons macro-niveau lijkt het anders waar, maar de realiteit op kwantumniveau zit alles aantoonbaar heel anders en contra-intuitief in elkaar. En eveneens op macro-niveau is tijd aantoonbaar relatief.

[Leon]

Het zou kunnen zijn dat voor een gedefinieerde tijdspanne (bijvoorbeeld een seconde ) de verhouding tussen klassiek deterministisch gedrag en chaotisch probabilistisch gedrag een constante is, en dat elke tijdspanne haar eigen constante heeft.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Het zou kunnen zijn dat voor een gedefinieerde tijdspanne (bijvoorbeeld een seconde ) de verhouding tussen klassiek deterministisch gedrag en chaotisch probabilistisch gedrag een constante is, en dat elke tijdspanne haar eigen constante heeft.

Een variabele constante?

Daar ken ik er maar eentje van: De Hubble constante.

[Leon]

Het zou kunnen zijn dat voor een gedefinieerde tijdspanne (bijvoorbeeld een seconde ) de verhouding tussen klassiek deterministisch gedrag en chaotisch probabilistisch gedrag een constante is, en dat elke tijdspanne haar eigen constante heeft.

Een variabele constante?

Daar ken ik er maar eentje van: De Hubble constante.

Een relatieve constante die dan goed aangeeft dat de focus op een periode in de tijd bepaalt welk gedrag we zien van de natuur.

[Mullog]

Du moment dat je terugreist in de tijd en
dus als het ware het verleden bezoekt
kun je je de toekomst herinneren.

So lets go, up to the Big Bang:
there where our future is!

Als je terug gaat in de tijd (bijvoorbeeld 1967) dan verdwijnt alles dat sindsdien is ontstaan. Ik zie geen reden waarom dat anders zou zijn voor je herinneringen aan 1968 en later.

Ik realiseerde mij recentelijk een ander probleem bij tijdreizen dat ik eigenlijk nooit ergens genoemd heb gezien. De aarde beweegt zich met circa 2,16 miljoen km per uur door de ruimte (opgeteld eigen snelheid, snelheid zon en snelheid melkweg). We zijn daarmee nu ongeveer 0,1 lichtjaar verwijderd van 1967.

De vraag is dan, hoe zorg je ervoor dat als je teruggaat in de tijd je op die locatie terecht komt?

[ChaimNimsky]

So lets go, up to the Big Bang:
there where our future is!

Er bestond geen ruimte en tijd voorafgaand aan de Big Bang.

[Leon]

Du moment dat je terugreist in de tijd en
dus als het ware het verleden bezoekt
kun je je de toekomst herinneren.

So lets go, up to the Big Bang:
there where our future is!

Als je terug gaat in de tijd (bijvoorbeeld 1967) dan verdwijnt alles dat sindsdien is ontstaan. Ik zie geen reden waarom dat anders zou zijn voor je herinneringen aan 1968 en later.

Ik realiseerde mij recentelijk een ander probleem bij tijdreizen dat ik eigenlijk nooit ergens genoemd heb gezien. De aarde beweegt zich met circa 2,16 miljoen km per uur door de ruimte (opgeteld eigen snelheid, snelheid zon en snelheid melkweg). We zijn daarmee nu ongeveer 0,1 lichtjaar verwijderd van 1967.

De vraag is dan, hoe zorg je ervoor dat als je teruggaat in de tijd je op die locatie terecht komt?

de meeste tijdreisverhalen die ik ken houden daar inderdaad geen rekening mee, soms betreft het een soort wormholes tussen tijdruimte punten, of er is sprake van berekeningen en een wilde tijdreis.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Ik realiseerde mij recentelijk een ander probleem bij tijdreizen dat ik eigenlijk nooit ergens genoemd heb gezien. De aarde beweegt zich met circa 2,16 miljoen km per uur door de ruimte (opgeteld eigen snelheid, snelheid zon en snelheid melkweg). We zijn daarmee nu ongeveer 0,1 lichtjaar verwijderd van 1967.

De vraag is dan, hoe zorg je ervoor dat als je teruggaat in de tijd je op die locatie terecht komt?

Nooit bij stilgestaan.

Kan het wel oplossen. (nou ja oplossen?)

Het terug gaan gaat over een translatie vector.
De meeste stellen zich die vector één dimensionaal voor.
Maar in een vier dimensionale ruimte moet die vector noodzakelijkerwijs ook vierdimensionaal zijn.
Kwestie van coördinaastjes invullen dus.

[Leon]

de ontnuchtering voor tijdreisfantasie was voor mij dus het idee dat het universum transformeert qua energie en het verleden dus totaal niet meer bestaat of als je een oude energiestaat terughaalt het heden weer verdwenen is, er is dus kortom altijd maar 1 energiestaat.

[dikkemick]

Tijd blijft hoe dan ook ongrijpbaar. Een mentale constructie

[Mullog]

Ik realiseerde mij recentelijk een ander probleem bij tijdreizen dat ik eigenlijk nooit ergens genoemd heb gezien. De aarde beweegt zich met circa 2,16 miljoen km per uur door de ruimte (opgeteld eigen snelheid, snelheid zon en snelheid melkweg). We zijn daarmee nu ongeveer 0,1 lichtjaar verwijderd van 1967.

De vraag is dan, hoe zorg je ervoor dat als je teruggaat in de tijd je op die locatie terecht komt?

Nooit bij stilgestaan.

Kan het wel oplossen. (nou ja oplossen?)

Het terug gaan gaat over een translatie vector.
De meeste stellen zich die vector één dimensionaal voor.
Maar in een vier dimensionale ruimte moet die vector noodzakelijkerwijs ook vierdimensionaal zijn.
Kwestie van coördinaastjes invullen dus.

Wat ik mij dan ook afvraag is als je teruggaat in de tijd je dan ook gebonden bent aan de lichtsnelheid. Kortom, on in 1967 aan te komen ben je pakweg 35 dagen onderweg als je met de lichtsnelheid zou kunnen reizen maar dat kan niet, dus veel langer. En de reis terug heeft hetzelfde euvel en hebben we dan gelijk een tweeling paradox?

En misschien is 1967 nog te overzien, zei de optimist. Maar een onderzoekje naar een historische Jezus wordt echt een probleem

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Wat ik mij dan ook afvraag is als je teruggaat in de tijd je dan ook gebonden bent aan de lichtsnelheid. Kortom, on in 1967 aan te komen ben je pakweg 35 dagen onderweg als je met de lichtsnelheid zou kunnen reizen maar dat kan niet, dus veel langer. En de reis terug heeft hetzelfde euvel en hebben we dan gelijk een tweeling paradox?

En misschien is 1967 nog te overzien, zei de optimist. Maar een onderzoekje naar een historische Jezus wordt echt een probleem

Je moet nog wel wat leren over tijdreizen Mullog.

Kijk je moet de afstand meten in jaren en niet in lichtjaren zoals dat vaak wordt neergezet.
Het Centauri Systeem is dus 4.5jaar weg en niet 4.5lichtjaar.

Maar voor de reiziger die tegen de lichtsnelheid aan reist is het slechts een paar luttele seconden om daar te komen.
Zo werkt dat natuurlijk ook bij tijdreizen er treed gewoon een tijdcontractie op.

PS.
Dat had je toch ook wel zelf kunnen bedenken, of wilde je me op de proef stellen?