Arme, arme, zielige christenen

Vandaag (09-11- 2011) stuurde ik deze reactie op dit artikel in reformatorisch dagblad.

Universe 'Miljarden jaren bestond het heelal reeds zonder mij. Was dat erg? Heb ik daaronder geleden? Deed het pijn om niet te bestaan?
Wanneer ik sterf zal het heelal wederom miljarden jaren zonder mij bestaan . Mijn lichaam zal opgegeten worden door wormen. Het zal uiteenvallen in miljarden atomen en geïncorporeerd worden in duizenden andere levensvormen. En wanneer de laatste ster in het universum uitdooft en de zwartgeblakerde dode aarde met al 'mijn' atomen uiteindelijk wordt verzwolgen door een zwart gat, dan zal 'ik' daar niets van merken omdat 'ik' niet besta.

Wanneer ik denk aan de noodkreten van mensen zoals u dan word ik vervuld van een diep gevoel van medelijden. Gedurende die korte tijd dat u wél bestaat bent u voortdurend vol zorgen; voortdurend bezig met de oneindigheid waarin u niet bestaat. Heeft u niets beters te doen?
 

 

Een vriendelijke groet,
Marcel Klein.